Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

aspernābĭlis, e, adj. [aspernor], worthy of contempt, despicable (ante- and postclass.), Att. ap. Non. p. 179, 33; Gell. 16, 8, 16; 16, 11, 3; 20, 1, 10; Arn. 6, p. 203.
Comp.: aspernabilius, Aug. Mor. Manich. 8.

aspernāmentum, i, n. [aspernor], a despising; only Tert. adv. Marc. 4, 14; id. Pud. 8.

aspernanter, adv., v. aspernor fin.

aspernātĭo, ōnis, f. [aspernor], a despising, contemning, disdain (very rare): rationis, * Cic. Tusc. 4, 14, 31: naturalis, Sen. Ep. 121 fin.: illius, * Vulg. Eccli. 22, 1.

* aspernātor, ōris, m. [aspernor], a despiser, contemner: divitum, Tert. adv. Marc. 4, 15.

aspernor (wrongly ads-), ātus, 1, v. dep. a. [for ab-spernor, as as-pello for abpello, as-porto for ab-porto; cf. ab init.; Doed. Syn. II. p. 179, and Vanicek, p. 1182], lit., to cast off a person or thing (ab se spernari; cf. sperno and spernor); hence, to disdain, spurn, reject, despise (simply with the accessory idea of aversion = recuso, respuo, reicio, and opp. to appeto, concupisco; on the other hand, contemnere, not to fear, is opp. to metuere, timere; and despicere, not to value a thing, is opp. to revereri; cf. Doed. Syn. cited supra; class.; very freq. in Cic.; more rare in the poets): alicujus familiam, Ter. Phorm. 2, 3, 24 (aspernari = recusare, avertere, non agnoscere, Don.).

  1. I. Lit.: gustatus id, quod valde dulce est, aspernatur, Cic. de Or. 3, 25, 99: nemo bonusqui vos non oculis fugiat, auribus respuat, animo aspernetur, id. Pis. 20; so id. Fat. 20, 47: regem ut externum aspernari, Tac. A. 2, 1: matrem, id. ib. 4, 57: de pace legatos haud aspernatus, id. ib. 15, 27: hanc (proscriptionem) nisi hoc judicio a vobis reicitis et aspernamini, Cic. Rosc. Am. 53: voluptatem appetit, ut bonum: aspernatur dolorem, ut malum, id. Fin. 2, 10, 31; so, ut quodam ab hospite conditum oleum pro viridi adpositum, aspernantibus ceteris, solum etiam largius appetisse scribat, Suet. Caes. 53: si voluptatem aspernari ratione et sapientiā non possemus, Cic. Sen. 12, 42: querimonias alicujus aspernari, contemnere ac neglegere, id. Verr. 2, 4, 51: regis liberalitatem, id. Tusc. 5, 32, 91 al.; Sall. C. 3, 4: diis aspernantibus placamina irae, Liv. 7, 3: deditionem alicujus, id. 8, 2; 9, 41 et saep.: consilia, Tac. G. 8: sententiam, id. ib. 11: honorem, id. ib. 27: militiam, id. H. 2, 36: disciplinam, id. A. 1, 16: virtutem, id. ib. 13, 2: panem, Suet. Ner. 48 fin.: imperium, Curt. 10, 5, 13 et saep.: Interea cave sis nos aspernata sepultos, Prop. 3, 5, 25: aspernabantur ceteros, * Vulg. Luc. 18, 9: haud aspernanda precare, Verg. A. 11, 106; Phaedr. 5, 4, 4.
    With inf. as object: illa refert vultu non aspernata rogari, Stat. S. 1, 2, 105: dare aspernabantur, Tac. A. 4, 46.
    In Cic. once, to turn away, avert (not from one’s self, but from something pertaining to one’s self): furorem alicujus atque crudelitatem a suis aris atque templis, Clu. 68 fin.
  2. II. Trop.: qui colore ipso patriam aspernaris, deny, Cic. Pis. 1.
    Note: Pass.: qui habet, ultro appetitur; qui est pauper, aspernatur, is held in contempt, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 792 P.: regem ab omnibus aspernari, Auct. B. Afr. 93: aspernata potio, Arn. 5, p. 175.
    Hence, aspernanter, adv. (qs. from the part. aspernans, which does not occur), with contempt, contemptuously: aliquid accipere, Amm. 31, 4; so Sid. Ep. 7, 2.
    Comp., Aug. Mus. 4, 9.
    Sup. prob. not used.