Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dē-lābor, lapsus, 3, v. dep. n., to fall, sink, slip down (freq. and class.).

  1. I. Lit.: signum, de caelo delapsum, Cic. Phil. 11, 10, 24: de manibus audacissimorum civium delapsa arma, id. Off. 1, 22, 77; Caes. B. C. 2, 11: sinus ab humero, Quint. 11, 3, 144: ex utraque parte (aqua), Cic. de Or. 3, 46, 180: ex equo, Liv. 37, 34 fin.: ab aethere, to glide down, poet. for to fly down, sc. to the earth, Ov. M. 1, 608; cf.: aetheriis ab astris, Verg. A. 5, 838: caelo, id. ib. 5, 722: summo Olympo, Ov. M. 1, 212: per auras, id. ib. 3, 101; also absol.: aquila leniter delapsa, Suet. Aug. 94: curru delapsus eodem, Verg. A. 10, 596; cf. Ov. M. 15, 685: serta capiti delapsa, Verg. E. 6, 16: in terram delabi, Lucr. 6, 838: in scrobes, Caes. B. G. 7, 82: de caelo in provinciam, Cic. Q. Fr. 1, 1, 2: in mare (flumen), Hor. Od. 3, 29, 35: sensit medios delapsus in hostes, Verg. A. 2, 377: te aequoream Lemnon, Val. Fl. 2, 127: voce delapsa a magnifica gloria, Vulg. 2 Petr. 1, 17.
  2. II. Trop. (esp. freq. in Cic.), to come down, sink, descend; and with reference to the term. ad quem, to slide or fall into: jam a sapientium familiaritatibus ad vulgares amicitias oratio nostra delabitur, Cic. Lael. 21; cf. id. Cael. 7, 15; id. Q. Fr. 1, 1, 6, § 18; and: aut a minoribus ad majora ascendimus, aut a majoribus ad minora delabimur, id. Part. 4, 12: in idem genus morbi delapsa, Cic. Att. 7, 5; cf.: in hoc vitium scurrile, id. de Or. 2, 60, 246: in amorem libertae, Tac. A. 13, 12: in ambitionem, id. ib. 3, 63 et saep.: cujus in similitudinem proclivi cursu delabitur, Cic. Rep. 1, 28: in istum sermonem, id. de Or. 1, 21, 96: in eas difficultates, ut, etc., id. Fat. 17; cf.: eo, ut, etc., id. Ac. 2, 18, 59 al.: ad aequitatem et ad rerum naturam, id. Fam. 6, 10, 5: ad impatientiam, Tac. A. 15, 63: ad inopiam, id. ib. 2, 38 fin.
    Of sounds, to descend, be derived: atque etiam illa sunt ab his delapsa plura genera (vocum), Cic. de Or. 3, 57, 216.
    In epistolary style: eo magis delabor ad Clodiam, I incline to Clodia (i. e. to purchase her gardens), Cic. Att. 12, 47, 1.

* dē-lăbōro, āre, v. n., to work hard, to overwork, Afran. ap. Non. 393, 15.

dē-lăcĕro, āvi, 1, v. a. (lit., to tear in pieces), trop., to frustrate, destroy: me meamque rem, Plaut. Capt. 3, 5, 14 Brix. (Fleck., dilaceravisti, v. dilacero).

dēlā̆crĭmātĭo, ōnis, f. [delacrimo],

  1. I. a watery running or weeping of the eyes (as a disease), Plin. 25, 13, 99, § 156; plur. 34, 11, 26, § 113.
  2. II. A cessation of weeping, Scrib. 37.

* dēlā̆crĭmātōrĭus, a, um, adj. [delacrimo], for or belonging to weeping: collyrium, Marc. Emp. 8.

* dē-lā̆crĭmo (lacrumo), āre, v. n., to shed tears, to weep; transf., of the vine, Col. 4, 9 fin.

dēlaevo, āre, v. dēlēvo.

* dē-lambo, ĕre, v. a., to lick off, to lick, Stat. Th. 2, 681.

* dē-lāmentor, āri, v. dep. a., to lament, bewail: natam ademptam, Ov. M. 11, 331.

dēlănĭāre est descindere et quasi lanam trahere, unde lacinia et lanius dicitur, qui pecus discindit, Paul. ex Fest. p. 73, 12 Müll.

dēlăpĭdo, āre, v. a.

  1. * I. To clear from stones: locum, Cato R. R. 46, 1.
  2. * II. To lay with stones, to pave: DELAPIDATA lapide strata, Paul. ex Fest. p. 73, 13 Müll.; cf.: DELAPIDATA, λιθόστρωτα, Gloss.

1. dēlapsus, a, um, Part. from delabor.

* 2. dēlapsus, ūs, m. [delabor], a falling off, descent: aquae, a flowing off, discharge, Varr. R. R. 1, 6 fin.

* dēlassābĭlis, e, adj. [delasso], that can be wearied out: pectus, Manil. 4, 242.

dē-lasso, āvi, ātum, 1, v. a., to weary or tire out (rare and poet. for defetigare): labore delassatus, Plaut. Asin. 5, 2, 22: loquacem Fabium, Hor. S. 1, 1, 14.
Poet., with a thing as obj.: delasset omnes fabulas poetarum, Mart. 10, 5 fin.

dēlātĭo, ōnis, f. [defero, no. II. B. 2. b.], an accusation, denunciation: nominis, Cic. Div. in Caecil. 20, 64; id. ib. 3, 7; id. Cluent. 8, 25.
Absol.: cuicumque vos delationem dedissetis, Cic. Div. in Caecil. 15, 49; Tac. A. 4, 66; Curt. 6, 8, 13; in plural, Tac. H. 2, 10; 2, 84; Plin. Pan. 34, 5; 45, 2 et saep.

dēlātor, ōris, m. [defero, ], an accuser, informer, denouncer (only post-Aug.; esp. freq. in Tacit. and Suet.): judicesdelatores, Quint. 9, 2, 74; cf. 3, 10, 3: delatorum judicium, quasi latronum, Plin. Pan. 34, 1 sq.; 35, 1; Suet. Tib. 45; 61; Tac. A. 6, 40; id. H. 1, 2 et saep.: majestatis, i. e. of hightreason, Tac. A. 2, 50; cf.: Papiae legis, i. e. one who denounces a violation of it, Suet. Ner. 10.

dēlātōrĭus, a, um, adj. [delator], of or belonging to an informer (post-class.): curiositas, Dig. 22, 2, 6: libelli, denunciatory writings, Cod. Theod. 10, 10, 7.

dēlātūra, ae, f. [defero, no. II. B. 2. b.] (late Lat. for delatio), an accusation, information, Tert. adv. Marc. 5, 18 fin.; Vulg Sirach, 38, 17.

dē-lăvo, no perf., -lōtum, āre, v. a., to wash off, wash clean: porcellum liquamine, Apic. 8. 7; Theod. Prisc. 1, 4.

* dē-lēvo (or dēlaevo), āre, v. a., to smooth off, make smooth: plagam acutissimo ferro, Col. Arb. 6, 4.