No entries found. Showing closest matches:
argūmentor, ātus, 1, v. dep. [argumentum].
- I. To adduce proof of a thing, to prove: ego neque in causis, si quid est evidens, de quo inter omnes conveniat, argumentari soleo, Cic. N. D. 3, 4, 9; id. Verr. 2, 1, 57; id. Att. 3, 12: cum essem argumentatus, id. Brut. 80, 277; Liv. 39, 36 fin.
- II. To adduce something as proof: atque ego illa non argumentabor, quae sunt gravia vehementer, eum corrupisse, etc., Cic. Clu. 24: multa, Liv. 33, 28.
- III. To make a conclusion, to conclude: de voluntate alicujus, Cic. Inv. 2, 44; cf. Auct. ad Her. 4, 35.
Note: Pass.: omnia argumentata nomina πιστωθέντα, Aufusius ap. Prisc. p. 792 P.
argūmentōsus, a, um, adj. [argumentum].
- I. Rich in proof (v. argumentum, I. A.), Sid. Ep. 9, 9; Acron. ad Hor. S. 2, 3, 70.
- II. Rich in matter or material (v. argumentum, II. A. a.): opus, Quint. 5, 10, 10.