Lewis & Short

conformātĭo, ōnis, f. [conformo], a symmetrical forming or fashioning, conformation, shape, form (freq. in the philos. and rhet. writings of Cic.; elsewhere rare).

  1. I. Prop.: lineamentorum, Cic. N. D. 1, 18, 47: qualis sit (animus) in ipso corpore, quae conformatio, quae magnitudo, qui locus, id. Tusc. 1, 22, 50: membrorum, id. N. D. 2, 33, 85: quaedam et figura totius oris et corporis, id. de Or. 1, 25, 114: theatri, Vitr. 5, 6.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: vocis, expression of voice, Cic. de Or. 1, 5, 18: verborum, arrangement, id. ib. 1, 33, 151: verborum et sententiarum, id. ib. 3, 52, 201: conformatio et moderatio continentiae et temperantiae, conformation, id. Off. 3, 25, 96: animi, i. q. notio, an idea, notion, conception, id. N. D. 1, 38, 105.
      Also without animi, Cic. de Or. 2, 87, 357; id. Top. 5, 27.
    2. B. Esp., in rhet., a figure of speech, Cic. Brut. 37, 140; Quint. 9, 1, 4; 9, 2, 1.
      1. 2. In later rhett. esp., a prosopopœia, Auct. Her. 4, 53, 66; Prisc. p. 1340 P.