No entries found. Showing closest matches:
auctumnālis (correctly aut-), e (old form autumnal, related as facul to facile, volup to volupe, famul to famulus, Varr. ap. Charis. p. 94), adj. [auctumnus], of or pertaining to the autumn, autumnal: aequinoctium autumnal, Varr. ap. Charis. l. l.: aequinoctium autumnale, Varr. R. R. 1, 28 fin.; so Liv. 31, 47: (aestuus) tumentes autumnali (aequinoctio) amplius quam verno, Plin. 2, 97, 99, § 215: tempus autumnale, Varr. R. R. 1, 39, 1: lumen autumnale, * Cic. Arat. 285: agnus, Col. 7, 3, 11: rosa, Plin. 21, 4, 10, § 19: imbres, id. 19, 3, 13, § 37: pruna, Prop. 5, 2, 15: corna autumnalia, Ov. M. 8, 665, and 13, 816 et saep.
* auctumnescit or -nascit (correctly aut-), v. inch. impers. [id.], autumn approaches, is coming on, Mart. Cap. 6, p. 196.
auctumnĭtas (correctly aut-), ātis, f. [auctumnus] (only ante- and post-class.).
auctumno (correctly aut-), āre, v. n. [auctumnus], to cause or bring on autumn (only in the two foll. exs.): corus autumnat, Plin. 2, 47, 47, § 124: aër aestate nimbosā semper quodam modo vernat vel autumnat, id. 2, 50, 51, § 136.
1. auctumnus (correctly aut-), i, m. (autumnum, i, n., Varr.ap.Non.p.71, 20). [This word was anciently referred to augeo, as the season of increase, as by Paul. ex Fest. p. 23, 11 Müll.; so Curtius. But Corssen and others, in view of its correct form, autumnus, refer it to the Sanscr. av, to do good to, to satisfy one’s self; cf. the Gr. ἐνηνής (i.e. ἐνηϝής), good, kindly, and 2.aveo, to be well.] The season of abundance, the autumn.
2. auctumnus (correctly aut-), a, um, adj. [1. auctumnus], autumnal (poet. or in post-Aug. prose): imber, Cato, R. R. 58: autumno frigore, Ov. M. 3, 729 (Merk., autumni frigore): sidera, Manil. 2, 269: tempus, id. 2, 425: pruinae, Aus. Idyll. 8, 10; Cod. Th. 2, 8, 2: aequinoctium, Plin. 19, 6, 33, § 108: tempestas, Gell. 19, 7, 2.