No entries found. Showing closest matches:
con-sĕnesco, nŭi, 3, v. inch., to grow old together, to grow or become old or gray (class. in prose and poetry).
- I. Lit.: (Baucis et Philemon) illā consenuere casā, Ov. M. 8, 634: socerorum in armis, * Hor. C. 3, 5, 8; cf.: in patriā meā, Ov. Tr. 4, 8, 12: alieno in agro (exercitus), Liv. 9, 19, 6: in exilio, id. 35, 34, 7: in ultimo terrarum orbis angulo, Vell. 2, 102, 3: circa Casilinum Cumasque, Liv. 30, 20, 9: Smyrnae, Suet. Gram. 6.
- II. Meton.
- A. In Quint., to grow old or gray in an occupation, to follow it too long: in commentariis rhetorum, Quint. 3, 8, 67 in quā umbrā, id. 10, 5, 17; and: in unā ejus specie, id. 12, 11, 16.
- B. In a more general sense (causa pro effectu), to become weak, infirm, powerless, to waste away, fall into disuse, decay, fade, lose force, etc.
- 1. With living subjects: prae maerore atque aegritudine, Plaut. Stich. 1, 3, 63; cf. id. Capt. 1, 2, 25: in manibus alicujus et gremio maerore et lacrimis, Cic. Clu. 5, 13; Liv. 35, 34, 7: (columbae) si inclusae consenescunt, Varr. R. R. 3, 7, 6; so id. ib. 3, 9, 14: veturno, Col. 7, 5, 3.
- b. Trop., to lose consideration or respect: omnes illius partis auctores ac socios nullo adversario consenescere. Cic. Att. 2, 23, 2.
- 2. With inanimate subjects: ova consenescunt, Varr R. R. 3, 9, 8; cf.: vinea soli vitio consenuit, Col. 4, 22, 8: veru in manibus, Plaut. Rud. 5, 2, 15; cf.: consenuit haec tabula carie, Plin. 35, 10, 36, § 91: haut ulla carina Consenuit, not one has grown old, i. e. all have perished, Prop. 3, 7 (4, 6), 36: (nobis) viget aetas, animus valet; contra illis annis atque divitiis omnia consenuerunt, Sall. C. 20, 10 Kritz and Fabri: quamvis consenuerint vires atque defecerint, Cic. Sen. 9, 29; with vires, Liv. 6, 23, 7: animum quoque patris consenuisse in adfecto corpore, id. 9, 3, 8: noster amicus Magnus, cujus cognomen unā cum Crassi Divitis cognomine consenescit. Cic. Att. 2, 13, 2: veteres leges aut. ipsā suā vetustate consenuisse aut novis legibus esse sublatas, id. de Or. 1, 58, 247; so of laws, Liv. 3, 31, 7: invidia, Cic. Clu. 2, 5: rabies et impetus, Flor. 3, 3, 5: oratio dimetiendis pedibus, Quint. 9, 4, 112.
con-sĕnĭor, ōris, m., a fellow-elder, fellow-presbyter, the Greek συμπρεσβύτερος, Vulg. 1 Pet. 5, 1.
consensĭo, ōnis, f. [consentio], an agreeing together, agreement, unanimity, common accord (in good prose; most freq. in Cic.).
- I. In gen.: omnium gentium omni in re, Cic. Tusc. 1, 13, 30: firma omnium, id. N. D. 1, 17, 44: tanta Italiae, id. Red. Quir. 8, 18: nulla de illis magistratuum, id. Red. in Sen. 15, 38: singularis omnium bonorum in me tuendo, id. Fam. 1, 9, 13: universae Galliae consensio libertatis vindicandae, Caes. B. G. 7, 76: summa voluntatum, studiorum, sententiarum, Cic. Lael. 4, 15.
- 2. As a figure of speech, Quint. 9, 2, 51.
- B. Transf.: naturae, harmony, Cic. de Or. 3, 5, 20.
- II. In a bad sense, a plot, combination, conspiracy, Cic. Planc. 15, 37; id. Font. 7, 16 (3, 6): scelerata, id. Att. 10, 4, 1: magna multorum, Nep. Alcib. 3, 3.
In plur.: nullaene consensiones factae esse dicuntur? Cic. Verr. 2, 5, 4, § 9.
- b. In concreto, those who have banded together, conspirators: globus consensionis, Nep. Att. 8, 4.
1. consensus, a, um, Part., from consentio
2. consensus, üs, m. [consentio], agreement, accordance, unanimity, concord (class.; esp. freq. in prose).
- I. Prop.: numquam major vester consensus in ullā causā fuit, Cic. Phil. 4, 5, 12: quod si omnium consensus naturae vox est, id. Tusc. 1, 15, 35; Caes. B. G. 2, 28; 2, 29; 7, 4 al.: tantus senatus, Cic. Fam. 3, 3, 1; cf. Tac. A. 13, 26; Suet. Calig. 14: legionis ad rem publicam recuperandam, Cic. Phil. 3, 3, 7: optimatum, Nep. Dion, 6, 3: patrum, Tac. A. 15, 73: consilii totius Galliae, Caes. B. G. 7, 29: conspirans horum (fratrum), Cic. Lig. 12, 34: civitatis, Liv. 9, 7, 15; Cic. Quint. 5, 3: bonorum, Quint. 1, 6, 45: eruditorum, id. 10, 1, 130: grammaticorum, id. 10, 1, 53: deorum hominumque, Tac. H. 1, 15: aevi, Plin. 14, 6, 8, § 72: filiorum adversus patres, Sen. Contr 2, 9, 22: optimo in rem publicam consensu libertatem defendere, Cic. Phil. 5, 17, 46: inter malos ad bellum, Tac. H. 1, 54 fin.; cf. id. ib. 1, 26: ex communi consensu aliquid ab aliquo petere, Caes. B. G. 1, 30; so, repentino maximoque, Suet. Aug. 58: ingenti, id. Dom. 13; opp. dissensus, Claud. B. Gild. 300; Dig. 46, 3, 80.
Absol.: aliquid apud Chattos in consensum vertit, has become a general custom, Tac. G. 31.
- b. Consensu, among the histt. after the Aug. per. freq. adv., unanimously, with general consent, according to the general wish, etc.: comitiorum illi habendorum, quando minimus natu sit, munus consensu inpingunt, Liv. 3, 35, 7; and 3, 36, 5; 24, 37, 11; Tac. H. 1, 16; 1, 55; Suet. Aug. 57; id. Tib. 1: cum ipsi invisum consensu imperium … interpretarentur, Liv. 3, 38, 10.
- B. In a bad sense, a plot, conspiracy: audacium, Cic. Sest 40. 86.
- II. Transf., of inanimate objects, agreement, harmony, synpathy (class.): quā ex conjunctione naturae et quasi concentu atque consensu, quam συμπαθειαν Graeci appellant, Cic. Div. 2, 14, 34; cf. id. N. D. 3, 11, 28: concentusque mirus omnium doctrinarum, id. de Or. 3, 6, 21: consensus et conspiratió virtutum, id. Fin. 5, 23, 66: duorum antecedentium, Quint. 5, 14, 6.
- B. A common feeling, common life: neque enim poterunt (animae et corpora) suptiliter esse Conexae neque consensus contagia fient, Lucr 3, 740.
consentānĕē, adv., v. consentaneus fin.
consentānĕus, a, um, adj. [consentio], agreeing or according with something, suited to, becoming, meet, fit, proper (in good prose; most freq. in Cic.).
- (α) With cum: quod quidem erat consentaneum cum iis litteris, quas ego Romae acceperam, Cic. Fam. 3, 6, 2.
- (β) With dat. (so most freq.): formula Stoicorum rationi disciplinaeque maxime consentanea, Cic. Off. 3, 4, 20: mors ejus vitae sanctissime actae, id. Phil. 9, 7, 15; cf. γ: actiones his (motibus, etc.), id. N. D. 2, 22, 58: hae disciplinae sibi, id. Off. 1, 2, 6: obscura somnia minime majestati deorum, id. Div. 2, 65, 135: non necesse esse optumae rei publicae leges dare consentaneas? id. Leg. 2, 10, 23; id. Fin. 5, 20, 60; id. Part. Or. 2, 7: his temporibus consentaneum genus litterarum, id. Fam. 4, 13, 1: illa divisio illi, qui hoc proposuerat, * Quint. 6, 3, 106; Cod. Just. 7, 6, 1, § 8: sententia utilitati rerum consentanea. Dig. 17, 1, 6, § 7.
- * (γ) Absol.: vir vitā et morte, consistent, Vell. 2, 63, 2; cf. β.
Subst.: consentānĕa, ōrum, n., concurrent circumstances: ex consentaneis (argumenta ducere), Cic. de Or. 2, 40, 170.
Hence,
- b. Consentaneum est, it agrees with something, it is according to reason, fitting, consistent, proper, etc.
- (α) With inf., with or without dat.: quid consentaneum sit ei dicere, qui, etc., Cic. Off. 3, 33, 117: cum diceret, ei aliquid dicere consentaneum esse, id. Ac. 2, 9, 28: non est consentaneum, qui metu non frangatur, eum frangi cupiditate, id. ib. 1, 20, 68; id. N. D. 2, 15, 42; id. Tusc. 5, 9, 25.
- (β) With ut, * Plaut. Bacch. 1, 2, 31.
Adv.: con-sentānĕē, in harmony with (late Lat. and rare): consentanee cum naturā vivere, Lact. 3, 8, 20: narrare aliquid, according to truth, Hier. in Rufin. 3, 1 fin.
consentes, plur adj. [etym. dub.; prob. for consentientes; v Corss. Nachtr. 281; but, acc. to Müll., from sens, old part. form from esse], only in phrase consentes dil (gen. deum consentum, Varr L. L. 8, § 71 Müll.), in the Etrusco-Romish language of religion, the twelve superior deities, called also dii complices (six male and six female; acc. to the lines of Ennius: Juno, Vesta, Minerva, Ceres, Diana, Venus, Mars, Mercurius, Jovi’, Neptunus, Vulcanus, Apollo), who formed the common council of the gods, assembled by Jupiter, Arn. 3, 123; Enn. ap. App. de Deo Socr. p. 42 fin.; Varr. R. R. 1, 1, 4; id. L. L. 8, § 70 sq.; Inscr. Orell. 2119; Inscr. ap. Ballat. dell’ Instit. 1835, p. 34; cf. Müll. Etrusk. 2, p. 81 sq.
‡ 1. consentĭa sacra, sacred rites established by common agreement, Paul. ex Fest. p. 65, 11 Müll.
2. Consentĭa, ae, f., = Κωνσεντία, the capital of the Bruttii, now Cōsenza, Mel. 2, 4, 8; Plin. 3, 5, 10, § 72; Liv. 8, 24, 14 sq.; 23, 30, 5 al.
Hence, Consentīnus, a, um, adj., of or pertaining to Consentia: ager, Varr. R. R. 1, 7, 6, Plin. 16, 27, 50, § 115.
And Consentini, ōrum, m., the inhabitants of Consentia, Cic Fin. 1, 3, 7.
con-sentĭo (also cosentĭo; v. infra), sensi, sensum, 4, v. n. and a
- I. = unā sentio, to feel together: multa (corpora, i. e. substances) Quae neque conecti potuere neque intus Vitalis motus consentire atque imitari, Lucr. 2, 717 Lachm.; cf.: consentire animam totam per membra videmus, id. 3, 153; Scrib. Comp. 104.
- II. To agree, accord, harmonize with a person or thing; to assert unitedly, determine in common, decree, to unite upon something accordantly, etc. (freq and class. in prose and poetry); constr with cum, inter se, the dat., or absol. of person; and with the acc., de, ad, in, the inf.. causā, or absol. of the thing.
- A. Lit., with personal subjects.
- 1. In a good sense, with acc. and inf.: HONC. OINO. PLOIRVME. COSENTIONT. ROMAI. DVONORO. OPTVMO. FVISE. VIRO … LVCIOM. SCIPIONE., etc. (i. e. hunc unum plurimi consentiunt Romanum bonorum optimum fuisse virum … Lucium Scipionem), inscription of the Scipios, C. I. L. 1, 32: Wordsworth, Fragm, and Spec. p. 160; cf. Cic. Fin. 2, 35, 116; and id. Sen. 17, 61: omnes mortales unā mente consentiunt, omnia arma eorum, qui haec salva velint, contra illam pestem esse capienda, id. Phil. 4, 3, 7; so Quint. 1, 10, 33; 2, 15, 36 al.; Tac. A. 6, 28 al.
With inf.: seu quicquid ubique magnificum est in claritatem ejus (sc. Herculis) referre consensimus, Tac. G. 34 fin.
With de de amicitiae utilitate omnes uno ore consentiunt, Cic. Lael. 23, 86; so id. Phil. 1, 9, 21: cum aliquo de aliquā re, id. Ac. 2, 42. 131.
With cum: consentire cum aliquā re, verbis discrepare, Cic. Fin. 4, 26, 72: cum his (oratoribus) philosophi consentiunt, Quint. 2, 17, 2; so Suet. Aug. 58.
With dat.: illis superioribus, Quint. 2, 15, 32; so id. 5, 14, 33: sibi ipse, Cic. Off. 1, 2, 5; cf. id. Clu. 22, 60: cui parti, Quint. 5, 14, 9: iis, quibus delectantur, id. 5, 11, 19: studiis alicujus, Hor. Ep. 1, 18, 65 al.
With adversus: adversus maleficium omne consensimus, Sen. Ben. 3, 6, 2: adversus patrem cum amicis, Val. Max. 9, 11, ext. 3.
With ad: parvo exercitu, sed ad benevolentiam erga nos consentiente, Cic. Att. 5, 18, 2; id. Tusc. 3, 2, 3; id. N. D. 2, 23, 60; 2, 46, 119; id. Cat. 4, 7, 15; 4, 9, 18; cf.: ad rem publicam conservandam, id. Phil. 4, 4, 10: ad decernendum triumphum, Liv. 36, 40, 10: ad necem ejus, id. 39, 50, 6: ad indutias, Suet. Calig. 5.
With in: in homine non, ut omne, omnia in unum consentientia, sed singulis membris suum cuique consilium, Liv. 2, 32, 9: in hoc non contumaciter consentio, Quint. 11, 3, 11; cf.: consentire in asserendā libertate, Suet. Calig. 60: puro pioque duello quaerendas censeo itaque consentio consciscoque, old formula of voting in Liv. 1, 32, 12.
With ut: senatus … censuit consensit conscivit ut bellum cum priscis Latinis fieret, old formula for declaring war, Liv. 1, 32, 13.
With ne: constat, ad alia discordes in uno adversus patrum voluntatem consensisse, ne dicerent dictatorem, Liv. 4, 26, 7.
With acc. rei: consensit et senatus bellum, i. e. has voted, decreed war, Liv. 8, 6, 8: bellum erat consensum, id. 1, 32, 12: consensa in posterum diem contio, id. 24, 38, 11.
With inf.: si consenserint possessores non vendere, quid futurum est? Cic. Agr. 1, 5, 15.
Impers.: de prioribus consentitur, Tac. A. 1, 13: inter plurimos consensum est duas esse partes, Quint. 9, 1, 17; 5, 10, 12; Liv. 9, 7, 7; so, consensum est, ut, etc., id. 30, 24, 11.
- 2. In a bad sense, to agree to any wrong, to join in, to plot together, conspire, take part in, etc.: neque se cum Belgis reliquis consensisse, neque contra populum Romanum omnino conjurasse, Caes. B. G. 2, 3; so id. ib. fin.: belli faciendi causā, Cic. Verr. 2, 5, 8, § 18: urbem inflammare, id. Phil. 2, 7, 17: quod consensisset cum Hispanis quibusdam … eum (Pompeium) comprehendere, id. Fam. 6, 18, 2: ad prodendam Hannibali urbem Romanam, Liv. 27, 9, 14: ad aliquem opprimendum, Nep. Dat. 5, 2: quod undique abierat, antequam consentirent, Liv. 23, 28, 4; so absol., id. 34, 49, 9 al.
- B. Transf., with inanimate subjects, to accord, agree, harmonize with, to fit, suit, etc.
- (α) With cum: sed mihi ne utiquam cor consentit cum oculorum aspectu, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 17, 52; cf.: cum vultus Domitii cum oratione non consentiret, Caes. B. C. 1, 19; Quint. 11, 1, 2; 11, 3, 113; 11, 3, 122: secum ipsa (oratio; together with sibi constet), Cic. Univ. 3; id. Brut. 38, 141: precor … ut vestrae mentes atque sententiae cum populi Romani voluntatibus suffragiisque consentiant, id. Mur. 1, 1; Dig. 46, 4, 14.
- (β) With inter se: (pulchritudo corporis) delectat hoc ipso, quod inter se omnes partes cum quodam lepore consentiunt, Cic. Off. 1, 28, 98; Quint. 5, 7, 29.
- (γ) With dat.: si personis, si temporibus, si locis ea quae narrantur consentiunt, Cic. Part. Or. 9, 32; id. Phil. 1, 1, 2; id. Att. 7, 3, 3; Quint. 11, 3, 65; 11, 3, 164 al.: sibi ipsa lex, id. 2, 4, 37.
- (δ) Absol., Lucr. 3, 170; 2, 915; 3, 154: ratio nostra consentit, pugnat oratio, etc., Cic. Fin. 3, 3, 10: judicationem et statum semper consentire, Quint. 3, 11, 20: nisi ab imo ad summum omnibus intenta nervis consentiat (cithara), id. 2, 8, 15: utrumque nostrum incredibili modo Consentit astrum, Hor. C. 2, 17, 22.
Hence,
- 1. con-sentĭens, entis, P. a., agreeing, accordant, unanimous: tanta rerum consentiens, conspirans, continuata cognatio, Cic. N. D. 2, 7, 19: cujus de laudibus omnium esset fama consentiens, id. Sen. 17, 61: animi, id. Div. 2, 58, 119: consilium omnis vitae, id. Tusc. 5, 25, 72.
Abl. consentiente and -ti: hominum consentiente auctoritate contenti non sumus? Cic. Div. 1, 39, 84; so, consentiente voce, Suet. Galb. 13; on the other hand, clamore consentienti pugnam poscunt, Liv. 10, 40, 1.
- 2. consensus, a, um, Part., agreed upon: consensis quibusdam et concessis, Gell. 15, 26, 2.
‡ consentĭum, ii, n., a council, the Gr. συνέδριον (late Lat.), Inscr. Orell. 2120.