Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ănĭmadversĭo, ōnis, f. [animadverto], the perception or observation of an object; consideration, attention (in good prose, most freq. in Cic.).

  1. I. In gen.: notatio naturae et animadversio peperit artem, Cic. Or. 55, 183: hoc totum est sive artis sive animadversionis sive consuetudinis, id. de Or. 2, 34, 147; so id. Fin. 1, 9, 30 al.
    Hence, in reference to one’s self, self-inspection, watchfulness: excitanda animadversio et diligentia, ut ne quid temere agamus, Cic. Off. 1, 29, 103; and in gen. inquiry: quaestio atque animadversio in aliquem, Liv. 21, 18.
  2. II. Esp.
    1. A. Reproach, censure: nec effugere possemus animadversionem, si, etc., Cic. Or. 57, 195.
    2. B. Chastisement, punishment: animadversio Dollabellae in audaces servos, Cic. Phil. 1, 2: paterna, id. Rosc. Am. 24: omnis autem animadversio et castigatio contumeliā vacare debet, id. Off. 1, 25, 88; so id. Verr. 1, 17; id. Fin. 1, 10, 35: in proelium exarsere, ni valens animadversione paucorum oblitos jam Batavos imperii admonuisset, * Tac. H. 1, 64; Suet. Aug. 24; id. Calig. 11 al.
      So of the punishment decreed by the censors for crime committed (usu. called nota censoria): notiones animadversionesque censorum, Cic. Off. 3, 31, 111 B. and K.: censoriae, id. Clu. 42, 119; cf. id. ib. 42, 117.
      And by the dictator: dictatoria, Vell. 2, 68, 5; cf. Suet. Tib. 19 Bremi.

* ănĭmadversor, ōris, m. [animadverto], an observer: acres ac diligentes animadversores vitiorum, Cic. Off. 1, 41, 146.