Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

circĭnātĭo, ōnis, f. [circino] (lit. the describing of a circle; hence, concrete), the circumference of a circle, a circle (a word of Vitr.): linea circinationis, Vitr. 1, 6, 6: circuli, id. 9, 7, 2; 3, 3; 10, 10 al.
Of the circular path of the planets, Vitr. 9, 4, pp. 264, 266 Bip.

circĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [circinus], to make round, to round (perh. not anteAug.): arbores, quae in orbem ramos circinant, Plin. 17, 12, 17, § 88; 16, 38, 73, § 185: circinatum tympanum, id. 18, 34, 77, § 332: folia circinatae rotunditatis, id. 16, 23, 35, § 86
Poet.: (Cyllenius) inclinat cursus, et easdem circinat auras, flies through in a circular course, * Ov. M. 2, 721: utque suos arcus per nubila circinat Iris, vaults, arches, Manil. 1, 710.

circĭnus, i, m.. = κίρκινος, a pair of compasses’ flumen Dubis. ut circino circumductum, paene totum oppidum cingit, Caes. B. G. 1, 38: diducere, Vitr. 9, 7, 2: circino spatia dimetiri, id ib.; id. 10, 4, 1: ratio circini, Plin. 2, 15, 13, § 63.

circĭter, adv. and prep. [circus].

  1. I. Adv.
    1. A. Of place, round about, on every side: lapidem fuisse quadratum circiter (i. e. cubical) in mediā arcā vinctum candelis quaquaversum, Cass. Hem. ap. Plin. 13, 13, 27, § 85 (cf. the passage cited under circum, I. A. 1., from Varr. R. R. 3, 10, 3).
    2. B. Of time, designating nearness to a fixed point, about, near (cf. ante, post): illic noster est fortasse circiter triennium, Plaut. Mil. 2, 3, 79: circiter duobus mensibus, Varr. R. R. 3, 10, 6: diebus circiter quindecim ad fines Belgarum pervenit, Caes. B. G. 2, 2: horā diei circiter quartā, id. ib. 4, 23: circiter horā decimā noctis, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 1: circiter luminibus accensis Uticam pervenit, Auct. B. Afr. 89 fin.
    3. C. Of number, about, near, not far from: circiter quingentae species, Varr. L. L. 6, 5, 61: circiter CCXX. naves eorum paratissimae, Caes. B. G. 3, 14: circiter milia hominum CXXX. superfuerunt, id. ib. 1, 26; 1, 27; 1, 31: circiter pars quarta, Sall. C. 56, 3: mons suberat circiter mille passuum, Caes. B. G. 1, 25: circiter duūm milium intervallo, Sall. J. 106, 5: circiter parte tertiā (armorum) celatā et in oppido retentā, etc., Caes. B. G. 2, 32 fin.; 1, 25: ita dies circiter quindecim iter fecerunt, id. ib. 1, 15: hic locus ab hoste circiter passus sexcentos aberat, id. ib. 1, 49: ad flumen Rhenum milia passuum ex eo loco circiter quinque pervenerunt, id. ib. 1, 53: cum decem circiter milia ab hoste abessent, Liv. 28, 1, 7.
  2. II. Prep. with acc. (orig. an adv. with acc. of time or of space traversed; cf. Hand, Turs. II. p. 71 sq.).
    1. A. Of place (very rare): nisi, ut opinor, Loca haec circiter excidit mihi (cista), Plaut, Cist. 4, 2, 8.
    2. B. Transf., of time, about, near: redito huc circiter meridiem, Plaut. Most. 3, 1, 52 Ritschl: circiter meridiem exercitum in castra deduxit, Caes. B. G. 1, 50: nos circiter Kalendas in Formiano erimus, Cic. Att. 2, 4, 6: circiter Idus Novembrīs in Italiā speramus fore, id. Fam. 14, 5, 2: circiter Idus Maias, id. Att. 2, 17, 1: noctem, Auct. B. Afr. 89: mensem, Varr. R. R. 3, 8, 3; 2, 11, 7; Kalendas Junias, Sall. C. 17, 1: octavam circiter horam, Hor. Ep. 1, 7, 47.
      Note: Circiter very rarely follows its case; v. Plaut. Cist. II. A. supra.

circĭto, āre, 1, v freq. a. [for circuito, from circueo for circumeo], to frequent, make busy: omnes istae artes, quibus aut circitatur civitas aut strepit. Sen. Ep. 90, 19; cf.: circito, περινοστῶ: circitat et circat, κυκλεύει, Gloss. Labb.

circĭtor (or circuĭtor, Petr. 53, 10), ōris, m. [for circumitor, from circumeo, lit. one who goes around, hence],

  1. I. A watchman (of gardens. buildings, etc.; postclass.), Auct. Priap. 16, 1, Front. Aquaed. 117; Petr. 1 1.
  2. II. In milit. lang., plur., those who go the rounds and visit the posts of sentinels, patrols, Veg. Mil. 3, 8; Hier. Ep. 61, n. 7.
    Sing.’ CIRCITOR, Inscr. Murat. 540, 2.
  3. III. A pedler, Dig. 14, 3, 5, § 4.

circĭtōrĭus, a, um [circitor, II.], pertaining to patrols: dignitas, Cod. Th. 7, 22, 2, § 2.

circĭus (cercĭus, Cato ap. Gell. 2, 22, 28 sq.), ii, m. [perh. from circus, on account of its circular motion, but said to be a Gallic word], a violent wind blowing in Gallia Narbonensis; to the Romans, a west-northwest wind, Plin. 2, 47, 46, § 121; Sen. Q. N. 5, 17, 5, Vitr. 1, 6, 10; Suet. Claud. 17; Favorin. ap. Gell. 2, 22, 20 sq.