Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

corpŏrālis, e, adj. [corpus], corporeal, pertaining to the body (post-Aug.; most freq. in the jurists): voluptates, Sen. Ep. 78, 22: sapientiam Stoici corporalem dicunt, id. ib. 117, 2: pignora, Dig. 1, 1, 15: possessio, ib. 13, 7, 40: dicimus quaedam corporalia esse, quaedam incorporalia, Sen. Ep. 58, 11.
Adv.: corpŏrālĭter, corporally, bodily, Petr. 61, 7; Dig. 41, 2, 1; Arn. 5, p. 168.

corpŏrālĭtas, ātis, f. [corporalis], corporality (late Lat.), Tert. adv. Herm. 36.

corpŏrālĭter, adv., v. corporalis fin.

corpŏrasco, ĕre, v. inch. n. [corpus], to assume a body, become incarnate (eccl. Lat.): Deus, Claud. Mam. Stat. Anim. 1, 14.

corpŏrātĭo, ōnis, f. [corporo], an assuming of a body, incarnation (late Lat.), Tert. Carn. Chr. 4; Mart. Cap. 7, § 732.

corpŏrātīvus, a, um, adj. [corporatus], of or pertaining to the forming of a body (late Lat.): adjutoria, Cael. Aur. Tard. 1, 6, 183.

corpŏrātūra, ae, f. [corporatus], the corporeal nature or structure (very rare): pecoris, Col. 6, 2, 15.
In plur.: ampliores, Vitr. 6, 1, 3.

corpŏrātus, i, m., v. corporo fin.

corpŏrĕus, a, um, adj. [corpus], corporeal.

  1. I. In gen. (rare but class.; most freq. in Lucr.): corporeum et aspectabile itemque tractabile, Cic. Univ. 4: res, id. Fin. 3, 14, 45; Lucr. 2, 186: ignis, Cic. N. D. 2, 15, 41: natura, Lucr. 1, 303; 1, 330: e principiis, id. 4, 536: tela, id. 3, 177: vox, id. 4, 527; 4, 542; opp. incorporeus, Mart. Cap. 6, § 607.
  2. II. In partic.
    1. A. Composed of flesh, fleshly (several times in Ov. and Plin. the elder): umerus (Pelopis, opp. eburneus), Ov. M. 6, 407: dapes, id. ib. 15, 105: insigne gallinaceis, Plin. 11, 37, 44, § 122: cornua cochleis, id. 11, 37, 45, § 126: cicatrix, id. 11, 37, 48, § 132.
    2. B. Belonging to the body: ignis, Cic. N. D. 2, 15, 41; cf. just before: is qui corporibus animantium continetur, res, physical advantages (as health, beauty, etc.), id. Fin. 3, 14, 45.

corpŏrĭcīda, ae, m. [corpus-caedo], a butcher, μακελλιτης, Gloss. Gr. Lat.

corpŏro, āvi, ātum, 1, v. a. [corpus], to make or fashion into a body, to furnish with a body.

  1. I. Prop.: semen tempore ipso animatur corporaturque, Plin. 7, 15, 13, § 66; cf. id. 10, 53, 74, § 148.
    In part. perf.: corporatus Christus et veste carnis indutus, Lact. 4, 26; Tert. Pall. 2: undique mundus, * Cic. Univ. 2 B. and K.
  2. II. Transf.
    1. A. Of a picture: quae (pictura) prius quam coloribus corporatur, umbra tingitur, Non. p. 37, 13.
    2. B. To make a body or corpse, i. e. to kill: corporare est interficere et quasi corpus solum sine animā relinquere, Enn. and Att. ap. Non. p. 20, 21 sq. (Enn. Trag. Rel. v. 101; Att. Trag. Rel. v. 604 Rib.).
    3. C. P. a. as subst. (acc. to corpus, II.): ‡ corpŏrātus, i, m., a member of a corporation, Inscr. Grut. 45, 8; 496, 5 al.

* corpŏrōsus, a, um, adj. [corpus], corpulent, gross, Cael. Aur. Acut. 3, 17.