Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* arbī̆tra, ae, f. [arbiter], a female witness: arbitrae Nox et Diana, Hor. Epod. 5, 50.

* arbī̆trālis, e, adj. [arbiter], of an arbiter or umpire: judicatio, Macr. S. 7, 1.

arbī̆trārĭō, adv., v. arbitrarius.

arbī̆trārĭus, a, um, adj. [arbiter].

  1. I. Of arbitration, arbitrating, done by way of arbitration: formula, Gai Inst. 4, 163: actio, Dig. 13, 4, 2; cf. Zimmern, Rechtsgesch. 3 B, §§ 67 and 68.
    Hence,
  2. II. Transf.
    1. A. In Plaut. (with ref. to the distinction in law lang. between certus and arbitrarius: judicium est pecuniae certae, arbitrium incertae, Cic. Rosc. Com. 4; cf. Zimmern, Rechtsgesch. 3 B, § 57) = incertus, uncertain, not sure: hoc certum est, non arbitrarium, Plaut. Am. 1, 1, 216.
      Adv.: arbī̆trārĭō: nunc pol ego perii certo, non arbitrario, there’s no mistake about it, Plaut. Poen. 3, 5, 42 (the only adv. of this word in use).
    2. B. Depending on the will, arbitrary (cf. precarius): motus in arteriā naturalis, non arbitrarius, Gell. 18, 10 fin.

arbī̆trātĭo, ōnis, f. [arbitror], the judgment, will, = arbitratus, Gell. 13, 20, 19; Imp. Valent. ap. Scriptt. R. Agr. p. 342 Goes.

arbī̆trātor, ōris, m. [arbitror], in late Lat. = arbiter, II. B., a master, ruler, lord: JVPPITER ARBITRATOR, Inscr. Gud. 7, 5.
Hence a place in the tenth district at Rome is called Pentapylon Jovis arbitratoris, Publ. Victor. Reg. 10.

* arbī̆trātrix, īcis, f. [arbitrator], a mistress, female ruler, Tert. adv. Marc. 2, 12 fin.

1. arbī̆trātus, a, um, Part. of arbitror.

2. arbī̆trātus, ūs, m. [arbitror].

  1. I. The judgment (as will, not as opinion; accordingly = voluntas, not = sententia), freewill, inclination, pleasure, wish, choice, decision (class.; cf. Gell. 13, 20, 19: hic allegatus et hic arbitratus pro allegatione proque arbitratione dicuntur. Quā ratione servatā arbitratu et allegatu meo dicimus, which latter expression is most freq. used): viri boni arbitratu resolvetur, Cato, R. R. 149, 2; so id. ib. 145, 3: arbitratu domini, id. ib. 144, 1: nunc quidem meo arbitratu loquar libere, quae volam et quae lubebit, Plaut. Truc. 2, 1, 2: Vapulabis meo arbitratu et novorum aedilium, id. Trin. 4, 2, 148; so id. Capt. 3, 1, 35; id. Ep. 5, 2, 22; id. Men. 5, 5, 46; id. Mil. 4, 6, 6; id. Ps. 1, 5, 13: tuus arbitratus sit: comburas, si velis, id. As. 4, 1, 21; so id. Rud. 5, 2, 68: Er. Agedum, excutedum pallium. St. Tuo arbitratu, id. Aul. 4, 4, 20; id. Am. 3, 2, 50; id. Most. 3, 2, 106; id. Capt. 4, 2, 87; id. Ps. 2, 2, 66; id. Truc. 5, 19: quas (sententias) exposui arbitratu meo, Cic. Lael. 1, 3: ut id meo arbitratu facerem, id. Fin. 1, 21, 72, and id. ib. 4, 1, 2; id. Fam. 7, 1, 5: tuo vero id quidem arbitratu, id. Fin. 1, 8, 28; so id. Brut. 11, 42; Tac. Or. 42 fin.: suo arbitratu, Plaut. Men. 1, 1, 15: ejus arbitratu fieri, id. Rud. 4, 3, 96: arbitratu suo, Suet. Tib. 68: Tr. Quoius arbitratu nos vis facere? Gr. Viduli arbitratu, Plaut. Rud. 4, 3, 63 sq.; 4, 3, 66: senatūs arbitratu, Suet. Tib. 34; so id. Aug. 35.
  2. II. Direction, guidance: considerare oportet, cujus arbitratu sit educatus, Cic. Inv. 1, 25; so Inscr. Grut. 185, 2.