Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dēlēnĭfĭcus (delin-), a, um, adj. [delenio-facio], soothing, caressing, captivating, flattering, enchanting (ante- and postclass.): verba, Lucil. ap. Fulg. 567, 24: facta, Plaut. Mil. 2, 2, 39: ingenium mulierum, Turp. ap. Non. 278, 2: Fronto Ep. ad Ver. 1 al.

dēlēnīmentum (delin-), i, n. [delenio], any thing that soothes, charms, or allures, a charm, blandishment, allurement, enticement (ante-class., and repeatedly since the Aug. period, but not in Cic. or Caes.), Afran. ap. Non. 2, 4, and 8 (twice); Liv. 4, 51; 7, 38; Tac. A. 2, 33; id. Agr. 21; id. H. 1, 77 al.

dē-lēnĭo, and in many MSS. dēlīnĭo, īvi, ītum, 4, v. a., to soothe or soften down, to cajole, charm, win, captivate, entice (very freq., and class.): delenitus sum profecto ita, ut me qui sim nesciam, Plaut. Am. 2, 2, 214: dotibus deleniti, Titin. ap. Non. 72, 1; so, mulierem non nuptialibus donis sed filiorum funeribus, Cic. Clu. 9 fin.: milites blande appellando (with allicere oratione benigna), id. Off. 2, 14, 48: aliquem blanditiis voluptatum, id. Fin. 1, 10, 33: genus hominum disertorum oratione, id. de Or. 1, 9, 36: Sirenum cantu, Quint. 5, 8, 1; cf.: Midan barbarico carmine, Ov. M. 11, 163 et saep.: animos hominum, Cic. Mur. 35, 74; cf. Liv. 7, 38; and, animos popularium praeda, id. 1, 57: animum adulescentis pellexit iis omnibus rebus, quibus illa aetas capi ac deleniri potest, Cic. Clu. 5, 13: dolentem nec Phrygius lapis delenit, etc. ( = permulcet), Hor. Od. 3, 1, 43: tristemque delinivit blanditiis, Vulg. Gen. 34, 3; cf.: id. 2 Par. 24, 17.

* dēlēnītor (delin-), ōris, m. [delenio], one who softens down, soothes, wins over: judicis, Cic. Brut. 70, 246.

dēlēnītōrĭus (delin.), a, um, adj., pertaining to or serving for softening, soothing: aquae, Cassiod. Varr. 10, 29.

Dēlĭa, ae, f., v. Delos no. II. A.

Dēlĭăcus, a, um, v. Delos no. II. C.

dēlībāmentum, i, n. [delibo], wine poured out to the gods, a libation, Val. Max. 2, 6, 8.

dēlībātĭo, ōnis, f. [delibo],

  1. I. a taking away from, diminishing (post-class.): hereditatis, Dig. 30, 113; Tert. adv. Marc. 1, 22.
  2. II. The first fruit, sample, representative portion: quod si delibatio sancta est, et massa, Vulg. Rom. 11, 16.

dēlībĕrābundus, a, um, adj. [delibero], weighing carefully, considering, reflecting, deliberating (rare): consules velut deliberabundi capita conferunt, diu colloquuntur, Liv. 2, 45, 7; 1, 54, 6.

* dēlībĕrāmentum, i, n. [delibero], a deliberation, Laber. ap. Fronto Ep. ad M. Caes. 6.

dēlībĕrātĭo, ōnis, f. [delibero], a deliberation, consultation, consideration (a Ciceron. word; elsewhere very rare).

  1. I. In gen.: ad deliberationes eas, quas habebat domi de republica, principes civitatis adhibebat, Cic. Phil. 1, 1, 2; id. Off. 3, 12, 50: inciditur omnis jam deliberatio, si intellegitur non posse fieri, id. de Or. 2, 82, 336: id quod in deliberationem cadit, id. Off. 1, 3, 9: habet res deliberationem, needs consideration, id. Att. 7, 3, 3: consilii capiendi, respecting the resolution to be adopted, id. Off. 1, 3, 9; cf. officii, id. Att. 8, 15, 2 et saep.: neque recte an perperam (factum) interpretor: fuerit ista ejus deliberatio, qui bellum suscepit, Liv. 1, 23; Quint. 3, 8, 10.
  2. II. Esp. in rhetor. lang. i. q. causa deliberativa, Cic. Inv. 1, 9, 12; id. de Or. 1, 6, 22; Quint. 2, 21, 18.

dēlībĕrātīvus, a, um, adj. [delibero], relating to deliberation, deliberative (only in rhetor. lang., esp. freq. in Quint.): genus, Cic. Inv. 1, 5, 7; 2, 51, 155; Quint. 2, 4, 25; 8 prooem. § 6: causa, Cic. Inv. 2, 4, 12; Quint. 8, 3, 11: materia, id. 2, 1, 2; 3, 4, 16: pars, id. 3, 3, 14; 3, 6, 56.
Absol.: deliberativa, ae, f., Quint. 3, 8, 1.

* dēlībĕrātor, ōris, m. [delibero], one who deliberates, Cic. Sest. 34 fin.

dēlībĕrātus, a, um, Part. and P. a., from delibero.

dē-lībĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [de and libro, libra; cf. Paul. ex Fest. p. 74, 1 Müll.: deliberare a libella, qua quid perpenditur dictum], to weigh well in one’s mind, to consider maturely, deliberate respecting a thing; to take counsel, consult, advise upon (freq. and class.; for syn. cf. cogito, agito, volvo, reputo, perpendo, meditor, commentor, consulo).

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: re deliberata, post diem tertium ad Caesarem reversuros, Caes. B. G. 4, 9; so, re deliberata, id. B. C. 1, 10: delibera hoc, dum ego redeo, Ter. Ad. 2, 1, 42: de summa rerum deliberare, Caes. B. C. 2, 30: de geographia etiam atque etiam, Cic. Att. 2, 7: de necanda filia, Suet. Aug. 65: de singulis articulis temporum, id. Claud. 4 al.: deliberare Velitne an non, Ter. Hec. 3, 5, 58: utrum … an (with concoquere), Cic. Rosc. Com. 15, 45: an recipiat, Quint. 7, 1, 24; cf.: quando incipiendum sit, id. 12, 6, 3: ego amplius deliberandum censeo, Ter. Ph. 2, 4, 17; so absol., Caes. B. G. 1, 7 fin.; Cic. Off. 1, 3, 9; Quint. 3, 8, 35 sq.; Vulg. 2 Reg. 21, 13 al.: cum aliquo de salute fortunisque alicujus, Cic. Att. 11, 3; Liv. 32, 34; cf.: cum judicibus quasi deliberamus, Quint. 9, 2, 21: cum cupiditate id est cum animi levissima parte deliberat, takes counsel of, Cic. Fin. 2, 34, 115: cum materia, Quint. 3, 7, 16: cum causis, id. 7, 10, 10: cum re praesenti, id. 9, 4, 117.
      Pass. impers.: deliberatur de Avarico in communi concilio, incendi placeret an defendi, Caes. B. G. 7, 15, 3: ut utri potissimum consulendum sit deliberetur, Cic. Inv. 2, 58, 174 al.
      Prov.: deliberando saepe perit occasio, Pub. Syr. 140 (Rib.): deliberandum est saepe, statuendum est semel, id. 132.
    2. B. In partic.
      1. 1. (Like consulo, no. I. B. 1.) To consult an oracle (only in Nepos): ex his delecti Delphos deliberatum missi sunthis consulentibus, etc., Nep. Milt. 1, 2: so with consulere, id. Them. 2, 6.
      2. 2. Pass. impers.: deliberari, to be maturely discussed, hence to be in doubt, usually with potest, non potest, etc.: ex eo deliberari poterit, ducenda necne alvus sit, Cels. 3, 13, § 12: neque maneatis aut abeatis deliberari potest, i. e. you must certainly go away, Liv. 7, 35, 8: M. Aemilius, qui pejor an ignavior sit, deliberari non potest, Sall. Hist. Fr. 1, 48, 3. Cf.: nemo deliberat, no one doubts, etc., Min. Fel. 35, 4.
  2. II. Meton. (causa pro effectu), to resolve, determine, after deliberation (rare in the verb. finit.; usually in the part. perf., with inf. or acc. and inf.): quod iste certe statuerat ac deliberaverat non adesse, Cic. Verr. 2, 1, 1: (Cleopatra) deliberata morte ferocior, * Hor. Od. 1, 37, 29: certum ac deliberatum est me illis obsequi, Turpil. ap. Non. 282, 11, and 429, 21; so with certum, Cic. Rosc. Am. 11, 31: cum mihi deliberatum et constitutum sit ita gerere consulatum, etc., id. Agr. 1, 8, 25: sic habuisti statutum cum animo ac deliberatum, omnes judices reicere, id. Verr. 2, 3, 41: deliberatum est non tacere amplius, Afran. ap. Interpr. Verg. A. 10, 564.
    Hence, dēlībĕrātus, a, um, P. a., resolved upon, determined, certain (rare): neque illi quicquam deliberatius fuit quam meevertere, Cic. Fam. 5, 2, 8: instructius deliberatiusque, Gell. 1, 13, 9.

dē-lībo, āvi, ātum, 1, v. a., to take off, take away a little from any thing; of food, to taste (class.).

  1. I. Lit.: parvam delibet ab aequore partem, Lucr. 6, 622: aliquid membrorum, Varr. R. R. 2, 2, 16: truncum, Col. 2, 2, 26: paululum carnis, Petr. 136, 1; cf. cenas (opp. edere), Favor. ap. Gell. 15, 8 fin.
  2. II. Trop.
    1. A. To take, enjoy, pluck, gather: flos delibatus populi Suadaeque medulla, the picked flower of the people, Enn. ap. Cic. Brut. 15, 58: ut omni ex genere orationem aucuper et omnes undique flosculos carpam atque delibem, cull, Cic. Sest. 56: ex universa mente divina delibatos animos habere, id. de Sen. 21, 78: novum honorem, to taste, enjoy, Liv. 5, 12; cf.: honores parcissime, Plin. Pan. 54, 3: oscula, Verg. A. 12, 434; Phaedr. 4, 24, 8: artes, Ov. F. 1, 169: omnia narratione, to touch upon, Quint. 4, 2, 55; cf. Plin. Pan. 38; Suet. Aug. 94: delibor, I am ripe for plucking, i. e. about to die, Vulg. 2 Tim. 4, 6.
    2. B. To take away, detract from, diminish: neque úlla Res animi pacem delibat, Lucr. 3, 24: de laude jejuni hominis delibare quicquam, Cic. Fam. 10, 21, 2: aliquid de honestate, id. Inv. 2, 58, 174: de gloria sua, id. ib. 2, 39, 115: de virginitatis integritate, Flor. 2, 6, 40; cf.: castitatem virginis, Val. Max. 9, 1, 2 ext.: pudicitiam, Suet. Aug. 68: nec vitam ducendo demimus hilum Tempore de mortis nec delibare valemus, Lucr. 3, 1088 al.
      Poet., transf.: Delibata deum per te tibi numina sancta Saepe oberunt, disparaged, Lucr. 6, 70; cf.: ille (Gracchus) nulla voce delibans insitam virtutem concidit tacitus, Auct. Her. 4, 55, 68.

dē-lī̆bro, no perf., ātum, āre, v. a. [3. liber], to take off the rind or bark, to peel: arborem, Col. 5, 11, 10: radicem, id. 5, 6, 9: corticem, id. 4, 24, 6; 5, 11, 1: ramum, Pall. Febr. 17, 7. In Lucr. 3, 1088, the true reading is delibare (q. v.).

dē-lĭbŭo, ŭi, ūtum (dēlībūta comas, Prud. Psych. 312), 3, v. a. [LIBUO = λείβω, cf. ἀλείφω], to besmear, anoint with a liquid: delibuo καταβρέχω, ἐλαιῶ, βρέχω, Gloss. Cyrill. (in the verb. finit. only late Lat.).

  1. I. Lit.
          1. (α) Verb. finit.: eum unguentis delibuit, Sol. 12: unguentis delibuitur, Tert. Cor. mil. 12.
          2. (β) Part. perf.: multis medicamentis propter dolorem artuum delibutus, Cic. Brut. 60, 217; cf. Quint. 11, 3, 129: delibutus unguentis, Cic. ap. Non. 309, 2; cf. Phaedr. 5, 1, 12; capillus, Cic. Rosc. Am. 46, 135: (meretrices) Miserae, ceno delibutae, Plaut. Poen. 1, 2, 55: tetra sanie, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106: atro cruore, Hor. Ep. 17, 31: cf. dona (Medeae), id. ib. 3, 13: labra pingui ceroto, Mart. 11, 98, 6: unguento, Vulg. Amos, 6, 6.
  2. II. Trop. (only in the part. perf.): delibutus gaudio, Ter. Ph. 5, 6, 16: senium luxu delibutum, Plin. 4, 12, 26, § 90.

dēlĭcāte, adv., v. the following, fin.

dēlĭcātus, a, um, adj. [deliciae].

  1. I. That gives pleasure, i. e. alluring, charming, delightful; luxurious, voluptuous.
    1. A. Prop. (class.): in illo delicatissimo litore, Cic. Verr. 2, 5, 40: navigia, Suet. Vit. 10: delicatior cultus, id. Aug. 65: delicati hortuli, Phaedr. 4, 5, 26; and so often of places: muliebri et delicato ancillarum puerorumque comitatu, Cic. Mil. 10, 28: convivium, id. Att. 2, 14: voluptates (with molles and obscenae), id. N. D. 1, 40, 111 and 113; cf.: molliores et delicatiores in cantu flexiones, id. de Or. 3, 25, 98: sermo, id. Off. 1, 40, 144: omnes hominis libidines delicatissimis versibus exprimere, id. Pis. 29, 70: versiculos scribens, Cat. 50, 3.
          1. (β) As a flattering appellation: ubi tu es delicata? Plaut. Rud. 2, 5, 8.
    2. B. Transf., soft, tender, delicate (poet. and in post-Aug. prose): capella, Cat. 20, 10; cf.: puella tenellulo delicatior haedo, id. 17, 15: oves, Plin. Ep. 2, 11 fin.: Anio delicatissimus amnium, id. ib. 8, 17, 3; cf.: ad aquam, Curt. 5, 2, 9: delicatior teneriorque cauliculus, Plin. 19, 8, 41, § 137; Vulg. 1 Par. 22, 5.
  2. II. Addicted to pleasure; luxurious, voluptuous; and subst., a voluptuary, a wanton.
    1. A. Prop.: adolescens, Cic. Brut. 53: pueri, id. N. D. 1, 36 fin.: juventus, id. Mur. 35, 74; cf.: odia libidinosae et delicatae juventutis, id. Att. 1, 19, 8 et saep.: quosdam e gratissimis delicatorum, i. e. of the paramours, παιδικῶν, Suet. Tit. 7; cf. in the fem.: Flavia Domitilla, Statilii Capellae delicata, id. Vesp. 3; et luxuriosus, Vulg. Deut. 28, 54; in inscriptions, delicatus and delicata simply mean favorite slave (cf. our terms valet and chamber-maid), Inscr. Orell. 2801-2805 and 4650.
    2. B. Transf.
      1. 1. Spoiled with indulgence, delicate, dainty, effeminate: nimium ego te habui delicatam (I have spoiled you), Plaut. Men. 1, 2, 10: equorum cursum delicati minutis passibus frangunt, Quint. 9, 9, 4, 113; id. 11, 3, 132.
      2. 2. Fastidious, scrupulous: aures, Quint. 3, 1, 3; vah delicatus! Plaut. Mil. 4, 1, 37.
        Hence, adv.: dēlĭcātē.
      1. 1. Delicately, luxuriously: delicate ac molliter vivere, Cic. Off. 1, 30, 106; cf. recubans (coupled with molliter), id. de Or. 3, 17, 63; and in the comp.: tractare iracundos (with mollius), Sen. de Ira, 3, 9: odiosa multa delicate jocoseque fecit, Nep. Alcib. 2 fin.; Vulg. Prov. 29, 21.
      2. 2. At one’s ease, tardily, slowly: conficere iter (coupled with segniter), Suet. Calig. 43: spargit se vitis, Plin. 17, 22, 35, § 179.

1. dēlĭcĭa, ae, f., v. deliciae, init.

2. dēlĭcĭa or dēlĭquĭa, ae, f. [deliquo, cf. colliciae, a flowing or running off; hence], a gutter, Vitr. 6, 3; cf. Paul. ex Fest. p. 73, 2 Müll.

dēlĭcĭae, ārum, f. (sing. dēlĭcĭa, ae, f.; ante-and post-class., Plaut. Truc. 5, 29; id. Rud. 2, 4, 13; id. Poen. 1, 2, 152; Inscr. Grut. 1014, 5: dēlĭcĭum, ii, n., Phaedr. 4, 1, 8; Verg. Copa, 26; Mart. 7, 50, 2; 13, 98, 1; Inscr. Orell. 680; 1724; 2679 sq.; 4394; 4958. And dēlĭcĭus, ii, m., Inscr. Don. cl. 1, 132, and ap. Gorium Columb. Liv. p. 73, no. 4) [delicio; that which allures, flatters the senses], delight, pleasure, charm, allurement; deliciousness, luxuriousness, voluptuousness, curiosities of art; sport, frolics, etc. (freq. and class.; for syn. cf.: voluptas, libido, delectatio, oblectatio, delectamentum, oblectamentum).

  1. I. Prop.: cogitatio amoenitatum ad delectationem, aut supellectilis ad delicias, aut epularum ad voluptates, Cic. Par. 1, 2; cf. Hor. Od. 4, 8, 10 et saep.: deliciarum causa et voluptatis cives Romanos cum mitella saepe vidimus, Cic. Rab. Post. 10: multarum deliciarum comes est extrema saltatio, id. Mur. 6: deliciis diffluentes, id. Lael. 15; id. Verr. 2, 4, 57; Sall. C. 31, 3; Hor. Ep. 1, 6, 31 et saep.: Herodotus Thucydidesque longissime a talibus deliciis vel potius ineptiis afuerunt, Cic. Or. 12 fin.; cf. Quint. 1, 11, 6; 12, 8, 4: delicias facere, to play tricks, to joke, to make sport of one, Plaut. Men. 2, 3, 30; id. Poen. 1, 2, 68; 83; on the contrary, to sport as lovers, Catull. 45, 24; 72, 2: amores et hae deliciae quae vocantur, Cic. Cael. 19: votorum, a dallying with, fondly prolonging, Juv. 10, 291: ecce aliae deliciae (pretensions) equitum vix ferendae, Cic. Att. 1, 17, 9: esse in deliciis alicui, to be any one’s favorite, Cic. Verr. 2, 4, 1 fin.; so id. Vatin. 8 fin.; Lucr. 4, 1152: aliquid in deliciis habere, Cic. Div. 1, 34 fin.: habere aliquem in deliciis, Suet. Vit. 12: in deliciis vivere, Vulg. Apoc. 18, 9.
  2. II. Transf., of living beings: delight, darling, sweetheart, beloved: tu urbanus scurra, deliciae popli, Plaut. Most. 1, 1, 14: mea voluptas, meae deliciae, mea vita, mea amoenitas, id. Poen. 1, 2, 152: amores ac deliciae tuae Roscius, Cic. Div. 1, 36, 79; cf. id. Att. 16, 6 fin.; id. Phil. 6, 5; and the well-known appellation of Titus: amor ac deliciae generis humani, Suet. Tit. 1: C. Sempronium Rufum mel ac delicias tuas, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8: Corydon ardebat Alexim, Delicias domini, Verg. E. 2, 2; cf. id. ib. 9, 22, Cat. 6, 1: verba ne Alexandrinis quidem permittenda deliciis, favorite slaves, Quint. 1, 2, 7: aegrae solaque libidine fortes Deliciae, a voluptuary, minion, Juv. 4, 4; Petr. 67; Stat. Silv. 5, 5, 67; cf. Plutarch, Anton. 59: delicias hominis, a precious fellow! Juv. 6, 47.

dēlĭcĭāris, e, adj. [2. delicia], pertaining to a gutter: tegulae, Paul. ex Fest. p. 73, 2 Müll.

dēlĭcĭātus, a, um, adj. [2. delicia], with a gutter: tectum, Paul. ex Fest. p. 73, 2 Müll.

* dē-lĭcĭo, ĕre, v. a. [lacio, the root of deliciae and delecto], to allure one from the right way, to entice, delight: aliquem, Titin. ap. Non. 277, 17.

* dēlĭcĭŏlae, ārum, f. dim. [deliciae no. II.], a darling: nostrae, Tulliola, Cic. Att. 1, 8 fin.
Also dēlĭcĭŏlum, i, n.: tuum, villici filius, Sen. Ep. 12, 3.

dēlĭcĭōsus, a, um, adj. [deliciae], delicious, delicate (late Lat.): lassitudines, August. Contr. 10, 34 fin.: militia, Cass. Var. 7, 9: mollities, Mart. Cap. 7, § 727; of persons, Ambros. de Poen. 1, 9, 24; Sedul. prol. 8.

dēlĭcĭum, ii, n., v. deliciae init.

dēlĭco, āre, v. deliquo.

* dēlictor, ōris, m. [delinquo], a delinquent, offender, Cypr. Ep. 59 fin.

dēlictum, i, n. [delinquo], prop. a falling short of the standard of law (hence esp. a transgression against positive law; cf. peccatum, usu. against natural law; cf. also: malefactum, maleficium, facinus, flagitium, scelus, nefas, impietas, culpa), a fault, offence, crime, transgression, wrong: delictum suom Suamque ut culpam expetere in mortalem sinat, Plaut. Am. 1, 2, 32; so, delictum in se admittere, Ter. Ad. 4, 5, 48: majore commisso delicto, * Caes. B. G. 7, 4 fin.: quo delictum majus est, eo poena est tardior, Cic. Caecin. 3: fatetur aliquis se peccasse et ejus delicti veniam petit: nefarium est facinus ignoscere. At leve delictum est; omnia peccata sunt paria, id. Mur. 30, 62: ubi senatus delicti conscientia populum timet, Sall. J. 27, 3; 104, 5; 102, 12: defendere delictum, Hor. A. P. 442 al.: praeoccupatus in delicto, Vulg. Galat. 6, 1: hostia pro delicto, a trespass-offering, id. Levit. 7, 1 et saep.
In plur., Cic. Rab. Post. 6; id. Off. 1, 40 fin.; Sall. C. 3, 2; id. J. 3, 2; Hor. Od. 3, 6, 1; id. A. P. 141; 347 et saep.

dēlĭcŭlus, a, um, adj. dim. [delinquo], blemished, defective: oves, Cato R. R. 2, 7: armenta, id. ib. (cf. Wordsworth, Fragm. and Specim. p. 614 sq.).

* dēlĭcus, a, um, adj. [delinquo], put away from the breast, weaned: porci, Varr. R. R. 2, 4, 16; cf. delicum, ἀπογαλακτισθέν, Gloss. Vet.

dēlĭcuus, v. deliquus.

1. dē-lĭgo, lēgi, lectum, 3, v. a. [1. lego], to choose out, to select (for syn. cf.: lego, coopto, designo, eligo, seligo).

  1. I. In gen. (freq. and class.): continuo Amphitruo delegit viros primores principes, Plaut. Am. 1, 1, 49: ad eas res conficiendas Orgetorix deligitur, Caes. B. G. 1, 3, 3: quodsi liber populus deliget, quibus se committat; deligetque optimum quemque, Cic. Rep. 1, 34: qui ex senatu in hoc consilium delecti estis, id. Rosc. Am. 3 fin.; so with ex, id. Agr. 2, 9, 23; id. Mil. 8, 21; id. Rep. 1, 44; Caes. B. G. 3, 18; 5, 11; Sall. J. 23, 2; Liv. 8, 33 et saep.; poet. with ab: delectos ordine ab omni centum oratores, Verg. A. 7, 152: Otho (Celsum) bello inter duces delegit, Tac. H. 1, 71: locum castris, Caes. B. G. 1, 49; 2, 17: hunc sibi locum domicilio, id. ib. 2, 29 fin. et saep.: re frumentaria comparata equitibusque delectis, id. ib. 4, 7; and so of soldiers, id. ib. 1, 48; Sall. J. 46, 7; 49, 1 al.: delecti Latio et Laurentibus agris, Verg. A. 11, 431: melimela ad lunam delecta, Hor. S. 2, 8, 32.
    Poet.: altaque mortali deligere astra manu, Prop. 2, 32, 50 (3, 30, 50 M. dub.; al. deripere).
  2. II. In partic.
    1. A. Of fruits, to gather, pick off: oleam, Cato R. R. 144, 1: uvam, ib. 112, 2: fructum, Col. 5, 10, 10.
    2. B. With the accessory idea of removal to a distance, to choose out and send or take away (rare): amentem ex aedibus, Plaut. Asin. 3, 3, 42: senes ac fessas aequore matres, Verg. A. 5, 717.

2. dē-lĭgo, āvi, ātum, 1, v. a. (de in the sense of reduction in breadth; cf. devincire), to bind or tie together; to bind up, to bind fast (good prose): homini rostrum deliges, Plaut. Men. 1, 1, 13: brachium superimposito penicillo, Cels. 2, 10 fin.: vulnus, Quint. 2, 17, 9; 2, 21, 17; cf.: deligatus et plurimis medicamentis delibutus, id. 11, 3, 129: veretra, Suet. Tib. 62 et saep.: hominem proripi atque in foro medio nudari ac deligari et virgas expediri jubet, Cic. Verr. 2, 5, 62; cf. id. ib. 2, 4, 40: sarmentis circum cornua boum deligatis, Quint. 2, 17, 19: naviculam ad ripam, Caes. B. G. 1, 53, 3; so, naves ad ancoras, id. ib. 4, 29; and, naves ad terram, id. B. C. 3, 39: epistolam ad amentum, id. B. G. 5, 48, 5: ad patibulos deligantur, cruci defiguntur, Licinius ap. Non. 221, 11; cf.: aliquem ad palum, Liv. 2, 5; 8, 7: viros ac feminas ad stipitem, Suet. Ner. 29 al.: alterius collo ascopera deligata, id. ib. 45.

dēlīmātor, ōris, m. [de-limo], a filer, [?DIAR/R(INHTH/S ?], Gloss. Cyrill.

* dē-līmātus, a, um, Part. [limo], filed off: scobem, Plin. 34, 11, 26, § 111.

dēlīmĭtātĭo, ōnis, f., a marlcing out, limiting, Auct. de limit. p. 142 Goes. From

dē-līmĭto, āvi, ātum, 1, v. a., to mark out, Frontin. de agr. qual. p. 38 Goes.

dēlīnĕātĭo, ōnis, f. [delineo], a sketch, delineation (late Lat. for forma, descriptio), Tert. adv. Val. 27.

dē-līnĕo, also dēlīnĭo, āvi, 1, v. a. [linea], to sketch out, to delineate: imaginem in pariete carbone, Plin. 35, 10, 36, § 89; Tert. adv. Val. 4; id. Res. Carn. 20 init.

dē-lingo, linxi, ĕre, v. a., to lick, lick off or up (very rare): cochleare plenum, Cels. 3, 22 fin.: leo puerum delinxit, Lampr. Diad. 5, § 6.
Prov.: salem, i. e. to have a meagre diet, Plaut. Curc. 4, 4, 6; id. Pers. 3, 3, 25.

dēlīnĭfĭcus, dēlīnīmentum, dēlīnĭo and dēlīnītor, v. delen.

dē-lĭno, no perf., lĭtum, 3, v. a., to besmear (very rare): delinendus homo est vel gypso vel argenti spuma, Cels. 3, 19; cf. faciem, App. M. 8, p. 214.

dēlinquentĭa, ae, f. [delinquo], a fault, crime, delinquency; only in Tert. Res. Carn. 46 and 47.

dē-linquo, līqui, lictum, 3 (perf. delinquerunt, Liv. 1, 32 codd.), v. n. and a., to fail, be wanting.

  1. I. Lit., to fail, be lacking, for the usual deficere (cf. 1. deliquium, = defectus—very rare): delinquere frumentum, Cael. ap. Serv. Verg. A. 4, 390: delinquat aut superet aliquid tibi, Tubero ib.
  2. II. Trop. (class.), to fail, be wanting in one’s duty; to commit a fault, to do wrong, transgress, offend; and, delinquere aliquid, to commit, do something wrong.
          1. (α) Absol.: QVOD POPVLVS HERMVNDVLVS HOMINESQVE POPVLI HERMVNDVLI ADVERSVS POPVLVM ROMANVM BELLVM FECERE DELIQVERVNTQVE, etc., an old formula used in declaring war, Gell. 16, 4; cf. id. ap. Liv. 1, 32: an quia non delinquunt viri? Ter. Hec. 4, 4, 41: ut condemnaretur filius aut nepos, si pater aut avus deliquisset? Cic. N. D. 3, 38: mercede delinquere (opp. gratis recte facere), Sall. Hist. Fragm. 3, 61, 5 Dietsch: in vita, Cic. Tusc. 2, 4 fin.; cf.: in bello miles, id. Clu. 46; and: hac quoque in re, id. Inv. 2, 10, 33: in ancilla, Ov. M. 2, 8, 9: deliquere homines adulescentuli per ambitionem, Sall. C. 52, 26: paulum deliquit amicus, Hor. S. 1, 3, 84: multo jam ut praestet laxitate delinquere, Plin. 17, 12, 19, § 94.
            Of errors in language, Quint. 1, 5, 49.
          2. (β) With acc. respect.: dum caveatur praeter aequum ne quid delinquat, Plaut. Bacch. 3, 3, 14; so, quid, id. Men. 5, 2, 30; id. Ps. 4, 7, 129; Cic. Agr. 2, 36 fin.; Sall. C. 51, 12: quae, id. J. 28, 4: quid erga aliquem, Plaut. Ep. 3, 3, 9: quid ego tibi deliqui? id. Am. 2, 2, 185.
            With object. acc.: flagitia, Tac. A. 12, 54 fin.; cf.: multo majora deliquit, Vulg. 2 Par. 33, 23.
            Pass.: adulterium quod pubertate delinquitur, Dig. 48, 5, 38; cf. delictum.
            Pass. impers.: ut nihil a me adhuc delictum putem, Cic. Att. 9, 10 fin.; Gell. 5, 4, 2.

dēlĭquātĭtūdo, ĭnis, f. [deliquo], a melting, dropping, cerae, Cassiod. in Psa. 67, 3.

dē-lĭquesco, lĭcŭi, 3, v. inch. n., to melt away, dissolve, melt (very rare).

  1. I. Lit.: utinam tua ista in sortiendo sors delicuerit, Plaut. Cas. 2, 6, 47: ubi delicuit nondum prior (sc. nix), altera venit, Ov. Tr. 3, 10, 15: Hyrie flendo delicuit, id. M. 7, 381; cf. id. ib. 4, 253.
  2. II. Trop., to melt away, pine away; to vanish, disappear: qui nec tabescat molestiis nec frangatur timore nec alacritate futtili gestiens deliquescat, * Cic. Tusc. 4, 17, 37; Lact. 7, 12.

dēlĭquĭa or dēlĭcĭa, ae, f., a gutter, v. 2. delicia.

dēlĭquio (-linquio), ōnis, f. [delinquo], a failure, want, Gell. ap. Serv. Verg. A. 4, 390: nullam causam dico quin mihi et parentum et libertatis apud te deliquio siet, Plaut. Capt. 3, 4, 92 (Brix, Fleck.; al. deliquium).

1. dēlĭquĭum, ii, n. [delinquo, no. I.], a want, defect (rare): solis, i. e. an eclipse (for which freq. defectus), Plin. 2, 12, 9, § 54; cf. Serv. Verg. A. 4, 390; Lact. Epit. 45, 10: solis lunaeque deliquia, Mart. Cap. 6, § 594.

* 2. dēlĭquĭum, ii, n. [deliquo], a flowing down, dropping down, Prud. Hamart. 753.

dē-lĭquo and (in the trop. signif.) dē-lĭco, āre, v. a. [liquo],

  1. I. to clear off a turbid liquid, to clarify, to strain: turbi da quae sunt deliquantur ut liquida flant, Varr. L. L. 7, § 106 Müll.; Cels. 5, 20, 5: passum in alia vasa, Col. 12, 39, 2.
  2. II. Trop., to clear up by speaking, to explain: explanare, indicare, aperire, Non. (anteclass.): quid istic sibi vult sermo, mater, delica, Titin. ap. Non. 98, 10, and 277, 25 (v. 92, 102 Rib.); so Att. ib.; Caecil. ib. 277, 29: ut tu ipse me dixisse delices (sc. apud erum), Plaut. Mil. 3, 2, 31.

* dēlĭquus or dēlĭcŭus, a, um, adj. [delinquo, no. I.], wanting, lacking: tibi nil domi delicuumst, Plaut. Cas. 2, 2, 33.

dēlīrāmentum (in the Fronto MS. written delēr.), i, n. [deliro], nonsense, absurdity (in Plaut. and in post-Aug. prose), Plaut. Am. 2, 2, 64; id. Men. 5, 5, 21; Plin. 2, 7, 5, § 17; Fronto Ep. ad M. Caes. 2, 1; Vulg. Luc. 24, 14.

dēlīrātĭo, ōnis, f. [deliro], originally, a going out of the furrow, in ploughing; hence, trop., giddiness, silliness, folly, dotage, madness (very rare): quod vocant lirare, operiente semina, unde primum appellata deliratio est, Plin. 18, 20, 49, § 180: ista senilis stultitia, quae deliratio appellari solet, Cic. de Sen. 11, 36: o delirationem incredibilem! non enim omnis error stultitia est dicenda, id. Div. 2, 43: aliena, Plin. Ep. 6, 15, 4.

* dēlīrĭtas, ātis, f. [deliro], i. q. deliratio, Laber. ap. Non. 490, 21 (v. 139 Rib.).

dēlīrĭum, ii, n. [deliro, no. II.], in medical lang., madness, delirium, Cels. 2, 8; 3, 18 et saep.

dē-līro, āre, v. n. [de-lira, to go out of the furrow; hence],

  1. I. Lit., to deviate from a straight line: nil ut deliret amussis, Aus. Idyll. 16, 11; cf. Plin. 18, 20, 49, § 180.
  2. II. Trop. (cf. Vel. Long. p. 2233 P.), to be crazy, deranged, out of one’s wits; to be silly, to dote, rave (class.): delirat linguaque mensque, Lucr. 3, 454: falli, errare, labi, decipi tam dedecet quam delirare et mente esse captum, Cic. Off. 1, 27, 94; so with desipere and dementem esse, id. N. D. 1, 34, 94: Am. Delirat uxor. So. Atra bili percita est, Plaut. Am. 2, 2, 95 sq.: senex delirans, Ter. Ad. 4, 7, 43: morbo delirantes, Lucr. 5, 1158; cf. timore, Ter. Ph. 5, 8, 8: in extis totam Etruriam delirare, Cic. Div. 1, 18, 35: Stertinium deliret acumen, Hor. Ep. 1, 12, 20.
    With acc. respect.: quicquid delirant reges plectuntur Achivi, whatever folly the kings commit, id. ib. 1, 2, 14.

dēlīrus, a, um, adj. [deliro, no. II.], silly, doting, crazy (class.): dementit deliraque fatur, Lucr. 3, 464: delira furiosaque, id. 2, 985; with amens, Hor. S. 2, 3, 107: senex, Cic. de Or. 2, 18, 75; Hor. S. 2, 5, 71: anus, Cic. Tusc. 1, 21, 48; id. Div. 2, 68, 141: mater, Hor. S. 2, 3, 293: scriptor, id. Ep. 2, 2, 126 et saep.

(dē-lĭtĕo, ēre, false read. in Plin. 35, 1, 1, § 3 for dilatantia, v. dilato.)

dē-lĭtesco, tŭi, 3, v. inch. n. [latesco], to hide away, conceal one’s self; to lie hid, to lurk (class.).

  1. I. Lit.: bestiae in cubilibus delitescunt, Cic. N. D. 2, 49 fin.; cf.: hostes noctu in silvis delituerant, * Caes. B. G. 4, 32, 4: caelum, Stat. Silv. 3, 1, 71: in ulva, Verg. A. 2, 136: sub praesepibus vipera, Verg. G. 3, 417: silvā, Ov. M. 4, 340; cf.: privato loco, id. Tr. 3, 1, 80: sinu ancillae, id. Am. 3, 1, 56 al.: ut eo mitteret amicos, qui delitescerent, deinde repente prosilirent, Cic. Cael. 25 fin.
    Absol.:
    delituit mala, Plaut. Rud. 2, 5, 9.
    1. B. Transf., of things: stella cursum conflcit, vespertinis temporibus delitescendo, Cic. N. D. 2, 20, 52.
      Of a letter: ancillae sinu, Ov. Am. 3, 1, 56.
  2. II. Trop., to skulk behind, shelter one’s self under: in alicujus auctoritate delitesceret, Cic. Ac. 2, 5, 15; so, in ista calumnia, id. Caecin. 21 fin.; cf. ib. 23 fin.: in dolo malo, id. Tull. § 33: umbrā magni nominis, Quint. 12, 10, 15; id. 10, 5, 10 Zumpt N. cr.

* dē-lītĭgo, āre, v. n., to scold, rail angrily: iratusque Chremes tumido delitigat ore, Hor. A. P. 94.

* dēlĭtor, ōris, m. [deleo], an obliterator: scelerum fratris, Att. ap. Prisc. p. 873 P.

dēlĭtus, a, um, Part.,

      1. 1. from deleo,
      2. 2. from delino.

Dēlĭum, ĭi, n., Δήλιον, a small place in Boeotia, with a temple of Apollo, Cic. Div. 1, 54, 123; Liv. 35, 50 sq.

Dēlĭus, a, um, v. Delos, no. II. A.

Dēlos, i, f., Δῆλος,

  1. I. a small island in the Aegean Sea, one of the Cyclades, the birthplace of Apollo and Diana, now Dili, Mela, 2, 7, 11; Plin. 2, 87, 89, § 202; 4, 12, 22, § 66; Cic. de Imp. Pomp. 18, 55; Macr. S. 1, 17; Serv. Verg. A. 3, 73; Cic. Verr. 2, 4, 32; Verg. G. 3, 6; Ov. M. 6, 191; 333 et saep.
    Acc.: Delum, Cic. Verr. 1, 1, 17 and 18 (repeatedly); Verg. A. 4, 144 al.: Delon, Prop. 4 (5), 6, 27; Ov. M. 3, 597; Stat. Th. 7, 182; Mela, 3, 5, 2 al.
  2. II. Derivv.
    1. A. Dēlĭus, a, um, adj., of Delos, Delian: tellus, i. e. Delos, Ov. Pont. 4, 14, 57: Apollo, Cic. Verr. 2, 1, 18; Verg. A. 3, 162; Hor. Od. 3, 4, 64; the same also vates, Verg. A. 6, 12; and absol.: Delius, Ov. M. 1, 454; 5, 329; 6, 250; Tib. 3, 4, 79; 3, 6, 8 al.; cf. also, folia, i. e. of the laurel, Hor. Od. 4, 3, 6: antra, i. e. the oracle, Stat. S. 5, 3, 4: furta, i. e. the secret loves of Apollo, id. Th. 1, 573; Delia dea, i. e. Diana, Hor. Od. 4, 6, 33; also absol.: Dēlĭa, = Diana, Verg. E. 7, 29; Ov. H. 20, 95; id. F. 5, 537; Tib. 4, 3, 5 al.
    2. B. Dēlĭa, ae, f., the name of a damsel, Tib. 1, 1, 57 sq.; Verg. E. 3, 67.
    3. C. Dēlĭăcus, a, um, adj., Δηλιακός, of Delos, Delian: aes, celebrated like the Corinthian, Plin. 34, 2, 4, § 9; hence, vasa, Cic. Rosc. Am. 46: supellex, id. Verr. 2, 2, 34 and 72; cf. id. Or. 70, 232. The Delians were famed for the rearing of hens and capons, Varr. R. R. 3, 9, 2; Cic. Ac. 2, 18; Col. 8, 2, 4; Plin. 10, 50, 71, § 139; hence, gallinarius, Cic. Ac. 2, 26 fin.; and: Deliaci manu recisi, castrated, Petr. 23, 3.