Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dēspŏlĭātĭo, ōnis, f. [despolio], a robbing, despoiling, Tert. Res. Carn. 7; of a fine, Cod. Theod. 9, 17, 6.

dēspŏlĭātor, ōris, m. [despolio], a robber, plunderer, Plaut. Trin. 2, 1, 18; Cod. Theod. 16, 2, 28.

dē-spŏlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. (also dep.: quos despoliatur, with depopulatur, Afran. ap. Non. 480, 13), to rob, plunder, despoil (rare, but good prose).
Constr., aliquem (aliquid) aliqua re: ne se armis despoliaret, * Caes. B. G. 2, 31, 4: me despoliat, Plaut. Men. 5, 2, 53; cf. id. Cas. 4, 4, 4; Ter. And. 4, 5, 21; Cic. Att. 7, 9: Dianae templum, id. Verr. 2, 3, 21 fin.: digitos suos, Plaut. Mil. 4, 2, 57: despoliari triumpho, Liv. 45, 36.

dē-spondĕo, spondi, sponsum, 2 (perf. despopondisse, Plaut. Trin. 3, 1, 2; plqpf. despoponderas, id. Truc. 4, 3, 51; with despondi, id. Aul. 2, 3, 4: despondisse, id. Trin. 5, 2, 9 et saep.), v. a., to promise to give, to promise, pledge.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (rarely): librum alicui, Cic. Att. 13, 12, 3: Syriam homini, id. ib. 1, 16, 8: domum, hortos, Baias sibi, id. ib. 11, 6, 6: imperium Orientis Romanis, Liv. 26, 37: consulatum, id. 4, 13: Tarpeias arces sibi (sc. diripiendas, with promittere), Luc. 7, 758.
      Far more freq. and class.,
    2. B. In partic. t. t., to promise in marriage, to betroth, engage: qui spoponderat filiam, despondisse dicebatur, quod de sponte ejus, id est de voluntate exierat, Varr. L. L. 6, § 71 Müll.: filiam alicui, Plaut. Aul. 2, 2, 28; id. Rud. 4, 8, 5; Ter. Heaut. 4, 5, 36; Cic. Att. 1, 3 fin.; id. de Or. 1, 56, 239; id. Clu. 64, 179; Liv. 1, 26; 1, 39; Ov. M. 9, 715: vos uni viro, Vulg. 2 Cor. 11, 2 et saep.
      Absol.: placuit despondi (sc. eam), Ter. And. 1, 1, 75; cf.: sororem suam in tam fortem familiam, Plaut. Trin. 5, 2, 9; and: filiam suam in divitias maxumas, id. Cist. 2, 3, 57.
      Rarely with sibi: Orestillae filiam sibi, to espouse, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 7.
      Pass. impers.: intus despondebitur, Ter. And. 5, 6, 16.
      1. 2. Transf., facete: bibliothecam tuam cave cuiquam despondeas, quamvis acrem amatorem inveneris, Cic. Att. 1, 10, 4.
  2. II. Trop.
    1. A. To promise, give up, devote to: spes reipublicae despondetur anno consulatus tui, Cic. Fam. 12, 9, 2: perjuria meritis poenis, Val. Fl. 7, 509.
    2. B. With predom. idea of removing, putting away from one’s self, to give up, yield, resign. So esp. freq. in Plaut.: animum, to lose courage, to despair, despond: ne lamentetur neve animum despondeat, Plaut. Mil. 1, 1, 6; 4, 2, 63; id. Merc. 3, 4, 29; id. Men. prol. 35; Varr. R. R. 3, 5, 6; in the same sense, animos, Liv. 3, 38; 26, 7; 31, 22; and simply, despondere, Col. 8, 10, 1: sapientiam, to despair of acquiring wisdom, Col. 11, 1, 11; cf.: nempe quas spopondi? St. Immo, quas despondi, inquito, have got rid of by promising, i. e. by being security for others, Plaut. Trin. 2, 4, 25 Ritschl (Fleck. dependi).

dēsponsātĭo, ōnis, f. [desponso], a betrothing, betrothal, Tert. Verg. vel. 11; Vulg. Cant. 3, 11.

dēsponsĭo, ōnis, f. [despondeo], a despairing, desponding, Cael. Aur. Acut. 3, 18, 176: animi, id. ib. 2, 32, 167.

dē-sponso, no perf., ātum, 1, v. a., to betroth (post-Aug.), Suet. Caes. 1; id. Claud. 27; Aur. Vict. Orig. 13: viro justo, Ambros. in Luc. 10, 21; Vulg. Matt. 1, 18.

dēsponsor, ōris, m. [despondeo], one who betroths, acc. to Varr. L. L. 6, § 69 Müll.

dēsponsus, a, um, Part., from despondeo.