Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dĭdascălĭcus, a, um, adj., = διδασκαλικός, pertaining to instruction, didactic (ante- and post-class.): opusculum, Aus. Ep. 17.
Subst.: Dĭdascălica, ōn or ōrum, n., the title of a work by Attius, in Gell. 3, 11, 4 al.; cf. Madvig Opuscc. Acadd. prior. pp. 87-110.

dīdĭtus, a, um, Part., from 1. dido.

Dīdĭus, a, um,

  1. I. the name of a Roman plebeian gens; so T. Didius, consul in the year 656 a. u. c., Cic. Planc. 25, 61; Ov. F. 6, 568 al.; Didius Julianus, emperor of Rome in the year 193 A. D., whose life is written by Spartianus.
  2. II. Adj.: Lex Didia sumptuaria, of the year 610 a. u. c., Macr. S. 2, 13, 6. Another law: Lex Caecilia Didia, of the year 656, Cic. Sest. 64, 135; id. Att. 2, 9, 1 al.

1. dī-do (also written disdo; v. the foll.), didĭdi, didĭtum, 3, v. a., to give out, spread abroad, disseminate, distribute (anteclass. and poet.; esp. in Lucr.; once in Tac.).

  1. I. Lit.: numquam ego argentumdisdidi, Cato ap. Fronto Ep. ad Anton. 1, 2, p. 150: in venas cibum, Lucr. 2, 1136; 4, 956; 6, 947; cf. id. 3, 703; 4, 633: omne per caules palati, id. 4, 623; cf. id. 3, 246; 5, 269; 6, 1166.
    Absol.: dide, disice, Caecil. ap. Cic. Cael. 16, 37 (Com. Frag. v. 239 Rib.).
  2. II. Trop.: dum munia didit (sc. servis), Hor. S. 2, 2, 67: per magnas didita gentes Solatia vitae, Lucr. 5, 20; cf.: rumor per agmina Trojana, Verg. A. 7, 144: tua terris didita fama, id. ib. 8, 132; cf.: fama in populos, Sil. 1, 186: fama per provincias, Tac. A. 11, 1.

2. Dīdō, ūs and ōnis, f., Διδώ, the celebrated foundress of Carthage, daughter of the Tyrian king Belus, wife of Sichaeus, and sister of Pygmalion; called also Elisa or Elissa.
Nom.
Dido, Verg. A. 1, 299; 340; 360 et saep.; Ov. Am. 2, 18, 25; id. F. 3, 545; 640.
Gen. Dīdōnis, Just. 11, 10, 13; Aug. Conf. 1, 13; Macr. Sat. 4, 3, 6 al.: Dīdūs, Cornutus ap. Charis. p. 102 P.
Dat. Dīdō, Macr. Sat. 5, 2, 14 (dub. al. Didoni): Dīdōni, Tert. Anim. 33.
Acc. Dīdō, Verg. A. 4, 383; Ov. H. 7, 7; 133 (in both passages several MSS. read Didon); Vell. 1, 6, 2: Didonem, Treb. Pol. Trig. Tyr. 27, 1; August. Conf. 1, 13: Dīdūn, Atteius ap. Charis. l. l.
Abl. Dīdōne, Enn. ap. Prisc. p. 685 P.; Serv. Verg. A. 1, 223 (cf. Neue Formenl. 1, 352).

dī̆drāchmon, i, and dī̆drāchma, ătis, n., = διδραχμον, a double drachma, Tert. Praescr. 11; Vulg. Matt. 17, 23 al.

dī-dūco, xi, ctum, 3, v. a., to draw apart; to part, split, separate, sever, sunder, divide (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: ventus eas (sc. nubes) leviter diducit, Lucr. 6, 215: cum compresserat digitos pugnumque feceratcum autem diduxerat et manum dilataverat, etc., Cic. Or. 32, 113; of the graceful movements of the arms in dancing: molli diducit candida gestu brachia, Prop. 3, 15, 5 (Müll. al. deducit): candida seu molli diducit brachia motu, Stat. S. 3, 5, 66; cf. oculum, Cels. 7, 7, 4: supercilium volnere diductum, Plin. 11, 37, 57, § 157: pedem et crus in diversa, Cels. 8, 22: os, Plin. 32, 4, 14, § 36: nares, Quint 11, 3, 80: labra, ib. 81: fauces immani hiatu, to stretch, Sil. 3, 194: rictum risu, Hor. S. 1, 10, 7 et saep.: nodos manu, Ov. M. 2, 560; cf.: complexus vestros, Prop. 1, 13, 19: humum, Ov. M. 8, 588; cf.: arva et urbes, Verg. A. 3, 419: terram, id. G. 2, 354: scopulos (Hannibal), Juv. 10, 153; cf. of natural cleavings of the earth, Tac. A. 2, 47; 12, 69: cibum, i. e. to digest = digerere, Cels. 3, 4 fin.; v. the foll.: mixti neque inter se diducti colores, Cels. 2, 8 et saep.
      With in: crudam materiam in corpus omne diduci, Cels. praef.: maxima flumina in rivos diducuntur, Quint. 5, 13, 13; cf.: domum in multos diductam recessus, id. 11, 2, 18.
    2. B. In partic. milit. t. t., to separate the forces, in a good or (more freq.) in a bad sense; to divide, distribute; to disperse, scatter: diductis nostris paullatim navibus, Caes. B. C. 2, 6, 2: instruunt aciem diductam in cornua, Liv. 5, 38, 1 Drak.; cf.: diducta propere in cornua levis armatura est, id. 21, 55, 5: diductis in latera viribus, Front. Strat. 2, 3, 8 Oud.: ordines, id. ib. 2, 3, 12; 2, 6, 4: copias, Caes. B. C. 3, 111, 2: cornua, Liv. 31, 21, 14: robur, Luc. 3, 584 Cort.; and poet.: choros, Verg. A. 5, 581: ubi Crassus animadvertit, suas copias propter exiguitatem non facile diduci, Caes. B. G. 3, 23, 7; 6, 34, 5; id. B. C. 3. 40, 2; Sall. J. 25, 9; Liv. 26, 41; Tac. A. 2, 11; 4, 2; Front. Strat. 4, 7, 31 et saep.
  2. II. Trop. (mostly post-Aug.): cum diducaris ab eo, quicum libentissime vixeris, Cic. Inv. 1, 55 fin.; cf.: amicitias cohaerentes, Sen. de Ira, 2, 29: nuptias, id. Contr. 2, 13; cf. matrimonium, Suet. Oth. 3; and: si repudio diducta fuerit, Sen. Contr. 2, 10: diducta civitas ut civili bello, divided into parties, Tac. A. 4, 17; cf. below: in sterili jejunaque materia, eandem speciem laudis diducere ac spargere, Plin. Pan. 66, 1; cf. argumenta, Quint. 4, 2, 82; 5, 13, 12: nomina, id. 6, 3, 17 Spald.: litem domini et conductoris, i. e. to settle, adjust, Col. 3, 13, 12 et saep.
    With in: assem in partes centum, Hor. A. P. 326: in tres partes medicina diducta est, Cels. praef.: haec omnia rursus in species, Quint. 2, 14, 5; cf. id. 5, 10, 61; 94 al.: divisionem in digitos, to tell off on one’s fingers, id. 4, 5, 24 (coupled with partiri); cf. argumenta, id. 11, 1, 53: animum in tam multiplex officium, id. 20, 7, 9: ultio senatum in studia diduxerat, Tac. H. 4, 6; 2, 68; cf.: seditio in diversa consilia diduxerat vulgum, Curt. 9, 1; of classification, to divide: in tres partes medicinam, Cels. praef.

dīductĭo, ōnis, f. [diduco], an expanding, separating (very rare; perh. only in Seneca): ostendit intentionem spiritus velocitas ejus et diductio, Sen. Q. N. 2, 8, 2: in diductione rerum, in dividing, separating the elements, id. ib. 3, 13, 2.

dīductus, a, um, Part., from diduco.

Dĭdymae, ārum, f.

  1. I. A group of islands on the coast of Troas, Plin. 5, 31, 38, § 138.
  2. II. Islands on the coast of Lycia, Plin. 5, 31, 35, § 131. (In Ov. M. 7, 469, the better reading is Didyme.)

Dĭdymaeus, a, um, adj. of Didyma, a city of Ionia: oraculum Didymaei Apollinis, Plin. 5, 29, 31, § 112; cf. ib. 6, 16, 18, § 49; Macr. Sat. 1, 17, 64, and v. Didyme, no. III.

Dĭdymāon, ŏnis, m., the name of a skilful artificer, Verg. A. 5, 359.

Dĭdymē, ēs, f.

  1. I. An island near Sicily, Plin. 3, 9, 14, § 94; Mel. 2, 7, 18; Ov. F. 4, 475.
  2. II. An island in the Aegaean Sea, Ov. M. 7, 469.
  3. III. A city in Ionia (also called Dĭdyma, Δίδυμα), in the Milesian territory, now Jeronda or Joran, with a temple and oracle of Apollo, called Dĭdy-mēon, i, n., Διδυμεῖον, Curt. 7, 5, 28; cf. Mütz. and Zumpt, ad h. l.
    Hence also, Dĭdymeus (trisyl.), ei, m., = Διδυμεύς, the Didymean, i. e. Apollo, Mel. 1, 17, 1.