Lewis & Short

con-cĭĕo, cīvi, cĭtum, 2 (from the access. form concĭo, īre: concit, Lucr. 6, 410: concibant, Tac. H. 5, 19: conciret, id. A. 11, 19: concirent, id. ib. 3, 38 fin.: concire, id. ib. 3, 40; 12, 15: conciri, Liv. 25, 27, 9: concīta, Lucr. 2, 267; Val. Fl. 2, 460; Luc. 5, 597; cf. cieo and the other compounds), v. a., to urge, bring, or assemble together, by exciting or rousing, to collect: cum perturbatione commovere, Non. p. 90, 7 (freq. in the ante-class. and post-Aug. per., esp. in Lucr. and Tac.; in Quint. and in Hor. perh. only once in part. perf.; v. under II. A.; not in Cic.).

  1. I. Prop.: populum, Pac. ap. Non. p. 90, 12 (Trag. Rel. v. 141 Rib.); cf.: homines miraculo rei novae, Liv. 1, 59, 3: exercitum ex totā insulā, id. 25, 27, 9: multitudinem ad se, id. 1, 8, 5: ad arma, Vell. 2, 74: donis auxilia concibant, Tac. H. 5, 19: remotos populos, id. A. 3, 38: propiores Gallos, id. ib. 3, 40: nunc concienda plebs, Liv. 4, 55, 3 al.
        1. b. Of inanim. and abstr. objects, to move violently, to shake, stir up: cur (Juppiter) tenebras et fremitus et murmura concit? Lucr. 6, 410: quendam aestum, id. 6, 826: concitus imbribus amnis, Ov. M. 3, 79; cf.: (verba) quae mare turbatum, quae concita flumina sistant, id. ib. 7, 154: navis concita, id. ib. 4, 706: murali concita Tormento saxa, Verg. A. 12, 921: mors concita ob cruciatus, hastened, Plin. 25, 3, 7, § 23 (Sillig, conscita): fulmina et tonitrus, Sil. 12, 611.
  2. II. Trop.
    1. A. To rouse, excite, stir up, provoke: hostem, Tac. A. 11, 19; cf.: Mela accusatorem concivit Fabium, id. ib. 16, 17.
      Esp. in part. perf.: immani concitus irā, Verg. A. 9, 694; cf. Ov. M. 7, 413: Aonio concita Baccha deo, id. A. A. 1, 312; cf.: pulso Thyias concita tympano, * Hor. C. 3, 15, 10: divino concita motu, inspired, Ov. M. 6, 158; cf. id. ib. 3, 711: mater (corresp. with male sana), id. ib. 4, 519: (mater) fraude aliquorum concita (sc. in filium), * Quint. 11, 1, 65; cf.: concita dea, enraged, Sil. 2, 543: conciti per largitionem veterani, Tac. A. 1, 10.
    2. B. To excite, produce, cause action, passion, disquiet, evil, etc. (the flg. taken from the agitated sea; cf. strages, Att. ap. Non. p. 90, 9; Trag. Rel. v. 399 Rib.; cf. also Plaut. Merc. 5, 2, 36, and id. Trin. 2, 3, 8): uxori turbas, Plaut. Am. 1, 2, 14; Ter. Heaut. 5, 2, 17: tantum mali, Plaut. Men. 5, 5, 4; Afran. ap. Non. p. 90, 10: hanc iram, Ter. Hec. 3, 1, 33: seditionem, Tac. A. 14, 17: varios motus animorum, id. H. 1, 4 et saep.

1. concĭo, īre, v. concieo.

2. concĭo, and its derivv., concĭō-nābundus, concĭōnālis, etc., v. under contio, contionabundus, contionalis, etc.

contĭo (less correctly concĭo), ōnis, f. [contr. from conventio, for which COVENTIO is written in S. C. Bacch.; v. conventio, and cf. Varr. L. L. 6, § 43 Müll.; Paul. ex Fest. p. 38, 4, and p. 113, 10 Müll.], a meeting, assembly that is called together by a magistrate or priest (cf.: contio significat conventum, non tamen alium quam eum qui a magistratu vel a sacerdote publico per praeconem convocatur, Paul. ex Fest. p. 38, 4; cf. contionor
In good prose).

  1. I. Prop.: advocat contionem, habet orationem talem consul, Cic. Sest. 12, 28; so, advocare contionem, id. Verr. 2, 3, 80, § 185; Sall. C. 57, 5; id. J. 33, 3; Liv. 8, 31, 1; Suet. Claud. 22 et saep.: advocare contionem populi, Sall. J. 84, 5: militum, Caes. B. C. 2, 32: advocare populum in contionem, Liv. 42, 33, 2: ad contionem advocavit, id. 4, 1, 6: plebem ad contionem vocare, id. 2, 2, 4; cf. Suet. Calig. 48: me in vestram contionem evocaverunt, Cic. Agr. 3, 4, 16: convocatis ad contionem militibus, Suet. Caes. 66: contionem habere, to hold a meeting, Liv. 29, 21, 7 (cf.: contionem habere, II. infra): in contione dicere, Cic. Or. 63, 213 sq.; of. id. ib. 50, 168; and id. de Or. 2, 59, 242: in contionem populi prodire, Nep. Them. 1, 3: quae ego de te in senatu egerim, quae in contionibus dixerim, Cic. Fam. 5, 2, 4; cf. so in opp. to the Senate, Tac. A. 4, 40 fin.: laudare aliquem pro contione, before the people, Sall. J. 8, 2; Liv. 7, 7, 3; 7, 10, 14 al.; Quint. 2, 4, 33; 4, 4, 8 al.: nunc in mille curias contionesque dispersam et dissipatam esse rempublicam, Liv. 2, 28, 4; 2, 23, 5: contio conventusque, Cic. Verr. 2, 4, 50, § 110: contio, quae ex imperitissimis constat, id. Lael. 25, 95: togata et urbana, Liv. 45, 37, 8: turbulentae, Quint. 5, 13, 39; cf.: in illis fluctibus contionum, id. 8, 6, 48; and: contionum procellae, id. 8, 6, 7: stabant pro contione legiones destrictis gladiis, in the manner of an assembly, Tac. A. 1, 44 Draeg. ad loc.
  2. II. Meton., a discourse, oration before a public assembly: legi contionem tuam, Cic. Fam. 9, 14, 7; cf.: audiri jam et legi novas contiones, Tac. A. 5, 4 fin.: habere contionemquā in oratione, Cic. Agr. 2, 1, 1; so, contionis habendae potestas, id. Fam. 5, 2, 7; Liv. 24, 22, 1: contionem apud milites habuit, Caes. B. C. 3, 73; so Liv. 44, 1, 9; cf. also id. 27, 13, 1; Caes. B. C. 2, 18: habuit super re contionem, Suet. Caes. 5: in contione contra Catilinam, Quint. 5, 11, 42: funebres tristes atque summissae, id. 11, 3, 153: ut Cicero dicit contra contionem Metelli, id. 9, 3, 50; cf. Gell. 18, 7, 7; and the few fragments of this oration of Cic. in Orell. IV. 2, p. 455 sq.; Quint. 12, 10, 70; cf. id. 3, 8, 65; 3, 8, 67.
    Of the orations reported in a history: ille (sc. Thucydides) contionibus melior, hic (sc. Herodotus) sermonibus, Quint. 10, 1, 73; cf. id. 9, 4, 18; Plin. Ep. 1, 16, 4.
    1. B. A place for speaking, a tribune, rostrum; mostly in the phrases in contionem ascendere or escendere: cum magistratum inieris et in contionem ascenderis, Cic. Fin. 2, 22, 74; id. Att. 4, 2, 3: in contionem escendit, Liv. 2, 7, 7 Weissenb. ad loc.; 3, 49, 4; 5, 50, 8: Perseus in contionem processit Philippum secum filium habens, id. 44, 45, 8; cf.: contionem tria significare: locum suggestumque unde verba fierent, … coetum populi adsistentis, item orationem ipsam, Verr. Fl. ap. Gell. 18, 7, 7.