Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

con-spŭo, no perf., ūtum, 3, v. a. and n.

  1. I. Act., to spit upon (rare; most freq. in Petr.): me immundissimo basio, Petr. 23, 4.
    Esp., to spit upon in contempt, Plaut. Curc. 4, 2, 17; Petr. 132, 3; Hier. Ep. 50, n. 4; cf. Barth. Advers. 23, 24.
    Of an epileptic: faciem tuam, App. Mag. 44, p. 303, 1: conspuere sinus, as a charm to prevent the gods from being provoked by proud words, Juv. 7, 111 Mayor ad loc.; cf. spuo, I.
    1. B. Poet., in a harsh and undignified figure, = conspergere, to besprinkle, to cover over: Juppiter hibernas canā nive conspuit Alpes, Furius Bibaculus ap. Quint. 8, 6, 17; for which Horace, parodying it, writes: Furius hibernas cana nive conspuet Alpes, Hor. S. 2, 5, 41; cf. the scholiast in h. 1.
  2. II. Neutr., to spit out much, to spit: faciem meam non averti a conspuentibus in me, Vulg. Isa. 50, 6.

con-spurco, no perf., ātum, 1, v. a., to defile, pollute (rare): omnia taetro sapore, * Lucr. 6, 22: (juvenem) per vim, Suet. Ner. 35; Col. 8, 3 fin.; Tert. Idol. 1.

con-spūto, no perf., ātum, 1, v. freq. a. [conspuo], to spit upon in contempt (very rare): nostros coeperunt Clodiana, * Cic. Q. Fr. 2, 3, 2: maledictus et consputatus, etc., Tert. adv. Jud. 14; id. Idol. 1.

conspūtus, a, um, Part., from conspuo.