Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

cōpŭla, ae (contr. form cōpla, in Wernsd. Poët. Lat. Min. IV. p. 535), f. [coapio], that which binds together or binds fast, a band, rope, thong, tie (rare; not in Cic.).

  1. I. Lit.: tortae, ship’s rigging, Att. ap. Non. p. 200, 33 (Trag. Rel. v. 577 Rib.); Plaut. Ep. 5, 1, 11: copulā vinctum ante se Thynem agere, Nep. Dat. 3, 2; cf.: copula dura canem tenet, a leash, Ov. Tr. 5, 9, 28; id. M. 7, 769; App. M. 7, p. 769: pectora copulae sparteae triturā continuā exulcerati (muli), id. ib. 9, p. 224 fin.
    Of the clasp of a bracelet, Capitol. Max. Jun. 1, 8.
    Of grapnel-hooks, etc., by which vessels were held in battle: eādem de causā minus commode copulis continebantur (naves), Caes. B. G. 3, 13 ex conj. (MSS. scopulis).
  2. II. Trop., a bond, tie, connection; of love: irrupta tenet, Hor. C. 1, 13, 18: nuptialis, App. M. 2, p. 120; so, copula, Dig. 5, 4, 24; 5, 4, 26; cf.: (Hymenaee), copula sacra deum, Mart. Cap. 1, § 1 Kopp ad loc.
    Of friendship: talium virorum, Nep. Att. 5, 3.
    Of words, Quint. 7, 10, 17; Nigid. ap. Gell. 10, 5, 1: ut dignitas eloquendi copulationis ipsius decore servetur, Mart. Cap. 5, § 509.

cōpŭlābĭlis, e, adj. [copulo], that can be connected (eccl. Lat.): pedes, Aug. Music. 4, 16 med.

cōpŭlātē, adv., v. copulo, P. a. fin.

cōpŭlātim, adv. [copulo], in union, Diom. p. 402 P.

cōpŭlātĭo, ōnis, f. [copulo], a coupling, joining, connecting, uniting (several times in Cic. and Quint.).

  1. I. Prop.: atomorum inter se (with complexiones and adhaesiones), Cic. Fin. 1, 6, 19; cf.: copulatio rerum et coagmentatio naturae, id. N. D. 2, 46, 119.
  2. II. Trop., of social union: primi congressus copulationesque, Cic. Fin. 1, 20, 69; cf. of marriage, Cod. Th. 9, 42, 2.
    Of words: ordo rerum, et copulatio, Quint. 7, 10, 8; cf. id. 11, 2, 37: inoffensa vocum, id. 1, 10, 23 al.: syllabarum, verborum inter se, id. 8, 3, 16.

cōpŭlātīvē, adv., v. copulativus.

cōpŭlātīvus, a, um, adj. [copulo], of or pertaining to connecting, copulative (late Lat.): modus, Cod. Just. 6, 38, 4: conjunctiones, Mart. Cap. 3, § 286, and other gramm.
* Adv.: cōpŭlātīvē, connectedly: dicere (diequinti), Macr. S. 1, 4 med.

cōpŭlātor, ōris, m. [copulo], a connecter, binder (late Lat.), Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 1, 7.

cōpŭlātrix, īcis, f. [copulator], she who couples, connects (late Lat.): amorum, Auct. Perv. Ven. 5; Aug. Trin. 11, 9 fin.

1. cōpŭlātus, a, um, Part. and P. a., from copulo.

2. cōpŭlātus, ūs, m. [copulo] (only in abl. sing.), a connecting or joining together: rationum consequentium, Arn. 1, p. 2.

cōpŭlo, āvi, ātum, 1 (part. perf., contr. cōplata, Lucr. 6, 1088; dep. collat. form cō-pŭlor, āri, v. I. A. b. infra), v. a. [copula], to couple, bind, or tie together, to join, connect, unite (class.; most freq. in Cic.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.
          1. (α) With cum: hominem cum beluā, Cic. Ac. 2, 45, 139 fin.: caput et corpus cum aliquo, Plaut. Poen. 1, 2, 130.
          2. (β) With inter se: inter se quaedam possint coplata teneri, Lucr. 6, 1088.
          3. (γ) With dat.: aurum auro, Lucr. 6, 1078: utrimque Armeniae majori Sophene copulatur, Plin. 6, 13, 16, § 41.
          4. (δ) With ad: caput animalis ad pedem, Veg. 3, 49, 2.
            (ε) With simple acc.: diversae insociabilesque arborum naturae copulantur, Plin. 17, 19, 30, § 137; Mart. 12, 43, 8.
        1. b. In dep. form: adeunt, consistunt, copulantur dexteras, Plaut. Aul. 1, 2, 38 Wagn. ad loc.; cf. Non. p. 476, 16; 479, 24, and Prisc. p. 797 P., and Ussing ad loc. (others explain dexteras as acc. of the part, or Gr. acc.).
    2. B. Esp., to confront: copulati in jus pervenimus, Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148.
      1. 2. Mid., to associate with: cave siris cum filiā meā copulari hanc, Plaut. Ep. 3, 3, 20.
  2. II. Trop., to join, connect, unite.
          1. (α) With cum: sermonem cum aliquo, Plaut. Poen. 3, 3, 42: futura cum praesentibus, Cic. Fin. 2, 14, 45: honestatem cum voluptate, id. Ac. 2, 45, 139: equestrem ordinem cum senatu, id. Phil. 2, 8, 19: se cum inimico, id. Sest. 64, 133.
          2. (β) With inter se: ah haec inter se jungi copularique possint? Cic. de Or. 1, 51. 222.
          3. (γ) With dat.: quid naturae copulatum habuit Alcibiadis somnium? Cic. Div. 2, 69, 143.
          4. (δ) With acc. only: libenter copulando verba jungebant, ut sodes pro si audes, etc., Cic. Or. 45, 154; cf.: verba copulata (opp. simplicia), id. ib. 32, 115: constructio verborum tum conjunctionibus copuletur, tum dissolutionibus relaxetur, id. Part. Or. 6, 21; Quint. 2, 4, 30; cf. id. prooem. § 13: voluntates nostras, to unite, Cic. Fam. 3, 4, 2; cf. concordiam, Liv. 4, 43, 11: matrimonium, Just. 1, 10 pr.; Dig. 12, 4, 6 pr.; cf.: copulari matrimonio, ib. 24, 1, 32; cf. ib. 1, 9, 8; and, taedis, Sen. Herc. Fur. 493.
            Hence,
      1. 1. cōpŭlātus, a, um, P. a., joined together, united, connected: nihil est animis admixtum, nihil concretum, nihil copulatum, nihil coagmentatum, nihil duplex, Cic. Tusc. 1, 29, 71: verba, v. supra, II. δ.
        * Comp.: nihil amabilius nec copulatius quam morum similitudo bonorum, Cic. Off. 1, 17, 56.—‡ Sup., Inscr. de Lyon, p. 477, 3.
        Adv.: cōpŭlātē, connectedly (late Lat.): copulate dictum est (diequinti), Gell. 10, 24, 1; 17, 7 fin.
      2. 2. cōpŭlātum, i, n., a joint sentence, the Gr. συμπεπλεγμένον, called also conjunctum, Gell. 16, 8, 10.