1. dēspĭcātus, a, um, Part. and P. a., from despicor.
2. dēspĭcātus, ūs, m. [despicor], contempt (very rare, only in dat.): aliquem habere despicatui, to despise, * Plaut. Men. 4, 3, 19: si quis despicatui ducitur, is despised, * Cic. Fl. 27, 65.
dēspĭcor, ātus, 1, v. dep. a. [despicio, no. I. B.), to despise, disdain (very rare): aliquem, Q. Pompeius ap. Prisc. p. 793 P.; Aur. Vict. Vir. Ill. 23.
Hence, dēspĭcā-tus, a, um, in a pass. sense, despised: vir me habet despicatam, Plaut. Cas. 2, 2, 15 and 19; cf. Ter. Eun. 2, 3, 92.