Lewis & Short

1. agrĭcŏla, ae, m. (Lucr. has gen. plur. agricolūm in 4, 586, but reg. form in 2, 1161; 6, 1260) [ager-colo], a cultivator of land, in the widest sense, a husbandman, agriculturist (including even the vine-dresser, gardener; also one who takes pleasure in agriculture, etc.); or in a more limited sense, a farmer, ploughman, countryman, boor, peasant.

  1. I. Prop.: bonum agricolam laudabant, Cato, R. R. 1, 2: agricolae assidui, Cic. Rosc. Am. 16: (Deiotarus) optimus paterfamilias et diligentissimus agricola et pecuarius, devoted to agriculture and cattlebreeding, id. Deiot. 9: sed venio ad agricolas, the farmers, id. Sen. 16: agricolam laudat juris peritus, Hor. S. 1, 1, 9: invisum agricolis sidus, id. ib. 1, 7, 26: sollers, Nep. Cat. 3: peritissimus, Col. R. R. 1, 11, 1: fortunati, Verg. G. 2, 468: indomiti, id. A. 7, 521: parvo beati, Hor. Ep. 1, 2, 139: negotiosi, Col. R. R. 9, 2, 5: severi, Lucr. 5, 1356: miseri, Verg. A. 12, 292; Vulg. Gen. 4, 2; ib. Jacob. 5, 7.
    Of the vine-dresser, keeper of a vineyard: locavit eam (vineam) agricolis, Vulg. Matt. 21, 33; ib. Joan. 15, 1.
    Hence,
  2. II. Meton., of the gods, patrons, tutelary deities of agriculture, as Ceres, Bacchus, Faunus, etc.: agricolarum duces di, Varr. R. R. 1, 1, 4: Redditur agricolis gratia caelitibus, Tib. 2, 1, 36.

2. Agrĭcŏla, ae, m., a Roman proper name: Cn. Julius, a celebrated Roman commander, father-in-law of Tacitus, who wrote his life, v. Tac. Agr.