Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

condĭcĭo (in many MSS. and edd. incorrectly condĭtĭo, and hence falsely derived from condo; cf. 2. conditio), ōnis, f. [condico], an agreement, stipulation, condition, compact, proposition, terms, demand.

  1. I. Prop.
          1. (α) Absol.: alicui condicionem ferre, to offer terms, Plaut. Rud. 5, 3, 51; cf. id. ib. 4, 3, 91 sq.; id. Mil. 4, 1, 6; id. Men. 4, 2, 24; Liv. 37, 45, 13 al.: cognitis suis postulatis atque aequitate condicionum perspectā, Caes. B. G. 1, 40; Cic. Caecin. 14, 40: non respuit condicionem, Caes. B. G. 1, 42; so Cic. Cael. 6, 14: ne si pax cum Romanis fieret, ipse per condiciones ad supplicium traderetur, Sall. J. 61 fin.: condiciones pacis, quas adfertis, si accepero, Curt. 4, 11, 19: posse condicionibus bellum poni, Sall. J. 112, 1: dum de condicionibus tractat, Nep. Eum. 5 fin.: his condicionibus conpositā pace, Liv. 2, 13, 4: aliquot populos aut vi subegit aut condicionibus in societatem accepit, id. 9, 15, 2: ex quā condicione, in consequence of, id. 23, 35, 9: sub condicionibus eis pacem agere, id. 21, 12, 4: accipe sub certā condicione preces, Ov. F. 4, 320: sub condicione, conditionally, Liv. 6, 40, 8 Weissenb. ad loc.; usu. without a prep.: enim condicione acceperas, Cic. Tusc. 1, 39, 93: eādem condicione, id. Div. 2, 44, 93; id. Or. 71, 235; id. Verr. 2, 3, 6, § 12; Sall. J. 79, 8: istā quidem condicione, id. de Or. 2, 7, 27: nullā condicione, id. Verr. 2, 1, 52, § 137: ullā condicione, id. Fl. 18, 43: his legibus, his condicionibus erit quisquam tam stultus, etc., id. Verr. 2, 3, 29, § 70.
          2. (β) With ut or ne: fert illam condicionem, ut ambo exercitus tradant, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 2: accepisse condicione, ut, etc., Auct. Her. 4, 24, 34: hac condicione, ut, etc., Cic. Rosc. Com. 13, 38; Phaedr. 4, 5, 8; Suet. Galb. 15; id. Vit. 15: jubere ei praemium tribui sed condicione, ne quid postea scriberet, Cic. Arch. 10, 25 B. and K.: permisit solā condicione, ne, etc., Suet. Tib. 26: fecit pacem his condicionibus: ne qui, etc., Nep. Thras. 3, 1; so Liv. 23, 7, 1; Suet. Tib. 13 al.
          3. (γ) With si (rare; not in Cic.): librum tibi condicione daret, si reciperes te correcturum, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 4; Suet. Caes. 68; id. Claud. 24; id. Vit. 6.
          4. (δ) With dum (rare): jam vero istā condicione, dum mihi liceat negare, etc., Cic. de Or. 1, 22, 101.
            Also transf. subject., free choice, option: quorum condicio erat, who had their choice, Plin. 36, 5, 4, § 20.
            From the conditions made in marriage,
    1. B. Esp., a marriage, match; sometimes, by meton., = the person married (freq. and class.).
      1. 1. In an honorable sense, in full: condicio uxoria, Cic. Lael. 10, 34; usu. alone: tu condicionem hanc accipe; ausculta mihi, Atque eam desponde mihi, Plaut. Aul. 2, 2, 60; so id. ib. 3, 5, 2; id. Stich. 1, 2, 61: ut eam in se dignam condicionem conlocem, id. Trin. 1, 2, 122: hanc condicionem si quoi tulero extrario, Ter. Phorm. 4, 1, 13: aliam quaerere, Cic. Phil. 2, 38, 99: condicionem filiae quaerendam esse, Liv. 3, 45, 11; Nep. Att. 12, 1: alicui deferre, Suet. Caes. 27; id. Aug. 63; Plin. Ep. 1, 10, 8; 1, 14, 9; Mart. 3, 33; 5, 17; Just. 11, 7, 8.
        Hence, in the jurists, the formula of separation: condicione tuā non utor, I will not have you, Dig. 24, 2, 2.
      2. 2. In a bad sense, an amour, the relation of lover or mistress: accepit condicionem, dein quaestum occipit, Ter. And. 1, 1, 52; cf.: quae tibi Condicio nova, luculenta, fertur per me, id. Mil. 4, 1, 5; and hence, meton., a lover, paramour: habeo hortoshinc licet condiciones cottidie legas, Cic. Cael. 15, 36; Suet. Aug. 69; Capitol. Anton. Phil. 19; Lampr. Elag. 5, 8.
  2. II. In gen., the external position, situation, condition, rank, place, circumstances (very freq. and class.).
    1. A. Of persons: est haec condicio liberorum populorum. etc., Cic. Planc. 4, 11: condicio infirma et fortuna servorum, id. Off. 1, 13, 41; cf.: tolerabilis servitutis, id. Cat. 4, 8, 16: condicione eo meliore est senex quam adulescens, id. Sen. 19, 68: humana, id. Tusc. 1, 8, 15: ista condicio est testium, ut quibus creditum non sit negantibus, eisdem credatur dicentibus, id. Rab. Post. 12, 35: alia oratoris, Quint. 10, 3, 8; 3, 8, 37: alicujus condicio vitaque, id. 3, 8, 50: abjectae extremaeque sortis. Suet. Calig. 35: fuit intactis quoque cura condicione super communi, solicitude concerning their common condition or circumstances, Hor. Ep. 2, 1, 152; Cic. Cat. 3, 1, 2; Sen. Ot. Sap. 31, 1; Quint. Decl. 308; Lact. 3, 28, 5.
    2. B. Of things, a situation, condition, nature, mode, manner: quae consuerint gigni gignentur eādem Condicione, Lucr. 2, 301: agri, Cic. Agr. 2, 21, 57: frumenti, Plin. 24, 17, 101, § 158: aliquam vitae sequi, mode or manner of living, Cic. Rab. Post. 7, 16: earum (frugum) cultus et condiciones tradere, id. Div. 1, 51, 116 B. and K.; cf.: haec vivendi, Hor. S. 2, 8, 65: diversa causarum inter ipsas, Quint. 10, 2, 23: duplex ejus disceptationis, id. 7, 5, 2: litium, id. 5, 1, 3; cf. id. 10, 1, 36: vel temporum vel locorum, id. 12, 10, 2 et saep.

* condĭcĭōnābĭlis, e, adj. [condicio], conditional: persecutio, Tert. adv. Gnost. 9.

condĭcĭōnālis (condit-), e, adj. [condicio], with a condition attached, conditional, with conditions (freq. in the jurists): datio, Dig. 34, 4, 9: creditores, ib. 50, 16, 54: servi, Cod. Just. 10, 1, 7 et saep.: criminatio, Tert. adv. Jud. 13 fin.condĭcĭōnālĭter, adv., conditionally (opp. pure, simpliciter): conceptā causā, Dig. 25, 1, 17; cf. ib. 46, 3, 98, § 5 al.

con-dīco, xi, ctum, 3, v. a.

  1. I. To talk a thing over together, to agree upon, to concert, to promise (most freq. as publicists’ t. t.): condixit pater patratus populi Romani Quiritium patri patrato priscorum Latinorum, etc., old form ap. Liv. 1, 32, 11: status condictusve dies cum hoste, Cincius ap. Gell. 16, 4, 4; Plaut. Curc. 1, 1, 5; cf.: quoniam pactum atque condictum cum rege populi Romani perfide ruperat, Gell. 20, 1, 54: sic constituunt, sic condicunt, Tac. G. 11: inducias, Just. 3, 7, 14: tempus et locum coëundi, id. 15, 2, 16: ruptā quiete condictā, the truce, Amm. 20, 1, 1: in diem tertium, Gell. 10, 24, 9: in vendendo fundo quaedam etiam si non condicantur praestanda sunt, Dig. 18, 1, 66.
      1. * 2. Trop.: cum hanc operam (scribendi) condicerem, obligated myself to it, i. e. undertook it, Plin. praef. § 6 Jan.
        Hence,
    1. B. Esp.
      1. 1. To proclaim, announce, publish: condicere est dicendo denuntiare, Paul. ex Fest. p. 64, 16 Müll.; cf.: sacerdotes populi Romani cum condicunt in diem tertium, diem perendini dicunt, Gell. 10, 24, 9.
      2. 2. Condicere alicui ad cenam or cenam, to engage one’s self as guest at an entertainment: ad cenam aliquo condicam foras, Plaut. Men. 1, 2, 16; id. Stich. 3, 1, 38: seni cenam lege condixit, Suet. Tib. 42; cf.: velut ad subitam condictamque cenulam invitare, i. e. without previous preparation, id. Claud. 21.
        Absol.: nam cum mihi condixisset, cenavit apud me in mei generi hortis, Cic. Fam. 1, 9, 20: ad balneas, Tert. adv. Uxor. 2, 4.
      3. 3. In the jurists: condicere aliquid alicui, lit., to give notice that something should be returned; hence, to demand back, make a formal claim of restitution (from any one): rem, Dig. 39, 6, 13: pecuniam alicui, ib. 12, 1, 11; or for satisfaction: quia extinctae res, licet vindicari non possunt, condici tamen furibus et quibusdam aliis possessoribus possunt, Gai Inst. 2, 79; cf. id. 4, 5, and v. condictio and condicticius.
  2. II. In late Lat., to assent or agree unanimously, = consentire, Tert. Anim. 8; id. adv. Marc. 2, 2; id. Coron. 11.

condictīcĭus- or tĭus, a, um, adj. [condictio], of or pertaining to a demand of restitution: actio, Dig. 12, 1, 24; 12, 2, 13, § 2 al.

condictĭo, ōnis, f. [condico].

  1. I. In the lang. of religion, the proclamation of a festival, acc. to Serv. ad Verg. A. 3, 117 (without voucher); cf.: condictio, in diem certum ejus rei quae agitur denuntiatio, Paul. ex Fest. p. 66 Müll.
  2. II. In jurid. Lat., a formal claim of restitution, Gai Inst. 4, 18 sq.; Dig. 12, 6, 30 al.

condignē, adv., v. condignus fin.

con-dignus, a, um, adj., wholly deserving, very worthy (very rare; mostly anteand post-class.).

        1. (α) Absol.: condignum donum, quali’st qui donum dedit, Plaut. Am. 1, 3, 39 sq.
        2. (β) With abl.: dum condignam te sectaris simiam, Plaut. Mil. 2, 6, 25; Gell. 3, 7, 1.
        3. (γ) With dat.: ultio condigna crimini, Cod. Th. 9, 28, 1; cf. Non. p. 35, 1.
        4. (δ) With gen.: providentiae divinae condignus exitus, App. M. 10, p. 244, 21.
          Adv.: condignē, very worthily.
        1. (α) Absol.: condigne facere, Plaut. Men. 5, 5, 8; id. Aul. 3, 4, 6: condigne atque recte loqui, Gell. 1, 6, 4: condigne et cum decore depingere, id. 14, 4, 1.
        2. (β) With abl.: condigne te cubare, Plaut. Cas. 1, 43; id. Capt. 1, 1, 39.
          Comp. and sup. are not in use.

condīmentārĭus, a, um, adj. [condimentum],

  1. I. of or pertaining to spices or seasoning: caepae, Plin. 19, 6, 32, § 105: genus, id. 19, 8, 50, § 165.
  2. II. Subst.: condī-mentārĭus, ii, m., one who prepares or sells spices; trop.: omnium haereticorum (Platonem), Tert. Anim. 23.

condīmentum, i, n. [condio] (rare;

  1. I. most freq. in Plaut. and Cic.), spice, seasoning, Plaut. Cas. 2, 3, 3 sq.; id. Ps. 3, 2, 31 sq.: cibi, Cic. Fin. 2, 28, 90: arida, Col. 12, 51, 2: viridia, green herbs used in seasoning, id. 12, 8, 1.
  2. II. Trop.: condimentum postremum Fabulae plausus, Plaut. Poen. 5, 6, 33: optumum aerumnae est animus aequus, id. Rud. 2, 3, 71 (but the verse Plaut. Trin. 2, 2, 87, is prob. spurious; cf. Ritschl N. cr.): amicitiae suavitas quaedam sermonum atque morum, Cic. Lael. 18, 66: omnium sermonum facetiae, id. de Or. 2, 67, 271; Quint. 6, 3, 19: humanitatis, Cic. Q. Fr. 1, 1, 7, § 21: condimenti fortasse non nihil, utilitatis certe nihil (voluptas) habebit, id. Off. 3, 33, 120.

condĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [an access. form from condo, q. v. II., and cf. compono, II. B. 2.] (orig. belonging to econ. lang.).

  1. I. To put fruit in vinegar, wine, spices, etc., to preserve, pickle: oleas albas, Cato, R. R. 117: lactucam (corresp. with componere), Col. 12, 9, 3; 12, 7, 5: corna, pruna, id. 12, 10, 2: caules vitium in aceto et muriā, Plin. 14, 19, 23, § 119 al.
      1. 2. Transf.
        1. a. Unguenta, to make fragrant, Cic. de Or. 3, 25, 99.
        2. b. To embalm a dead body: mortuos (Aegyptii), Cic. Tusc. 1, 45, 108.
  2. II. Of food, to make savory, to season, spice: cenam, Plaut. Ps. 3, 2, 21: meas escas, id. ib. 3, 2, 41: fungos, helvellas, herbas omnes ita, ut nihil possit esse suavius, Cic. Fam. 7, 26, 2: jus male conditum, Hor. S. 2, 8, 69: vinum, Dig. 33, 6, 9; cf.: quis non videt, desideriis omnia ista condiri? Cic. Tusc. 5, 34, 97.
    Hence,
      1. 2. As subst.: con-dītum, i, n. (sc. vinum), aromatic wine, spiced wine, Plin. 14, 16, 19, § 103; Pall. Oct. 19; id. Febr. 32; Cael. Aur. Tard. 3, 5 al.
    1. B. Trop., to cultivate, ornament; to make pleasant or agreeable; to soften, temper, etc. (freq. in Cic.): duo sunt, quae condiant orationem: verborum numerorumque jucunditas, Cic. Or. 55, 185; cf. Quint. 12, 10, 38; and 6, 3, 40: vitia, to set off, Cic. Clu. 26, 72: hilaritate tristitiam temporum, id. Att. 12, 40, 3: gravitatem comitate, id. Sen. 4, 10; cf. id. Mur. 31, 66: aliquid natura asperum pluribus voluptatibus, Quint. 5, 14, 35: urbanitatem ambiguitate, id. 6, 3, 96.
      Hence, condītus, a, um, P. a.
    1. A. (Acc. to II. A.) Seasoned, savory: conditiora facit haec supervacanei etiam operis aucupium atque venatio, Cic. Sen. 16, 56: sapor vini, Col. 12, 20, 7.
    2. B. Trop. (acc. to II. B.), of discourse, polished, ornamented: sermo, Poët. ap. Cic. Att. 13, 52, 1: nimium condita oratio, Quint. 11, 3, 182.
      Comp.: oratio lepore et festivitate conditior, Cic. de Or. 2, 56, 227; id. Brut. 29, 110.
      Of the speaker: nemo suavitate conditior, Cic. Brut. 48, 177.
      Sup. and adv. not in use.

condiscĭpŭla, ae, f. [condiscipulus], a female school-fellow, Mart. 10, 35, 15; App. M. 9, p. 224 al.

condiscĭpŭlātus, ūs, m. [condiscipulus], companionship in school (very rare), Nep. Att. 5, 3; and Just. 12, 6, 17 fin.; Inscr. Orell. 7392.

con-discĭpŭlus, i,m., a school-mate, companion at school, Cic. Tusc. 1, 18, 41; id. Att. 5, 19, 3; Nep. Att. 1, 3; Sen. Ep. 66; Quint. 1, 2, 26; 2, 2, 12; Suet. Ner. 22; id. Vit. 14; Plin. Ep. 1, 19, 1.

con-disco, dĭdĭci, 3, v. a.

  1. * I. To learn with or in company with one: ex his, qui mihi Athenis condidicere, App. Flor. 3, n. 18, p. 362, 8.
  2. II. To learn carefully, eagerly, or well, to learn thoroughly (rare but class. in prose and poetry).
          1. (α) With acc.: modos, Hor. C. 4, 11, 34: crimen a teneris annis, Ov. H. 4, 25: genera plausuum, *Suet. Ner. 20: pacem oculis, Sil. 7, 462.
            Far more freq.,
          2. (β) With inf.: ego istuc aliis dare condidici, Plaut. Ps. 4, 1, 34: merum bibere, id. Curc. 1, 3, 4; 4, 3, 2; id. Poen. 3, 1, 11: mihi paulo diligentius supplicare, Cic. Planc. 5, 13; * Quint. 1, 9, 2: foris pasci, Col. 7, 3, 19: pauperiem pati, Hor. C. 3, 2, 3.
          3. * (γ) With a relative-clause: condiscere qui pecuniae fructus esset, Cic. Quint. 3, 12.
    1. B. Transf., of inanim. subjects: ut (flagellum) paulatim condiscat suis radicibus ali, Col. 4, 15, 3; so id. 3, 10, 16; Plin. 21, 5, 11, § 24.

condītānĕus, a, um, adj. [condio], of fruits, etc., suitable for pickling or preserving, pickled: olea, Varr. R. R. 1, 24, 1 (quoted in Non. p. 94, 9 sq.): ostreae, Apic. 9, 6: pisces, id. 9 fin.

* condĭtĭcĭus or -tĭus, a, um, adj. [condo], laid up, preserved: cibaria, Col. 8, 8, 2 (Schneid. conditiva).

1. condĭtĭo (condition, etc.), v. condicio, etc.

2. condĭtĭo, ōnis, f. [condo], a making, creating; and, meton., a thing made, a work (eccl. Lat.), Prud. Ham. 19; Tert. Habit. Mul. 8; id. Spect. 2 al.

3. condītĭo, ōnis, f. [condio].

  1. I. A preserving of fruits, etc.: amurcae, Varr. R. R. 1, 61.
    In plur., Varr. R. R. 1, 61 (for Cic. Div. 1, 51, 116, v. condicio, II. B.).
  2. II. A spicing, seasoning, flavoring: suci, Varr. L. L. 5, § 109: vini, Col. 12, 53, 1.
    In plur.: ciborum, Cic. N. D. 2, 58, 146.

condĭtĭōnābĭlis, v. condicionabilis.

condĭtĭōnālis and -ālĭter, v. con dicionalis.

condĭtīvus, a, um, adj. [condo], suitable for laying up or preserving, laid up, preserved (rare; not in Cic.): olea, Cato, R. R. 6, 1; Macr. S. 2, 16: mala, Cato, R. R. 7, 3; Varr. R. R. 1, 59, 1: cibi, Col. 7, 9, 9; cf. also conditicius.
Subst.: condĭtīvum, i, n., a tomb, Sen. Ep. 60, 4; 82, 2; Inscr. Orell. 4511.

1. condĭtor, ōris, m. [condo], a maker, builder, framer, establisher, founder, author, compiler, etc.

  1. I. Prop. (class.; most freq. in the poets and prose writers after the Aug. per.).
          1. (α) With gen.: Romanae arcis, Verg. A. 8, 313: oppidum magnum, cujus conditor, Sall. J. 89, 4: simulacra infantium conditorum urbis, i. e. Romulus and Remus, Liv. 10, 23, 12; cf.: casa illa conditoris nostri, id. 5, 53, 8; cf. of the founders of states, Ov. M. 4, 566; 14, 849; *Hor. A. P. 394; Quint. 2, 16, 9; 3, 2, 4 al.; Suet. Aug. 7; 98 Bremi al.: tanti regni Cyrus, Just. 2, 10: historiae, Ov. lb. 522; Poët. ap. Quint. 8, 3, 29: Romani anni, i. e. author of the Fasti, Ov. F. 6, 21: scientiae medicorum, Sen. Ep. 95, 20: pessimorum carminum, Curt. 8, 5, 8: legum atque jurium, Plaut. Ep. 3, 4, 86; cf.: legum lator conditorque Romani juris, Liv. 3, 58, 2: ejus sacri, id. 39, 17, 7: Romanae libertatis, id. 8, 34, 3; 1, 42, 4: mundi, Sen. Ep. 119, 15; id. Phoen. 655.
            Rarely,
          2. (β) Absol.: T. Siciniumconditorem Veios sequantur, i. e. who advises a removal to Veii, κτιστήν, Liv. 5, 24, 11: conditorum, parentum, deorum numero nobis eritis, id. 7, 30, 19: sacrificium quod Aeneae conditori faciunt, id. 40, 4, 9: humilis, writer, author, Tib. 4, 1, 4.
            In a sarcastic pun: ipse conditor totius negotii Guttam aspergit huic Balbo (with allusion to the meaning of condo, to lay up fruits, cf. the foll.), Cic. Clu. 26, 71.
  2. II. Condĭ-tor, nom. propr., a rural deity who presided over the laying up of fruits, acc. to Serv. ad Verg. G. 1, 21.

2. condītor, ōris, m. [condio], one who prepares a thing in a savory manner, a seasoner (very rare): ciconiarum, Poët. ap. Schol. Hor. S. 2, 2, 49.

condĭtōrĭum, ii, n. [condo], a place where any thing is laid up, a repository (post-Aug.).

  1. I. In gen.: tormentorum muralium, Amm. 18, 9, 1.
  2. II. Specif.
    1. A. A place for preserving a dead body or the ashes of the dead, a coffin, Suet. Aug. 18; id. Calig. 52; Plin. 37, 2, 7, § 19.
    2. B. A tomb, sepulchre, in gen., Plin. Ep. 6, 10, 5; Petr. 111, 2; 112, 3; Inscr. Orell. 2473.

condī̆trix, īcis, f. [1. conditor].

  1. I. She who lays to rest (late Lat.): luna mortalium corporum et auctor et conditrix, Macr. Somn. Scip. 1, 11.
  2. II. A female builder, founder, etc. (post-class.): Romae, Poët. ap. Philarg. Verg. E. 1, 20; Tert. Spect. 7: Karthaginis, id. Apol. 50: Athenarum, Eum. Pan. pro Instaur. Schol. 9, 4.
  3. III. Trop., of things: paupertas omnium civitatum, App. Mag. 18, p. 285: praestantissima potentia caeli ac terrae conditrix, Lact. 1, 5, 6.

1. condĭtūra, ae, f. [condo], a preparing, making: vitreorum (vasorum), Petr. 51, 5; cf. Isid. Orig. 16, 16, 6.

2. condītūra, ae, f. [condio].

  1. I. A preserving of fruits, Col. 12, 48, 1; 12, 49, 3: olivarum, id. 12, 11, 2.
  2. II. A seasoning, Sen. Ira, 3, 15, 1; Col. 12, 19, 1.
          1. (β) In concr., a condiment, spice, Dig. 33, 6, 9 pr.

1. condĭtus, a, um, Part., from condo.

2. condītus, a, um, Part., from condio.

3. condĭtus, ūs, m. [condo],

  1. I. a preparing, founding, establishment (post-class.): Thebarum, Censor. de Die Nat. 4 fin.; so App. Mag. 24, p. 289.
  2. II. A concealing, hiding: consilia altiore conditu texit, Aus. Prof. 15, 17.

* 4. condītus, ūs, m. [condio], a preserving of fruits, Col. 2, 22, 4.

con-do, dĭdi, dĭtum, 3, v. a. [con- = cum, and 2. do], lit., to bring, lay or put together (very freq. in all periods and species of composition).

  1. I. With the access. idea of uniting, to put or join together into a whole, to form, fashion, produce, make by joining together.
    1. A. Prop., of the founding of towns or states, to found, establish: Romam, Enn. ap. Varr. R. R. 3, 1, 2, and Suet. Aug. 7 fin. (Ann. v. 494 Vahl.): oppida, Varr. L. L. 5, § 142; Hor. Ep. 2, 1, 8: urbem, Lucr. 5, 1107; Cic. Cat. 3, 1, 2; Sall. C. 6, 1; Liv. 1, 19, 1; Suet. Aug. 18; 47; Just. 2, 4, 15; 2, 15, 1: arces, Verg. E. 2, 61: locum, Hor. S. 1, 5, 92: colonias. Vell. 1, 15; Just. 16, 3, 7: civitatem, Cic. Rep. 1, 7, 12: regna, Just. 2, 1 init.: imperium Poenorum, id. 19, 1, 1.
      Hence, often ante and post Romam conditam, before and after the foundation of Rome, Cic. Tusc. 1, 1, 3; cf. Liv. praef. § 6 al.
          1. (β) Transf. to the inhabitants: Romanam gentem, Verg. A. 1, 33: genus hominum, Just. 2, 6, 11.
            Hence, mid.: optato conduntur Thybridis alveo, they settle, Verg. A. 7, 303 (condi proprie dicuntur, qui sibi statuunt civitatem. Conduntur ergo; sedem stabilem locant, Serv.).
        1. b. Of the erecting, building of other things, to make, construct, build: aram, Liv. 1, 7, 11; 28, 46, 16: sepulcrum, Hor. Epod. 9, 26: moenia, Verg. A. 1, 276; Ov. M. 3, 13; 14, 775; Just. 2, 12, 4.
        2. c. Of written productions, to compose, write, celebrate, write or treat of, describe: SIVE CARMEN CONDIDISSET, Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Rep. 4, 10, 12; so, carmen, Lucr. 5, 2; Hor. S. 2, 1, 82; id. Ep. 1, 3, 24; id. A. P. 436; Liv. 27, 37, 7; 31, 12, 10; Quint. 10, 1, 56 et saep.: poëma, Cic. Att. 1, 16, 15: longas Iliadas, Prop. 2, 1, 14: bella, Verg. E. 6, 7: Caesaris acta, Ov. Tr. 2, 336: proelia, Stat. Th. 1, 8: festa numeris, Ov. F. 6, 24: alterum satirae genus, Quint. 10, 1, 95: aliqua in hac materiā, id. 3, 1, 19: prosam orationem, Plin. 5, 29, 31, § 112: historiam, id. 12, 4, 8, § 18; cf.: aliquid annalibus, id. 2, 9, 6, § 43: praecepta medendi, id. 26, 2, 6, § 10: laudes alicujus, id. 22, 13, 15, § 35.
          Rarely,
          1. (β) Absol.: si etiamnum Homero condente Aegyptus non erat, Plin. 13, 13, 27, § 88.
    2. B. Trop., to establish, found, to be the author of, to produce, make: jusjurandum, Plaut. Rud. 5, 3, 18: aurea saecula, Verg. A. 6, 793: collegium novum, Liv. 5, 52, 11: morem, Plin. 11, 37, 55, § 150: nova fata, Verg. A. 10, 35: aeternam famam ingenio suo, Phaedr. 3, prol. 53; so, nomen memorandum, Sil. 4, 37: militarem disciplinam artemque bellandi, Flor. 1, 3, 1: somniorum intellegentiam (Joseph), Just. 36, 2, 8.
      Of the gods: portenta sua, to fuifil, accomplish, Sil. 16, 126.
      Impers.: naturā rerum conditum est, ut, etc., Dig. 19, 5, 4.
  2. II. With the access. idea of carefulness, to put away, to lay, put, or place somewhere for preservation, etc.; to lay up, store or treasure up (opp. promo).
    1. A. In gen.
      1. 1. Prop.
          1. (α) Aliquid: pecuniam, Cic. Clu. 26, 72: frumentum, id. N. D. 2, 63, 157; Hor. Ep. 2, 1, 140: condere et reponere fructus, Cic. N. D. 2, 62, 156: agri multa efferunt, quaemandentur condita vetustati, id. ib. 2, 60, 151; cf. id. Brut. 4, 16; Varr. R. R. 1, 62; Auct. B. Afr. 65: vinum, Varr. R. R. 1, 13; cf. Mart. 13, 111, 2; Verg. E. 3, 43; Hor. Ep. 1, 1, 12: aliquid proprio horreo, id. C. 1, 1, 9: Sabinum testā levi, id. ib. 1, 20, 3: pressa mella puris amphoris, id. Epod. 2, 15: messem, Tib. 1, 1, 42: fruges, Paul. Sent. 2, 8, 2.
          2. (β) With the designation of the place (most freq. by in and acc.): minas viginti in crumenam, Plaut. Truc. 3, 1, 9: mustum in dolium, Varr. R. R. 1, 65, 1: cineres in urnas, Suet. Calig. 15: barbam in auream pyxidem, id. Ner. 12; cf. id. ib. 47: legem in aerarium, id. ib. 28: libri in sacrarium conditi, Gell. 1, 19, 10; cf. the foll.: te in pistrinum, Plaut. Ps. 1, 5, 120; cf.: aliquem in custodiam, Liv. 31, 23, 9; Tac. H. 4, 2: aliquem in carcerem, to thrust into prison, imprison, Cic. Verr. 2, 5, 29, § 76; Liv. 26, 16, 6; 29, 22, 7; 30, 21, 5; 45, 42, 5: aliquem in vincula, id. 23, 38, 7; 26, 34, 4.
            With adv.: argentum intro, Plaut. Ps. 1, 3, 120; id. Truc. 5, 28: sortes eo, Cic. Div. 2, 41, 86 Orell. N. cr.
            With in and abl.: litteras publicas in aerario sanctiore, to keep, lay up, Cic. Verr. 2, 4, 63, § 140: se (aves) in foliis, Verg. G. 4, 473: novissimo die dein (argyritin) condunt in plumbeo vase, Plin. 33, 6, 35, § 109.
            With abl.: condidit (libros Sibyllinos) duobus forulis auratis sub Palatini Apollinis basi, Suet. Aug. 31; Scrib. Comp. 145.
            With locat.: id domi nostrae, Cic. Verr. 2, 2, 2, § 5; cf.: ut ei jam exploratus et domi conditus consulatus videretur, i. e. he was sure of it, id. Mur. 24, 49.
      2. 2. Trop.: teneo omnia; in pectore condita sunt, Plaut. Ps. 4, 1, 31: mandata corde memori, Cat. 64, 231: tu, qui omne bonum in visceribus medullisque condideris, Cic. Tusc. 5, 9, 27: in causis conditae sunt res futurae, lie, are contained, id. Div. 1, 56, 128.
        Hence,
    2. B. Esp.,
      1. 1. In econom. lang., to preserve, pickle (for which the access. form condio, īre, became prevalent): lentiscum in acetum (cf. just before, oleae quomodo condiantur), Cato, R. R. 117: ficus in orcas, Col. 12, 15, 2: fructum in cados, Plin. 13, 4, 9, § 48: corna in liquidā faece, Ov. M. 8, 666: oleum, Suet. Caes. 53.
      2. 2. In medic. lang., to set: ossa, Cels. 8, 23: calcem, id. 8, 22: articulum, id. 8, 24.
      3. 3. To inter, bury (cf. compono, II. B. 1. c.): mortuos cerā circumlitos, Cic. Tusc. 1, 45, 108: aliquem sepulcro, id. Leg. 2, 22, 56; Verg. A. 3, 67; Ov. M. 7, 618; 8, 235: ossa parentis terrā, Verg. A. 5, 48; so, aliquem terrā, Plin. 7, 54, 55, § 187: corpora defunctorum in lapide sarcophago, id. 36, 17, 27, § 131: fraternas umbras tumulo, Ov. F. 5, 451; so id. M. 14, 442; Val. Fl. 5, 198: ossa peregrinā ripā, Ov. M. 2, 337: in Tomitanā condar humo? id. P. 3, 1, 6: inhumatos Manes, Luc. 9, 151: Alexandrum intemperantiā bibendicondidit, brought to the grave, Sen. Ep. 83, 23: patrem, Phaedr. 4, 4, 30: fulgura publica condere, Juv. 6, 587, v. fulgur; cf.: Aruns dispersos fulminis ignes Colligit et terrae maesto cum murmure condit, Luc. 1, 606 sq.
        1. b. Poet., of time, to pass, spend, live through, bring to a close: saecla vivendo, Lucr. 3, 1090: longos soles cantando, Verg. E. 9, 52: cum referetque diem condetque relatum, i. e. morning and evening, id. G. 1, 458: diem collibus in suis, Hor. C. 4, 5, 29: diem, Stat. Th. 10, 54; Plin. Ep. 9, 36, 4; id. Pan. 80 fin.; Macr. Somn. Scip. 1, 20 fin.: noctem, Sil. 4, 482.
          In respect to lustrum, v. 2. lustrum, I.
      4. 4. Transf., to conceal, hide, secrete, suppress: Sibyllam quidem sepositam et conditam habeamus, utinjussu senatūs ne legantur quidem libri, Cic. Div. 2, 54, 112: quicquid sub terrā est in apricum proferet aetas, Defodiet condetque nitentia, Hor. Ep. 1, 6, 25: lumen, Lucr. 4, 434; so, lunam (nubes), Hor. C. 2, 16, 3: aliquid jocoso furto, id. ib. 1, 10, 8: vultus, Ov. M. 2, 330; cf.: vultum aequore, id. ib. 11, 255: enses, to sheathe, Hor. Epod. 7, 2: ferrum, Phaedr. 5, 2, 8: gladium, Quint. 8, prooem. § 15: scuta latentia, Verg. A. 3, 237: oculos, to close, shut, Ov. Tr. 3, 3, 44 (but oculi conditi, v. P. a. infra); so, lumina, Prop. 4 (5), 11, 64: se in viscera (terrae), Ov. M. 2, 274: se sub lectum, Suet. Calig. 51.
        Mid., Plin. 8, 57, 82, § 223: noctealiquot Numidarum turmas medio in saltu condiderat, i. e. placed in ambush, Liv. 27, 26, 8; so, hostis in silvis armatum militem condidit, Curt. 8, 1, 4; cf.: ibi Dahas condidit, id. 7, 7, 32: (Danai) notā conduntur in alvo, concealed themselves, Verg. A. 2, 401: fera murmura, Prop. 4 (5), 4, 61: iram, Tac. A. 2, 28.
        With abl.: his mensibus pisces jacent speluncis conditi, Plin. 9, 16, 24, § 56: huic sollertiā est inanium ostrearum testis se condere, id. 8, 31, 51, § 98: luna condita tenebris, Tac. A. 1, 28: aliquid alvo, to swallow, Sil. 6, 199.
      5. 5. Poet.
        1. a. To thrust or strike in deep, to plunge (cf. abscondo): ensem in pectus, Ov. M. 13, 392: digitos in lumina, id. ib. 13, 561; 12, 295; 5, 423: ensem totum alicui in adverso pectore, Verg. A. 9, 348: telum jugulo, Ov. M. 13, 459; Sen. Oedip. 1037; cf. pass.: nihil tam facile in corpus quam sagitta conditur, Cels. 7, 5, n. 2.
          1. (β) Trop.: stimulos caecos in pectore, Ov. M. 1, 727.
        2. b. To hide by sailing away, to lose sight of: navita condit urbes, Val. Fl. 2, 443; cf. abscondo.
          Hence,
      1. 1. condĭtus, a, um, P. a., close, secret, deep (rare): praecordia, Hor. S. 1, 4, 89: oculi, deep set, Plin. 11, 37, 53, § 141.
      2. 2. condĭta, ōrum, n., the laid up store (late Lat.), Cod. Th. 7, 4, 3; Dig. 32, 95 al.