No entries found. Showing closest matches:
āversābĭlis, e, adj. [aversor], that before which one is obliged to turn away, abominable: scelus, Lucr. 6, 390: foeditas, Arn. 7, p. 249.
āversātĭo, ōnis, f. [aversor], a turning of one’s self away, aversion (post-Aug. and rare): tacita aversatio, Quint. 8, 3, 65: alienorum processuum, Sen. Tranq. 2 med.
* āversātrīx, īcis, f. [aversor], she that turns away from, abominates: crudelitatis, Tert. Anim. 51.
* āversīm, adv. [averto], avertedly, sidewise: lineae aversim positae, Mamert. Stat. Anim. 1, 25 dub.
āversĭo, ōnis, f. [averto].
- I. a turning away; only in the adverb. phrases,
- A. Ex aversione, from behind: illi de praesidio insecuti ex aversione legatos jugulārunt, Auct. B. Hisp. 22 Moeb.
- B. In the Latin of the jurists: per aversionem or aversione emere, vendere, locare, etc., to buy, sell, etc., something, with a turning away, turned away, i. e. without accurate reckoning, in the gross, by the lot, Dig. 18, 6, 4; 18, 1, 62; 14, 2, 10; 19, 2, 36; 14, 1, 1 al.
- II.
- A. In rhet., a turning away, a figure by which the orator turns the attention of his hearers from the theme before them, a kind of apostrophe (e. g. Cic. Cael. 1; id. Rosc. Am. 49; Verg. A. 4, 425), Quint. 9, 2, 39; Aquil. Rom. 9, p. 102 Ruhnk. Frotsch.
- B. Trop., aversion, loathing (post-class.): non metu mortis se patriam deserere, sed Deorum coactum aversione, Dictys, Bell. Troj. 4, 18: aversione stomachorum di laborant, Arn. 7, p. 231.
1. āversor, ātus, 1, v. dep. freq. [id.], to turn one’s self from, to turn away (from displeasure, contempt, loathing, shame, etc.).
- I. In gen.: nulla vis tormentorum acerrimorum praetermittitur; aversari advocati et jam vix ferre posse, Cic. Clu. 63, 177: haerere homo, aversari, rubere, id. Verr. 2, 2, 76 fin.
- II. Esp.: aliquem or aliquid, to turn away a person or thing from one’s self, to send away, repulse, reject, refuse, decline, shun, avoid: filium (consul) aversatus, i. e. not permitting his presence, Liv. 8, 7, 14 Drak.: afflictum non aversatus amicum, Ov. P. 2, 3, 5: principes Syracusanorum, Liv. 26, 31, 4: aversatur [dicentem], Tac. Or. 20 Halm: petentes, Ov. M. 14, 672; 1, 478; 10, 394 al.: preces, Liv. 3, 12, 9: effeminatas artes, Plin. Pan. 46, 4 Schwarz; so, crimina, Ov. Am. 3, 11, 38: honorem, id. F. 1, 5: sermonem, Tac. A. 6, 26: adulationes, Suet. Tib. 27 Oud.: latum clavum, id. Vesp. 2: imperium, Curt. 3, 10: scelus, id. 6, 7.
With inf.: aversati sunt proelium facere, declined, Auct. B. Hisp. 14.
Note: Pass.: vultu notare aversato, Aur. Vict. Epit. 28.
* 2. āversor, ōris, m. [averto], a thief, pilferer, embezzler (cf. averto, I. B.): pecuniae publicae, Cic. Verr. 2, 5, 58, § 152.
āversus, a, um, Part. and P. a., from averto.
ā-verto (arch. -vorto; in MSS. also abverto; cf. ab init.), ti, sum, 3, v. a., to turn something away from a place, to avert, turn off, remove, etc. (opp. adverto).
- I. Lit.
- A. In gen.
- a. Constr. aliquem ab or with the simple abl.; the limit designated by in with acc. (more rarely by ad): ab saxo avortit fluctus ad litus scapham, Plaut. Rud. 1, 2, 76: Jup. Te volo, uxor, conloqui. Quor ted avortisti? Alc. Est ita ingenium meum: Inimicos semper osa sum optuerier, id. Am. 3, 2, 18: (M. Lepidus) Antonio diadema Caesari imponente se avertit, Cic. Phil. 5, 14; id. Balb. 5, 11: aliquid ab oculis, id. N. D. 2, 56, 141: nos flumina arcemus, dirigimus, avertimus, turn off, id. ib. 2, 60, 152; so Liv. 41, 11, 3: quod iter ab Arari Helvetii averterant, had turned aside their march from Caes. B. G. 1, 16 et saep.: locis seminis ic tum, Lucr. 4, 1273: Italiā Teucrorum regem, Verg. A. 1, 42: a ceteris omnium in se oculos, Liv. 2, 5, 6: in comitiorum disceptationem ab lege certamen, id. 3, 24, 9: ab hominibus ad deos preces, id. 6, 20, 10: se alicui, instead of ab aliquo. Col. 6, 37, 10.
And poet. with acc.: quo regnum Italiae Libycas averteret oras, Verg. A. 4, 106.
With dat.: Quod mihi non patrii poterant avertere amici, Prop. 4, 24, 9; so Val. Fl. 3, 491.
Also without an antecedent ab (since this is included in the verb) with in with acc.: in fugam classem, Liv 22, 19, 11: dissipatos in fugam, id. 34, 15, 2; hence absol.: mille acies avertit avertetque (sc. in fugam), put to flight, id. 9, 19, 17.
- b. Pass. in mid. signif. with the acc., in the Greek manner, to turn away from: equus fontes avertitur, Verg. G. 3, 499 (cf. the Gr. ἀποστρέφεσθαι τὸ ὕδωρ, and aversari): oppositas impasta avertitur herbas, Stat. Th. 6, 192; Petr. 124, 248.
- c. As v. n. avertere = se avertere, to turn one’s self away, to retire: ob eam causam huc abs te avorti, Plaut. Mil. 4, 2, 83: ecce avortit, id. ib. 2, 2, 50: dixit et avertens roseā cervice refulsit, Verg. A. 1, 402: tum prora avertit, id. ib. 1, 104: avertit et ire in Capitolium coepit, Gell. 4, 18, 4 al.
- B. To take away, drive away, carry off, steal, embezzle, to appropriate to one’s self: pecuniam publicam, Cic. Verr. 2, 1, 4: compertum publicam pecuniam avertisse, Tac. H. 1, 53: aliquid domum tuam, Cic. Verr. 2, 3, 19: praedam omnem domum avertebant, Caes. B. C. 3, 59: intellexistis innumerabilem frumenti numerum per triennium aversum a re publicā esse ereptumque aratoribus, Cic. Verr. 2, 3, 69 fin.: auratam Colchis pellem, to carry off, Cat. 64, 5: quattuor a stabulis tauros, Verg. A. 8, 208: avertere praedas, id. ib. 10, 78: carā pisces avertere mensā, Hor. S. 2, 4, 37.
- II. Trop.
- A. To turn, divert a person from a course of action, purpose, etc.: accusandi terrores et minae populi opinionem a spe adipiscendi avertunt, Cic. Mur. 21: avertant animos a spe recuperandae arcis, Liv. 9, 24, 11: qui mentem optimi viri a defensione meae salutis averterant, Cic. Sest. 31: ut nec vobis averteretur a certamine animus, Liv. 1, 28, 5: animum a pietate, id. 7, 5, 7: aliquem ab incepto avertit, id. 23, 18, 9: a philosophiā, Suet. Ner. 52.
- B. Aliquem, to turn away from one in feeling, i. e. to make averse or disinclined to, to alienate, estrange: legiones abducis a Bruto. Quas? nempe eas, quas ille a C. Antonii scelere avertit et ad rem publicam suā auctoritate traduxit, Cic. Phil. 10, 3: ipse Pompeius totum se ab ejus (sc. Caesaris) amicitiā averterat, had quite alienated himself from, Caes. B. C. 1, 4: civitates ab alicujus amicitiā, id. ib. 3, 79: popularium animos, Sall. J. 111, 2: futurum, uti totius Galliae animi a se averterentur, Caes. B. G. 1, 20: nobis mentem deorum, Cat. 64, 406.
Hence, āver-sus, a, um, P. a.
- A. Turned off or away: aversum hostem videre nemo potuit, turned away, i. e. turned in flight, Caes. B. G. 1, 26; hence, backwards, behind, back ( = a tergo; opp. adversus), distant: et adversus et aversus impudicus es, before and behind, Cic. de Or. 2, 63, 256: canities homini semper a priori parte capitis, tum deinde ab aversā, Plin. 11, 37, 47, § 131; 11, 52, 113, § 272: ne aversos nostros aggrederentur, fall upon our troops in the rear, Galba ap. Cic. Fam. 10, 30, 3: ne aversi ab hoste circumvenirentur, from behind, in the rear, Caes. B. G. 2, 26: aversos proterere, id. B. C. 2, 41: aversi vulnerantur, Auct. B. Alex. 30; 32: aversum ferro transfixit, Nep. Dat. 11, 5: aversos boves caudis in speluncam traxit, backwards, Liv. 1, 7, 5 (cf. Prop. 5, 9, 12: Aversos caudā traxit in antra boves): aversa hosti porta, Tac. A. 1, 66: scribit in aversā Picens epigrammata chartā, upon the back of the paper, Mart. 8, 62 (cf. Juv. 1, 6: liber scriptus in tergo), and so al.
Trop.: milites aversi a proelio, withdrawn from the battle, Caes. B. C. 2, 12.
Subst.: āversum, i, n., the hinder or back part, the back (as subst. only in the plur.): per aversa castrorum receptus est, Vell. 2, 63 Ruhnk.: per aversa urbis fugam dederat, Liv. 5, 29, 4: ad aversa insulae, id. 37, 27, 2: aversa montis, Plin. 4, 11, 18, § 41: aversa Indiae, the back or remoter parts of India, id. 37, 8, 33, § 110.
So in adverb. phrase: in aversum, backwards: Cetera animalia in aversum posterioribus pedibus quam prioribus, Plin. 11, 45, 101, § 248 (Jan, in diversum): collum circum agit (lynx) in aversum, id. 11, 47, 107, § 256 (Jan, in aversum se; Sillig, in adversum).
- B. Disinclined, alienated, unfavorable, opposed, hostile, averse; constr. with ab, with dat., or absol.
- (α) With ab (so most frequently in Cicero): aversus a Musis, Cic. Arch. 9, 20: aversus a vero, id. Cat. 3, 9, 21: turbidi animorum motus, aversi a ratione, et inimicissimi mentis vitaeque tranquillae, id. Tusc. 4, 15, 34: Quintus aversissimo a me animo fuit, id. Att. 11, 5 fin.; Col. 11, 1, 14: aversissimus ab istis prodigiis sum, Sen. Ep. 50.
- (β) With dat.: aversus mercaturis, Hor. S. 2, 3, 107: vilicus aversus contubernio, Col. 12, 1, 2: defensioni aversior, Quint. 7, 1, 11 (but acc. to the MSS., adversior seems here to deserve the preference; so Halm; cf. Spald. and Zumpt ad h. l.).
- (γ) Absol.: aversa deae mens, Verg. A. 2, 170: aversa voluntas, id. ib. 12, 647: aversos soliti componere amicos, Hor. S. 1, 5, 29: aversus animus, Tac. H. 4, 80 et saep.: vultus aversior, Sen. Ira, 2, 24: aversi animis, Tac. A. 14, 26.
Adv. not used.