Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

consōlābĭlis, e, adj. [consolor], pertaining to consolation.

  1. I. Pass., that may be consoled, consolable (very rare): dolor, vix, * Cic. Fam. 4, 3, 2.
    Comp., Ambros. Ep. 8.
  2. * II. Act., that brings consolation, consolatory: carmen, Gell. 16, 19, 12.

consōlāmen, ĭnis, n. [consolor], consolation (eccl. Lat.), Hier. Ep. 62.

consōlātĭo, ōnis, f. [consolor], a consoling, consolation, comfort (in good prose; most freq. in Cic.).

  1. I. In gen.: uti consolatione, Cic. Prov. Cons. 7, 15: non egere consolatione, id. Tusc. 3, 32, 77; id. Brut. 96, 330: stultam senectutem praeterita aetas nullā consolatione permulcere potest, id. Sen. 2, 4.
    With gen. subj.: litterarum tuarum, Cic. Fam. 5, 13, 1: Epicuri, id. Tusc. 3, 22, 78.
    With gen. obj.: malorum, Cic. Fam. 6, 4, 2.
    In plur., Cic. Tusc. 3, 30, 73; 3, 32, 77.
    1. B. Meton., a consolatory discourse or treatise, Cic. de Or. 3, 55, 211; Quint. 10, 1, 47; 11, 3, 153.
  2. II. Esp., the title of a lost treatise of Cicero: De Consolatione, a fragm. of which is given by B. and K., Cic. Opera, xi. pp. 71-75.
    1. B. An encouraging, encouragement: timoris, an alleviating, Cic. Att. 1, 17, 6; Hirt. B. G. 8, 38; Auct. B. Alex. 8.

consōlātīvus, a, um, adj. [consolor], comforting, consolatory (late Lat.): sententiae, Isid. Orig. 2, 21, 25.

consōlātor, ōris, m. [consolor], one who consoles, a comforter, Cic. Tusc. 3, 30, 73; id. Fam. 6, 4, 3; Sen. ad Helv. 1, 4.

consōlātōrĭē, adv., v. consolatorius fin.

consōlātōrĭus, a, um, adj. [consolor], pertaining to consolation, consolatory, of consolation (rare): litterae, letters of consolation, * Cic. Att. 13, 20, 1: codicilli, * Suet. Oth. 10.
* Adv.: consōlātōrĭē, in a consolatory manner: compellare aliquem (opp. increpative), Sid. Ep. 6, 9.