Lewis & Short

angor, ōris, m. [ango], = angina.

  1. I. A compression of the neck, a strangling: occupat fauces earum angor, the quinsy, Plin. 8, 27, 41, § 100: aestu et angore vexata, i.e. aestu angorem ac prope suffocationem efficiente, Liv. 5, 48.
    Far oftener,
  2. II. Trop., anguish, torment, trouble, vexation (as a momentary feeling; while anxietas denotes a permanent state): est aliud iracundum esse, aliud iratum, ut differt anxietas ab angore; neque enim omnes anxii, qui anguntur aliquando; nec qui anxii, semper anguntur, etc., Cic. Tusc. 4, 12, 27: angor est aegritudo premens, id. ib. 4, 8, 18; Lucr. 3, 853: anxius angor, id. 3, 993; so id. 6, 1158: animus omni liber curā et angore, Cic. Fin. 1, 15, 49: angor pro amico saepe capiendus, id. Am. 13, 48; Tac. A. 2, 42: angor animi, Suet. Tib. 7; so id. ib. 49 al.
    In plur.: confici angoribus, Cic. Phil. 2, 15; id. Off. 2, 1, 2.