Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

arcebĭon, i, n., a plant, usu. called onochiles or anchusa, a kind of ox-tongue; cf. Plin. 22, 21, 25, § 11.

arcella, ae, f. dim. [arca; cf. Paul. ex Fest. p. 21 Müll.]; among surveyors, a square landmark (cf. arca, II. F., and arcatura), Front. Colon. pp. 119, 260, 308 Goes.

* arcellacae vītes, a species of the vine, now unknown, Col. 3, 21, 3.

arcellŭla, ae. f., doub. dim. [arcella, from arca], a very little box, Diom. p. 313 P.

arcĕo, cui, ctum (arcitum, acc. to Prisc. p. 1265 P.) [cf. ἀρκέω = to keep off, to suffice; ἄρκιος = sufficient, safe; arx = a stronghold; arca = a strong-box, chest; ἀλαλκεῖν = to keep off; ἀλκή = defence, strength. Curt.].

  1. I. To shut up, to enclose.
    1. A. Lit.: arcere est continere, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.: alvus arcet et continet quod recipit, Cic. N. D. 2, 54, 136: orbis caelestis arcens et continens ceteros, id. Rep. 6, 17: nos flumina arcemus, dirigimus, avertimus, id. N. D. 2, 60, 152: hos quidem ut famulos vinclis prope ac custodiā arceamus, shut in, confine, id. Tusc. 2, 21, 48 (cf. Doed. Syn. II. p. 426).
    2. B. Trop.: videbam audaciam tam immanem non posse arceri otii finibus, Cic. Har. Resp. 3.
      Also, to keep in order: arcendae familiae gratiā, Paul. ex Fest. s. v. noverca, p. 175 Müll.
  2. II. To keep or hold off, to prevent from approaching, to keep at a distance: arcere prohibere est, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.; constr. absol. aliquem, with ab, the simple abl., poet. also with dat.
          1. (α) Absol. aliquem: ille tenet et scit ut hostium copiae, tu ut aquae pluviae arceantur, Cic. Mur. 9, 22; so, aquam pluviam, aquas pluvias arcere, Cic. Top. 10, 43, and Dig. 39, 3: platanus solem arcet, Plin. 12, 1, 5, § 11: somnos ducere et arcere, Ov. M. 2, 735: Odi profanum vulgus et arceo, Hor. C. 3, 1, 1.
            With an abstr. object: transitum hostis, to arrest, hinder, Liv. 26, 41.
            Poet. and in postAug. prose, with inf. as object, to hinder, prevent: quae (dicta) clamor ad aures Arcuit ire meas, Ov. M. 12, 427: plagamque sedere Cedendo arcebat, id. ib. 3, 89; so id. P. 3, 3, 56; Stat. S. 2, 1, 34; id. Th. 1, 455; Sen. Hippol. 805; Sil. 13, 341 al.; Tac. A. 3, 72.
            And without object: arcuit Omnipotens, Ov. M. 2, 505.
          2. (β) With ab: tu, Juppiter, hunc a tuis aris ceterisque templis arcebis, Cic. Cat. 1, 13 fin.: homines ab injuriā, etc., id. Leg. 1, 14: haec aetas a libidinibus arcenda est, id. Off. 1, 34, 122: homines ab improbitate, id. Par. 3, 2, 23: famulas a limine templi, Ov. F. 6, 482: aliquem ab amplexu, id. M. 9, 751: ignavum, fucos, pecus a praesepibus arcent, Verg. G. 4, 168.
          3. (γ) With the simple abl. (not with persons): primordia genitali concilio arceri tempore iniquo, Lucr. 1, 183: illum ut hostem arcuit Galliā, Cic. Phil. 5, 13 fin.: te dominus illis sedibus arcebit, id. ib. 2, 40 fin.; so id. Tusc. 1, 37, 89: Virginiam matronae sacris arcuerant, Liv. 10, 23: aliquem aditu, id. 42, 6; so Suet. Ner. 46; Luc. 10, 499: aquā atque igni arcebatur, Tac. A. 3, 23; so id. ib. 3, 50 (cf. aqua, I. B. 3.) al.: arceor aris, Ov. M. 6, 209: patriis penatibus, id. ib. 9, 446 al.: aliquem funesto veterno, i. e. to protect, guard, Hor. Ep. 1, 8, 10: classes aquilonibus, id. A. P. 64 et saep.
          4. (δ) With dat., to keep off something from: oestrum pecori, Verg. G. 3, 155 (cf.: Solstitium pecori defendite, id. E. 7, 47: mortem fratri depulit, Ov. H. 14, 130; and the Gr. ἀμύνειν νηυσὶ θοῇσι πῦρ, Hom. Il. 9, 435; 9, 347; v. also Rudd. II. p. 150).

arcĕra, ae, f. [arca, Curt.], a covered carriage for sick persons: quod ex tabulis vehiculum erat factum ut arca, arcera dictum, Varr. L. L. 5, § 140 Müll.; Gell. 20, 1, 29; Non. p. 55, 26. So in the laws of the XII. Tables, Fragm. ap. Gell. 20, 1, 25; Varr. ap. Non. l. l. Acc. to Nonius ib. this word was found also in Cicero. At a later period the litter (lectica, sella) came into use, and hence arcera disappeared from the language.

Arcĕsĭlas, ae (Arcĕsĭlāus, i, Gell. 3, 5), m. (acc. Arcesilam, Cic. Ac. 2, 24, 76: Arcesilan, Mel. 1, 18, 1), = Ἀρκεσίλας (-αος).

  1. I. Arcesilas (mostly in this form), a Greek philosopher of Pitane, a pupil of Polemon, and founder of the Middle Academy, Cic. de Or. 3, 18, 67; id. Ac. 1, 12, 45; 2, 24, 76; id. Fin. 5, 31, 94; Sen. Ben. 2, 10; Pers. 3, 79 (cf. Diog. Laert. 4, 28).
  2. II. Arcesilaus, a sculptor of the first century B. C., Plin. 35, 12, 45, § 155.
  3. III. Arcesilaus, an encaustic painter of Paros, Plin. 35, 11, 38, § 122.
  4. IV. Arcesilas, a painter, son of Tisicrates, Plin. 35, 11, 40, § 146.

Arcēsĭus, ii, m., = Ἀρκείσιος, son of Jupiter, father of Laertes, and grandfather of Ulysses, Ov. M. 13, 144.

arcessītĭo, ōnis, f. [arcesso], a calling, summons: dies propriae arcessitionis, i. e. the day of death, Cypr. de Mortal. extr.

arcessītor, ōris, m. [arcesso], one that calls or fetches another (perh. only in the two foll. exs.): nemo arcessitor ex proximo, Plin. Ep. 5, 6, 45.
Hence, in judic. lang., an accuser, Amm. 29, 1, 44.

1. arcessītus, a, um, Part. of arcesso.

2. arcessītus, ūs, m. [arcesso], a calling, summons (very rare; only in abl. sing.): tuo arcessitu venio huc, Plaut. Stich. 2, 3, 3: cum ad eum ipsius rogatu arcessituque venissem, * Cic. N. D. 1, 6, 15; Amm. 31, 10.

arcesso (and accerso), īvi, ītum, 3, v. a. (inf. arcessire and arcessiri, like lacessiri instead of lacessi, freq. and in the best class. writers, though the MSS. and editt. vary very much; cf. Struve, p. 198.
The form accerso, used freq. by Sall., has been unjustly repudiated; cf. Doed. Syn. III. p. 281 sq.; Kritz ad Sall. C. 40, 6, and the grammarians cited by both; Dietsch, Sall. II. p. 145; Rib. prol. in Verg. p. 388) [causat. from accedo; cf. incesso from incedo; ar = ad].

  1. I. Lit., to cause any one to come, to call, send for, invite, summon, fetch (while accio designates merely the calling, without indicating the coming of the person called, Doed. Syn. III. p. 283).
    1. A. In gen.: aliquem ad aliquem, Plaut. Cas. 3, 2, 1: Blepharonem arcessat, qui nobiscum prandeat, id. Am. 3, 2, 70: quaeso, hominem ut jubeas arcessi, id. Capt. 5, 1, 29; so id. Bacch. 2, 3, 120; 4, 6, 26; id. Truc. 1, 2, 28; so, arcessiturus, id. Cas. 3, 2, 23; 3, 4, 11: arcessitum, id. Rud. 4, 4, 12: jussit me ad se accersier, Ter. Eun. 3, 3, 4 Bentl., where Fleck. reads arcessier: obstetricem arcesse, id. Ad. 3, 2, 56; so id. ib. 5, 7, 6; and id. Eun. 3, 5, 44 al.: cum ab aratro arcessebantur, qui consules fierent, Cic. Rosc. Am. 18: sacra ab exteris nationibus ascita atque arcessita, id. Verr. 2, 4, 51 fin.; so id. ib. 5, 18: ejus librum arcessivi, id. Att. 16, 11: ex continenti alios (fabros) accersi jubet, Caes. B. G. 5, 11 Dinter: Gabinium accersit, Sall. C. 40, 6; so id. ib. 52, 24; 60, 4: cunctos senatorii ordinis accersiri jubet, id. J. 62, 4; so id. ib. 113, 4: Agrippam ad se arcessi jussit, Nep. Att. 21, 4: Pisonem arcessi jubet, Tac. H. 1, 14 al.: placere patrem arcessiri, Liv. 3, 45: aliquem ab Epidauro Romam arcessendum, id. 10, 47: Ityn huc arcessite, Ov. M. 6, 652; so id. ib. 15, 640; Hor. S. 2, 3, 261: sin melius quid (sc. vini) habes, arcesse, order it, let it be brought, id. Ep. 1, 5, 6 al.
      Trop.: Illic homo a me sibi malam rem arcessit jumento suo, prov., this man brings misfortunes upon his own head, Plaut. Am. 1, 1, 171: quies molli strato arcessita, Liv. 21, 4; so, somnum medicamentis, Cels. 3, 18: gloriam ex periculo, Curt. 8, 13 fin. al.
    2. B. Esp. in judic. lang., to summon, arraign one, before a court of justice; hence, in gen., to accuse, inform against; constr. aliquem alicujus rei: ut hunc hoc judicio arcesseret, Cic. Fl. 6; so id. Rab. Perd. 9: ne quem umquam innocentem judicio capitis arcessas, to accuse of a capital crime, id. Off. 2, 14, 51: aliquem capitis, id. Deiot. 11: pecuniae captae, Sall. J. 32, 1: majestatis, Tac. A. 2, 50: tumultus hostilis, id. ib. 4, 29: veneni crimine, Suet. Tib. 53; also absol.: arcessiri statim ac mori jussus est, id. Claud. 37.
      Trop.: inscitiae, Nigid. ap Gell. 19, 14.
  2. II. Transf. to mental objects, to bring, fetch, seek, or derive a subject, thought, quality, etc.: a capite quod velimus, Cic. de Or. 2, 27, 117; so id. Top. 9: translationes orationi splendoris aliquid arcessunt, id. de Or. 3, 38, 156: ex medio res arcessere, Hor. Ep. 2, 1, 168: longe arcessere fabulas coepi, to fetch from far, Petr. 37.
    Hence, arcessitus (in opp. to that which comes of itself, and is therefore natural), far-fetched, forced, unnatural (syn. durus): cavendum est, ne arcessitum dictum putetur, that an expression may not appear forced, far-fetched, Cic. de Or. 2, 63, 256: frigidi et arcessiti joci, Suet. Claud. 21: in Lysiā nihil est inane, nihil arcessitum, Quint. 10, 1, 78; cf. id. 2, 4, 3; 9, 3, 74; 12, 10, 40 al.

arceuthĭnus, a, um, adj., = ἀρκεύθινος, of the juniper-tree: ligna, Vulg. Par. 2, 2, 8.