No entries found. Showing closest matches:
cunctābundus (cont-), a, um, adj. [cunctor], lingering, loitering, delaying (very rare): (milites) cunctabundosque et resistentes egressos castris esse, Liv. 6, 7, 2: nusquam cunctabundus nisi cum in senatu loqueretur, Tac. A. 1, 7: verba, Mamert. in Jul. 18, 6: amnis, Eum. Pan. Const. 18, 3.
* cunctālis, e, adj. [cunctus], general, Mart. Cap. 1, § 34.
* cunctāmen (cont-), ĭnis, n. [cunctor], a delaying, hesitating, Paul. Nol. 24, 416.
cunctans (cont-), antis, v. cunctor, P. a. 1.
cunctanter (cont-), adv., v. cunctor, P. a., 2. fin.
cunctātĭo (cont-), ōnis, f. [cunctor], a delaying, lingering, in a good or (more freq.) in a bad sense, a tarrying, delay, hesitation, doubt (subject., while mora is object.; freq. and in good prose): danda brevis cogitationi mora … in hac cunctatione, etc., Quint. 11, 3, 157: studium semper adsit, cunctatio absit, Cic. Lael. 13, 44: boni nescio quo modo tardiores sunt … ita ut non numquam cunctatione ac tarditate … otium atque dignitatem amittant, id. Sest. 47, 100: Sabini, Caes. B. G. 3, 18: sua, id. ib. 3, 24: major invadendi, Liv. 5, 41, 7; opp. temeritas, Tac. H. 3, 20; 1, 21; cf.: propior constantiae (opp.: velocitas juxta formidinem), id. G. 30 fin.: abjectā omni cunctatione adipiscendi magistratus et gerenda res publica est, Cic. Off. 1, 21, 72; freq. sine cunctatione, id. Vatin. 6, 15; Liv. 36, 14, 2; Suet. Aug. 12: nulla umquam de morte hominis cunctatio longa est, Juv. 6, 221; Plin. Ep. 1, 8, 4: pressa et decora, id. ib. 1, 22, 3; 9, 9, 2; 10, 96 (97), 1; Tac. A. 11, 9; 12, 54; 15, 2; Curt. 4, 6, 13; 8, 6, 29 al.
In plur., Quint. 9, 2, 71; Tac. A. 4, 71.
1. cunctātor (cont-), ōris, m. [cunctor], one who acts with hesitation or tardiness, a delayer, loiterer, lingerer (not in Cic.); in a bad sense, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3: cunctato ex acerrimo bellatore factus, Liv. 6, 23, 5.
In a good sense, a considerate or cautious person (magister equitum Fabium) pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat, Liv. 22, 12, 12; so with cautus, Tac. H. 2, 25: non cunctator iniqui Labdacus, Stat. Th. 3, 79; cf.: Atheniensium populum celerem et supra vires audacem esse ad conandum, Lacedaemoniorum cunctatorem, Liv. 45, 23, 15.
2. Cunctātor, ōris, m., a surname of the dictator Q. Fabius Maximus (prob. retained as a title of honor, from the reproach of his master of horse; v. 1. cunctator); cf. Liv. 30, 26, 9; 28, 40, 6; Quint. 8, 2, 11, and cunctor.
cunctātrix, icis, f. [cunctator], one who hesitates, acts deliberately (late Lat.): lenta virtus omnis et diuturna cunctatrix, Ambros. Ep. 67, 5.
(cunctātus, a, um, formerly assumed as P. a. of cunctor; in comp., Plin. Ep. 2, 16, 4; Suet. Caes. 60; Tac. A. 1, 71; but in all these passages recent edd. read cunctantior, cunctantius; v. cunctor, P. a. and adv.)
cunctor (in many MSS. and edd. also contor), ātus, 1 (archaic inf. cunctarier, Lucr. 3, 67), v. dep. [cf. Sanscr. çank, to be anxious; Gr. ὄκνος], to delay action (from deliberation or indolence), to linger, loiter, hesitate, doubt (freq. and class.); constr. absol., with the inf. or a subj.-clause.