Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dēcocta, ae, f., v. decoquo, II. 2.

dēcoctĭo, ōnis, f. [decoquo] (postclass.), a boiling down.

  1. I. Prop.
    1. A. Abstr.: lentisci hoc modo, Cael. Aur. Tard. 2, 13, 165.
    2. B. Concret., a decoction, App. Herb. 77; Cael. Aur. Acut. 3, 3, 17.
  2. II. Trop., of an association, a decoction, mixture: unius decoctioni universi respondere cogentur, Cod. Just. 11, 9, 5; cf. Cod. Theod. 4, 9, 3.

dēcoctĭus, v. dēcŏquo fin.

dēcoctor, ōris, m. [decoquo, no. I. B.], one who has squandered his own or another’s property, a ruined spendthrift, bankrupt, Cic. Phil. 2, 18; id. Cat. 2, 3; Catull. 41, 4: pecuniae publicae, Cod. Theod. 12, 1, 117 al.: bonorum suorum, Spart. Hadr. 18, 9; Sen. Ep. 81, 2; id. Ben. 4, 26, 3.

dēcoctum, i, v. decoquo, no. II. A. b.

1. dēcoctus, a, um, Part., from decoquo.

* 2. dēcoctus, ūs, m. [decoquo], a boiling down, seething: gemmae mellis decoctu nitescunt, Plin. 37, 12, 74, § 195.

dē-cŏquo, xi, ctum, 3, v. a.

  1. I. To boil away, boil down, diminish by boiling.
    1. A. Lit.: usque quo ad tertiam partem decoxeris, Varr. R. R. 1, 2, 26; so acetum ad quartas, ad tertias, Col. 12, 34; Plin. 22, 25, 69, § 140: in dimidiam partem, Col. 12, 24, 1: aquam, id. 12, 26: pars quarta (argenti) decocta erat, had melted away, passed off into dross, Liv. 32, 2.
    2. B. Trop.
      1. 1. With acc., to diminish, repress, consume, waste: multum inde decoquent anni, Quint. 2, 4, 7; Plin. 21, 6, 17, § 31: accensam sed qui bene decoquat iram, Claud. in Eutrop. 2, 349.
        Poet., with a personal object: hic campo indulget, hunc alea decoquit, Pers. 5, 57.
      2. 2. Absol.
        1. a. Of personal subjects, to run through the property of one’s self or others; to become a bankrupt: tenesne memoria, praetextatum te decoxisse? Cic. Phil. 2, 18: qui primus hoc cognomen acceperit decoxit creditoribus suis, Plin. 33, 10, 47, § 133.
        2. b. To waste away, become impaired, decline: res ipsa jam domino decoxit, Col. 11, 1, 28: quibus (annis) inertiā Caesarum (imperium) quasi decoxit, Flor. 1, Prooem. 8: templorum vectigalia cotidie decoquunt, Tert. adv. Gent. 42: spero non tibi decoquet ornithon, Varr. R. R. 3, 2, 16.
  2. II. To boil, cook.
    1. A. Lit.: axungiam fictili novo, Plin. 28, 9, 37, § 138: cyathum aceti in calice novo, id. 32, 7, 25, § 78: lentem in vino, id. 22, 25, 77, § 147: rapa aqua, id. 18, 13, 34, § 126: olus, * Hor. S. 2, 1, 74 et saep.
      Hence,
      1. 2. Part. perf. subst.
        1. a. dēcocta, ae, f. (sc. aqua), an icy-cold decoction, invented by Nero as a drink, Suet. Ner. 48; Juv. 5, 50; cf. Plin. 31, 3, 23, § 39. With aqua, Mart. 14, 116.
        2. b. dē-coctum, i, n., a medicinal drink, potion, Plin. 22, 20, 23, § 49; 27, 12, 84, § 108 al.
    2. B. Transf., pass. (acc. to coquo, no. I. b.), to ripen, dry, Plin. 17, 24, 37, § 226; Pall. 1, 34, 7.
      1. 2. To concoct, fabricate, invent: consilia nefarii facinoris, Decl. M. Posc. Latr.
      2. 3. Trop.: suavitatem habeat orator austeram et solidam, non dulcem et decoctam, a severe and solid, not a luscious and mellow sweetness (the fig. being taken from wine), Cic. de Or. 3, 26, 104.
        Hence, dēcoctĭus, adj. comp. (cf. no. II. B. 2.), riper, of composition; more carefully elaborated: aspice et haec, si forte aliquid decoctius audis, Pers. 1, 125.