Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

conflictātĭo, ōnis, f. [conflicto] (postAug.),

  1. I. a striking together, a collision, conflict, struggle: exercituum duorum, Gell 15, 18, 3; for a place in the theatre, Quint. 3, 8, 29 Halm: improbissimae, Cod. Just. 1, 3, 33, § 8.
    In plur.: membrorum, App. Mag. p. 302, 11.
    1. B. Of verbal strife, a dispute: hominum, Vulg. 1 Tim. 6, 5.
  2. II. A punishing, Cypr. Ep. 7, 5.

* conflictātrix, īcis, f. [‡ conflictator, from conflicto], she who afflicts: Aegyptus, Tert. adv. Marc. 2, 14.

conflictĭo, ōnis, f. [confligo] (mostly in Cic. and Quint.), a striking together, a collision.

  1. I. Prop.: duorum inter se corporum, Quint. 3, 6, 6.
    Esp., a conflict, combat: totius exercitus, Gell. 7 (6), 3, 1.
  2. II. Trop., a contest, conflict: rerum contrariarum et dissimilium et inter se pugnantium, Cic. Part. Or. 16, 55; 29, 102; 30, 104; Quint. 3, 6, 4; 3, 6, 11; 7, 1, 18.

conflicto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [confligo].

  1. I. In gen., to strike together violently; hence, trop., mid., to fight with, contend or struggle with (rare): qui cum ingeniis conflictatur ejusmodi, Ter. And. 1, 1, 66; so, cum adversā fortunā, Nep. Pelop. 5, 1; Cic. Har. Resp. 19, 41: odio inter sese gravi conflictati sunt, Gell. 12, 8, 5: cornibus, with the wings of the army, Front. Strat. 2, 3, 5.
    Once also act.: ut conflictares malo, Ter. Phorm. 3, 2, 20.
  2. II. Esp., to strike forcibly to the earth, to ruin; so very rare in act.: qui plura per scelera rem publicam conflictavisset, Tac. A. 6, 48: fera sese conflictans maerore, Plin. 8, 17, 21, § 59; but very freq. and in good prose (most freq. in Tac., never in Quint.) in pass.: conflictari aliquā re, to be severely tormented, vexed, harassed, afflicted; to be brought to ruin: nos duriore (fortunā) conflictati videmur, Cic. Att. 10, 4, 4: judiciis turpibus, id. Fam. 9, 25, 3: honestiore judicio, id. Quint. 13, 44: superstitione, id. Leg. 1, 11, 32: iniquissimis verbis, id. Verr. 2, 3, 28, § 69: a quibus se putat diuturnioribus esse molestiis conflictatum, id. Fam. 6, 13, 3: magnis et multis incommodis, Auct. Her. 2, 24, 37: magna inopia necessariarum rerum (opp. abundare), Caes. B. C. 1, 52: gravi pestilentiā, id. ib. 2, 22: gravi morbo, Nep. Dion, 2, 4; Plin. 23, 1, 27, § 58; Suet. Claud. 2: iniquā valetudine, Plin. Ep. 1, 12, 4: multis difficultatibus, Liv. 40, 22, 8: saevis tempestatibus, Tac. Agr. 22; cf. Suet. Aug. 17; Tac. A. 1, 58 fin.: multis aemulis, id. ib. 6, 51: pervicaci accusatione, id. ib. 13, 33; 14, 50; 15, 50 al.: foedā hieme, id. H. 3, 59: saevissimā hieme, Plin. 18, 25, 57, § 209.
          1. (β) Without abl.: ii (sc. milites) tantum conflictati sunt qui, etc., Tac. H. 3, 82: filia Appii Caeci ap. Gell. 10, 6, 2.

1. conflictus, a, um, Part., from confligo.

2. conflictus, ūs, m. [confligo], a striking together (rare, and mostly in the abl. sing.).

  1. I. In gen.
    1. A. Prop.: conflictu atque tritu lapidum elici ignem, Cic. N. D. 2, 9, 25: nubium, id. Div. 2, 19, 44: corporum (in conflict), id. Caecin. 15, 43.
    2. * B. Trop., impulse, impression, necessity: fatalis incommodi conflictu urgeri, Gell. 6, 2, 8.
  2. * II. Esp., a fight, contest, Pacat. Pau. ad Theod. 31.

conflīgātus, a, um [access. form of conflictus, Part. of confligo], struck together: cornibus, Front. Strat. 2, 3, 5 dub. (al. conflictatus).

conflīgĭum, ii, n. [confligo], a striking or dashing together: fluctuum, Sol. 9, 9.
Absol.: strepente confligio (of the waves), Jul. Firm. Math. praef. p. 1 Pruckn.

con-flīgo, xi, ctum, 3, v. a. and n.

  1. I. Act. (rare), to strike one thing against or on another, to strike, bring, or join together, to unite.
    1. A. Prop.: semina, Lucr. 4, 1216 (but in id. 2, 98, the read. is confulta; v. confultus).
    2. B. Trop., to oppose in comparison, to contrast: factum adversarii cum scripto, Cic. Inv. 2, 43, 126.
  2. II. Neutr., to be in conflict, to contend, fight, combat.
    1. A. Prop. (freq. and class. in prose and poetry); constr. with cum, contra, adversus, inter se, or absol.
          1. (α) With cum: manu cum hoste confligere, Cic. Off. 1, 23, 81; id. Imp. Pomp. 10, 28; id. Tusc. 4, 22, 50; id. Dom. 25, 66; Sall. C. 57 fin.; Liv. 4, 17, 8: cum Hannibale acie, id. 30, 19, 11; Suet. Vesp. 4.
          2. (β) Contra: contra sceleratissimam conspirationem hostium, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, a, 5.
          3. (γ) Adversus: adversus Rhodiorum classem, Nep. Hann. 8 fin.
          4. (δ) Absol.: ad confligendum venientibus undique Poenis, Lucr. 3, 833: armis, Cic. Pis. 9, 20; id. Caecin. 16, 46: angusto mari, Nep. Them. 4, 5: duas aquilas in conspectu omnium conflixisse, Suet. Vesp. 5.
      1. 2. Transf., of inanim. subjects: confligunt hiemes aestatibus, Lucr. 6, 373: adversi venti Confligunt, Verg. A. 2, 417.
    2. B. Trop.: causae, quae inter se confligunt, Cic. Cat. 2, 11, 25: illae (naves) adeo graviter inter se incitatae conflixerunt, ut vehementissime utraque ex concursu laboraret, Caes. B. C. 2, 6; cf. Quint. 3, 6, 12; 7, 7, 4.
      Of a contest in words: leviore actione confligere, Cic. Caecin. 3, 8; so impers., Quint. 5, 7, 3; Cic. Fin. 4, 2, 3.