Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dēfŭga, ae, m. [defugio], a runaway, deserter (late Lat.), Cod. Theod. 12, 19, 3; Prud. στεφ. 1, 42.

dē-fŭgĭo, fūgi, 3, v. a. and n.

  1. I. Act.
    1. A. With acc., to run away from; to flee, shun, avoid: fugiendo devitare (class.): aditum alicujus sermonemque, Caes. B. G. 6, 13, 7: proelium, id. B. C. 1, 82, 2: patriam, Cic. Rep. 2, 19, 34 (dub.): munus, id. ib. 6, 15; id. Att. 8, 3, 4: injurias fortunae defugiendo relinquas, id. Tusc. 5, 41, 118: eam disputationem, id. de Or. 1, 23 fin.: contentiones, inimicitias, vitae dimicationes, id. Planc. 32: auctoritatem, to withdraw from responsibility, Plaut. Poen. 1, 1, 19; Ter. Eun. 2, 3, 98; Cic. Sull. 11, 33 et saep.
    2. B. With quin and subj.: nec tamen defugio quin dicam quae scio, Varr. R. R. 2, 4, 2.
    3. C. Absol., to shun, avoid, escape: rempublicam suscipiant: sin timore defugiant, etc., Caes. B. C. 1, 32, 7.
  2. II. Intrans., to escape by flight, run away: circa ripam Tiberis, quo sinistrum cornu defugit, Liv. 5, 38.

* dē-fŭgo, āre, v. a., to drive away, remove: capillos, Theod. Prisc. 1, 4.

* dē-fulgŭro, āre, v. a., to flash forth: clipeus ignem, Aus. Per. Iliad. 5.

dēfunctĭo, ōnis, f. [defungor] (eccl. Lat.).

  1. I. Execution, performance: cordis, Salvian. Gub. Dei, p. 28.
  2. II. Death, Vulg. Sir. 1, 13.

dēfunctōrĭus, a, um, adj. [defungor], quickly despatched; slight, cursory (post-Aug.; for class. negligens, levis): apodixis, Petr. 132, 10: ictus, id. 136, 5.
Adv.: dēfunctōrĭē, slightly, cursorily: agere causam, Sen. Contr. 5, 31 fin.: petere aliquid, Dig. 38, 17, 2.

1. dēfunctus, a, um, Part., from defungor.

2. dēfunctus, ūs, m. [defungor], death, Tert. adv. Velent. 26.

dē-fundo, fūdi, fūsum, 3, v. a., to pour down, pour out (in the ante-Aug. per. very rare; not in Cic. and Caes.).

  1. I. In gen.: aquam, Cato R. R. 156, 5: vinum (sc. ex dolio in amphoram), Hor. S. 2, 2, 58: late sanguinem, Sil. 5, 453 et saep.: ovi album in vas, Cels. 6, 6, 1; cf.: aliquid in fictilia labra, Col. 12, 50, 10 al.
    Poet. transf.: fruges pleno cornu, pours forth, Hor. Ep. 1, 12, 29: verba pectore, Petr. 5, 22; cf.: voces pectore, id. 121, 102.
  2. II. Esp., a religious t. t., to pour out, as a libation: te prosequitur mero Defuso pateris, Hor. Od. 4, 5, 34; so, libamenta Mercurio, Val. Max. 2, 6, 8.

dē-fungor, functus (infin. pass. parag. defungier, Ter. Phorm. 5, 9, 32), 3, v. dep., to have done with, to acquit one’s self of, to discharge an affair or an obligation (esp. an unwelcome, unpleasant one), to perform, finish (class.).

        1. (α) With abl.: aliquo studio, Lucr. 4, 963: tam vili munere orationis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24: omni populari concitatione, Cic. Sest. 34, 74: periculis, id. Rosc. Am. 8; Verg. A. 6, 83: tribus decumis pro una, Cic. Verr. 2, 3, 16: hoc mendacio, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1 fin.: imperio regis, Liv. 1, 4: proelio, id. 1, 25; cf. bello, id. 25, 35: consulis fato, id. 10, 29; cf.: fatalibus malis, Suet. Ner. 40: plurimorum morbis, perpaucis funeribus, Liv. 4, 52: poena, id. 2, 35; 29, 21: laboribus, Hor. Od. 3, 24, 15; Ov. F. 6, 541 et saep.; esp. of the finishing of this (troublesome) life (poet. and in post-Aug. prose): vitā, to die, Verg. G. 4, 475; id. A. 6, 306; Curt. 5, 5, 13: suis temporibus, Hor. Ep. 2, 1, 22; but, sua morte, Suet. Caes. 89: honesta morte, Curt. 5, 25, 11; 8, 7, 5: terrā, Ov. M. 9, 254; cf. the foll.
          Poet., with inanimate subjects: defunctum bello barbiton, discharged from the warfare of love, Hor. Od. 3, 26, 3.
        2. (β) Absol.: nec adversus illos mercede defungor, nor do I discharge my obligation by the payment, Sen. Ben. 6, 16, 1: defunctus jam sum, now I am quit, i. e. safe, out of danger, Ter. Eun. prol. 15 Ruhnk.; cf. id. Ad. 3, 4, 63; id. Phorm. 5, 8, 32; Ov. M. 2, 9, 24.
          To depart, die (not ante Aug.; cf. supra): dicitur prius esse defunctus, Quint. 5, 5, 2; Tac. A. 15, 22 fin.; Suet. Aug. 99: honesta morte, Curt. 5, 8, 11; hence, defunctus, = mortuus, deceased, defunct, Ov. Am. 1, 8, 108; Tac. A. 1, 1; 1, 7; Quint. 4, 1, 28; 5, 14, 15; Suet. Caes. 6; id. Aug. 8; 61; Vulg. Matth. 9. 18.
          Plur.: defuncti, m., the dead, Sen. ad. Marc. 13, 2; id. Polyb. 9, 2; id. Ep. 63, 5; Plin. 2, 7, 5, § 27; 2, 68, 68, § 175 al. et saep.

dēfūsĭo, ōnis, f. [defundo], the pouring out into vessels, Col. 3, 2, 1.

* dē-fŭtūtus, a, um, adj. [futuo], exhausted by sensuality: puella, Catull. 41, 1.