Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dĭca, ae, f., = δίκη, law t. t., a lawsuit, judicial process, action. Usually in the phrase dicam scribere (alicui) = δίκην γράφειν τινί, to bring an action against any one, Plaut. Aul. 4, 10, 30; Ter. Ph. 1, 2, 77; 2, 2, 15; Cic. Verr. 2, 2, 14, § 37; 2, 2, 17, § 42: subscribere, Plaut. Poen. 3, 6, 5; and stronger, impingere, to bring a heavy action against one, Ter. Ph. 2, 3, 92: e lege Rupilia sortiri dicas oportere, to select the jury by lot, Cic. Verr. 2, 2, 17.

dĭcābŭla and dĭcĭbŭla, ōrum, n. [dicax], chatter, idle talk (late Lat.), Mart. Cap. 8, § 809; Tert. adv. Val. 20.

dĭcācĭtas, ātis, f. [dicax], biting wit, raillery, banter (for syn. cf.: sal, facetiae, cavillatio, lepos, urbanitas): dicacitas sine dubio a dicendo, quod est omni generi commune, ducta est; proprie tamen significat sermonem cum risu aliquos incessentem, Quint. 6, 3, 21; cf. Cic. de Or. 2, 54, 218; 2, 60, 244; id. Or. 26; Quint. 6, 3, 29 al.

dĭcācŭlus, a, um, adj. [dicax].

  1. * I. Talkative, loquacious: amatrix, Plaut. As. 3, 1, 8.
  2. II. Facetious, witty (perh. only in Appul.): puella (with lepida), Ap. M. 2, p. 118, 2: sermo, id. ib. 3, 135, 9.
    Adv.: dĭcācŭlē, keenly, satirically, facetiously: dixerat probrum, Ap. M. 1, p. 106, 20: tractabat lurconem, id. ib. 8, p. 213, 6.

Dĭcaearchī̆a, ae, f.,

  1. I. the old name of Puteoli, now Puzzuolo, Plin. 3, 5, 9, § 61; cf. Paul. ex Fest. p. 72, 4 Müll.
    Also called Dĭcarchis, ĭdos, f., Petr. 120, 68; and: Dicarchi moenia, Stat. Silv. 2, 2, 96.
  2. II. Derivv.
    1. A. Dĭcaearchi, the inhabitants of that city.
      Gen. plur.
      in Greek form, Dicaearcheum, Lucil. ap. Paul. ex Fest. p. 122, 14 Müll. (cf. Lachm. ad Lucr. vol. 2, p. 193 and 281).
    2. B. Dĭcarchē-us, a, um, adj., of Dicaearchia or Puteoli: sinus, Stat. Silv. 2, 2, 110: urbs, Sil. 13, 385: proles, id. 8, 535.

Dĭcaearchus, i, m., Δικαίαρχος.

  1. I. The founder of Dicaearchia, Stat. Silv. 2, 2, 96.
  2. II. A pupil of Aristotle, a famous philosopher and geographer, Cic. Tusc. 1, 10; 31 fin.; id. Off. 2, 5; Varr. R. R. 1, 2, 16 al.

dĭcaeŏlŏgia, ae, f., = δικαιολογία, a rhet. t. t., a plea, defence, Rutil. Lup. 3, p. 81.

Dĭcarchēus, a, um, v. Dicaearchia, no. II. B.

Dĭcarchis, ĭdis, v. Dicaearchia.

dĭcassit, v. 1. dico init.

dĭcātĭo, ōnis, f. [1. dico, no. II. B. 1.].

  1. I. A formal declaration of intention to become a citizen, Cic. Balb. 11 (v. the passage in its connection).
  2. II. = praedicatio, a praising.
    1. A. Prop., Cod. Theod. 9, 3, 2.
    2. B. As a title: tua dicatio, your Reverence, Cod. Theod. 11, 30, 1; Lact. Mort. pers. 48 al.

dĭcātus, a, um, P. a., v. 1. dico.

dĭcax, ācis, adj. [1. dico], talking sharply, satirical, sarcastic, acute, witty (class.): Demosthenes non tam dicax fuit quam facetus. Est autem illud acrioris ingenii, hoc majoris artis, Cic. Or. 26, 90; cf. Quint. 6, 3, 21; so with facetus, Cic. de Or. 2, 54, 221; id. Cael. 28, 67; with venustus and urbanus, *Catull. 22, 2; with lascivus, Caelius in Quint. 6, 3, 41; with cavillator, Plaut. Truc. 3, 2, 15 et saep.: Satyri, Hor. A. P. 225: dicax in aliquem, Cic. Phil. 2, 31 fin.: argutia, Gell. 12, 2 et saep.
Comp., Cic. de Or. 2, 60, 244; Liv. 32, 34, 3.
Sup., Petr. 113, 12.
Adv. does not occur.

1. dĭco, āvi, ātum, 1 (dixe for dixisse, Val. Ant. ap. Arn. 5, 1; DICASSIT dixerit, Paul. ex Fest. p. 75, 15; rather = dicaverit), v. a. [orig. the same word with 2. dīco; cf. the meaning of abdĭco and abdīco, of indĭco and indīco, dedĭco, no. II. A. al., Corss. Ausspr. 1, 380].

  1. I. To proclaim, make known. So perh. only in the foll. passage: pugnam, Lucil. ap. Non. 287, 30.
    Far more freq.,
  2. II. Relig. t. t., to dedicate, consecrate, devote any thing to a deity or to a deified person (for syn. cf.: dedico, consecro, inauguro).
    1. A. Prop.: et me dicabo atque animam devotabo hostibus, Att. ap. Non. 98, 12: donum tibi (sc. Jovi) dicatum atque promissum, Cic. Verr. 2, 5, 72; cf.: ara condita atque dicata, Liv. 1, 7 (for which aram condidit dedicavitque, id. 28, 46 fin.); so, aram, id. 1, 7; 1, 20: capitolium, templum Jovis O. M., id. 22, 38 fin.: templa, Ov. F. 1, 610: delubrum ex manubiis, Plin. 7, 26, 27, § 97: lychnuchum Apollini, id. 34, 3, 8, § 14: statuas Olympiae, id. 34, 4, 9, § 16: vehiculum, Tac. G. 40: carmen Veneri, Plin. 37, 10, 66, § 178; cf. Suet. Ner. 10 fin. et saep.: cygni Apollini dicati, Cic. Tusc. 1, 30, 73.
      1. 2. With a personal object, to consecrate, to deify (cf. dedico, no. II. A. b.): Janus geminus a Numa dicatus, Plin. 34, 7, 16, § 34: inter numina dicatus Augustus, Tac. A. 1, 59.
    2. B. Transf., beyond the relig. sphere.
      1. 1. To give up, set apart, appropriate a thing to any one: recita; aurium operam tibi dico, Plaut. Bacch. 4, 9, 72; so, operam, id. Ps. 1, 5, 147; Ter. Ph. 1, 2, 12: hunc totum diem tibi, Cic. Leg. 2, 3, 7: tuum studium meae laudi, id. Fam. 2, 6, 4: genus (orationis) epidicticum gymnasiis et palaestrae, id. Or. 13, 42: librum Maecenati, Plin. 19, 10, 57, § 177; cf.: librum laudibus ptisanae, id. 18, 7, 15, § 75 al.: (Deïopeam) conubio jungam stabili propriamque dicabo, Verg. A. 1, 73; cf. the same verse, ib. 4, 126: se Crasso, Cic. de Or. 3, 3, 11; cf.: se Remis in clientelam, * Caes. B. G. 6, 12, 7: se alii civitati, to become a free denizen of it, Cic. Balb. 11, 28; for which: se in aliam civitatem, id. ib. 12 fin.
      2. * 2. (I. q. dedico, no. II. A.) To consecrate a thing by using it for the first time: nova signa novamque aquilam, Tac. H. 5, 16.
        Hence, dĭcātus, a, um, P. a. (acc. to no. II.), devoted, consecrated, dedicated: loca Christo dedicatissima, August. Civ. Dei, 3, 31: CONSTANTINO AETERNO AVGVSTO ARRIVS DIOTIMVS … N. M. Q. (i. e. numini majestatique) EIVS DICATISSIMVS, Inscr. Orell. 1083.