Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

II. dīs, neutr. dite (mostly poet.; in prose very rare before the Aug. per.): dis quidem esses, Ter. Ad. 5, 1, 8: dite solum, Val. Fl. 2, 296: hujus ditis aedes, Ter. Ad. 4, 2, 42; so, ditis domus, Hor. Epod. 2, 65: diti placitura magistro, Tib. 2, 5, 35: ditem hostem, Liv. 9, 40: ditem, Ter. Heaut. 3, 3, 48; id. Phorm. 4, 3, 48; Suet. Galb. 3: diti de pectore, Lucr. 1, 414: in diti domo, Liv. 42, 34, 3: patre diti, Nep. Att. 1, 2: quam estis maxume potentes, dites, fortunati, etc., Ter. Ad. 3, 4, 57; so, dites, Tib. 1, 1, 78; 3, 6, 13; Hor. C. 1, 7, 9; Sil. 3, 673: Persarum campi, Curt. 3, 25, 10: terrae, Tac. A. 4, 55: delubra ditia donis, Ov. M. 2, 77; so, opulenta ac ditia stipendia, Liv. 21, 43: pectora ditum, Sen. Herc. Oet. 649; for which: regem ditium Mycenarum, Aus. Grat. Act. 59: ditibus indulgent epulis, Stat. Th. 5, 187: ditibus promissis, Sil. 3, 512.

      1. b. Comp.
        1. (α) dīvĭ-tior (most freq. in prose and poetry, except Hor., v. seq. β), Plaut. Aul. 5, 2; id. Ps. 5, 2, 24; Ter. Ph. 1, 1, 8; Lucr. 5, 1114; Cic. Rep. 1, 17, 28; 1, 32; id. Lael. 16, 58; id. de Or. 3, 48, 185; id. Par. 6, 3, 49; Ov. H. 16, 34; id. M. 6, 452 al.
        2. (β) dītior, Liv. Praef. § 11; Hor. S. 1, 1, 40; 1, 5, 91; 1, 9, 51; 2, 7, 52; Sil. 13, 684; Stat. Th. 3, 481; Gell. 4, 1, 1.
      2. c. Sup.
        1. (α) dīvĭtissi-mus (good prose), Cic. Off. 2, 17; id. Div. 1, 36; id. Par. 6, 2, 48; Nep. Alcib. 2; id. Phoc. 1, 2; Sen. Contr. 2, 9, 7; Curt. 4, 4, 24.
        2. (β) dītissimus (mostly poet. and in post-Aug. prose), Verg. G. 2, 136; id. A. 1, 343; 7, 537; 9, 360; 10, 563; Ov. M. 5, 129; Val. Fl. 5, 123; Sil. 3, 397; Aus. Epigr. 54 (twice); * Caes. B. G. 1, 2, 1; Nep. Alcib. 2, 1; Liv. 9, 31; 17, 14; 10, 46; Suet. Ner. 9.
          Adv.: dītĭus, more richly or splendidly (post-Aug. and very rare): ditius habitare, Stat. S. 1, 5, 31.
          Sup.: ditissime domos exornare, App. de Deo Socr. p. 54, 14.

Divĭco, ōnis, m., a distinguished Helvetian, a general in the war against Cassius, and ambassador to Caesar, Caes. B. G. 1, 13, 2; 1, 14, 7.

dīvĭdĭa, ae, f. [dividus] (ante-class.; most freq. in Plaut.; not found in Ter.), division; hence trop.,

  1. I. Dissension, discord: ne horum dividiae et discordiae dissipent divitias, Att. ap. Non. 101, 20 (Rib. Trag. Fragm. p. 212; cf.: dissensiones, Non.); cf.: dividiam discordiam, Paul. ex Fest. p. 70, 15.
  2. II. (Like the Gr. μέριμνα, from μερίς, μερίζω, to divide, qs.: affectus animum dividens diverseque trahens; cf. Ter. And. 1, 5, 25; Verg. A. 4, 285.) Care, trouble, disquiet, vexation: dividia ab dividendo dicta, quod divisio distractio est doloris, Varr. L. L. 7, 60 M.: dividias mentis conficit omnis amor, Poëta ap. Fulg. 564, 28: nam quod tibi est Aegre, idem mihi est dividiae, Plaut. Cas. 2, 2, 11; id. Bacch. 4, 6, 1; id. Stich. 1, 1, 19 (with senio, Turp. ap. Non. 96, 23; Rib. Com. Fragm. p. 92); cf. Plaut. Truc. 4, 4, 3: hujus me dividia cogit plus quam est par loqui, Att. ap. Non. 96, 21 (Rib. Trag. Fragm. p. 155): dividia est taedium, Non. ib.

dīvĭdĭcŭla, antiqui dicebant, quae nunc sunt castella, ex quibus a rivo communi aquam quisque in suum fundum ducit, reservoirs, water-works, Paul. ex Fest. p. 70, 12 Müll. [divido].

dī-vĭdo, vīsi, vīsum, 3 (perf. sync. divisse, Hor. S. 2, 3, 169), v. a. [root vidh-, to part, split; Sanscr. vidhyati, to penetrate, whence vidhava; Lat. vidua].

  1. I. To force asunder, part, separate, divide (very freq. and class.; cf.: distribuo, dispertio; findo, scindo, dirimo, divello, separo, sejungo, segrego, secerno).
    1. A. Lit.: Europam Libyamque rapax ubi dividit unda, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 20; and id. N. D. 3, 10: discludere mundum membraque dividere, Lucr. 5, 440; cf.: si omne animal secari ac dividi potest, nullum est eorum individuum, Cic. N. D. 3, 12: crassum aërem, id. Tusc. 1, 19 fin. (with perrumpere); cf. nubila, Hor. C. 1, 34, 6: muros, to break through, Verg. A. 2, 234: marmor cuneis, to split, Plin. 36, 5, 4, § 14; cf.: hunc medium securi, Hor. S. 1, 1, 100: mediam frontem ferro, Verg. A. 9, 751; also simply, insulam, for to divide into two parts, Liv. 24, 6.
      Poet.: vagam caelo volucrem, i. e. to cleave, to shoot, Sil. 2, 90: sol … in partes non aequas dividit orbem, Lucr. 5, 683; so Galliam in partes tres, Caes. B. G. 1, 1: vicum in duas partes flumine, id. ib. 3, 1, 6: civitatem Helvetiam in quatuor pagos, id. ib. 1, 12, 4: populum unum in duas partes, Cic. Rep. 1, 19; cf. Caes. B. G. 7, 32, 5; id. B. C. 1, 35, 3: divisi in factiones, Suet. Ner. 20 et saep.
      1. 2. Transf.
        1. a. For distribuere, to divide among several, to distribute, apportion: praedam, Plaut. Rud. 4, 3, 72: argentum, id. Aul. 2, 2, 3: pecudes et agros, Lucr. 5, 1109; cf. agros, Cic. Rep. 2, 18: agrum viritim, id. Brut. 14, 57; cf.: bona viritim, id. Tusc. 3, 20, 48: munera, vestem, aurum, etc., Suet. Aug. 7 et saep.: nummos in viros, Plaut. Aul. 1, 2, 30: Thracia in Rhoemetalcen inque liberos Cotyis dividitur, Tac. A. 2, 67; cf. id. ib. 3, 38. So of distributing troops in any place: equitatum in omnes partes, Caes. B. G. 6, 43, 4: exercitum omnem passim in civitates, Liv. 28, 2; cf. id. 6, 3 fin.: Romanos in custodiam civitatium, id. 43, 19; cf. id. 37, 45 fin.; cf. also: conjuratos municipatim, Suet. Caes. 14: agros viritim civibus, Cic. Rep. 2, 14; so with dat. (most freq.): agrum sordidissimo cuique, Liv. 1, 47; cf. id. 34, 32; Suet. Caes. 20 et saep.: tabellas toti Italiae, Cic. Sull. 15: praedam militibus, Sall. J. 91, 6: loca praefectis, Liv. 25, 30: duo praedia natis duobus, Hor. S. 2, 3, 169: oscula nulli, id. C. 1, 36, 6 et saep.; cf. in double construction: divisit in singulos milites trecenos aeris, duplex centurionibus, triplex equiti, Liv. 40, 59: inter participes praedam, Plaut. Pers. 5, 1, 5; so, inter se, id. Poen. 3, 5, 30; Nep. Thras. 1 fin.: per populum fumantia (liba), Ov. F. 3, 672; so, agros per veteranos, Suet. Dom. 9: dimidiam partem cum aliquo, Plaut. Aul. 4, 10, 37; so id. Am. 5, 1, 73; id. Stich. 5, 4, 15: praemia mecum, Ov. F. 4, 887.
          Absol.: non divides (with dispertire), Plaut. Aul. 2, 4, 4; so Liv. 44, 45; Ov. M. 13, 102 al.
        2. b. In mercant. lang. like distrahere and divendere, to sell piecemeal, in parcels, to retail, Suet. Caes. 54; id. Ner. 26.
        3. c. In mal. part., Plaut. Aul. 2, 4, 4 Wagner; 7; cf. Petr. 11 Büch.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen.: bona tripartito, Cic. Tusc. 5, 13 fin.: annum ex aequo, Ov. M. 5, 565: horas (bucina), Luc. 2, 689: tempora curarum remissionumque, Tac. Agr. 9: dignitatem ordinum, id. A. 13, 27: et explanare ambigua, Cic. Or. 32 fin.: idem genus universum in species certas partietur et dividet, id. ib. 33, 117; cf. of logical or rhet. division, id. Fin. 2, 9, 28; Quint. 3, 6, 37 et saep.: verba, to divide at the end of the line, Suet. Aug. 87: nos alio mentes, alio divisimus aures, Cat. 62, 15; cf.: animum nunc huc celerem, nunc dividit illuc, Verg. A. 4, 285.
      2. 2. In partic.
        1. a. Sententiam, polit. t. t., to divide the question, i. e. to take the vote separately upon the several parts of a motion or proposition: divisa sententia est postulante nescio quo, Cic. Mil. 6, 14; id. Fam. 1, 2; Plin. Ep. 8, 14, 15; Sen. Ep. 21; id. Vit. Beat. 3. The expression used in requiring this was DIVIDE, Ascon. Cic. Mil. 6, 14.
        2. b. (Acc. to A. 2. a.) To distribute, apportion: sic belli rationem esse divisam, ut, etc., Caes. B. C. 3, 17, 3: haec temporibus, Ter. And. 3, 1, 18; Just. Praef. § 3: ea (negotia) divisa hoc modo dicebantur, etc., Sall. C. 43, 2.
        3. c. Pregn., to break up, dissolve, destroy = dissolvere: nostrum concentum, Hor. Ep. 1, 14, 31: ira fuit capitalis ut ultima divideret mors, id. S. 1, 7, 13: dividitur ferro regnum, Luc. 1, 109; cf.: dividimus muros, et moenia pandimus urbis, Verg. A. 2, 234.
        4. d. To accompany, i. e. to share upon an instrument a song sung by a voice: grata feminis Imbelli cithara carmina divides, Hor. C. 1, 15, 15.
  2. II. To divide, separate, part from; to remove from (class.).
    1. A. Lit.: flumen Rhenus agrum Helvetium a Germanis dividitflumen Rhodanus provinciam nostram ab Helvetiis dividit, Caes. B. G. 1, 2, 3; 1, 8, 1; 5, 11, 9: Macedoniam a Thessalia, id. B. C. 3, 36, 3: Gallos ab Aquitanis, id. B. G. 1, 1, 2 al.: tota cervice desecta, divisa a corpore capita, Liv. 31, 34, 4: populum distribuit in quinque classes, senioresque a junioribus divisit, Cic. Rep. 2, 22: tam multa illa meo divisast milia lecto, Quantum, etc., Prop. 1, 12, 3; cf.: dextras miseris complexibus, Stat. Th. 3, 166: tuis toto dividor orbe rogis, Ov. Pont. 1, 9, 48: dividor (sc.: ab uxore) haud aliter, quam si mea membra relinquam, Ov. Tr. 1, 3, 73; cf. Prop. 1, 12, 10: (Italiam) Longa procul longis via dividit invia terris, separates, keeps distant, Verg. A. 3, 383; cf. id. ib. 12, 45: discedite a contactu ac dividite turbidos, Tac. A. 1, 43 fin.
    2. B. Trop., to separate, distinguish: legem bonam a mala, Cic. Leg. 1, 16, 44: defensionem (opp. se comitem exitii promittebat), Tac. A. 3, 15.
      1. 2. Transf., for distinguere (II.), to distinguish, decorate, adorn (very rare): qualis gemma micat, fulvum quae dividit aurum, Verg. A. 10, 134: scutulis dividere, Plin. 8, 48, 74, § 196.
        Hence, dīvīsus, a, um, P. a., divided, separated: divisior, Lucr. 4, 962.
        Adv.
          1. (α) dīvīse, distinctly, separately, Gell. 1, 22, 16; 7, 2 fin.; Tert. Carn. Chr. 13.
          2. (β) dīvīsim, separately, Hier. Ep. 100, 14.

* dīvĭdŭĭtas, ātis, f. [dividuus], division, Dig. 35, 2, 80.

* dīvĭdus, a, um, adj. [divido], separated: nosque ut sevorsum dividos leto offeres, Att. ap. Non. 95, 25 (Trag. v. 118 Rib.: separatos, Non.).

dīvĭdŭus, a, um, adj. [divido].

  1. I. Divisible: omne animal et dissolubile et dividuum sit necesse est, Cic. N. D. 3, 12, 29; id. Univ. 7, 19; Col. 12, praef. 8.
  2. II. Divided, separated (mostly poet. and in postAug. prose): dividuom talentum faciam, Plaut. Rud. 5, 3, 53; cf. Ter. Ad. 2, 2, 33: munere, * Hor. Ep. 1, 17, 49: coma, Ov. Am. 1, 5, 10: aqua, id. F. 1, 292: equi amne, id. Am. 2, 488: luna, i. e. a half-moon, Plin. 2, 97, 99, § 215: arbores, with a parted trunk, id. 16, 30, 53, § 122: labor apium, Sen. Ep. 121 fin.: dividuum (me) tenent alter et alter amor, Ov. Am. 2, 10, 10.
    1. B. In the later gramm.: dividuum nomen, quod a duobus vel amplioribus ad singulos habet relationem, vel ad plures in numeros pares distributos, ut uterque, alteruter, quisque, singuli, bini, terni, centeni, Prisc. p. 581 P.

dīvĭgĕna, ae, m., = θεογενής, born of God, Gloss. Lat. Gr.

dīvīnātĭo, ōnis, f. [divino].

  1. I. The faculty of foreseeing, predicting, divination, μαντική (cf.: augurium, auspicium, vaticinium, praesagium, praedictio), Cic. Div. 1, 1; 2, 5, 13; 2, 63, 130; id. N. D. 1, 22, 55; id. Leg. 2, 13, 32; id. Rosc. Am. 34, 96; Nep. Att. 9, 1; 16 fin.: animi, Cic. Fam. 3, 13: mendax, Vulg. Ezech. 13, 7.
  2. II. Jurid. t. t., an examination, as to which of several accusers presenting themselves was the most proper to conduct the accusation. So the title of Cicero’s oration against Caecilius: Divinatio in Caecilium; cf. Ascon. Argum.; Quint. 3, 10, 3; 7, 4, 33; Gell. 2, 4; Cic. Q. Fr. 3, 2, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 3; Suet. Caes. 55.

* dīvīnātor, ōris, m. [divino], a soothsayer, diviner, Firm. Math. 5, 5 fin.

dīvīnātrix, īcis, f. [divinator], she who or that which divines; prophetic, divining.
Adjectively: artes, Tert. Anim. 46: virga, Mart. Cap. 1, § 7.

dīvīne, adv., v. divinus fin.

* dīvīnĭ-pŏtens, entis, adj. [divinus], mighty in divination (with saga), App. M. 9, p. 230, 29.

* dīvīni-scĭens, entis, adj. [divinus], skilled in divination: magia, App. Mag. p. 290, 34.

dīvīnĭtas, ātis, f. [divinus], Godhead, divinity.

  1. I. Prop., Cic. N. D. 1, 13, 34; 14 fin.; id. Div. 2, 11 al.
    Of the deified Romulus, Liv. 1, 15; and of Augustus, Suet. Aug. 97.
  2. II. Transf.
    1. A. The power of divining, divination, Cic. Div. 2, 58; 38; Plin. 2, 58, 59, § 149.
    2. B. Divine quality, divine nature, excellence; of the orator, Cic. de Or. 2, 20, 86 (opp. humanitas); 2, 74; 89; id. Or. 19, 62: (memoriae), Quint. 11, 2, 7; Vulg. Rom. 1, 20.
      In plur.: divinitates splendoresque astrorum, Vitr. 9, 1 med.

dīvīnĭtus, adv. [divinus], from heaven, by divine providence or influence (class.).

  1. I. Prop.: divinitus latae suppetiae, Plaut. Am. 5, 1, 53; cf.: non partum per nos, sed divinitus ad nos delatum, Cic. de Or. 1, 46, 202: Lucr. 2, 180; 5, 199: divinitus accidere, Cic. Part. 23 fin.: velut prodigio divinitus facto, Quint. 1, 10, 47: forte quadam divinitus super ripas Tiberis effusus, Liv. 1, 4, 4: casu quodam an divinitus, Suet. Claud. 13 fin.; cf.: seu forte seu divinitus, Aur. Vict. Vir. Ill. 2: quia sit divinitus illis Ingenium, Verg. G. 1, 415.
  2. II. Transf.
    1. A. By divine communication, by inspiration, prophetically: solus hic homo’st, qui sciat divinitus, Plaut. Curc. 2, 1, 33; Lucr. 1, 736; 5, 52; Cic. Sull. 15, 43; id. de Or. 1, 7, 26; and opp. conjectura, Suet. Caes. 1 fin. Ruhnk.: inspirata, Vulg. 2 Tim. 3, 16.
    2. B. Divinely, admirably, excellently (mostly Ciceronian): quae philosophi divinitus ferunt esse dicta, Cic. de Or. 1, 7, 28: dicta, id. de Or. 3, 1 fin.; 2, 2, 7; cf.: loquitur Pompeius, id. Att. 2, 21 fin.: scripta, id. Fam. 1, 9, 12: ille locus inductus a me, id. Att. 1, 16, 9: meriti homines de me, id. de Sen. 12: corpus humare, Varr. L. L. 5, § 148.

dīvīno, āvi, ātum, 1, v. a. [divinus, II. A.], to foresee, divine; also, to foretell, predict, prophesy (class. cf. vaticino, praedico): non equidem hoc divinavi, Cic. Att. 16, 8 fin.: ut nihil boni divinet animus, Liv. 3, 67; cf.: quod mens sua sponte divinat, id. 26, 41; and: animo non divinante futura, Ov. Tr. 4, 8, 29: immortalitatem alicui, Plin. 7, 55, 56, § 188: permulta collecta sunt ab Antipatro, quae mirabiliter a Socrate divinata sunt, Cic. Div. 1, 54, 123; cf.: divinatae opes, Ov. Nux, 80.
With acc. and inf.: neque ego ea, quae facta sunt, divinabam futura, Cic. Fam. 6, 1, 5; so id. de Sen. 4 fin.; id. Rep. 2, 5; id. Quint. 19; Liv. 4, 2 et saep.
With rel. clause: divinare, quid in castris obvenisset, Liv. 8, 23; so id. 40, 36; 41, 24.
Absol.: Venus faciat eam, ut divinaret, Plaut. Mil. 4, 6, 42; so Ter. Hec. 4, 4, 74; Cic. Div. 1, 3; 5; 6 et saep.; Hor. S. 2, 5, 60; Ov. M. 11, 694; id. Tr. 1, 9, 52 al.: si de exitu divinaret, Nep. Ages. 6, 1: quaestum praestare divinando, Vulg. Act. 16, 16.

dīvīnus, a, um, adj. [divus], of or belonging to a deity, divine (class. and very freq.).

  1. I. Prop.: divinae Matris imago, Lucr. 2, 609: numen, id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.: stirps, Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf. semen, id. ib. 1, 78; and, origo, Liv. 1, 15: Pergamum divina moenitum manu, Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.: non sine ope divina bellum gerere, Caes. B. G. 2, 31, 2; and: quasi divino consilio, Cic. Fam. 13, 4 fin.: stellae divinis animatae mentibus, Cic. Rep. 6, 15: divina studia colere, id. ib. 6, 18: animos hominum esse divinos, i. e., of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. Fin. 2, 13, 40: aliquis instinctus inflatusque, id. Div. 1, 6 fin.; cf.: causa divinior, id. Fin. 5, 11, 33 et saep.: condimenta, enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37: odor (Veneris), Verg. A. 1, 403; cf. decoris, id. ib. 5, 647: ars Palladis, id. ib. 2, 15 et saep.: divinissima dona, i. e., most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13; in this sense res divina is very freq., id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.
    In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin.
    Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3: religiones (opp. fides humana), Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.
    1. B. Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.): dedunt se, divina humanaque omnia, Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84: res, Cic. Lael. 6: jura, id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.: scelera, Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.: spes, id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.
      So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.dīvīnum, i, n.,
      1. 1. The deity, τό θεῖον: divina si faverint, God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin.
      2. 2. The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.
      3. 3. That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.): numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc., Plaut. Am. 2, 2, 40: quid ei divini aut humani aequum est credere? id. Poen. 2, 1, 20: nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc., id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.
  2. II. Transf.
    1. A. Divinely inspired, prophetic: aliquid praesagiens atque divinum, Cic. Div. 1, 38: animus appropinquante morte multo est divinior, etc., id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.: cum ille potius divinus fuerit, Nep. Att. 9, 1: divinarum sagacem flammarum, Sil. 3, 344: divini quicquam, Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5; also joined to humani, id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.
      Poet. of poets: vates, Hor. A. P. 400; cf.: divini pectoris carmina, Lucr. 1, 731.
      With gen.: divina futuri Sententia, Hor. A. P. 218: avis imbrium imminentium, id. C. 3, 27, 10.
      Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.
      In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.
    2. B. Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent: ex maxime raro genere hominum et paene divino, Cic. Lael. 18: ingenio esse divino, id. Rep. 2, 2: magni cujusdam civis et divini viri, id. ib. 1, 29; cf.: caelestes divinaeque legiones, id. Phil. 5, 11: senatus in supplicatione deneganda, id. Q. Fr. 2, 8: homo in dicendo, id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17: orator, Quint. 4, 3, 13 et saep.: incredibilis quaedam et divina virtus, Cic. Rep. 3, 3: fides, id. Mil. 33 fin.: admurmuratio senatus, id. Verr. 2, 5, 16: memoria, id. Ac. 2, 1, 2: eloquentia M. Tullii, Quint. 2, 16, 7: facultas eloquendi, id. 10, 1, 81: ille nitor loquendi, id. ib. 83: illa ironia, id. ib. 4, 1, 70: haec in te, Sulpici, divina sunt, Cic. de Or. 1, 29 et saep.
      In the comp.: ratione nihil est in homine divinius, Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors: domus, Phaedr. 5, 8, 38: princeps, Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339: indulgentia, Dig. 1, 4, 3 et saep.
      Adv.: dīvīne.
      1. 1. (Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power: nunc tu divine fac huc assis Sosia, Plaut. Am. 3, 3, 21.
      2. 2. (Acc. to II.)
        1. a. By divine inspiration, prophetically: plura divine praesensa et praedicta reperiri, Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos.
        2. b. In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely: divine Plato escam malorum appellat voluptatem, Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.
          Sup. does not occur.

dīvīse, adv., v. divido, P. a. fin.

dīvīsĭbĭlis, e, adj. [divido], divisible: anima (with dissolubilis), Tert. Anim. 14: non enim divisibilis et comprehensibilis est Deus, Hilar. in Matt. 9, 7.

dīvīsim, adv., v. divido fin.

dīvīsĭo, ōnis, f. [divido], a division, separation.

  1. I. Lit. (very rare).
    1. A. In gen.: si divisio fieret, Just. 11, 13, 7: animae ac spiritus, Vulg. Hebr. 4, 12.
    2. B. In partic.
      1. 1. I. q. distributio, partition, distribution: agrorum, Tac. A. 1, 10.
        1. b. Concr., an allotment, portion of food, etc., Dig. 30, 122; 33, 1, 23: POPVLO VIRITIM DIVISIONEM DEDIT, Inscr. Mommsen, 73; cf. Inscr. Orell. 3094; 4396.
      2. 2. In mal. part., a violation, dishonoring, acc. to Cic. Fam. 9, 22, 4, and Quint. 8, 3, 46.
      3. 3. Differences, subjects of dispute: diversa, quae divisiones multiplices ingerebant, Amm. 22, 7, 3.
  2. II. Trop., logical or rhetorical division (freq. in Cic. and Quint.), Cic. N. D. 3, 3; id. Off. 3, 2, 9; id. Ac. 2, 31, 99; Quint. 7, 1, 1; 5, 10, 63; 2 cap. 6: De divisione, etc.

dīvīsor, ōris, m. [divido].

  1. * I. A divider: divisor et disterminator mundi (axis), Ap. de Mundo, p. 57.
    Esp., arithm. t. t., a divisor, Boëth. Geom. 1, p. 1529 al.
    More freq.,
  2. II. A distributer.
    1. A. In gen.: Italiae, Cic. Phil. 11, 6, 13; 5, 7, 20: regni inter filios, Eutr. 4, 11.
    2. B. In partic.
      1. 1. One who superintended the legal distributions to the tribes, Ps. Ascon. ad Cic. Verr. 1, 8, 22, p. 136 Bait.
      2. 2. A person hired by a candidate to bribe the electors, by distributing money among them (persons regarded as infamous), Q. Cic. Petit. Cons. 14, 57; Cic. Planc. 19, 48; Cornel. Fragm. 1 (18, p. 450 ed. Orell.); id. Mur. 26 fin.; id. Verr. 1, 8, 22; 2, 4, 20, § 45; id. Har. Resp. 20, 42; id. de Or. 2, 63 fin.; Suet. Aug. 3; cf. Smith’s Antiq. p. 46, b.
    3. C. A judge (late Lat.), Vulg. Luc. 12, 14.

dīvīsūra, ae, f. [divido].
Prop.,

  1. I. a division.
    Concr., the fork of a tree, Plin. 16, 30, 53, § 122.
    In plur., Plin. 25, 13, 106, § 167; 25, 5, 21, § 48.
  2. II. A cut, incision, e. g. in bleeding a person, Cael. Aur. Acut. 3, 4, 27; id. Tard. 2, 12, 146 sq.; in trees: laterum, Pall. 11, 12, 7.

1. dīvīsus, a, um, Part. and P. a., from divido.

2. dīvīsus, ūs, m. [divido], a division, apportionment (very rare, and only in the dat.): quanta Macedonia esset, quam divisui facilis, how easily divided, Liv. 45, 30, 2; id. 33, 46 fin.; 1, 54 fin.; Gell. 20, 1, 40 (but in Liv. 4, 56, 6, the right reading is divisa).

* dīvĭtātĭo, ōnis, f. [dives], an enriching: genus divitationis, Petr. 117.

Divitenses, ium, m., the inhabitants of the town Divitia (the mod. Deutz), opposite to Cologne, Amm. 26, 7; 27, 1; Inscr. Orell. 1085 and 1086.

dīvĭtĭa, ae, f., v. divitiae init.

Divitiăcus, i, m.

  1. I. The brother of Dumnorix, chief of the Aedui at the period of the Gallic war, and in alliance with the Romans, Caes. B. G. 1, 3; 18 sq.; 31 sq. al.
  2. II. Chief of the Suessiones, Caes. B. G. 2, 4.

dīvĭtĭae, ārum (sing. acc. divitiam, Att. ap. Non. 475, 24), f. [dives], riches, wealth (cf.: opes, facultates, bona, fortunae, copiae, vis).

  1. I. Lit., Plaut. Bacch. 2, 3, 99; id. Capt. 2, 2, 31; Cic. Lael. 6 (twice); id. Rep. 1, 34; 3, 14; Hor. C. 2, 3, 20; id. S. 2, 2, 101; id. Ep. 1, 4, 7 et saep.
    Prov.: superare Crassum divitiis, to be richer than Crassus, i. e. to be very rich, very fortunate, Cic. Att. 1, 4 fin.
    1. B. Transf.: templum inclutum divitiis, i. e. for its rich and costly presents, Liv. 26, 11; cf.: demite divitias, i. e. rich, costly ornaments, Ov. F. 4, 136: Palmyra urbs nobilis situ, divitiis soli, etc., richness, fertility, Plin. 5, 25, 21, § 88; cf. Ov. F. 1, 690.
  2. II. Trop., richness, copiousness, affluence (very rarely): in oratione Crassi divitias atque ornamenta ejus ingenii perspexi (perhaps alluding to the wealth of Crassus), Cic. de Or. 1, 35, 161: quem tu per jocum divitias orationis habere dicis, id. Fam. 4, 4, 1; cf. verborum (with ubertas), Quint. 10, 1, 13.

dīvĭto, āre, v. dito init.