Lewis & Short

cōpŭlātĭo, ōnis, f. [copulo], a coupling, joining, connecting, uniting (several times in Cic. and Quint.).

  1. I. Prop.: atomorum inter se (with complexiones and adhaesiones), Cic. Fin. 1, 6, 19; cf.: copulatio rerum et coagmentatio naturae, id. N. D. 2, 46, 119.
  2. II. Trop., of social union: primi congressus copulationesque, Cic. Fin. 1, 20, 69; cf. of marriage, Cod. Th. 9, 42, 2.
    Of words: ordo rerum, et copulatio, Quint. 7, 10, 8; cf. id. 11, 2, 37: inoffensa vocum, id. 1, 10, 23 al.: syllabarum, verborum inter se, id. 8, 3, 16.