Lewis & Short

correctĭo (conr-), ōnis, f. [corrigo], an amendment, improvement, correction.

  1. I. In gen. (rare, but in good prose): correctio et emendatio philosophiae veteris, Cic. Fin. 4, 9, 21; cf.: veteris Academiae, id. Ac. 1, 12, 43: quādam adhibita, id. Off. 3, 2, 7: morum, Suet. Tib. 42; id. Dom. 8: delicto dolere, correctione gaudere, Cic. Lael. 24, 90.
  2. II. Esp., as a rhet. figure, the recalling of a word in order to use a stronger or more significant one in its place, Gr. ἐπανόρθωσις, Cic. de Or. 3, 53, 204: correctio est, quae tollit id, quod dictum est, et pro eo, id, quod magis idoneum videtur, reponit, Auct. Her. 4, 26, 36; Quint. 9, 1, 30; 9, 3, 88.