Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dētectĭo, ōnis, f. [detego], an uncovering; trop., revealing: creatoris, Tert. adv. Marc. 4, 36 fin.

dētector, ōris, m. [detego], an uncoverer; trop., revealer (eccl. Lat.): creatoris, Tert. adv. Marc. 4, 36 med.: conscientiae, id. adv. Val. 3.

dē-tĕgo, xi, ctum, 3, v. a., to uncover, expose, lay bare (freq. in the Aug. per.).

  1. I. Lit.: ventus detexit villam, unroofed, Plaut. Rud. 1, 1, 3: aedem Junonis ad partem dimidiam, Liv. 42, 3: regiam Caci, Verg. A. 8, 241: juga montium detexerat nebula, Liv. 33, 7 et saep.: capite detecto, Suet. Caes. 57; cf. poet. transf. and in Gr. construction: caput puer detectus, Verg. A. 10, 133: faciem, Suet. Ner. 48: corpora, Tac. A. 13, 38: ossa, Suet. Caes. 81; Ov. M. 9, 169 et saep.: ensem strictum vagina, Sil. 13, 168; cf. ferrum, Luc. 3, 128: arma, Suet. Tib. 37: plagam (opp. celare), id. Oth. 11 et saep.: patefacta et detecta corpora, *Cic. Ac. 2, 38, 122.
    1. B. In comic transf., to take off, remove: detegetur corium de tergo meo, Plaut. Ep. 1, 1, 63: haec illa est tempestas mea, mihi quae modestiam omnem Detexit, tectus qua fui (the figure being taken from buildings), id. Most. 1, 3, 7; cf. id. ib. 1, 2, 60.
  2. II. Trop., to discover, disclose, reveal, betray, detect: nimis detegendo cladem nudandoque, Liv. 23, 5: insidias, id. 27, 16: consilium, id. 27, 45: mentem, Quint. 8 prooem. § 20: animi secreta (with proferre mores), id. 11, 1, 30: latentem culpam, Ov. M. 2, 546 et saep.: mores se inter ludendum, Quint. 1, 3, 12: formidine detegi, Tac. H. 1, 81.

dē-tendo, no perf., sum, 3, v. a., to unstretch, relax a thing strained (very rare): tabernacula, to strike the tents, * Caes. B. C. 3, 85, 3; Liv. 41, 3, 1.

dētensus, a, um, Part., from detendo.

dētentātor, ōris, m. [detento], one who holds or keeps back something, a detainer, Cod. 7, 39, 7; 11, 59, 2.

dētentĭo, ōnis, f. [detineo], a keeping back, detaining, Dig. 4, 6, 15; 25, 1, 5; Vulg. Sirach, 24, 16.

dētento, no perf., ātum, 1, v. intens. a. [id.], to hold or keep back, to detain (late Lat.), Ven. Carm. 11, 21: servos, Cod. Th. 7, 13, 16 al.

dētentor, ōris, m. [detineo], one who holds or keeps back, a detainer: possessionis alienae, Cod. 8, 4, 10.

1. dētentus, a, um, Part., from detineo.

* 2. dētentus, ūs, m. [detineo], a holding or keeping back, Tert. adv. Val. 32.

* dē-tĕpesco, ĕre, v. inch. n., to cease to be lukewarm, to grow cool, Sid. Ep. 5, 17.

dē-tergĕo, si, sum, 2 (also post-class.: detergis, Claud. Cons. Mall. Theod. 191: detergunt, id. ap. Eutr. 2, 375: detergantur, Dig. 33, 7, 12, § 21; Ap. Mag. 59, p. 312, 26; Sen. Ep. 47, 4, v. tergeo), v. a.

  1. I. To wipe off, wipe away (class.).
    1. A. Lit.: sudorem frontis brachio, Suet. Ner. 23; cf.: lacrimas pollice, Ov. M. 13, 746; cf.: teneros fletus stamine, Claud. in Eutr. 2, 375: araneas, Dig. 33, 7, 12, § 21.
      Poet.: nubila, i. e. to drive away, remove, Hor. Od. 1, 7, 15; cf. sidera, to drive or chase away, Cic. Arat. 246.
      1. 2. Transf., to cleanse by wiping, to wipe off, wipe clean, to clean out: caput pallio, Plaut. Cas. 2, 3, 20: labra spongiā, Col. 6, 9, 2; cf.: se linguā, id. 6, 6, 1: frontem unguento, Petr. 47, 1: falces fibrina pelle, Plin. 17, 28, 47, § 265: cloacas, Liv. 39, 44; cf. Suet. Aug. 18.
        Comic: mensam, i. e. to clear, to empty, Plaut. Men. 1, 1, 2.
    2. B. Trop.
      1. 1. To take away, remove: fastidia, Col. 8, 10, 5: somnum, Claud. Epith. Pall. et Cel. 27.
      2. 2. To cleanse, purge: animum helleboro, Petr. 88, 4; secula foedo victu, Claud. Cons. Mall. Theod. 1, 191.
      3. 3. In colloq. lang., of money: primo anno LXXX. detersimus, have swept off, got, Cic. Att. 14, 10, 6.
  2. II. To strip off, break off; to break to pieces: remos, Caes. B. C. 1, 58; Liv. 28, 30 fin.: pinnas asseribus falcatis, id. 38, 5: palmites, Col. 4, 27 fin.

dētĕrĭae porcae id est macilentae, lean, Paul. ex Fest. p. 73, 5 Müll.

dētĕrĭor, ius, adj. comp. (sup. deterrimus, a um) [from an obs. adj. deter, from de, down; hence, lower, inferior, worse], worse, poorer, meaner (freq. and class.—for syn. cf.: malus, injustus, improbus; pravus, nequam, corruptus, perversus; and the compp. pejor, etc.).

  1. I. Of inanimate things: seges, Enn. ap. Cic. Tusc. 2, 5, 13: ruina rem non fecit deteriorem, haud scio an jam fructuosiorem, Cic. Att. 14, 11 fin.: so, vectigalia, * Caes. B. G. 1, 36, 4: muraena carne, Hor. S. 2, 8, 44: deterior ac decolor aetas, Verg. A. 8, 326: forma, Lucr. 4, 1275: mores, Plaut. Merc. 5, 1, 9: via, id. Trin. 3, 2, 54 et saep.: video meliora proboque, Deteriora sequor, Ov. M. 7, 21: cuncta aucta in deterius, Tac. A. 2, 82; 3, 10; id. H. 3, 13 al.
    Sup.: genus reipublicae ex bono in deterrimum conversum, Cic. Rep. 2, 26; so, genus, id. ib. 1, 42: finis, id. Lael. 16, 59: causa belli, Hor. S. 1, 3, 107: color, Verg. G. 3, 82: cogitare optima simul et deterrima, Quint. 12, 1, 4 et saep.
  2. II. Of persons: quo deteriores anteponantur bonis, Plaut. Poen. prol. 39; opp. melior, Cic. Phil. 13, 19; Quint. 2, 4, 21 al.; opp. optimus, Liv. 39, 27; opp. strenuior, Plaut. Ep. 3, 4, 10: vidi ego nequam homines, verum te neminem deteriorem, id. Bac. 5, 2, 61 et saep.: peditatu erat deterior, weaker, Nep. Eum. 3 fin.: infideli deterior, Vulg. 1 Tim. 5, 8.
    Sup.: homo deterrime et impudentissime, Cic. Verr. 2, 2, 16; id. Tusc. 1, 33, 81.dēterius, adv., worse, less: de male Graecis Latine scripta deterius, Cic. Fin. 1, 3, 8: nequi deterius huic sit quam quoi pessumest, Plaut. Capt. 3, 5, 80: valeo, Luccei. ap. Cic. Fam. 5, 14: olet herba, Hor. Ep. 1, 10, 19: spe nostra si placeant, id. S. 1, 10, 90.

dētĕrĭōro, āvi, ātum, 1, v. a. [deterior], to make worse, to deteriorate (late Lat.), Claud. Mam. de Statu an. 1, 3 al.

dētĕrĭus, adv., worse, v. deterior fin.

dētermĭnābĭlis, e, adj. [determino], that has an end, finite: materia, Tert. adv. Herm. 41.

dētermĭnātĭo, ōnis, f. [determino], a boundary, conclusion, end: extrema ora et d. mundi, Cic. N. D. 2, 40, 101: exitus et determinatio orationis, id. Inv. 1, 52, 98.

* dētermĭnātor, ōris, m. [determino], one who prescribes or determines: disciplinae, Tert. Pudic. 11.

dē-termĭno, āvi, ātum, 1, v. a., to enclose within boundaries, to bound; to limit, prescribe, determine (rare but class.).

  1. I. Prop.: regiones, limites, confinia, Plaut. Poen. prol. 49: augur regiones ab oriente ad occasum determinavit, Liv. 1, 18 fin.; cf. Asiam ab oriente Armenia minore, ab occidente Phrygia, etc., Plin. 5, 27, 28, § 102: imaginem templi scipione in solo, id. 28, 2, 4, § 15.
  2. II. Transf., to fix, settle, determine: teli ictus, Lucr. 6, 403: segetes in diem, Plin. 8, 25, 39, § 77; cf.: diem jejuniis, Tert. adv. Psych. 2: senatoria et equestria officia biennio spatio, Suet. Galb. 15; Tac. Or. 16: id quod dicit spiritu, non arte determinat, measures, Cic. de Or. 3, 44, 175: judicium determinat causas, Vulg. Prov. 26, 10: mensuram (Ponti), Plin. 4, 12, 24, § 77.
    Poet.: omnia fixa tuus glomerans determinat annus, Cic. Poet. Div. 1, 12.

dē-tĕro, trīvi, trītum, 3, v. a., to rub away, to wear away, to wear out (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic. or Caes.).

  1. I. Prop.: strataque jam volgi pedibus detrita viarum saxea, Lucr. 1, 315: a catena collum detritum cani, Phaedr. 3, 7, 16; so, vestem usu, Plin. 8, 48, 73, § 191; cf.: detrita tegmina, Tac. A. 1, 18: aurum usu, Plin. 33, 3, 19: pedes (viă longă), Tib. 1, 9, 16: frumenta, to thresh out, Col. 1, 6, 23; cf. milium, id. 6, 12, 4: scillam, id. 6, 27, 10: telephion, Plin. 27, 13, 110, § 137: calces deteris, you tread on my heels, Plaut. Merc. 5, 2, 111.
  2. II. Trop., to diminish in force, to lessen, weaken, impair: laudes Caesaris culpă ingeni, Hor. Od. 1, 6, 12: aliquid velut usu ipso, Quint. 2, 4, 7: fulgorem, id. 10, 5, 16: si quid ardoris ac ferociae miles habuit, deteritur, etc., Tac. H. 2, 76 fin.: ab alio genere vitae detriti jam, Gell. 15, 30, 1: quantum detritum est famae, Sil. 7, 247: detrita bellis Suessa, id. 8, 399: detereret sibi multa Lucilius, would polish his verses, Hor. S. 1, 10, 69 (cf. just before, v. 65, limatior).
    Absol.: nimia cura deterit magis quam emendat, Plin. Ep. 9, 35 fin.
    Hence, * dētrītus, a, um, P. a., worn out, trite, hackneyed (for which in Cic. contritus): illa in agendis causis jam detrita, Quint. 8, 6, 51.

dē-terrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a.

  1. I. To frighten from any thing; to deter, discourage from, prevent, hinder (class.).
    Constr.
          1. (α) (Aliquem) ab aliqua re: homines adolescentes a dicendi studio, Cic. de Or. 1, 25, 117: sanos homines a scribendo, id. Brut. 75 fin.; cf. id. Or. 1 fin.: te a dimicatione (opp. ad certam laudem adhortor), id. Fam. 1, 7, 5: eum ab instituto consilio, Caes. B. G. 5, 4; cf.: a proposito, id. B. C. 3, 100, 3: animos a cupiditate, Liv. 22, 42: ferociores annos a licentia, Quint. 2, 2, 3 et saep.
            Without acc.: a turpi meretricis amore, Hor. S. 1, 4, 112.
          2. (β) (Aliquem) de aliqua re: de agro hunc senem, Plaut. Trin. 2, 4, 159: Stoicos de sententia, Cic. Div. 2, 39, 81: me de statu meo, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11 fin.
          3. (γ) (Aliquem) ne, quin, quominus: (poetam) maledictis, ne scribat, Ter. Ph. prol. 3; Cic. Quint. 4, 16; Caes. B. G. 1, 17, 2; 1, 31, 16 al. (but different is Suet. Ner. 47: deterritum putant, ne discerperetur).
            Without acc.: haud ferro deterrere potes, ne me amet, Plaut. Truc. 5, 37.
            With quin: quin loquar haecnumquam me potes deterrere, id. Am. 2, 1, 10; id. Mil. 2, 4, 16; Caes. B. G. 2, 3 fin.
            Pass.,
            Tib. 1, 3, 13; cf.: me homo nemo deterruerit, quin ea sit in his aedibus, i. e. shall make me believe but that, etc., Plaut. Mil. 2, 3, 61.
            With quominus: neque te deterreo, quominus id disputes, Cic. Att. 11, 8; id. Tusc. 1, 38; Liv. 26, 48 al.
          4. (δ) With aliquem and an inf. (very rarely): nefarias ejus libidines commemorare pudore deterreor, Cic. Verr. 1, 5, 14; id. ib. 1, 9, 24.
            (ε) Aliquem aliqua re (very rarely): silvestres homines caedibus et victu foedo, Hor. A. P. 392; cf. Sall. J. 98, 5.
            (ζ) With simple acc.: reliquos magnitudine poenae, Caes. B. C. 3, 8, 3: pavidam ense (with repellere), Ov. M. 14, 296: deterritis tribunis, Liv. 10, 9: Caesar coercendum atque deterrendum Dumnorigem statuebat, Caes. B. G. 5, 7: in deterrenda liberalitate, Cic. Off. 2, 18, 63.
            (η) Absol.: advorsor sedulo et deterreo, Ter. Ad. 1, 2, 64; Cic. Leg. 2, 4, 8; Suet. Caes. 70 al.
  2. II. In Augustan authors, sometimes with an inanimate object, like defendere, prohibere, etc., to avert, keep off: vim a censoribus, Liv. 4, 24 fin.: d. nefas et inhibere bipennem, Ov. M. 8, 767.

dētersĭō, ōnis, f. [detergeo], a cleansing: mitissima, Cael. Aur. Tard. 2, 14, 203.

dētersus, a, um, Part., from detergeo.

dētestābĭlis, e, adj. [detestor], execrable, abominable, detestable (good prose): omen, Cic. Phil. 11, 5, 11; cf.: exsecratus populo Romano, detestabilis, etc., id. ib. 2, 26 fin.: nihil esse tam detestabile tamque pestiferum quam voluptatem, id. de Sen. 12, 41; cf. res (with tetra, misera), id. Tusc. 3, 11 fin.: scelus, id. Lael. 8, 27: exemplum, Liv. 26, 48: voce, Suet. Vit. 10 et saep.
Comp., Cic. Off. 1, 17, 57; Vulg. Sap. 19, 13.
Sup. appears not to occur.
Adv., dētestābĭlĭter, abominably: quod nefarie, quod detestabiliter fecit, Lact. 5, 10, 7.

1. dētestātĭo, ōnis, f. [detestor].

  1. I. In relig. lang.
    1. A. Execration, cursing, detestation, Liv. 10, 38; Hor. Epod. 5, 89; Sen. Ep. 117 med.; Gell. 2, 6, 3; Vulg. Dan. 9, 11.
    2. B. A keeping off, averting, Plin. 15, 30, 40, § 135: scelerum, Cic. Dom. 55, 140.
  2. II. In judicial lang., a formal renunciation under oath: detestatio est denuntiatio facta cum testatione, Dig. 50, 16, 40; cf. detestor, no. II.
    So detestatio sacrorum, the solemn renunciation of the family sacred rites, and thereby of the gens itself, which in arrogatio was made by the son, Gell. 15, 27, 3; cf.: Liber (Servii Sulpicii) de sacris detestandis, id. 6, 12, 1.

* 2. dē-testātĭo, ōnis, f. [2. testis], the removal of the testes, castration, Ap. M. 7, p. 198, 7.

dētestātor, ōris, m. [detestor, no. I.], one who execrates, a curser (eccl. Lat.), Tert. adv. Marc. 4, 27 al.

dētesto, āvi, 1, v. a. [act. collat. form of detestor], to execrate (very rare): detestabant, Amm. 26, 6, 17; v. also detestor fin.

dē-testor, ātus, 1, v. dep. a.

  1. I. In relig. lang.
    1. A. To curse while calling a deity to witness, i. e. to execrate, abominate (for syn. cf.: abominari, adversari, abhorrere, horrere, devovere, execrari): cum (te) viderunt, tamquam auspicium malum detestantur, Cic. Vatin. 16, 39: omnibus precibus detestatus Ambiorigem, * Caes. B. G. 6, 31 fin.; cf.: caput euntis hostili prece, Ov. M. 15, 505: dira exsecratio ac furiale carmen detestandae familiae stirpique compositum, Liv. 10, 41: exitum belli civilis, Cic. Phil. 8, 2 fin. et saep.
        1. b. To call to witness, = testor, obtestor: summum Jovem, deosque, Plaut. Men. 5, 2, 60.
    2. B. To call down upon, denounce while invoking a deity: minas periculaque in caput eorum, Liv. 39, 10, 2: deorum iram in caput infelicis pueri, Plin. Ep. 2, 20, 6.
    3. C. To hate intensely, detest, abominate, abhor: causam auctoremque cladis, Tac. H. 2, 35 fin.: civilia arma adeo detestari, felt such abhorrence for, Suet. Oth. 10: sortem populi Romani, id. Claud. 3: viam pravam Vulg. Prov. 3, 13.
  2. II. Transf., to avert from one’s self by entreaty, to ward off, avert, remove, sc. an evil from one’s self or others, = deprecari, to deprecate: ut a me quandam prope justam patriae querimoniam detester ac deprecer, Cic. Cat. 1, 11: memoriam consulatus tui a republica, id. Pis. 40, 96: invidiam, id. N. D. 1, 44, 123: o di immortales, avertite ac detestamini hoc omen, id. Phil. 4, 4, 10.
  3. III. In judic. lang., to renounce solemnly or under oath: detestatum est testatione denuntiatum, Dig. 50, 16, 238; cf. ib. § 40, and detestatio, II.: Servius Sulpicius in libro de sacris detestandis, etc., Gell. 7, 12, 1.
    Note: In a pass. sense, Ap. Mag. p. 307, 24; August. Ep. ad Macr. 255.
    Esp., in the part. perf., detested, abominated: detestata omnia ejusmodi repudianda sunt, Cic. Leg. 2, 11, 28: bella matribus detestata, Hor. Od. 1, 1, 25.

dē-texo, xŭi, xtum, 3, v. a., to weave off, to finish or make by weaving, to weave, plait (mostly poet.).

  1. I. Lit.: inter decem annos unam togam, Titin. ap. Non. 406, 19; cf.: ad detexundam telam, Plaut. Ps. 1, 4, 7: vestimentum, Dig. 32, 1, 70, § 11.
    Comic.: pallium (qs. to take it from the loom), to steal, Plaut. Am. 1, 1, 138: aliquid viminibus mollique junco, Verg. E. 2, 72; cf.: fiscellam vimine junci, Tib. 2, 3, 15.
  2. II. Trop., to explain, describe, complete, finish: (lacteus) non perpetuum detexens conficit orbem, Cic. Arat. 250: te ab summo jam detexam exordio, Poët. ap. Auct. Her. 2, 27, 42; cf.: ante exorsa et potius detexta prope retexantur, Cic. de Or. 2, 38, 158: at modo coeptum detexatur opus, Aus. Edyll. 10, 411.

dētextus, a, um, Part., from detexo.