Lewis & Short

1. cunctātor (cont-), ōris, m. [cunctor], one who acts with hesitation or tardiness, a delayer, loiterer, lingerer (not in Cic.); in a bad sense, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3: cunctato ex acerrimo bellatore factus, Liv. 6, 23, 5.
In a good sense, a considerate or cautious person (magister equitum Fabium) pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat, Liv. 22, 12, 12; so with cautus, Tac. H. 2, 25: non cunctator iniqui Labdacus, Stat. Th. 3, 79; cf.: Atheniensium populum celerem et supra vires audacem esse ad conandum, Lacedaemoniorum cunctatorem, Liv. 45, 23, 15.

2. Cunctātor, ōris, m., a surname of the dictator Q. Fabius Maximus (prob. retained as a title of honor, from the reproach of his master of horse; v. 1. cunctator); cf. Liv. 30, 26, 9; 28, 40, 6; Quint. 8, 2, 11, and cunctor.