Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

diffāmātĭo, ōnis, f. [diffamo], a publishing, promulgation (late Lat.), Aug. Civ. D. 3, 31.

diffāmĭa, ae, f. [dis-fama], defamation (late Lat.), Aug. Civ. D. 3, 31 al.

dif-fāmo, āvi, ātum, 1, v. a. [fama], to spread abroad by an ill report; to publish, divulge.

  1. I. Prop. (rare and not anteAug.): vulgat adulterium diffamatumque parenti Indicat, Ov. M. 4, 236; cf. prava, Tac. A. 14, 22: nomen pessimum super virginem, Vulg. Deut. 22, 19.
    1. B. To decry, defame, malign: viros feminasque procacibus scriptis, Tac. A. 1, 72; cf.: aliquem probroso carmine, id. ib. 15, 49: aliquem probris, Ap. M. 1, p. 107; Vulg. Matt. 9, 31.
      With acc. and inf.: diffamat, incendio repentino domum suam possideri, Ap. M. 4, p. 147.
  2. II. To declare, make known, proclaim widely (late Lat.): Deus diffamatur, Aug. de Morib. Eccl. 14: sermonem, Vulg. Marc. 1, 45.

diffarrĕātĭo, ōnis, f., an ancient form of Roman divorce (cf.: remancipatio, divortium, repudium): genus sacrificii, quo inter virum et mulierem fiebat dissolutio. Dicta diffarreatio, quia fiebat farreo libo adhibito, Paul. ex Fest. p. 74, 13 Müll. (opp. confarreatio); Inscr. Orell. 2648; v. confarreatio.