Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Arganthōnĭus, ii, m., = Ἀργανθώνιος, a Tartessian king who lived to a great age, Cic. Sen. 19, 69; Val. Max. 8, 13, ext. 4 (cf. Herod. 1, 163); Plin. 7, 48, 49, § 154; Censor. 17.
Hence, Arganthōnĭăcus, a, um, adj., of or pertaining to Arganthonius, Sil. 3, 396.

Arganthus, i, m., a mountain in Mysia, near Bithynia, Gr. Ἀργανθώνιον ὄρος: Arganthi Pegae sub vertice montis, Prop. 1, 20, 33.

Argēi, ōrum, m.

  1. I. A part of the city of Rome: Argeorum sacraria in septem et XX. partes urbis sunt disposita, Varr. L. L. 5, § 45 sq.: Argea loca Romae appellantur, quod in his sepulti essent quidam Argivorum illustres viri, Paul. ex Fest. p. 19 Müll. (v. Müll. ad h. l.): multa alia sacrificia locaque sacris faciendis, quae Argeos pontifices vocant, (Numa) dedicavit, Liv. 1, 21; Ov. F. 3, 791.
  2. II. Figures of men (twentythree in number) made of rushes, which were annually, on the Ides of May, thrown into the Tiber from the Pons Sublicius. Acc. to the belief of the ancients, it was necessary that these figures should take the place of the earlier human sacrifices, Varr. L. L. 7, § 44 Müll.; Ov. F. 5, 621 sq.: Argeos vocabant scirpeas effigies, quae per virgines Vestales annis singulis jaciebantur in Tiberim, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.; cf. Fest. s. v. sexagenarios, p. 334 ib.; Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 43 ib. (Ann. v. 124 ib.).

argĕma, ătis, n., = ἄργεμα [ἀργήεις, white; cf. albugo], a small ulcer in the eye, Plin. 20, 5, 20, § 40; 25, 13, 92, § 144.

argĕmon, i, n., = ἄργεμον, an herb; in pure Lat., lappa canaria, Plin. 24, 19, 116, § 176.

argĕmōnē, ēs, f., = ἀργεμώνη, an herb; in pure Lat., inguinalis, Plin. 26, 9, 59, § 92.

argĕmōnĭa, ae, f., a plant similar to the preceding, Plin. 25, 9, 56, § 102; Cels. 5, 27, 10.

argennon, i, n. [ἀργεννός, white], brilliant, white silver, Paul. ex Fest. p. 14 Müll.

Argentānum, i, n., a town of the Bruttii, Liv. 30, 19.

argentārĭa, ae, f., v. argentarius, II. B.

argentārĭum, ii, n., v. argentarius, II. C.

1. argentārĭus, a, um, adj. [argentum].

  1. I. Of or pertaining to silver (cf. argentum, I. A.): metalla, silver-mines, Plin. 33, 5, 26, § 86: plumbum, a mixture of tin and lead, id. 34, 9, 20, § 95, and 34, 17, 48, § 160: creta, for polishing silver, tripoli, rottenstone, id. 35, 17, 58, § 199: faber, a worker in silver, silver-smith, Dig. 34, 2, 39.
  2. II. Of or pertaining to money (cf. argentum, I. B. 2.): amore pereo et inopiā argentariā, am dying of love and want of money, Plaut. Ps. 1, 3, 65; so, opes, possessions in money, id. Ep. 5, 2, 7: auxilium, pecuniary assistance, id. Ps. 1, 1, 103: sunt meretrices omnes elecebrae argentariae, enticers away of money, id. Men. 2, 3, 26: cura, care of money, Ter. Phorm. 5, 7, 3: taberna, a banker’s stall, bank, Liv. 26, 11; so, mensa, a banking-table, Dig. 2, 13, 4 al.
    Hence subst. in all genders, like aerarius, harenarius, etc. (only thus in Cic., never as an adj.).
    1. A. argentārĭus, ii, m.
      1. 1. A money-changer, banker (by whom much business was transacted, since all business transactions were committed to writing by them; cf. Dig. 2, 13, 10), Plaut. As. 1, 1, 103; so id. ib. 1, 1, 113; id. Aul. 3, 5, 53; id. Pers. 3, 3, 29 al.; Cic. Caecin. 6: argentarii tabulae, id. ib. 6; Suet. Aug. 2; id. Ner. 5.
      2. 2. (Sc. faber.) A silver-smith, Vulg. Jud. 17, 4; ib. Sap. 15, 9; ib. Isa. 40, 19: Demetrius, argentarius faciens aedes argenteas Dianae, ib. Act. 19, 24; Inscr. Orell. 913; 995; 4146.
    2. B. argentārĭa, ae, f. (sc. taberna).
      1. 1. A banking-house, a bank, Plaut. Truc. 1, 1, 47; so id. ib. 1, 1, 51; id. Ep. 2, 2, 15; Liv. 9, 40; 26, 27; 40, 51.
      2. 2. (sc. ars.) The vocation or employment of a bank er or broker: M. Fulcinius, qui Romae argentariam non ignobilem fecit, Cic. Caecin. 4: argentariā dissolutā, after the dissolution, closing up, of the bank, id. ib. 4: exercere, Dig. 2, 13, 4: administrare, ib. 2, 13, 4.
      3. 3. (Sc. fodina; cf.: aeraria, harenaria, ferraria, etc.) A silver-mine, Liv. 34, 21; Tac. A. 6, 19 (conj. of Weissenb.).
    3. * C. argentārĭum, ii, n., a place for keeping silver, a cupboard or safe for plate, Dig. 34, 2, 19, § 8.

2. Argentārĭus mons.

  1. I. A promontory on the coast of Etruria, now Monte Argentaro, Rutil. Itin. I. pp. 315-324.
  2. II. The part of Mons Orospeda, in which the Bœtis took its rise, so called from its silvermines, Avien. Or. Marit. 291.

argentātus, a, um, adj. [argentum] (cf. aeratus and auratus, and Prisc. p. 828 P.).

  1. I. Plated or ornamented with silver (cf. argentum, I. A.): sandalia, Albin. 2, 65: sella, Lampr. Elag, 4 fin.: milites, whose shields were covered or plated with silver, Liv. 9, 40.
  2. II. Furnished with money (cf. argentum, I. B. 2.): semper tu ad me cum argentatā accedito querimoniā, come always with silvered complaints, i. e. bring money with your complaints, Plaut. Ps. 1, 3, 78.

argentĕŏlus (argentĭŏlus, Fronto de Or. 1), a, um, adj. dim. [argenteus], of silver: sicilicula, Plaut. Rud. 4, 4, 125.

1. argentĕus, a, um, adj. [argentum].

  1. I. Of or from silver, made of silver (cf. argentum, I. A.): polubrum, Liv. And. ap. Non. p. 544, 23: aquila, Cic. Cat. 1, 9, 24: brattea, Plin. 37, 7, 31, § 105: phalerae, id. 8, 5, 5, § 12: vasa, Hor. S. 2, 7, 73; so Vulg. Gen. 24, 53; ib. 2 Tim. 2, 20; Tac. G. 5: Triton, Suet. Claud. 21 fin.: dei, Vulg. Dan. 5, 4: leones, ib. 1 Par. 28, 17: simulacra, ib. Apoc. 9, 20: nummus, Plin. 33, 3, 13, § 47; so Vulg. 1 Reg. 2, 36: denarius, Plin. 19, 3, 15, § 38; also absol. argenteus, Tac. G. 5; so Vulg. Gen. 20, 16; ib. Matt. 26, 15 al.
  2. II. Metaph.
    1. A. Adorned with silver, = argentatus: scaena, Cic. Mur. 19 fin.: acies, Liv. 10, 39 (cf. a little before: per picta atque aurata scuta; and v. argentatus, I.).
    2. B. Of a white, silver color, silvery: niveis argentea pennis Ales, Ov. M. 2, 536: color, id. ib. 10, 213; so, fons, id. ib. 3, 407: undae, Plin. 4, 8, 15, § 31: lilia, Prop. 5, 4, 25: anser, Verg. A. 8, 655: crinis, Plin. 2, 25, 22, § 90 al.
    3. C. Of the silver age: subiit argentea proles, Auro deterior, fulvo pretiosior aere, Ov. M. 1, 114.
  3. III. In comic style, of or from money (cf. argentum, I. B. 2.): salus, a silver salutation, Plaut. Ps. 1, 1, 44 sq.: amica tua facta est argentea, is turned into money, i. e. has been sold, id. ib. 1, 3, 113.

2. Argentĕus, a, um, adj., a standing epithet of a river in Gallia Narbonensis, now Argents: flumen Argenteum, Lepidus ap. Cic. Fam. 10, 34, 1: amnis Argenteus, Plin. 3, 4, 5, § 35; with a tēte du pont and castle: Pons Argenteus, Lepidus ap. Cic. Fam. 10, 34, B.

Argentĭa, ae, f., a place in upper Italy, between Milan and Bergamo, Itin. Hieros.

* Argentiextĕrĕbrŏnĭdes, ae, m., a word formed by Plautus in jest, as the name of one who is skilled in extorting money [argentum-exterebro], a sponger, Plaut. Pers. 4, 6, 21 (cf. id. Capt. 2, 2, 35).

argentī-fŏdīna (also written separately, argentī fŏdīna), ae, f. [argentum], a silver-mine, Varr. L. L. 8, § 62; Vitr. 7, 7 al.: Odor ex argenti fodinis inimicus omnibus animalibus, sed maxume canibus, Plin. 33, 6, 31, § 98; Varr. R. R. 1, 2, 22.

Argentīnus, i, m. [argentum], the god of silver money, Aug. Civ. Dei, 4, 21; cf. Aesculanus.

Argentŏrātus, i, f., the name of a city, now Strasburg in Alsace, Amm. 15, 11; cf. Mann. Gall. 270.
Hence, Argen-tŏrātensis, e, adj., of or pertaining to Argentoratus: campi, Aur. Vict. Ep. 42: pugna, Amm. 17, 1.

* argentōsus, a, um, adj. [argentum], abounding in silver: aurum, Plin. 33, 5, 29, § 93.

argentum, i, n. [ἀργήεις, ἀργής, Dor. ἀργᾶς, white, like Tarentum, from Τάρας, Doed. Syn. III. p. 193; prop. white metal; cf. Sanscr. arǵunas = bright; raǵatam = silver; hence], silver, whose mineralogical description is found in Plin. 33, 6, 31, § 95.

  1. I.
    1. A. Lit.: argenti metalla, Plin. 33, 6, 33, § 101: argenti aerisque metalla, Vulg. Exod. 35, 24: argenti vena, Plin. 33, 6, 31, § 95: argenti fodina, v. argenti-fodina; argenti scoria, id. 3, 6, 5, § 105: spuma argenti, id. 33, 6, 35, § 106: argenti duae differentiae (sunt), id. 33, 10, 44, § 127: argentum candidum, rufum, nigrum, id. ib.: argentum infectum, unwrought silver, Liv. 26, 47; Dig. 34, 2, 19: argenti montes, Plaut. Mil. 4, 2, 73: argentum purum, Foedus ap. Gell. 6, 5: argento circumcludere cornua, Caes. B. G. 6, 28: Concisum argentum in titulos faciesque minutas, Juv. 14, 291: quod usquam est Auri atque argenti, id. 8, 123: argentum et aurum, Tac. G. 5; id. A. 2, 60, id. H. 4, 53; Vulg. Gen. 24, 35: aurum argentumque, Tac. H. 2. 82: aurum et argentum, Vulg. Gen. 13, 2.
    2. B. Meton.
      1. 1. Wrought silver, things made of silver; silver-plate, silver-work: tu argentum eluito, Plaut. Ps. 1, 2, 29: nec domus argento fulget auroque renidet, Lucr. 2, 27; so, ridet argento domus, Hor. C. 4, 11, 6: argenti quod erat solis fulgebat in armis, Juv. 11, 109: argentumque expositum in aedibus, Cic. Verr. 2, 4, 15: navis plena argenti facti atque signati, full of wrought and stamped silver, id. ib. 2, 5, 25; so Liv. 34, 25 and 26: argentum caelatum, Cic. Verr. 4, 23, 52; id. Tusc. 5, 21, 61: apponitur cena in argento puro et antiquo, Plin. Ep. 3, 1, 9: argentum et marmor vetus aeraque et artīs Suspice, Hor. Ep. 1, 6, 17; so id. ib. 1, 16, 76; 2, 2, 181; id. S. 1, 4, 28: argenti vascula puri, Juv. 9, 141; 10, 19: vasa omnia ex argento, Vulg. Num. 7, 85; ib. Act. 17, 29: leve argentum, Juv. 14, 62: argentum paternum, id. 6, 355: argentum vetus, id. 1, 76: argentum mittere, id. 12, 43: Empturus pueros, argentum, murrina, villas, id. 7, 133 et saep.
      2. 2. Silver as weighed out for money, or money coined from silver, silver, silver money; and, as the most current coin, for money in gen.: appendit pecuniam, quadringentos siclos argenti, Vulg. Gen. 23, 16: Ratio quidem hercle adparet; argentum οἴχεται, Plaut. Trin. 2, 4, 15 sq. (quoted by Cic., Pis. 25 fin.): expetere, id. Cist. 4, 2, 73: adnumerare, Ter. Ad. 3, 3, 15; so id. Heaut. 4, 4, 15; id. Ad. 3, 3, 56; 4, 4, 20; 5, 9, 20 al.: argenti sitis famesque, Hor. Ep. 1, 18, 23; id. S. 1, 1, 86: quis audet Argento praeferre caput, Juv. 12, 49: tenue argentum venaeque secundae, id. 9, 31: hic modium argenti, id. 3, 220: venter Argenti gravis capax, id. 11, 41: Argentum et aurum non est mihi, Vulg. Act. 3, 6; 20, 35 et saep.
  2. II. Argentum vivum, quicksilver, Plin. 33, 6, 32, § 100; Vitr. 7, 8, 1 sqq.; so, argentum liquidum, Isid. Orig. 16, 19, 2.

1. argestes, is, m., = ἀργέστης, acc. to Vitr. 1, 6, the west-southwest wind; acc. to Plin. 2, 47, 46, § 120, the west-northwest wind.

2. Argestes, is, m., = Ἀργέστης, son of Astrœus and Aurora, Serv. ad Verg. A. 1, 136.

Argēus, a, um, v. Argos, II. B.

Argi, ōrum, v. Argos init.

Argīa, ae, f., = Ἀργεία.

  1. I. Daughter of Adrastus, and wife of Polynices, Stat. Th. 2, 266; 12, 113.
  2. II. Wife of Inachus and mother of Io, Hyg. Fab 145.

Argīlētum, i, n. [Argiletum sunt qui scripserunt ab Argolā, seu quod is huc venerit ibique sit sepultus; alii ab argillā, quod ibi id genus terrae, Varr. L. L. 5, § 157 Müll.: sane Argiletum quasi Argilletum multi volunt a pingui terrā, Serv. ad Verg. A. 8, 345; cf. Spald. ad Quint. 1, 6, 31], a part of Rome, in the Vicus Tuscus, between the Circus Maximus and Mons Aventinus, where handicraftsmen and booksellers traded, Cic. Att. 12, 32; Verg. A. 8, 345.
Also, acc. to the first explanation of the word, separated (per tmesin): Argique letum, Mart. 2, 17, 3; 1, 118, 9.
Hence, Argīlētānus, a, um, adj., of or belonging to the place Argiletum: aedificium, standing upon the Argiletum, Cic. Att. 1, 14 fin.: tabernae, Mart. 1, 4 (cf. Hor. Ep. 1. 20, 1).

argilla, ae, f., = ἄργιλλος (ἀργής, white), white clay, potter’s earth, argil; cf. Col. 3, 11, 9; Pall. 1, 34, 3: homulus ex argillā et luto fictus, * Cic. Pis. 25: glandes ferventes ex argillā fusili, * Caes. B. G. 5, 53 (ἐξ ἀργίλλης τετηγμένης, Paraphr.): idoneus arti Cuilibet, argillā quidvis imitabitur udā, * Hor. Ep. 2, 2, 8: Tenuis ubi argilla et dumosis calculus arvis, * Verg. G. 2, 180.

* argillācĕus, a, um, adj. [argilla], clayey, of clay, argillaceous: terra, Plin. 17, 7, 4, § 43.

argillōsus, a, um, adj. [argilla], full of clay, abounding in clay: terra, Varr. R. R. 1, 9, 2; so Plin. 12, 14, 30, § 31, and Vulg. 3 Reg. 7, 46; ib. 2 Par. 4, 17: collis, Col. Arb. 17.

Arginūsae or Arginussae, ārum, f., = Ἀργινοῦσαι or Ἀργινοῦσσαι, three small islands in the Ægean Sea, near Lesbos: classem ab Arginusis removere, Cic. Off. 1, 24, 84 B. and K.: Arginussae ab Aege IIII. M. passuum distant, Plin. 5, 31, 39, § 140 Jan.
And in sing.: circa Arginussam, Plin. 8, 58, 83, § 225.

Argīphontes, is, m., = Ἀργειφόντης (Hom. Il. 2, 103), the Argus-slayer, an epithet of Mercury, who slew the hundredeyed Argus, Arn. 6, p. 209; cf. Macr. S, 1, 19.

Argĭthĕa, ae, f., a town in Athamania, now Knisovo, Liv. 38, 1.

argītis, ĭdis, f. [ἀργής = white], a kind of vine with white clusters of grapes, Col. 3, 2, 21 and 27; cf. Isid. Orig. 17, 5, 23.

Argīvus, v. Argos, II. A.

Argo, ūs, f. (gen. Argūs, Prop. 3, 22, 19; acc. Argo, Varr. ap. Charis. p. 94 P.; Argon, Prop 1, 20, 17 Müll.; dat. and abl. prob. not used), = Ἀργώ, the name of the ship in which the Greek heroes, under the guidance of Jason, sailed to Colchis in quest of the golden fleece, Enn. ap. Auct. ad Her. 2, 22 (Trag. v. 284 Vahl.); Verg. E. 4. 34 al. Later placed by Minerva as a constellation in heaven (cf. Hyg. Fab. 14), Cic. Arat. 126; also id. N. D. 2, 44, 114, Col. 11, 2, 66: decimo Cal. Octobr. Argo navis occidit: tempestatem significat, interdum pluviam, id. 11, 2, 24.
Acc. to the first signif., Argō-us, a, um, adj., = Ἀργῶος, pertaining to the Argo, and in gen. to the Argonauts, Prop. 4, 22, 13; Hor. Epod. 16, 57; Val. Fl. 5, 436; 6, 116; 7, 573; 8, 294.

Argŏlĭcus, a, um, adj., v. Argos, II. C. 2.

Argŏlis, ĭdis, f., v. Argos, II. C. 1.

Argŏnautae, ārum, m., = Ἀργοναῦται (the sailors of the Argo), the Argonauts, Val. Fl. 1, 353; Hyg. Fab. 14; Plin. 36, 15, 23, § 99: vehiculum Argonautarum, Cic. N. D. 2, 35, 89: navis, id. de Or. 1, 38, 174: princeps, i. e. Jason, id. Tusc. 4, 32, 69 al.
Martial, in his Epigr. 3, 67, De pigris nautis, plays upon the word, deriving it from ἀργός, lazy, instead of Ἀργώ, making Argonautae = pigri nautae.
Hence, Argŏ-nautĭcus, a, um, adj., relating to the Argonauts, Argonautic.
Argŏnautĭca, ōrum, n., the title of a poem by Valerius Flaccus, which has for its subject the Argonautic expedition; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 100; Teuffel, Rom. Lit. § 312.

Argŏs, n. (only nom. and acc.), more freq. in the plur. Argi, ōrum, m. (Varr. L. L. 9, § 89 Müll.: Graecanice hoc Argos, cum Latine Argei; cf. Prob. p. 1447 P.; Phocae Ars, p. 1707 P.), = Ἄργος.

  1. A. Argos, the capital of Argolis, in the Peloponnesus, sacred to Juno, also called Argos Hippium and Argos Dipsium or Inachium, Plin. 4, 5, 9; 7, 56, 57; cf. Mann. Gr. p. 641 sq.: quaerit Argos Amymonen, Ov. M. 2, 240; so id. ib. 6, 414; Hor. C. 1, 7, 9: securum per Argos, Ov. H. 14, 34; so Luc. 10, 60: patriis ab Argis Pellor, Ov. M. 14, 476; 15, 164; Verg. A. 7, 286; Hor. S. 2, 3, 132; id. Ep. 2, 2, 128; id. A. P. 118; Liv. 34, 25 et saep.
    The acc. Argos, occurring in the histt., is best considered as plur., since the sing. seems rather to belong to the poets and geographers (e. g. Plin. above cited); cf. Daehne and Bremi ad Nep. Them. 8, 1.
  2. B. Poet., Argos is sometimes put for the whole of Greece, Luc. 10, 60.
    Hence,
  • II. Derivv., the adjj.,
    1. A.
      1. 1. Argīvus, a, um (i. e. ArgiFus from ArgeiFos, like Achivus from Ἀχαιός), of Argos, Argive, Plaut. Am. 1, 1, 53: Argivus orator, Cic. Brut. 13, 50: augur, i.e. Amphiaraus, Hor. C. 3, 16, 12
        An epithet of Juno (as in the Iliad Ἀργεία is an appel. of Here) as tutelary goddess of Argos, Verg. A. 3, 547.
        1. 2. Poet. for Greek or Grecian in gen.: castra, Verg. A. 11, 243: phalanx, id. ib. 2, 254: ensis, id. ib. 2, 393: Thalia, Hor. C. 4, 6, 25 (cf. id. ib. 2, 16, 38: Graja Camena).
          And so Argivi for the Greeks: classis Argivūm, Verg. A. 1, 40; 5, 672; Hor. C. 3, 3, 67; Val. Max. 5, 1, ext. 4.
      2. B. Without digamma, Argēus (Argī-), a, um, Argive or Grecian: Argia sacerdos, Cic. Tusc. 1, 47, 113 (B. and K., Argiva): Tibur Argeo positum colono (cf. Serv. ad Verg. A. 7, 670), Hor. C. 2, 6, 5 K. and H.; so, Tibur Argeum, Ov. Am. 3, 6, 46 Merk.
      3. C. Argŏlis, ĭdis, f., = Ἀργολίς.
        1. 1. Argive: Alcmene, Ov. M. 9, 276: puppis, id. R. Am. 735.
        2. 2. Subst. (sc. terra), the province of Argolis, in Peloponnesus, Plin. 4 prooem.; Mel. 2, 3.
          Hence, Argŏlĭ-cus, a, um, adj., = Ἀργολικός, Argolic: sinus, Plin. 4, 5, 9, § 17: mare, Verg. A. 5, 52: urbes, id. ib. 3, 283: leo, the Nemean lion, Sen. Herc. Oet. 1932 al.
          Also Grecian in gen.: duces, the Grecian leaders in the Trojan war, Ov. M. 12, 627: classis, id. ib. 13, 659 al.
      4. * D. Argus, a, um, adj., Argive: Argus pro Argivus, Plaut. Am. (prol. 98): Amphitruo natus Argis ex Argo patre, Non. p. 487, 31. (So the much-contested passage seems to be better explained than when, with Gronov. Observv. 4, 298, Argo is considered as abl. from Argos, begotten of a father from Argos, to which Argis in the plur. does not correspond.)

    Argōus, a, um, adj., v. Argo fin.

    argūmentābĭlis, e, adj. [argumentum], that may be proved: propositio difficile argumentabilis, Boëth. Arist. Anal. 1, 27.

    * argūmentālis, e, adj. [argumentum], containing proof: narratio, Ascon. ap. Cic. Div. in Caecil. 1.
    Adv.: argūmentālĭter, by way of proof, Aggen. Urb. Com. ap. Front. p. 64 Goes.

    argūmentātĭo, ōnis, f. [argumentor] (a rhet. t. t., most freq. in Cic.).

    1. I. An adducing of proof, an argumentation: argumentatio nomine uno res duas significat, ideo, quod et inventum aliquam in rem probabile aut necessarium, argumentatio vocatur et ejus inventi artificiosa expolitio, Cic. Inv. 1, 40: argumentatio est explicatio argumenti, id. Part. Or. 13: perspicuitas argumentatione elevatur, id. N. D. 3, 4, 9: probabilis, id. Fin. 5, 4, 9: expositio verbosior quibusdam argumentis, argumentis dico, non argumentatione, Quint. 4, 2, 79; 5, 14, 35; 11, 3, 164 al.
    2. II. The proof itself: etiamne in tam perspicuis rebus argumentatio quaerenda est aut conjectura capienda? Cic. Rosc. Am. 35.

    argūmentātor, ōris, m. [argumentor], he that adduces proof, an arguer; only in Tert. Anim. 38; id. Res. Carn. 24.

    * argūmentātrix, īcis, f. [argumentator], she that adduces proof, a female arguer, Tert. Spect. 2.

    argūmentor, ātus, 1, v. dep. [argumentum].

    1. I. To adduce proof of a thing, to prove: ego neque in causis, si quid est evidens, de quo inter omnes conveniat, argumentari soleo, Cic. N. D. 3, 4, 9; id. Verr. 2, 1, 57; id. Att. 3, 12: cum essem argumentatus, id. Brut. 80, 277; Liv. 39, 36 fin.
    2. II. To adduce something as proof: atque ego illa non argumentabor, quae sunt gravia vehementer, eum corrupisse, etc., Cic. Clu. 24: multa, Liv. 33, 28.
    3. III. To make a conclusion, to conclude: de voluntate alicujus, Cic. Inv. 2, 44; cf. Auct. ad Her. 4, 35.
      Note: Pass.: omnia argumentata nomina πιστωθέντα, Aufusius ap. Prisc. p. 792 P.

    argūmentōsus, a, um, adj. [argumentum].

    1. I. Rich in proof (v. argumentum, I. A.), Sid. Ep. 9, 9; Acron. ad Hor. S. 2, 3, 70.
    2. II. Rich in matter or material (v. argumentum, II. A. a.): opus, Quint. 5, 10, 10.

    argūmentum, i, n. [arguo].

    1. I.
      1. A. The means by which an assertion or assumption may be made clear, proved, an argument, evidence, proof (and in particular, that which rests upon facts, while ratio is that which depends upon reasoning): argumentum est ratio, quae rei dubiae facit fidem, Cic. Top. 2, 7: quid est argumentum? Probabile inventum ad faciendam fidem, id. Part. Or. 2: argumentum est ratio probationem praestans, quā colligitur aliquid per aliud, et quae, quod est dubium, per id quod dubium non est, confirmat, Quint. 5, 10, 11: de re signa atque argumenta paucis verbis eloquar, Plaut. Am. 5, 1, 35; 1, 1, 267; id. Rud. 4, 3, 84; id. Truc. 2, 6, 26 al.: commemorando Argumenta fidem dictis conradere, Lucr. 1, 401; so id. 1, 417: argumenta multa et firma ad probandum, Cic. Brut. 78, 272: aliquid exemplis magis quam argumentis refellere, id. de Or. 1, 19, 88: argumento esse, Liv. 5, 44; 39, 51: litterae ad senatum missae argumentum fuere, etc., id. 8, 30: In argumentum fidei retentum pallium ostendit marito, Vulg. Gen. 39, 16; ib. Act. 1, 3: inopia fecerat eam (rem parvam) argumentum ingens caritatis, Liv. 5, 47: libertatis argumentum, Tac. G. 25: Est fides argumentum non apparentium, Vulg. Heb. 11, 22: addit pro argumento, Suet. Calig. 8: velut argumentum rursus conditae urbis, id. ib. 16: levibus utrimque argumentis, id. Galb. 7 et saep.
      2. B. A sign by which any thing is known, a mark, token, evidence: animi laeti Argumenta, signs, indications, Ov. M. 4, 762: voti potentis, id. ib. 8, 745: unguentarii myrrham digerunt haud difficulter odoris atque pinguetudinis argumentis, according to the indications of smell, etc., Plin. 12, 15, 35, § 68: caelum quidem haud dubie caelati argumenti dicimus, id. 2, 4, 3, § 8: amoris hoc est argumentum, non malignitatis, Petr. 137, 8: argumenta viri, i. e. indicia, Juv. 9, 85 al.
    2. II. The matter which lies at the basis of any written or artistic representation, contents, subject, theme, argument, ὑπόθεσις: Argumentum plura significat. Nam et fabulae ad actum scaenicarum compositae argumenta dicuntur: et orationum Ciceronis velut thema ipse exponens Pedianus, argumentum, inquit, tale est: quo apparet omnem ad scribendum destinatam materiam ita appellari, Quint. 5, 10, 9 and 10.
      1. A. Of every kind of representation in writing.
        1. 1. Lit.: argumentum est ficta res, quae tamen fieri potuit, Cic. Inv. 1, 19; id. Att. 15, 4, 3: tabulae novae, quid habent argumenti, nisi ut, etc., what is their drift? what do they mean? id. Off. 2, 23, 84: epistulae, id. Att. 10, 13; 9, 10; 1, 19.
          1. a. But esp. freq., the subject-matter of a poem or fictitious writing, the subject, contents: post argumentum hujus eloquar tragoediae, Plaut. Am. prol. 51; cf. id. ib. 96; so id. Trin. 3, 2, 81: argumentum narrare, Ter. And. prol. 6: fabulae, id. Ad. prol. 22: Livius Andronicus ab saturis ausus est primus argumento fabulam serere, i. e. a scenic representation of a subject in its connection, Liv. 7, 2: spectaculum, quo argumenta inferorum explicarentur, Suet. Calig. 57.
            Hence,
          2. b. Meton. (part for the whole), a poem in gen.: explicare argumenti exitum, Cic. N. D. 1, 20, 53: hoc argumento se describi sentiat, Phaedr. 4, 8; so id. 4, 16; 5, 3; cf. Enn. ap. Gell. 2, 29 fin.: sumque argumenti conditor ipse mei, I am myself the subject of my poem, Ov. Tr. 5, 1, 10.
        2. 2. Trop., intrinsic worth, reality, truth: haec tota fabellaquam est sine argumento, without value, reality, Cic. Cael. 27: non sine argumento maledicere, not without some reason, id. ib. 3 fin.
      2. B. The subject of artistic representations (sculpture, painting, embroidery. etc.): ex ebore diligentissime perfecta argumenta erant in valvis, Cic. Verr. 2, 4, 56: (cratera) fabricaverat Alcon Hyleus, et longo caelaverat argumento, Ov. M. 13, 684; cf. id. ib. 2, 5 sq.: vetus in telā deducitur argumentum, id. ib. 6, 69; Verg. A. 7, 791: Parrhasii tabulae, Suet. Tib. 44.
        In philos. lang., a conclusion, a syllogism: Nam concludi non potest nisi iis, quae ad concludendum sumpta erunt, ita probatis ut falsa ejusdem modi nulla possint esse, Cic. Ac. 2, 14, 44 al.

    argŭo, ŭi, ūtum (ŭĭtum, hence arguiturus, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 882 P.), 3, v. a. [cf. ἀργής, white; ἀργός, bright; Sanscr. árgunas, bright; ragatas, white; and rag, to shine (v. argentum and argilla); after the same analogy we have clarus, bright; and claro, to make bright, to make evident; and the Engl. clear, adj., and to clear = to make clear; v. Curt. p. 171].

    1. A. In gen., to make clear, to show, prove, make known, declare, assert, μηνύειν: arguo Eam me vidisse intus, Plaut. Mil. 2, 3, 66: non ex auditu arguo, id. Bacch. 3, 3, 65: M. Valerius Laevinusspeculatores, non legatos, venisse arguebat, Liv. 30, 23: degeneres animos timor arguit, Verg. A. 4, 13: amantem et languor et silentium Arguit, Hor. Epod. 11, 9; id. C. 1, 13, 7.
      Pass., in a mid. signif.: apparet virtus arguiturque malis, makes itself known, Ov. Tr. 4, 3, 80: laudibus arguitur vini vinosus Homerus, betrays himself, Hor. Ep. 1, 19, 6.
    2. B. Esp.
        1. a. With aliquem, to attempt to show something, in one’s case, against him, to accuse, reprove, censure, charge with: Indicāsse est detulisse; arguisse accusāsse et convicisse, Dig. 50, 16, 197 (cf. Fest. p. 22: Argutum iri in discrimen vocari): tu delinquis, ego arguar pro malefactis? Enn. (as transl. of Eurip. Iphig. Aul. 384: Εἶτ’ ἐγὼ δίκην δῶ σῶν κακῶν ὁ μὴ σφαλείς) ap. Rufin. § 37: servos ipsos neque accuso neque arguo neque purgo, Cic. Rosc. Am. 41, 120: Pergin, sceleste, intendere hanc arguere? Plaut. Mil. 2, 4, 27; 2, 2, 32: hae tabellae te arguunt, id. Bacch. 4, 6, 10: an hunc porro tactum sapor arguet oris? Lucr. 4, 487: quod adjeci, non ut arguerem, sed ne arguerer, Vell. 2, 53, 4: coram aliquem arguere, Liv. 43, 5: apud praefectum, Tac. A. 14, 41: (Deus) arguit te heri, Vulg. Gen. 31, 42; ib. Lev. 19, 17; ib. 2 Tim. 4, 2; ib. Apoc. 3, 19 al.
        2. b. With the cause of complaint in the gen.; abl. with or without de; with in with abl.; with acc.; with a clause as object; or with ut (cf. Ramsh. p. 326; Zumpt, § 446).
          1. (α) With gen.: malorum facinorum, Plaut. Ps. 2, 4, 56 (cf. infra, argutus, B. 2.): aliquem probri, Stupri, dedecoris, id. Am. 3, 2, 2: viros mortuos summi sceleris, Cic. Rab. Perd. 9, 26: aliquem tanti facinoris, id. Cael. 1: criminis, Tac. H. 1, 48: furti me arguent, Vulg. Gen. 30, 33; ib. Eccl. 11, 8: repetundarum, Tac. A. 3, 33: occupandae rei publicae, id. ib. 6, 10: neglegentiae, Suet. Caes. 53: noxae, id. Aug. 67: veneni in se comparati, id. Tib. 49: socordiae, id. Claud. 3: mendacii, id. Oth. 10: timoris, Verg. A. 11, 384: sceleris arguemur, Vulg. 4 Reg. 7, 9; ib. Act. 19, 40 al.
          2. (β) With abl.: te hoc crimine non arguo, Cic. Verr. 2, 5, 18; Nep. Paus. 3 fin.
          3. (γ) With de: de eo crimine, quo de arguatur, Cic. Inv 2, 11, 37: de quibus quoniam verbo arguit, etc., id. Rosc. Am. 29 fin.: Quis arguet me de peccato? Vulg. Joan. 8, 46; 16, 8.
          4. (δ) With in with abl. (eccl. Lat.): non in sacrificiis tuis arguam te, Vulg. Psa. 49, 8.
            (ε) With acc.: quid undas Arguit et liquidam molem camposque natantīs? of what does he impeach the waves? etc., quid being here equivalent to cujus or de quo, Lucr. 6, 405 Munro.
            (ζ) With an inf.-clause as object: quae (mulier) me arguit Hanc domo ab se subripuisse, Plaut. Men. 5, 2, 62; id. Mil. 2, 4, 36: occidisse patrem Sex. Roscius arguitur, Cic. Rosc. Am. 13, 37: auctor illius injuriae fuisse arguebatur? id. Verr. 2, 1, 33: qui sibimet vim ferro intulisse arguebatur, Suet. Claud. 16; id. Ner. 33; id. Galb. 7: me Arguit incepto rerum accessisse labori, Ov. M. 13, 297; 15, 504.
            (η) With ut, as in Gr. ὡς (post-Aug. and rare), Suet. Ner. 7: hunc ut dominum et tyrannum, illum ut proditorem arguentes, as being master and tyrant, Just. 22, 3.
  • II. Transf. to the thing.
      1. 1. To accuse, censure, blame: ea culpa, quam arguo, Liv. 1, 28: peccata coram omnibus argue, Vulg. 1 Tim. 5, 20: tribuni plebis dum arguunt in C. Caesare regni voluntatem, Vell. 2, 68; Suet. Tit. 5 fin.: taciturnitatem pudoremque quorumdam pro tristitiā et malignitate arguens, id. Ner. 23; id. Caes. 75: arguebat et perperam editos census, he accused of giving a false statement of property, census, id. Calig. 38: primusque animalia mensis Arguit imponi, censured, taught that it was wrong, Ov. M. 15, 73: ut non arguantur opera ejus, Vulg. Joan. 3, 20.
      2. 2. Trop., to denounce as false: quod et ipsum Fenestella arguit, Suet. Vit. Ter. p. 292 Roth.
        With reference to the person, to refute, confute: aliquem, Suet. Calig. 8.
        Hence, argūtus, a, um, P. a.
    1. A. Of physical objects, clear.
      1. 1. To the sight, bright, glancing, lively: manus autem minus arguta, digitis subsequens verba, non exprimens, not too much in motion, Cic. de Or. 3, 59, 220 (cf. id. Or. 18, 59: nullae argutiae digitorum, and Quint. 11, 3, 119-123): manus inter agendum argutae admodum et gestuosae, Gell. 1, 5, 2: et oculi nimis arguti, quem ad modum animo affecti sumus, loquuntur, Cic. Leg. 1, 9, 27: ocelli, Ov. Am. 3, 3, 9; 3, 2, 83: argutum caput, a head graceful in motion, Verg. G. 3, 80 (breve, Servius, but this idea is too prosaic): aures breves et argutae, ears that move quickly (not stiff, rigid), Pall. 4, 13, 2: argutā in soleā, in the neat sandal, Cat. 68, 72.
  • 2.
    1. a. To the hearing, clear, penetrating, piercing, both of pleasant and disagreeable sounds, clear-sounding, sharp, noisy, rustling, whizzing, rattling, clashing, etc. (mostly poet.): linguae, Naev. ap. Non. p. 9, 24: aves, Prop. 1, 18, 30: hirundo, chirping, Verg. G. 1, 377: olores, tuneful, id. E. 9, 36: ilex, murmuring, rustling (as moved by the wind), id. ib. 7, 1: nemus, id. ib. 8, 22 al.
      Hence, a poet. epithet of the musician and poet, clear-sounding, melodious: Neaera, Hor. C. 3, 14, 21: poëtae, id. Ep. 2, 2, 90: fama est arguti Nemesis formosa Tibullus, Mart. 8, 73, 7: forum, full of bustle or din, noisy, Ov. A.A. 1, 80: serra, grating, Verg. G. 1, 143: pecten, rattling, id. ib. 1, 294; id. A. 7, 14 (cf. in Gr. κερκὶς ἀοιδός, Aristoph. Ranae, v. 1316) al.
      Hence, of rattling, prating, verbose discourse: sine virtute argutum civem mihi habeam pro preaeficā, etc., Plaut. Truc. 2, 6, 14: [Neque mendaciloquom neque adeo argutum magis], id. Trin. 1, 2, 163 Ritschl.
        1. b. Trop., of written communications, rattling, wordy, verbose: obviam mihi litteras quam argutissimas de omnibus rebus crebro mittas, Cic. Att. 6, 5: vereor, ne tibi nimium arguta haec sedulitas videatur, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1.
          Transf. to omens, clear, distinct, conclusive, clearly indicative, etc.: sunt qui vel argutissima haec exta esse dicant, Cic. Div. 2, 12 fin.: non tibi candidus argutum sternuit omen Amor? Prop. 2, 3, 24.
      1. 3. To the smell; sharp, pungent: odor argutior, Plin. 15, 3, 4, § 18.
      2. 4. To the taste; sharp, keen, pungent: sapor, Pall. 3, 25, 4; 4, 10, 26.
    2. B. Of mental qualities.
      1. 1. In a good sense, bright, acute, sagacious, witty: quis illo (sc. Catone) acerbior in vituperando? in sententiis argutior? Cic. Brut. 17, 65: orator, id. ib. 70, 247: poëma facit ita festivum, ita concinnum, ita elegans, nihil ut fieri possit argutius, id. Pis. 29; so, dicta argutissima, id. de Or. 2, 61, 250: sententiae, id. Opt. Gen. 2: acumen, Hor. A. P. 364: arguto ficta dolore queri, dexterously-feigned pain, Prop. 1, 18, 26 al.
      2. 2. In a bad sense, sly, artful, cunning: meretrix, Hor. S. 1, 10, 40: calo. id. Ep. 1, 14, 42: milites, Veg. Mil. 3, 6.
        As a pun: ecquid argutus est? is he cunning? Ch. Malorum facinorum saepissime (i.e. has been accused of), Plaut. Ps. 2, 4, 56 (v. supra, I. B. a.).
        Hence, adv.: argūtē (only in the signif. of B.).
        1. a. Subtly, acutely: respondere, Cic. Cael. 8: conicere, id. Brut. 14, 53: dicere, id. Or. 28, 98.
          Comp.: dicere, Cic. Brut. 11, 42.
          Sup.: de re argutissime disputare, Cic. de Or. 2, 4, 18.
        2. b. Craftily: obrepere, Plaut. Trin. 4, 2, 132; Arn. 5, p. 181.

    Argus, i, m., = Ἄργος.

    1. I. The hundred-eyed keeper of Io, after she was changed into a heifer by Jupiter; slain by Mercury at the bidding of Jupiter. His hundred eyes were placed by Juno in the tail of the peacock, Ov. M. 1, 625 sq.; 15, 385; Prop. 1, 3, 20 (cf. Eustath. ad Hom. Il. 2, p. 138; Schol. ad Eurip. Phoen. v. 1123; Heyne, Apollod. p. 249 sq.).
    2. II. The builder of the ship Argo, Val. Fl. 1, 93 and 314.
    3. III. Argus, a, um, adj., = Argivus; v. Argos, II. D.

    * argūtātĭo, ōnis, f. [argutor], a rustling, creaking: lecti, Cat. 6, 11.

  • * argūtātor, ōris, m. [argutor], a subtle disputant, Gell. 17, 5, 13.

    argūtātrix, īcis, f. [argutator], a prattling female, Paul. ex Fest. s. v. lingulaca, p. 117 Müll.; v. Müll. a. h. l.

    argūtē, adv., v. arguo, P. a. fin.

    argūtĭae, ārum (the sing. argutia, ae, is rare and only among later writers; cf. Charis. p. 20, and Phocae Ars, p. 1708 P.), f. [argutus].

    1. I. That which is clear to the senses, vigor of expression, liveliness, animation; of works of art: Parrhasius primus symmetriam picturae dedit, primus argutias vultūs, elegantiam capilli, etc., Plin. 35, 10, 36, § 37: argutiae operum, id. 34, 18, 19, § 65.
      Of the quick motion of the fingers (cf. argutus): nulla mollitia cervicum, nullae argutiae digitorum, Cic. Or. 18, 59.
      Of the chattering notes of the nightingale, Plin. 10, 29, 43, § 85.
      Of chattering discourse, Plaut. Bacch. 1, 2, 19; id. Most. 1, 1, 2.
    2. II. Transf. to mental qualities.
      1. A. Brightness, acuteness, wit, genius: hujus (C. Titii) orationes tantum argutiarum, tantum urbanitatis habent, ut paene Attico stilo scriptae esse videantur. Easdem argutias in tragoedias transtulit, Cic. Brut. 45, 167: Demosthenes nihil Lysiae subtilitate cedit, nihil argutiis et acumine Hyperidi, id. Or. 31, 110.
      2. B. Slyness, subtlety, cunning, shrewdness in speech or action: sed nihil est quod illi (Graeci) non persequantur suis argutiis, Cic. Lael. 13, 45: cujus loquacitas habet aliquid argutiarum, id. Leg. 1, 2, 7.
        In this signif. also in the sing.: importuna atque audax argutia, Gell. 3, 1, 6: levis et quasi dicax argutia, id. 12, 2 (cf. argutiola); Pall. Insit. prooem. 1; so App. M. 1, 1.

    argūtĭŏla, ae, f. dim. [argutiae, q. v. fin.], a piece of slyness or subtlety, a cavil, quirk, or quibble (only in Gell.), Gell. 9, 14 fin.; 2, 7, 9; 18, 1, 12.

    argūto, āre, v. argutor, I. fin.

    argūtor, ātus, 1, v. dep. (archaic inf. argutarier, Titin.; v. infra) [argutus] (except in Prop. only ante-class.), to make a noise.

    1. I. With the voice, to prattle, prate: argutari dicitur loquacium proloqui, Non. p. 245, 26: exerce linguam ut argutarier possis, Enn. ap. Non. l. c. (Trag. v. 345 Vahl.): totum diem argutatur quasi cicada, Novat. ib. (Com. Rel. p. 218 Rib.): superare aliquem argutando, Plaut. Fragm. ib. p. 67, 1; so Plaut. Am. 1, 1, 193: agite, fures, mendaciā argutari, Lucil. ap. Non. p. 239, 15.
      In the act. form: illa mihi totis argutat noctibus ignes, Prop. 1, 6, 7.
    2. II. With the feet; of the fuller, to stamp: Terra istaec est, non aqua, ubi tu solitu’s argutarier Pedibus, cretam dum compescis, vestimenta qui laves, *Titin. ap. Non. p. 245, 32 (Com. Rel. p. 137 Rib.).

    argūtŭlus, a, um, adj. dim. [id.].

    1. * I. A little noisy, talkative, or loquacious (v. argutus, A. 2. a.): famula, App. M. 1, p. 117, 20.
    2. II. Somewhat subtle, acute, keen (v. argutus, B. 1.): libri, Cic. Att. 13, 18.

    argūtus, a, um, P. a., v. arguo.

    Argynnus, i, m., = Ἄργυννος, a boy from Bœotia, loved by Agamemnon; he was drowned in the river Cephisus, Prop. 4, 6, 22.

    argyranchē, ēs, f., = ἀργυράγχη, a sarcastic word formed in imitation of συνάγχη (inflammation of the throat), the silver quinsy, Gell. 9, 9; cf. Pollux Onomast. 7, 24, and synanche.

    argyraspis, ĭdis, adj., = ἀργύρασπις, having a silver shield, armed with a silver shield, Liv. 37, 40; Curt. 4, 13, 15; cf. id. 8, 5, 4; Just. 12, 7.

    Argyrippa or Argyrĭpa, ae, f., = Ἀργυρίππα (acc. to Serv. ad Verg. A. 11, 246, compounded of Argos Hippion), a town in Apulia, afterwards called Arpi, now Arpa: Argyripa, Verg. l. c. Rib.; cf. Mann. Ital. II. 83; Plin. 3, 11, 16, § 104 Jan.

    Argyrippus, i, m., = Ἀργύριππος, the name of a man, Plaut. As. 1, 1, 59.

    argyrītis, ĭdis, f., = ἀργυρῖτις (containing silver), a kind of silver dross, litharge of silver, Plin. 33, 6, 35, § 106.‡ † argyrŏcŏrinthĭus, a, um, adj., made of Corinthian brass (which was similar in lustre to silver; cf. Plin. 34, 2, 3): CRATERA, Inscr. (A. D. 149) Orell. 1541.

    argyrŏdămas, antis, m., = ἀργυροδάμας, a silver-colored stone, similar to the diamond, Plin. 37, 10, 54, § 144.

    argyros, i, f., a plant, otherwise called mercurialis, App. Herb. 82.