Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dī-jŭgo (disj-), no perf., ātum, 1, v. a., to separate: aliquem ab aliquo (with dijunxit), Arn. 5, p. 162.

dīs-ĭcĭo (or dissĭcio, Lucr. 3, 639; less correctly, dis-jĭcio), jēci, jectum, 3, v. a. [jacio], to throw asunder; to drive asunder; to scatter, disperse (freq. in poets and historians, esp. since the Aug. per.; not in Cic., Plaut., or Ter.).

  1. I. In gen.: partibus disjectis disque supatis, Lucr. 1, 651; cf. id. 1, 1020: materies, id. 2, 939: vis animaï (with dispertita and discissa), id. 3, 639: equi, id. 5, 400: in vasta urbe lateque omnibus disjectis moenibus, i. e. distributed, stretching out in various directions, Liv. 24, 2; cf. id. 24, 33 fin.: disjecta nube, Plin. 2, 49, 50, § 134: nubes, Ov. M. 10, 179: nubila, id. ib. 1, 328: membra, id. ib. 3, 724; cf.: corpora ponto (with age diversos), Verg. A. 1, 70: rates, id. ib. 1, 43; cf.: naves passim, Liv. 30, 24: naves in aperta Oceani, Tac. A. 2, 23 et saep.: frontem mediam mentumque securi, Verg. A. 12, 308; cf.: scyphus in duas partes disjectus, Varr. ap. Gell. 3, 14, 3: crinem disjecta Venus, with dishevelled hair, Sil. 5, 203; of money, to squander, Val. Max. 3, 5, 2.
  2. II. In partic.
    1. A. Milit. t. t., to disperse, scatter, rout the enemy: ea (phalange) disjecta, Caes. B. G. 1, 25, 2; Liv. 44, 41; Pompeius ap. Cic. Att. 8, 12 B.: Sall. C. 61, 3; id. J. 50, 6; Nep. Milt. 2 al.: hostium disjecta frangere, the scattered enemy, Amm. 29, 4.
    2. B. Pregn., to dash to pieces, lay in ruins, destroy; to frustrate, thwart, bring to naught.
      1. 1. Lit.: arcem a fundamentis, Nep. Timol. 3, 3: moenia urbium, id. ib. § 2; Ov. M. 12, 109: statuas, Suet. Caes. 75: sepulchra, id. ib. 81 al.: globum consensionis, to dissolve, Nep. Att. 8, 4: pecuniam, i. e. to squander, Val. Max. 3, 5, 2; cf. absol.: dide, disice, per me licet, Caecil. ap. Cic. Cael. 16, 37.
      2. 2. Trop. (i. q. discutere, II. B. 2.): dissice compositam pacem, Verg. A. 7, 339; so, pacem, Sil. 2, 295: rem, Liv. 2, 35: consilia ducis, id. 25, 14: cogitationem regiam, Vell. 1, 10: exspectationem novarum tabularum, Suet. Caes. 42.

disjecto, āre, v. freq. a. [disicio], to hurl hither and thither, to scatter, disperse: disjectare solet magnum mare transtra, cavernas, etc., Lucr. 2, 553; id. ib. 562; 3, 501: conspiratas gentes, Amm. 16, 3; cf. id. 19, 7.

1. disjectus, a, um, Part., from disicio.

* 2. disjectus, ūs, m. [disicio], a casting asunder, scattering, Lucr. 3, 928.

dis-jicio, v. disicio.

disjŭgātĭo and disjŭgo, v. dijug.

disjunctē, adv., separately, distinctly, etc., v. disjungo, P. a. fin. a.

disjunctim, adv., separately, etc., v. disjungo, P. a. fin. b.

disjunctĭo or dījunctio, ōnis, f. [disjungo], a separation (a Ciceron. word).

  1. I. In gen.: in tanta disjunctione meorum, tanta acerbitate, Cic. Sest. 21, 47; cf. (amicorum), with alienatio, id. Lael. 21: animorum disjunctio dissensionem facit, i. e. the diversity, difference, id. Agr. 2, 6, 14; cf. sententiae, id. Prov. Cons. 17, 40.
  2. II. In partic.
    1. A. In philos. lang., an opposition of two propositions disjunctively connected in a syllogism, Cic. N. D. 1, 25, 70; id. Top. 14, 56; id. Ac. 2, 30, 97; id. Fat. 16, 37; cf. disjunctus.
    2. B. In rhet., a fig. of speech.
      1. 1. Corresp. to the Gr. διεζευγμένον, Cic. de Or. 3, 54, 207 (quoted in Quint. 9, 1, 35); Auct. Her. 4, 27; Gell. 2, 7 fin.
      2. 2. Corresp. to the Gr. συνωνυμία, i. e. the use of different words or phrases having the same import, Quint. 9, 3, 45.

disjunctīvus or dīj-, a, um, adj. [disjungo], placed in opposition, opposed to each other (post-class.).

  1. I. In philos. lang.: proloquium, i. q. disjunctio (II. A.), Gell. 5, 11, 9; cf. ib. § 8.
  2. II. In gram. lang., disjunctive, expressed with disjunctive particles (aut, vel, sive, etc.), Charis. p. 199 P. et saep.; Dig. 35, 1, 78 al.

disjunctus, a, um, Part. and P. a., from disjungo.

dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to conjungo (freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. Esp., to unyoke draught cattle: asinum, bovem ab opere, Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251: bovem opere, Col. 6, 15, 2; and simply bovem, id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.
    2. B. To wean sucklings: agnos a mamma, Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.
    3. C. In gen., to divide, separate, part, remove.
          1. (α) With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18: intervallo locorum et temporum dijuncti sumus, Cic. Fam. 1, 7: quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat, Sall. J. 92, 5 et saep.
          2. (β) With ab: nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari, Cic. Verr. 2, 4, 53: qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur, Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.
          3. (γ) With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.
          4. * (δ) With inter se, Lucr. 3, 803.
  2. II. Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).
          1. (α) With acc. only (very rarely): sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc., Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.
          2. (β) With ab: ea res disiunxit illum ab illa, Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.: eos a colonis, Cic. Sull. 21: populum a senatu, id. Lael. 12, 41: Pompeium a Caesaris amicitia, id. Phil. 2, 9 fin.: me ab orationibus, id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.: nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore), id. Tusc. 1, 31: pastionem a cultura, Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3: honesta a commodis (opp. commiscere), Cic. N. D. 1, 7, 16: artem a scientia, Quint. 2, 15, 2: veterem amicitiam sibi ab Romanis, Liv. 42, 46, 6 et saep.
            Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.
            With ab or absol.
    1. A. Lit.: Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus, Cic. Pis. 37, 91; cf.: in locis disjunctissimis maximeque diversis, id. de Imp. Pomp. 4.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen., apart, different, remote.
          1. (α) With ab: vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta, Cic. Rosc. Am. 14, 39: homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos, id. Sest. 67, 141: mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti, id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.: nihil est ab ea cogitatione dijunctius, id. Ac. 2, 20 fin. et saep.
          2. (β) Absol.: neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi, id. de Or. 3, 15, 57: ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat, id. Fin. 2, 14, 45.
      2. 2. Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed: conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes, Cic. Part. Or. 6, 21; cf. of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum, Tac. Or. 18.
      3. 3. In dialectics, opposed: disjuncta conjungere, Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.
        As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci διεζευγμένον ἀξίωμα, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.
        Adv.
        1. a. disjunctē (dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.
          Comp.: non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis, Cic. Phil. 2, 13, 32.
          Sup., Amm. 20, 3, 11.
        2. b. disjunctim (dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al.

disjurgĭum, ii, n. [dis-jurgium], a difference, quarrel, Inscr. Orell. 3023; 4777.