Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Dēïănīra, ae, f., Δηϊάνειρα, daughter of Oeneus, sister of Meleager, wife of Hercules, and mother of Hyllus. She involuntarily caused the death of Hercules, by sending him the garment Nessus had given her, Ov. M. 9, 9 sq.; Hyg. Fab. 34 sq.; 162; Sen. Herc. Oet.; Cic. Tusc. 2, 8; id. N. D. 3, 28.

dĕĭcīda, ae, m. [Deus-caedo], slayer of God: Judaeos (invidia) fecit esse deicidas, Petr. Chrysol. Serm. 172.

dē-ĭcĭo or dejicio, jēci, jectum, 3, v. a. [jacio], to throw or cast down; to hurl down, precipitate (very freq., and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: araneas de foribus et de pariete, Plaut. Stich. 2, 2, 31: aliquem de ponte in Tiberim, Cic. Rosc. Am. 35, 100; cf.: aliquem e ponte, Suet. Caes. 80: aliquem de saxo (Tarpeio), Liv. 5, 47; 6, 20; Hor. S. 1, 6, 39; cf. aliquem saxo Tarpeio, Tac. A. 6, 19: aliquem equo, Caes. B. G. 4, 12, 5; Liv. 4, 19: jugum servile a cervicibus, Cic. Phil. 1, 2, 6: togam ab umeris, Suet. Aug. 52; cf.: togam de umero, id. Caes. 9 al.; esp. reflex. with pron.: se de muro, Caes. B. C. 1, 18, 3; cf.: se de superiore parte aedium, Nep. Dion, 4 fin.: se per munitiones, Caes. B. G. 3, 26, 5: se a praealtis montibus (venti), Liv. 28, 6: librum in mare, Cic. Q. Fr. 2, 14; cf.: aliquem in locum inferiorem, Caes. B. G. 5, 44, 12: aliquem e summo in Tartara, Lucr. 5, 1124: elatam securim in caput (regis), Liv. 1, 40; cf. id. 7, 10: equum e campo in cavam hanc viam, force to leap down, id. 23, 47: bustum aut monumentum, aut columnam, Cic. Leg. 2, 26; so, statuas veterum hominum (c. c. depellere simulacra deorum), id. Cat. 3, 8, 19: monumenta regis templaque Vestae, Hor. Od. 1, 2, 15: signa aenea in Capitolio (tempestas), Liv. 40, 2: omnes Hermas, Nep. Alcib. 3: turrim, Caes. B. C. 2, 22; cf. arces, Hor. Od. 4, 14, 13 et saep.: arbores, to fell, Liv. 21, 37, 2; Vitr. 2, 9, 4: caput uno ictu, to cut off, Verg. A. 9, 770; id. ib. 10, 546: libellos, to tear down, Cic. Quint. 6, 27; Sen. Ben. 4, 12 (but Caes. B. G. 3, 15, antemnis disjectis is the true reading): comam, Afran. ap. Non. 514, 2; cf.: crinibus dejectis, loose, dishevelled, Tac. A. 14, 30: sortes, to cast into the urn, Caes. B. C. 1, 6, 5: dejectam aerea sortem accepit galea, Verg. A. 5, 490 sq.: cum dejecta sors esset, Liv. 21, 42; cf.: pernam, glandium, to throw into the pot, Plaut. Stich. 2, 2, 36: alvum, to purge, Cato R. R. 158; cf.: casei caprini, qui facillimi deiciantur, i. e. are most easily digested, Varr. R. R. 2, 11, 3; opp. alvum superiorem, i. e. to vomit, Cato R. R. 156, 2.
    2. B. Esp.
      1. 1. Milit. t. t., to drive out, dislodge an enemy from his position: hostes muro turribusque dejecti, Caes. B. G. 7, 28; cf.: nostri dejecti sunt loco, id. ib. 7, 51: praesidium ex saltu, id. B. C. 1, 37 fin.; cf.: agmen Gallorum ex rupe Tarpeia, Liv. 7, 10: ex tot castellis, id. 44, 35: praesidium Claternā, Cic. Phil. 8, 2, 6; cf.: praesidium loco summe munito, Hor. Ep. 2, 2, 30: praesidium (without abl.), Caes. B. G. 7, 36, 7; id. B. C. 3, 23, 2; Liv. 4, 53 al.: castra hostium, to destroy, id. 25, 14: praetorium, id. 41, 2 et saep.
      2. 2. Jurid. t. t., to drive out, turn out of possession, eject, dispossess (cf. deduco): unde vi prohibitus sisunde dejectus? Cic. Caecin. 13; cf. id. ib. 17, 50: nisi ex eo loco ubi vestigium impresserit, deici neminem posse, id. ib. 27, 76 fin.: aliquem de possessione imperii, Liv. 45, 22.
      3. 3. Naut. t. t., pass.: deici, to be driven out of one’s course: naves ad inferiorem partem insulae, Caes. B. G. 4, 28, 2: classis tempestate vexata ad Balearīs insulas deicitur, Liv. 23, 34, 16; id. 23, 40, 6.
      4. 4. Pregn. (cf.: cado, concĭdo, decĭdo; caedo, concīdo, decīdo, etc.), to fell with a mortal wound, to bring down dead to the ground; to kill, slay: his dejectis et coacervatis cadaveribus, Caes. B. G. 2, 27, 4; 4, 12; id. B. C. 1, 46; 3, 51; cf.: quem telo primum, quem postremum aspera virgo Deicis? Verg. A. 11, 665: avem ab alto caelo, id. ib. 5, 542; cf. id. ib. 11, 580: Glaucoque bovem Thetidique juvencam Deicit Ancaeus, i. e. slaughters as a sacrifice, Val. Fl. 1, 191: super juvencum stabat dejectum leo, Phaedr. 2, 1, 1: (Hercules) aves sagittis dejecit, Lact. 1, 9, 2: gruem, Verg. A. 11, 580.
      5. 5. To lower, let down, hang down, depress, of the head, etc. (cf. II. A. infra): dejecto capite (opp. supino capite), Quint. 11, 3, 69.
        Of a nod (opp. relato capite), Apul. Met. 10.
        Of a wild beast: id (caput) dejectum semper in terram, Plin. 8, 21, 32, § 77: in pectora mentum, Ov. M. 12, 255: euntes dejecta cervice Getae, Claud. VI. Cons. Hon. 180.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: pueri Sisennae oculos de isto numquam deicere, never took their eyes off him, Cic. Verr. 2, 4, 15; cf. id. ib. 2, 5, 71: oculos a republica, id. Phil. 1, 1: dejecit vultum et demissa voce locuta est, cast down her eyes, Verg. A. 3, 320; cf.: oculos in terram, Quint. 1, 11, 9 al.; and in Gr. construction, dejectus oculos, with downcast eyes, Verg. A. 11, 480: dejectus vultum, Stat. Th. 3, 367: ecquid ergo intellegis quantum mali de humana condicione dejeceris? thou hast removed, averted, Cic. Tusc. 1, 8; cf.: quantum de doloris terrore, id. ib. 2, 5, 14: vitia a se ratione, id. ib. 4, 37, 80; cf.: cruciatum a corpore (with depellere omnia verbera), id. Verr. 2, 5, 62: hunc metum Siciliae, id. ib. 2, 5, 49 fin.: quae replenda vel deicienda sunt, Quint. 10, 4, 1: eum de sententia dejecistis, hast diverted from his opinion, Cic. Phil. 9, 4, 8: fortis et constantis est, non tumultuantem de gradu deici, ut dicitur, id. Off. 1, 23, 80; cf. id. Att. 16, 15, 3.
    2. B. In partic. (acc. to no. I. B. 2.), to cast one down from the prospect of a thing; to prevent from obtaining, to deprive, rob of: de honore deici, Cic. Verr. 1, 9, 25: de possessione imperii, Liv. 45, 22, 7; for which, ad deiciendum honore eum, Liv. 39, 41; and, dejecti honore, id. 3, 35; so with simple abl.: aliquem aedilitate, Cic. Verr. 1, 8, 23: aedilitate, id. Verr. 2, 1, 8, § 23: praeturā, id. Mur. 36, 76: principatu, Caes. B. G. 7, 63, 8: certo consulatu, Liv. 40, 46, 14: spe, id. 44, 28, 1: ea spe, Caes. B. G. 1, 8, 4; cf.: opinione trium legionum (i. e. spe trium legionum colligendarum), id. ib. 5, 48: conjuge tanto, Verg. A. 3, 317.
      Without abl.: M. Caelium mentio illa fatuasubito dejecit, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 3: cum inimicum eo quoque anno petentem dejecisset, Liv. 38, 35: uxorem (sc. conjugio), Tac. A. 11, 29 fin.: hoc dejecto, after his fall, Nep. Thras. 3, 1; cf. Tac. A. 2, 3; Luc. 8, 27: ex alto dejectus culmine regni, Sil. 17, 143.
    3. C. To humble: deicimur, sed non perimus, Vulg. 2 Cor. 4, 9: deiciendi hominis causa, Lact. 4, 27, 17.
      Hence, dejectus, a, um, P. a. (very rare).
  1. I. Sunk down, low: equitatus noster etsi dejectis atque inferioribus locis constiterat, Caes. B. C. 1, 46, 3: dejectius, Tert. adv. Marc. 1, 6 fin.
  2. II. (Acc. to no. II. B., deprived of hope; hence) Cast down, dejected, dispirited: haud dejectus equum duci jubet, Verg. A. 10, 858; cf.: haud sic dejecta, Stat. Th. 3, 315: in epilogis plerumque dejecti et infracti sumus, Quint. 9. 4, 138.
    Sup. does not occur.
    * Adv. dējectē, low; only comp., dejectius, Tert. adv. Marc. 2, 27 fin.

deico, v. 2. dīco.

Dēïdămīa, ae, f., Δηϊδάμεια.

  1. I. Daughter of Lycomedes, king of Scyros, and mother of Pyrrhus by Achilles, Hyg. Fab. 97; Prop. 2, 9, 16; Ov. A. A. 1, 704; cf. ib. 682.
  2. II. Daughter of King Aeacides, Just. 14, 6, 3.

dĕĭ-fĕrus, a, um, adj., bearing a god in one’s self, Cassiod. Hist. Eccl. 7, 1 fin.

dĕĭ-fĭco, āre, v. a., to make one a god, to deify, Cassiod. Hist. Eccl. 7, 2 med.; August. Civ. D. 19, 23, 4.

dĕĭfĭcus, a, um, adj. [deus-facio],

  1. I. who makes one a god, deifies: Deus, Tert. Apol. 11.
  2. II. Consecrated, sacred, lues ( = Gr. ἡ ἱερὰ νόσος), epilepsy, Cael. Aur. Acut. 2, 30, 162.

dein, v. deinde.

dĕin-ceps (dissyl., Hor. S. 2, 8, 80; but trisyl. Prud. Cath. 7, 136. Cf. dehinc and deinde), adj. and adv. [capio. Prop., taking place next or after, v. Corss. Ausspr. 2, 591; cf.: particeps, princeps].

  1. I. Adj. (gen. deincipis or deincipitis), following thereafter, next following: deinceps qui deinde cepit, ut princeps qui primum cepit, Paul. ex Fest. p. 71, 2 Müll.; cf.: deincipem antiqui dicebant proxime quemque captum ut principem primum captum, ib. 75, 4. So only: deincipiti die, Ap. Flor. no. 16, p. 353, 33.
  2. II. Adv., in a constant series, one after another, successively, in turn, = ἑξῆς or ἐφεξῆς (for syn. cf.: deinde, exinde, inde, indidem, post, postea, porro—freq. and good prose).
    1. A. In space: arboribus deinceps constitutis, Varr. R. R. 1, 14, 2: his (saxis) collocatis et coagmentatis alius insuper ordo adicitur, etc. … sic deinceps omne opus contexitur, Caes. B. G. 7, 23, 4; cf. id. B. C. 1, 25, 8: ea quae ἀκροστιχίς dicitur, cum deinceps ex primis versuum litteris aliquid conectitur, Cic. Div. 2, 54, 111; cf. id. de Or. 3, 47, 183: primaac deinceps, Sall. J. 19, 3.
    2. B. In time: duo deinceps reges civitatem auxerunt, Liv. 1, 21: ut deinceps qui accubarent canerent ad tibiam clarorum virorum laudes, Cic. Tusc. 4, 2, 3: trīs fratres, quos video deinceps tribunos plebis per triennium fore, id. Fam. 2, 18, 2; cf. Liv. 6, 5: clamore significant, hunc alii deinceps excipiunt, etc., Caes. B. G. 7, 3.
      Esp. freq. with alii, reliqui, multi, omnes, totus: stationes dispositas haberent atque alios alii deinceps exciperent, Caes. B. G. 5, 16 fin.; cf. Cic. Rep. 1, 37; 6, 21: receperunt Arverni eum deincepsque aliae gentes, Liv. 27, 39; 29, 3; 29, 14 et saep.: reliquis deinceps diebus Caesar silvas caedere instituit, Caes. B. G. 3, 29; cf. id. ib. 5, 40, 4; 7, 23; id. B. C. 3, 56: possum deinceps totam rem explicare, deinde ad extremum, etc., Cic. Verr. 2, 1, 10, § 28; Col. 2, 4, 3.
    3. C. In order.
          1. (α) With ordinals (rare): septimus sum deinceps praetorius in gente nostra, the seventh in succession, Varr. R. R. 2, 4, 2; cf. Quint. 12, 8, 15.
          2. (β) In denoting the successive parts of a discourse: de justitia satis dictum est: deinceps, ut erat propositum, de beneficentia ac de liberalitate dicatur, i. e. ordine sic ferente, successively, in order, Cic. Off. 1, 14, 42; cf. id. ib. 2, 15, 52; 3, 2, 7.
          3. (γ) To indicate an immediate sequence: si non ab eo, in quo proxime desitum, deinceps incipietur, id. Inv. 1, 20, 28; cf. id. Ac. 2, 14, 46: annales Ennii ut deinceps legi possint, that they may be read on continuously, id. N. D. 2, 37, 93; Auct. Her. 1, 9, 14. In this use deinceps is often very nearly = deinde, Cic. Phil. 4, 4, 8; Liv. 44, 31, 1 al.
      1. 2. In particular combinations.
        1. a. Deinde deinceps, inde deinceps, postea deinceps, Gr. ἔπειτα ἑξῆς: deinde etiam deinceps posteris prodebatur, Cic. Leg. 3, 2, 4; cf. id. ib. 3, 19, 43; Liv. 2, 47; Auct. Her. 3, 18: deinceps inde multae, quas non minus diligenter elaboratas … afferebamus, Cic. Brut. 90, 312; so, deinceps inde, Liv. 5, 37: inde deinceps, id. 1, 44: aequitate sua postea trium regum bellis deinceps omnibus functum officiis, id. 45, 14.
        2. b. Corresp. with primus: primum est officium, ut se conservet in naturae statu: deinceps, ut ea teneat, quae, etc., Cic. Fin. 3, 6, 20; cf.: principes sint patria et parentesproximi liberi totaque domusdeinceps bene convenientes propinqui, id. Off. 1, 17, 58, and Tac. H. 1, 48.
        3. c. Hence, after enumerations, in phrases like Eng. and so forth: ut prima (officia) diis immortalibus, secunda patriae, tertia parentibus, deinceps gradatim reliqua reliquis debeantur, and so on Cic. Off. 1, 45, 160; cf.: nam et in prooemio primum est aliquid et secundum ac deinceps, Quint. 7, 10, 5; Tac. A. 1, 81; cf. Cic. Div. 1, 30, 64: et deinceps, ac deinceps, and so forth, Just. Inst. 1, 12, 6 al.
        4. d. Perge deinceps, go on, Varr. R. R. 3, 8, 1: gallinae villaticae sunt, quas deinceps rure habent in villis, continually, id. ib. 3, 9, 2; cf. Hand, Turs. II. p. 232-238.

dĕindĕ, and abbrev. dein (cf. Prisc. p. 1008 P., and exin, proin—in both forms ei is monosyl. in the class. poets; as dissyl., Prud. Cath. 10, 100; id. Ditt. 1, 1), adv. [de-inde], thereafter, thereupon (for syn. cf.: dein, exinde, inde, deinceps, post, postea, porro).

  1. I. In place (rare), from there, from that place: via interest perangusta, deinde paulo latior patescit campus, Liv. 22, 4.
    1. B. Transf. in (local) succession, thereafter, next (cf. dehinc, no. I. B.): auxiliares Galli Germanique in fronte, post quos pedites sagittarii, dein quatuor legiones, exin totidem aliae legiones, etc., next, Tac. A. 2, 16: juxta Hermanduros Narisci, ac deinde Marcomanni, id. G. 42: haec quidem duo binis pedibus incisim: dein membratim, etc., Cic. Or. 63, 213; cf. id. N. D. 2, 42 fin.: Baliares locat ante signadein graviorem armis peditem, Liv. 21, 55, 2.
  2. II. In time.
    1. A. Thereafter, afterwards, then (common in all periods and styles): hostes contra legiones suas instruunt. Deinde utrique imperatores in medium exeunt, Plaut. Am. 1, 1, 68: accepit conditionem, dein quaestum occipit, Ter. Andr. 1, 1, 52: complures ex iis occiderunt: deinde se in castra receperunt, Caes. B. G. 4, 35 fin.: dein Tubero, Nescio (inquit) Africane, Cic. Rep. 1, 10: incipe, Damoeta; tu deinde sequēre, Menalca. Alternis dicetis, Verg. E. 3, 58; unguibus et pugnis, dein fustibus, atque ita porro Pugnabant armis, Hor. S. 1, 3, 101: in Aequis nihil deinde memorabile actum, Liv. 3, 3.
        1. b. Freq. after primum, principio, prius, inde, postea, postremo, etc.: Caesar primum suo, deinde omnium ex conspectu remotis equis, etc., Caes. B. G. 1, 25; cf. id. ib. 3, 20 fin.; id. B. C. 1, 74; 3, 108 et saep.: principio duplicavit illum pristinum patrum numerum, deinde, etc., Cic. Rep. 2, 20: plebs montem sacrum prius, deinde Aventinum occupavit, id. ib. 2, 33; cf. ib. 2, 37: hunc secutus est Cursor. deinde L. Maso aedilicius: inde multi Masones … : deinde Carbones et Turdi insequuntur, id. Fam. 9, 21 med.: jubent venire agros Attalensium … : deinde agros in Macedonia regios … : deinde agrum optimum et fructuosissimum Corinthium … : post autem agros in Hispaniatum vero ipsam veterem Carthaginem vendunt, id. Agr. 1, 2, 5: quippe oppidana lascivia invicem incessente probra, deinde saxa, postremo ferrum sumpsere, Tac. A. 14, 17 et saep.; so, corresp. with in praesentia, Plin. Ep. 3, 9, 26.
        2. c. Connected with tum, tunc, postea, porro, postremo, etc.: primum ea quae sumus acturi cogitare debemus, deinde tum dicere ac facere, Varr. L. L. 6, § 42 Müll.; so, deinde tum, Quint. 4, 2, 27: deinde tunc, Sen. Ep. 74, 23: tum deinde, Liv. 2, 8: tunc deinde, Val. Fl. 8, 109: servos Milonis sibi confessos esse de interficiendo Cn. Pompeio conjurasse; deinde postea se gladio percussum esse, etc., Cic. Mil. 24, 65; so, deinde postea, id. Inv. 1, 28, 43: id. Tusc. 4, 1, 2: Liv. 41, 24; Cels. 3, 4; 5, 28 al.: postea deinde, id. 7, 8; Val. Max. 9, 1 ext. 5; cf. also deinde eam postea supprimat, Cic. Clu. 26, 71: post deinde, Ter. Andr. 3, 2, 3; Cic. Att. 2, 23: deinde post, Nep. Eum, 5, 5; Vell. 2, 23, 3: deinde porro, Plaut. Trin. 4, 2, 103; id. Epid. 5, 2, 61: mox deinde, Tib. 1, 5, 73: deinde postremo, Cic. Inv. 1, 28, 43; cf.: deinde ad extremum, id. Verr. 2, 1, 10, § 28; id. Pis. 31 fin.: deinde deinceps, id. Div. 1, 30, 64 (dub.); id, Leg. 3, 2, 4; Liv. 2, 47.
        3. d. Strengthened by cum, postquam, posteaquam, ubi, etc.: dein (deinde) cum, Cic. Rep. 1, 12, 18: deinde cum, as soon as, Liv. 3, 47; cf.: dein cum, Plin. 19, 8, 51, § 166: deinde (dein) postquam, Liv. 3, 66; 6, 13; 7, 37 et saep.: deinde posteaquam, Cels. 7 praef.: deinde (dein) ubi, Sall. J. 68, 69; id. C. 45 fin.; Liv. 7, 14.
    2. B. Of future time, hereafter, from this time forward (rare): tu velim cures ut sciam, quibus nos dare oporteat eas, quas ad te deinde litteras mittemus, Cic. ad Q. Frat. 3, 8, 2; cf. id. de Or. 2, 280; experiamini quidquid deinde fors tulerit, Curt. 5, 25, 17.
  3. III. In an enumeration or succession of facts or arguments, afterwards, next in order, then: ut a prima congressione maris et feminae, deinde a progenie et cognatione ordiar, etc., Cic. Rep. 1, 24, 48: te ad coenas itare desisse moleste feroDeinde etiam vereorne, etc., id. Fam. 9, 24, 2; id. de Or. 2, 11, 45 sq. et saep.
    1. B. Esp. freq. following primum (primus), followed by postremo al.: quod in homine multo est evidentius, primum ex ea caritate, quae, etc., deinde, etc., Cic. Lael. 8, 27; 18, 65; 20, 73; id. Rep. 1, 13; 1, 17 et passim; cf. deinde, several times repeated, Cic. Rosc. Am. 45; id. Inv. 1, 28, 43; id. Or. 54, 108 al.: primum with deinde eight times, and finally postremo, id. Inv. 2, 49, 145: deindetumpost, etc., Cels. 2, 18; 3, 7 et saep.: deindedeindepostremo … , Cic. Ac. 2, 16, 49: excellente tum Crasso et Antonio, deinde (next in the order of excellence, not of time) Philippo, post Julio, id. Brut. 88, 301: deindetumpostremo, Quint. 3, 9, 6 sq.: prima nobilitas Ciliciodein Lyciae Olympo, mox Centuripino, etc., Plin. 21, 6, 17, § 31; so after optimus, Plin. 25, 11, 87, § 136; 37, 9, 38, § 119; after laudatissimus, id. 21, 18, 69, § 115; cf. id. 21, 21, 92, § 160: femur promovetur saepissime in interiorem: deinde in exteriorem: raro admodum in priorem aut posteriorem, Cels. 8, 20.
    2. C. So, in a climax, emphasizing the last of a series: suis artibus, fraude, deinde insidiis est prope circumventus, at length, in fine, Liv. 21, 34; id. 21, 41; cf. Hand, Turs. II. p. 238 -249.

* dĕin-sŭper, adv., = desuper, from above: in murum attollitur, Sall. H. Fragm. ap. Non. 530 fin.

* dĕ-intē̆gro, āvi, 1, v. a., to impair, destroy: nomen virginis (i. e. virginitatem) deintegravit, Caecil. ap. Non. 101, 24.

dĕ-intus, adv., from within: a parte interiore (late Lat.), Veg. Vet. 3, 4, p. 353 Bip.; (opp. de foris), Vulg. Luc. 11, 40; ib. 11, 7.

Dēīŏnĭdes, ae, m., Δηϊονίδης, son of Deïone by Apollo, i. e. Miletus, Ov. M. 9, 442.

Dēĭŏpēa, ae, f., Δηϊοπεία, one of Juno’s nymphs, Hyg. Fab. praef.; Verg. A. 1, 72; id. G. 4, 343.

Dēiŏtărus, i, m.

  1. I. Tetrarch of Galatia, afterwards king in Armenia Minor and a part of Pontus; a contemporary of Pompey and Caesar, and of Cicero, who made on his behalf a well-known oration, Caes. B. C. 3, 4; Cic. Fam. 9, 12, 2; id. Att. 14, 1, 2; id. Brut. 5, 21; Tac. Dial. 21, 6; Luc. 5, 55.
  2. II. Son of the preceding, Cic. Att. 5, 17, 8; id. Phil. 11, 12, 31 sq.

dĕĭpăra, ae, f. [deus-pario], = Θεοτόκος, she who gives birth to God, of the Virgin Mary, Cod. Just. 1, 1, 6.

Dĕīpassiānus, i, m. [deus-patior], a believer in the capacity of the Divine nature for suffering, Marcellin. Com. Chron. An. 512.

Dēĭphŏbē, ēs, f., daughter of Glaucus, Verg. A. 6, 36; cf. Serv. in h. l.

Dēĭphŏbus, i, m., Δηΐφοβος, son of Priam and Hecuba, and husband of Helen after the death of Paris, Verg. A. 2, 310; 6, 495 sq.; Ov. M. 12, 547; Prop. 3(4), 1, 29.

dĕĭtas, ātis, f. [deus], the divine nature, deity; late Latin for divinitas, Gr. θεότης, Aug. Civ. Dei, 7, 1; Prud. Apoth. 144 al.

dējectē, adv., low, v. deicio, P. a. fin.

dējectĭo, ōnis, f. [deicio], a throwing or casting down or out (rare).

  1. I. Lit. (acc. to deicio no. 1 A. and B.): imaginum, Nazar. Pan. Const. 12, 2.
  2. II. Esp.
    1. A. Medic. t. t.: alvi, a purging, Cels. 1, 3; 2, 7 al.: dejectio alone, Sen. Ep. 120, 16.
    2. B. Esp., legal t. t., ejection, a turning out of possession: qui illam vim dejectionemque fecerit, * Cic. Caecin. 20, 57; Dig. 43, 16, 1, § 34.
    3. C. (Acc. to dejectus, P. a. no. I.) Altitudines stellarum et dejectiones, depressions, Firmic. Math. 2, 3.
  3. III. Trop.: gradūs dejectio, degradation, Dig. 49, 16, 3: populi nostri, Vulg. 1 Mac. 3, 43.
    (Sen. Q. N. 2, 59, 11, defectione is prob. the true reading.)

* dējectĭuncŭla, ae, f., dim. [dejectio no. I.], a slight purging, Scribon. Comp. 52.

* dējecto, āre, v. intens. a. [deicio], to hurl down: vasa cuncta, Mattius ap. Gell. 20, 9 fin.

dējector, ōris, m. [dejectio ], one who throws or casts down, Dig. 9, 3, 5, § 4.

1. dējectus, a, um, Part. and P. a., from deicio.

2. dējectus, ūs, m. [deicio], a casting or throwing down (rare; not in Cic.).

  1. I. In gen.: arborum, Liv. 9, 2: gravis (Penei), fall, Ov. M. 1, 571; cf. fluminum, Sen. Cons. ad Marc. 18: aquae, id. Ep. 56; and absol., Plin. 33, 4, 21, § 75; cf. Vitr. 6, 3.
    1. B. Concr., that which is thrown over, a covering: velatum geminae dejectu lyncis, Stat. Th. 4, 272.
  2. II. Esp., of localities (acc. to dejectus, P. a., I.), a declivity, descent: collis, Caes. B. G. 2, 22: in dejectu positus, Plin. 2, 70, 71, § 179. In plur.: collis ex utraque parte lateris dejectūs habebat, Caes. B. G. 2, 8, 3.
    1. B. Transf., the lowering of the voice, = Gr. θέσις (opp. elatio, = Gr. ἄρσις), Plin. Fulg. Myth. 3, 9, p. 129.

dējĕrātio, ōnis, f., v. dejuratio.

dējĕro, āvi, ātum (the later form de-jūro, found in many edd., is now retained only in Gell. 1, 3, 20; 11, 6, 1), 1, v. n. [dejuro, with shortened rad. vowel; cf. Corss. Ausspr. 2, 203], to take an oath, to swear (ante- and post-class.): per omnes deos et deas dejeravit, Plaut. Cas. 3, 5, 37; id. Rud. 5, 2, 40; Ter. Eun. 2, 3, 39; id. Hec. 5, 2, 5; Varr. L. L. 5, § 6 Müll.: cum ille dejerasset, Gell. 4, 20, 9 al; Vulg. 1 Reg. 20, 17; id. Eccl. 9, 2. (In Prop. 4 (5), 3, 42, the true reading is pejerat.)

dē-jĭcĭo, v. de-icio.

* dē-jŭgis, e, adj. [jugum], sloping, = declivis: dejuge dorso, Aus. Mos. 164.

* dē-jŭgo, āre, v. a. (lit., to remove from the yoke; hence transf.), to separate, sever: nostram unanimitatem quam memoria dejugat, Pac. ap. Non. 101, 27, and 142, 32 (Trag. v. 110 Rib.); cf. abjugo and adjugo.

dē-jungo, ĕre, v. a., to unyoke cattle: IVNCTO DEIVNCTOVE IVMENTO, Inscr. ap. Grut. 1003, 2.
Part. perf., dejunctum, dub. reading for dijunctum, Varr. L. L. 10, 3, § 45 Müll.

dējūrātĭo (dējĕr-), ōnis, f. [dejuro], an oath (post-class.): testari sub dejuratione (al. dejeratione), Tert. Poenit. 4: DEIERATIO ESTO APVD MAGISTRATOS, Inscr. Fratr. Arv. ap. Marin. p. 70.

* dējūrĭum, ii, n., an oath: dejurio vincti, Gell. 7, 18, 8.

dē-jūro, v. dejero.

* dē-jŭvo, āre, v. n., to leave off helping, to withhold assistance: deserere illum et dejuvare in rebus advorsis pudet, Plaut. Trin. 2, 2, 63.