Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

con-sĕnesco, nŭi, 3, v. inch., to grow old together, to grow or become old or gray (class. in prose and poetry).

  1. I. Lit.: (Baucis et Philemon) illā consenuere casā, Ov. M. 8, 634: socerorum in armis, * Hor. C. 3, 5, 8; cf.: in patriā meā, Ov. Tr. 4, 8, 12: alieno in agro (exercitus), Liv. 9, 19, 6: in exilio, id. 35, 34, 7: in ultimo terrarum orbis angulo, Vell. 2, 102, 3: circa Casilinum Cumasque, Liv. 30, 20, 9: Smyrnae, Suet. Gram. 6.
  2. II. Meton.
    1. A. In Quint., to grow old or gray in an occupation, to follow it too long: in commentariis rhetorum, Quint. 3, 8, 67 in quā umbrā, id. 10, 5, 17; and: in unā ejus specie, id. 12, 11, 16.
    2. B. In a more general sense (causa pro effectu), to become weak, infirm, powerless, to waste away, fall into disuse, decay, fade, lose force, etc.
      1. 1. With living subjects: prae maerore atque aegritudine, Plaut. Stich. 1, 3, 63; cf. id. Capt. 1, 2, 25: in manibus alicujus et gremio maerore et lacrimis, Cic. Clu. 5, 13; Liv. 35, 34, 7: (columbae) si inclusae consenescunt, Varr. R. R. 3, 7, 6; so id. ib. 3, 9, 14: veturno, Col. 7, 5, 3.
        1. b. Trop., to lose consideration or respect: omnes illius partis auctores ac socios nullo adversario consenescere. Cic. Att. 2, 23, 2.
      2. 2. With inanimate subjects: ova consenescunt, Varr R. R. 3, 9, 8; cf.: vinea soli vitio consenuit, Col. 4, 22, 8: veru in manibus, Plaut. Rud. 5, 2, 15; cf.: consenuit haec tabula carie, Plin. 35, 10, 36, § 91: haut ulla carina Consenuit, not one has grown old, i. e. all have perished, Prop. 3, 7 (4, 6), 36: (nobis) viget aetas, animus valet; contra illis annis atque divitiis omnia consenuerunt, Sall. C. 20, 10 Kritz and Fabri: quamvis consenuerint vires atque defecerint, Cic. Sen. 9, 29; with vires, Liv. 6, 23, 7: animum quoque patris consenuisse in adfecto corpore, id. 9, 3, 8: noster amicus Magnus, cujus cognomen unā cum Crassi Divitis cognomine consenescit. Cic. Att. 2, 13, 2: veteres leges aut. ipsā suā vetustate consenuisse aut novis legibus esse sublatas, id. de Or. 1, 58, 247; so of laws, Liv. 3, 31, 7: invidia, Cic. Clu. 2, 5: rabies et impetus, Flor. 3, 3, 5: oratio dimetiendis pedibus, Quint. 9, 4, 112.

con-sĕnĭor, ōris, m., a fellow-elder, fellow-presbyter, the Greek συμπρεσβύτερος, Vulg. 1 Pet. 5, 1.

consensĭo, ōnis, f. [consentio], an agreeing together, agreement, unanimity, common accord (in good prose; most freq. in Cic.).

  1. I. In gen.: omnium gentium omni in re, Cic. Tusc. 1, 13, 30: firma omnium, id. N. D. 1, 17, 44: tanta Italiae, id. Red. Quir. 8, 18: nulla de illis magistratuum, id. Red. in Sen. 15, 38: singularis omnium bonorum in me tuendo, id. Fam. 1, 9, 13: universae Galliae consensio libertatis vindicandae, Caes. B. G. 7, 76: summa voluntatum, studiorum, sententiarum, Cic. Lael. 4, 15.
      1. 2. As a figure of speech, Quint. 9, 2, 51.
    1. B. Transf.: naturae, harmony, Cic. de Or. 3, 5, 20.
  2. II. In a bad sense, a plot, combination, conspiracy, Cic. Planc. 15, 37; id. Font. 7, 16 (3, 6): scelerata, id. Att. 10, 4, 1: magna multorum, Nep. Alcib. 3, 3.
    In plur.: nullaene consensiones factae esse dicuntur? Cic. Verr. 2, 5, 4, § 9.
        1. b. In concreto, those who have banded together, conspirators: globus consensionis, Nep. Att. 8, 4.

1. consensus, a, um, Part., from consentio

2. consensus, üs, m. [consentio], agreement, accordance, unanimity, concord (class.; esp. freq. in prose).

  1. I. Prop.: numquam major vester consensus in ullā causā fuit, Cic. Phil. 4, 5, 12: quod si omnium consensus naturae vox est, id. Tusc. 1, 15, 35; Caes. B. G. 2, 28; 2, 29; 7, 4 al.: tantus senatus, Cic. Fam. 3, 3, 1; cf. Tac. A. 13, 26; Suet. Calig. 14: legionis ad rem publicam recuperandam, Cic. Phil. 3, 3, 7: optimatum, Nep. Dion, 6, 3: patrum, Tac. A. 15, 73: consilii totius Galliae, Caes. B. G. 7, 29: conspirans horum (fratrum), Cic. Lig. 12, 34: civitatis, Liv. 9, 7, 15; Cic. Quint. 5, 3: bonorum, Quint. 1, 6, 45: eruditorum, id. 10, 1, 130: grammaticorum, id. 10, 1, 53: deorum hominumque, Tac. H. 1, 15: aevi, Plin. 14, 6, 8, § 72: filiorum adversus patres, Sen. Contr 2, 9, 22: optimo in rem publicam consensu libertatem defendere, Cic. Phil. 5, 17, 46: inter malos ad bellum, Tac. H. 1, 54 fin.; cf. id. ib. 1, 26: ex communi consensu aliquid ab aliquo petere, Caes. B. G. 1, 30; so, repentino maximoque, Suet. Aug. 58: ingenti, id. Dom. 13; opp. dissensus, Claud. B. Gild. 300; Dig. 46, 3, 80.
    Absol.: aliquid apud Chattos in consensum vertit, has become a general custom, Tac. G. 31.
        1. b. Consensu, among the histt. after the Aug. per. freq. adv., unanimously, with general consent, according to the general wish, etc.: comitiorum illi habendorum, quando minimus natu sit, munus consensu inpingunt, Liv. 3, 35, 7; and 3, 36, 5; 24, 37, 11; Tac. H. 1, 16; 1, 55; Suet. Aug. 57; id. Tib. 1: cum ipsi invisum consensu imperiuminterpretarentur, Liv. 3, 38, 10.
    1. B. In a bad sense, a plot, conspiracy: audacium, Cic. Sest 40. 86.
  2. II. Transf., of inanimate objects, agreement, harmony, synpathy (class.): quā ex conjunctione naturae et quasi concentu atque consensu, quam συμπαθειαν Graeci appellant, Cic. Div. 2, 14, 34; cf. id. N. D. 3, 11, 28: concentusque mirus omnium doctrinarum, id. de Or. 3, 6, 21: consensus et conspiratió virtutum, id. Fin. 5, 23, 66: duorum antecedentium, Quint. 5, 14, 6.
    1. B. A common feeling, common life: neque enim poterunt (animae et corpora) suptiliter esse Conexae neque consensus contagia fient, Lucr 3, 740.

consentānĕē, adv., v. consentaneus fin.

consentānĕus, a, um, adj. [consentio], agreeing or according with something, suited to, becoming, meet, fit, proper (in good prose; most freq. in Cic.).

        1. (α) With cum: quod quidem erat consentaneum cum iis litteris, quas ego Romae acceperam, Cic. Fam. 3, 6, 2.
        2. (β) With dat. (so most freq.): formula Stoicorum rationi disciplinaeque maxime consentanea, Cic. Off. 3, 4, 20: mors ejus vitae sanctissime actae, id. Phil. 9, 7, 15; cf. γ: actiones his (motibus, etc.), id. N. D. 2, 22, 58: hae disciplinae sibi, id. Off. 1, 2, 6: obscura somnia minime majestati deorum, id. Div. 2, 65, 135: non necesse esse optumae rei publicae leges dare consentaneas? id. Leg. 2, 10, 23; id. Fin. 5, 20, 60; id. Part. Or. 2, 7: his temporibus consentaneum genus litterarum, id. Fam. 4, 13, 1: illa divisio illi, qui hoc proposuerat, * Quint. 6, 3, 106; Cod. Just. 7, 6, 1, § 8: sententia utilitati rerum consentanea. Dig. 17, 1, 6, § 7.
        3. * (γ) Absol.: vir vitā et morte, consistent, Vell. 2, 63, 2; cf. β.
          Subst.: consentānĕa, ōrum, n., concurrent circumstances: ex consentaneis (argumenta ducere), Cic. de Or. 2, 40, 170.
          Hence,
      1. b. Consentaneum est, it agrees with something, it is according to reason, fitting, consistent, proper, etc.
        1. (α) With inf., with or without dat.: quid consentaneum sit ei dicere, qui, etc., Cic. Off. 3, 33, 117: cum diceret, ei aliquid dicere consentaneum esse, id. Ac. 2, 9, 28: non est consentaneum, qui metu non frangatur, eum frangi cupiditate, id. ib. 1, 20, 68; id. N. D. 2, 15, 42; id. Tusc. 5, 9, 25.
        2. (β) With ut, * Plaut. Bacch. 1, 2, 31.
          Adv.: con-sentānĕē, in harmony with (late Lat. and rare): consentanee cum naturā vivere, Lact. 3, 8, 20: narrare aliquid, according to truth, Hier. in Rufin. 3, 1 fin.

consentes, plur adj. [etym. dub.; prob. for consentientes; v Corss. Nachtr. 281; but, acc. to Müll., from sens, old part. form from esse], only in phrase consentes dil (gen. deum consentum, Varr L. L. 8, § 71 Müll.), in the Etrusco-Romish language of religion, the twelve superior deities, called also dii complices (six male and six female; acc. to the lines of Ennius: Juno, Vesta, Minerva, Ceres, Diana, Venus, Mars, Mercurius, Jovi’, Neptunus, Vulcanus, Apollo), who formed the common council of the gods, assembled by Jupiter, Arn. 3, 123; Enn. ap. App. de Deo Socr. p. 42 fin.; Varr. R. R. 1, 1, 4; id. L. L. 8, § 70 sq.; Inscr. Orell. 2119; Inscr. ap. Ballat. dell’ Instit. 1835, p. 34; cf. Müll. Etrusk. 2, p. 81 sq.

1. consentĭa sacra, sacred rites established by common agreement, Paul. ex Fest. p. 65, 11 Müll.

2. Consentĭa, ae, f., = Κωνσεντία, the capital of the Bruttii, now Cōsenza, Mel. 2, 4, 8; Plin. 3, 5, 10, § 72; Liv. 8, 24, 14 sq.; 23, 30, 5 al.
Hence, Consentīnus, a, um, adj., of or pertaining to Consentia: ager, Varr. R. R. 1, 7, 6, Plin. 16, 27, 50, § 115.
And Consentini, ōrum, m., the inhabitants of Consentia, Cic Fin. 1, 3, 7.

con-sentĭo (also cosentĭo; v. infra), sensi, sensum, 4, v. n. and a

  1. I. = unā sentio, to feel together: multa (corpora, i. e. substances) Quae neque conecti potuere neque intus Vitalis motus consentire atque imitari, Lucr. 2, 717 Lachm.; cf.: consentire animam totam per membra videmus, id. 3, 153; Scrib. Comp. 104.
  2. II. To agree, accord, harmonize with a person or thing; to assert unitedly, determine in common, decree, to unite upon something accordantly, etc. (freq and class. in prose and poetry); constr with cum, inter se, the dat., or absol. of person; and with the acc., de, ad, in, the inf.. causā, or absol. of the thing.
    1. A. Lit., with personal subjects.
      1. 1. In a good sense, with acc. and inf.: HONC. OINO. PLOIRVME. COSENTIONT. ROMAI. DVONORO. OPTVMO. FVISE. VIRO … LVCIOM. SCIPIONE., etc. (i. e. hunc unum plurimi consentiunt Romanum bonorum optimum fuisse virumLucium Scipionem), inscription of the Scipios, C. I. L. 1, 32: Wordsworth, Fragm, and Spec. p. 160; cf. Cic. Fin. 2, 35, 116; and id. Sen. 17, 61: omnes mortales unā mente consentiunt, omnia arma eorum, qui haec salva velint, contra illam pestem esse capienda, id. Phil. 4, 3, 7; so Quint. 1, 10, 33; 2, 15, 36 al.; Tac. A. 6, 28 al.
        With inf.: seu quicquid ubique magnificum est in claritatem ejus (sc. Herculis) referre consensimus, Tac. G. 34 fin.
        With de de amicitiae utilitate omnes uno ore consentiunt, Cic. Lael. 23, 86; so id. Phil. 1, 9, 21: cum aliquo de aliquā re, id. Ac. 2, 42. 131.
        With cum: consentire cum aliquā re, verbis discrepare, Cic. Fin. 4, 26, 72: cum his (oratoribus) philosophi consentiunt, Quint. 2, 17, 2; so Suet. Aug. 58.
        With dat.: illis superioribus, Quint. 2, 15, 32; so id. 5, 14, 33: sibi ipse, Cic. Off. 1, 2, 5; cf. id. Clu. 22, 60: cui parti, Quint. 5, 14, 9: iis, quibus delectantur, id. 5, 11, 19: studiis alicujus, Hor. Ep. 1, 18, 65 al.
        With adversus: adversus maleficium omne consensimus, Sen. Ben. 3, 6, 2: adversus patrem cum amicis, Val. Max. 9, 11, ext. 3.
        With ad: parvo exercitu, sed ad benevolentiam erga nos consentiente, Cic. Att. 5, 18, 2; id. Tusc. 3, 2, 3; id. N. D. 2, 23, 60; 2, 46, 119; id. Cat. 4, 7, 15; 4, 9, 18; cf.: ad rem publicam conservandam, id. Phil. 4, 4, 10: ad decernendum triumphum, Liv. 36, 40, 10: ad necem ejus, id. 39, 50, 6: ad indutias, Suet. Calig. 5.
        With in: in homine non, ut omne, omnia in unum consentientia, sed singulis membris suum cuique consilium, Liv. 2, 32, 9: in hoc non contumaciter consentio, Quint. 11, 3, 11; cf.: consentire in asserendā libertate, Suet. Calig. 60: puro pioque duello quaerendas censeo itaque consentio consciscoque, old formula of voting in Liv. 1, 32, 12.
        With ut: senatuscensuit consensit conscivit ut bellum cum priscis Latinis fieret, old formula for declaring war, Liv. 1, 32, 13.
        With ne: constat, ad alia discordes in uno adversus patrum voluntatem consensisse, ne dicerent dictatorem, Liv. 4, 26, 7.
        With acc. rei: consensit et senatus bellum, i. e. has voted, decreed war, Liv. 8, 6, 8: bellum erat consensum, id. 1, 32, 12: consensa in posterum diem contio, id. 24, 38, 11.
        With inf.: si consenserint possessores non vendere, quid futurum est? Cic. Agr. 1, 5, 15.
        Impers.: de prioribus consentitur, Tac. A. 1, 13: inter plurimos consensum est duas esse partes, Quint. 9, 1, 17; 5, 10, 12; Liv. 9, 7, 7; so, consensum est, ut, etc., id. 30, 24, 11.
      2. 2. In a bad sense, to agree to any wrong, to join in, to plot together, conspire, take part in, etc.: neque se cum Belgis reliquis consensisse, neque contra populum Romanum omnino conjurasse, Caes. B. G. 2, 3; so id. ib. fin.: belli faciendi causā, Cic. Verr. 2, 5, 8, § 18: urbem inflammare, id. Phil. 2, 7, 17: quod consensisset cum Hispanis quibusdameum (Pompeium) comprehendere, id. Fam. 6, 18, 2: ad prodendam Hannibali urbem Romanam, Liv. 27, 9, 14: ad aliquem opprimendum, Nep. Dat. 5, 2: quod undique abierat, antequam consentirent, Liv. 23, 28, 4; so absol., id. 34, 49, 9 al.
    2. B. Transf., with inanimate subjects, to accord, agree, harmonize with, to fit, suit, etc.
          1. (α) With cum: sed mihi ne utiquam cor consentit cum oculorum aspectu, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 17, 52; cf.: cum vultus Domitii cum oratione non consentiret, Caes. B. C. 1, 19; Quint. 11, 1, 2; 11, 3, 113; 11, 3, 122: secum ipsa (oratio; together with sibi constet), Cic. Univ. 3; id. Brut. 38, 141: precorut vestrae mentes atque sententiae cum populi Romani voluntatibus suffragiisque consentiant, id. Mur. 1, 1; Dig. 46, 4, 14.
          2. (β) With inter se: (pulchritudo corporis) delectat hoc ipso, quod inter se omnes partes cum quodam lepore consentiunt, Cic. Off. 1, 28, 98; Quint. 5, 7, 29.
          3. (γ) With dat.: si personis, si temporibus, si locis ea quae narrantur consentiunt, Cic. Part. Or. 9, 32; id. Phil. 1, 1, 2; id. Att. 7, 3, 3; Quint. 11, 3, 65; 11, 3, 164 al.: sibi ipsa lex, id. 2, 4, 37.
          4. (δ) Absol., Lucr. 3, 170; 2, 915; 3, 154: ratio nostra consentit, pugnat oratio, etc., Cic. Fin. 3, 3, 10: judicationem et statum semper consentire, Quint. 3, 11, 20: nisi ab imo ad summum omnibus intenta nervis consentiat (cithara), id. 2, 8, 15: utrumque nostrum incredibili modo Consentit astrum, Hor. C. 2, 17, 22.
            Hence,
      1. 1. con-sentĭens, entis, P. a., agreeing, accordant, unanimous: tanta rerum consentiens, conspirans, continuata cognatio, Cic. N. D. 2, 7, 19: cujus de laudibus omnium esset fama consentiens, id. Sen. 17, 61: animi, id. Div. 2, 58, 119: consilium omnis vitae, id. Tusc. 5, 25, 72.
        Abl. consentiente and -ti: hominum consentiente auctoritate contenti non sumus? Cic. Div. 1, 39, 84; so, consentiente voce, Suet. Galb. 13; on the other hand, clamore consentienti pugnam poscunt, Liv. 10, 40, 1.
      2. 2. consensus, a, um, Part., agreed upon: consensis quibusdam et concessis, Gell. 15, 26, 2.

consentĭum, ii, n., a council, the Gr. συνέδριον (late Lat.), Inscr. Orell. 2120.