Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

conjectūra, ae, f. [conicio, I. B. 2.], a putting together of facts or indications; hence an opinion founded on a comparison of facts, a conjecture, guess, conjectural inference.

  1. I. In gen. (very freq., and class.): quod ad exemplum’st? Conjecturā si reperire possumus, Plaut. Trin. 4, 2, 76: hanc ego de me conjecturam domi facic, id. Cist. 2, 1, 2; id. Cas. 2, 3, 8; Cic. de Or. 2, 74, 299: conjecturam facere (ex re or re), Plaut. Poen. prol. 91; id. Rud. 3, 4, 66; Ter. And. 3, 2, 32; id. Heaut. 2, 3, 25; Cic. Mur. 21, 44; id. Verr. 2, 2, 74, § 183: attendite num aberret a conjecturā suspitio periculi mei, i. e. reasonable inference, id. Phil. 12, 9, 23; Quint. 8, 4, 26; Plin. Pan. 20 fin.: capere ex re, Varr. R. R. 3, 16, 32: capere, Cic. Rosc. Am. 35, 98: hoc videre licet ex aliquot rebus, Varr. R. R. 1, 7, 3: conjecturā uti, Quint. 3, 6, 15: judicare aliquid, Cic. Fl. 3, 6: coarguere aliquid, id. Agr. 1, 6, 18: quaerere aliquid, id. Or. 36, 126; cf.: quaeritur per conjecturam, Quint. 7, 2, 6: conjecturā aberrare, Cic. Att. 14, 22, 1: in conjecturam quantitas cadit, Quint. 7, 4, 43: aliquid conjecturā animi scrutari, Plin. 2, 11, 8, § 49; cf.: animi mei, Quint. 1, 2, 25: si qua conjectura mentis divinae sit (gen. object.), Liv. 10, 39, 15; so, mentis, Quint. 7, 3, 25: animi, id. 7, 2, 6; 7, 2, 45: voluntatis, id. 12, 2, 19: veritatis, Suet. Galb. 7 et saep.
  2. II. In partic.
    1. A. T. t. of the lang. of augury, a conclusion drawn from signs or omens, a divining, an interpreting of dreams, soothsaying, prophesying, Plaut. Rud. 3, 1, 20; id. Curc. 2, 1, 31; Cic. Div. 2, 31, 66; 1, 36, 78; 2, 63, 129; Ov. Tr. 1, 9, 51; Suet. Vit. 18.
    2. B. An element of rhetorical representation founded on conjecture, Cic. Inv. 2, 5, 16; id. Part. Or. 9, 33 sq.; id. Div.. 2, 26, 55; Quint. 7, 2, 1; 3, 6, 50; cf.: in his omnibus conjecturam inducere, the form of conjecture, Cic. Inv. 2, 32, 99.

conjectūrālis, e, adj. [conjectura], belonging to conjecture or guessing, conjectural: ars medicina, Cels. 1 praef.; 2, 6 fin.
Esp. freq. in rhet. lang.: causa, Cic. Top. 24, 92: causae, id. ib. 11, 50; Quint. 2, 4, 26: status, id. 3, 6, 29; and subst.: con-jectūrālĭa, ium, n., conjectures: haec, Quint. 7, 1, 53; 4, 4, 8.
Adv.: conjec-tūrālĭter, conjeclurally, by conjecture: nil conjecturaliter gestum, nil per ambages, Sid. Ep. 8, 11 fin.

1. conjectus, a, um, Part., from conicio.

2. conjectus, ūs, m. [conicio] (rare but class.; most freq. in Lucr.).

  1. I. A throwing together.
    1. A. A crowding, connecting, or uniting together: materiaï, Lucr. 5, 417: altior animaï, id. 4, 960.
    2. B. Concr., a conflux, concourse, confluence; a heap, crowd, pile: elementorum confluit, Lucr. 5, 600: herbae conjectu siccari amnes, Plin. 26, 4, 9, § 18.
  2. II. A throwing, throwing down, casting, projecting, hurling: lapidum conjectu fracta domus, Cic. Att. 4, 3, 2: terrae, Liv. 7, 6, 2: telorum, Nep. Pelop. 5, 4: venire ad teli conjectum, to come within weapons’ throw, Liv. 2, 31, 6; 28, 14, 19; cf. the opp.: extra teli conjectum consistere, Petr. 90, 2: (jaculorum) ex altioribus locis in cavam vallem, Liv. 25, 16, 22: quasi quid pugno bracchique superne Conjectu trudatur, the thrust, Lucr. 6, 435.
    1. B. Trop.
      1. 1. Of the eyes, a turning, directing, throwing, etc.: oculorum in me, Cic. Sest. 54, 115; so, oculorum, id. de Or. 3, 59, 222; id. Planc. 8, 21; Quint. 9, 3, 101; Curt. 9, 7, 25: non modo telorum sed oculorum, Plin. Pan. 17, 3.
      2. 2. Of the mind, etc., a turning, directing: conjectus animorum in me, Cic. Sest. 54, 115: minarum, Plin. Pan. 17, 3: conjectura dicta est a conjectu, id est directione quādam rationis ad veritatem, Quint. 3, 6, 30.
      3. 3. = conjectura; progredi conjectu longius, Auct. Vict. Caes. 26, 4.