Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ē-mercor, ātus, 1, v. dep. a., to buy up, purchase, bribe (post-Aug.): adulterium ingentibus donis, Tac. A. 13, 44: aditum principis, id. ib. 16, 1: avaritiam praefecti, id. ib. 12, 45; cf. id. ib. 12, 14.
Note: emercor, part. perf. in pass. signif., Amm. 21, 6, 8; 26, 2, 4.

emere antiqui dicebant pro accipere, Paul. ex Fest. p. 4, 18, and 76, 1 Müll.; cf. adimo and demo.

ē-mĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a., and (perh. not ante-Aug.) ē-mĕrĕor, ĭtus, 2, v. dep. a.

  1. I. To obtain by service, to gain, earn, merit, deserve.
    1. A. In gen. (rare; not in Cic.): quid ego emerui mali? Plaut. Aul. 4, 10, 5: honores, Prop. 4 (5), 11, 61: mihi altior sollicitudo, quale judicium hominum, emererer, accessit, Quint. 4, prooem. § 1; cf.: emerendi favoris gratia canunt, id. 4, 1, 2: pecuniam ex eo quaestu uberem, Gell, 6, 7, 5.
      Poet., with inf. clause as object: Ennius emeruit Contiguus poni, Scipio magne, tibi, Ov. A. A. 3, 410; cf. id. F. 4, 58.
      Pass., in the part. perf.: emerito caput insere caelo, Sil. 7, 19; so id. 11, 464; Sid. Carm. 2, 209.
    2. B. In Tib. and Ov. emerere aliquem, like demereri aliquem, to gain the favor of any one, to deserve well of, to lay under obligation: viros, Tib. 1, 9, 60; Ov. Tr. 4, 8, 52; id. Am. 2, 8, 24; id. Her. 6, 138.
      Far more frequent,
  2. II. To serve out, complete one’s term of service.
    1. A. Prop., in milit. lang.: spes emerendi stipendia, Liv. 25, 6; in part. perf.: emerita stipendia, Sall. J. 84, 2 Kritz.; Cic. de Sen. 14, 49; Liv. 3, 57; 21, 43 al.: militia, Suet. Calig. 44: arma, Plin. Pan. 15, 3: anni, Ov. Tr. 4, 8, 21; cf. id. F. 3, 43.
      As a v. dep.: stipendia emeritus, Val. Max. 6, 1, 10.
      Hence, subst. ēmĕrĭ-tus, i, m., a soldier who has served out his time, a veteran, an exempt, Tac. A. 1, 28; Suet. Aug. 24; Luc. 1, 344 al.
    2. B. Transf. beyond the milit. sphere: annuum tempus (sc. magistratus) emeritum habere, Cic. Att. 6, 5, 3; cf.: annuae operae emerentur, id. ib. 6, 2, 6: spatium juventae (homo) transit, et emeritis medii quoque temporis annis, etc., Ov. M. 15, 226.
      In part. perf.: emeritus, a, um (since the Aug. per. in the mid. signif.), that has become unfit for service, worn out: equi, Ov. F. 4, 688; cf.: apes fessae et jam emeritae, Plin. 11, 11, 11, § 27; so, palmes, id. 17, 23, 35, § 206: aratrum, Ov. F. 1, 665: latus (with invalidum), id. Am. 3, 11, 14: acus, Juv. 6, 498: rogus, i. e. burned out, extinguished, Prop. 4 (5), 11, 72.

ē-mergo, si, sum, 3, v. a. and n.

  1. I. Act., to bring forth, bring to light, raise up (very rare; mostly with se, or pass. in mid. sense), to come forth, come out, to rise up, emerge (not in Plaut., Caes., Verg., or Hor.).
    1. A. Lit.: emersere e gurgite vultus Nereides, Cat. 64, 14: ex undis Cancri pars sese emergit in astra, Manil. 5, 198; se torrens imo hiatu, Auct. Aetn. 118: se lux pelago, Avien. Perieg. 126: tibi (somnianti) subito sum visus emersus e flumine, Cic. Div. 2, 68; so, emersus e palude, Liv. 1, 13: emersus paludibus, Tac. A. 1, 65.
      Poet.: cernis et emersas in lucem tendere noctes, Ov. M. 15, 186; nox emersa, id. F. 3, 399.
    2. B. Trop., to extricate or free one’s self, to raise one’s self up, to rise: sese ex malis, Ter. And. 3, 3, 30 Ruhnk.; so Nep. Att. 11, 1: homo emersus subito ex diuturnis tenebris lustrorum ac stuprorum, Cic. Sest. 9; cf.: tu emersus e caeno, id. Vatin. 7, 17: velut emerso ab admiratione animo, Liv. 8, 7 fin.
      Once perh. act.: ut possim rerum tantas emergere moles, Manil. 1, 116.
      Far more freq. and class.,
  2. II. Neutr. (i. q. the preceding emergere se), to come forth, come up, arise, emerge.
    1. A. Lit.
      1. 1. In gen.: equus emersit e flumine, Cic. Div. 2, 31 fin.: e vadis, id. Cael. 21: ex alto, id. Fin. 4, 23, 64: de paludibus, Liv. 22, 3: ab infima ara (anguis), Cic. Div. 1, 33, 72: sub exsistentibus glebis (pisces), Liv. 42, 2: extra aquam Plin. 13, 18, 32, § 109; 2, 88, 89, § 203: foras (with exsilire), Lucr. 2, 200: ad ortus, id. 5, 697: in suam lucem (luna), Liv. 44, 37 et saep.: ex Antiati in Appiam ad Tres Tabernas, to get away, escape, Cic. Att. 2, 12, 2; cf.: e patrio regno (with Cappadociae latebris se occultare), id. de Imp. Pomp. 3: aegre in apertos campos (Manlius), Liv. 21, 25 al.
        Absol.: aves, quae se in mari mergerent: quae cum emersissent, etc., Cic. N. D. 2, 49; cf. id. Fin. 3, 14 fin.: sol. id. Arat. 76 (also, id. N. D. 2, 44, 113); Tac. G. 45; cf. stellae, Plin. 2, 14, 11, § 58 al.
        Impers. tot res repente circumvallant, unde emergi non potest, Ter. Ad. 3, 2, 4.
      2. 2. In partic., to come forth, come up, break forth, as a plant or animal, when it springs up or is born: viriditas e vaginis emergit, etc., Cic. de Sen. 15, 51; cf.: flos ex caule, Plin. 21, 17, 66, § 106: totus infans utero, id. 11, 51, 112, § 270: ova, id. 10, 52, 74, § 145: ventus, id. 2, 82, 84, § 198.
    2. B. Trop., to extricate one’s self from, to raise one’s self up, to emerge, get clear: ex sermone emersit, Cic. Cael. 31, 75: ex miserrimis naturae tuae sordibus, id. Pis. 12, 27: ex peculatus judicio, id. Verr. 2, 1, 5: ex paternis probris ac vitiis, id. ib. 2, 3, 69: ex mendicitate, id. Vatin. 9 fin.: vixdum e naufragiis prioris culpae cladisque, Liv. 5, 52, 1: ex obnoxia pace, id. 9, 10: ex omni saevitia fortunae (virtus), id. 25, 38; Dig. 47, 10, 5 fin.: cum tam multa ex illo mari (sc. Ponto) bella emerserint, have arisen, broken out, Cic. Verr. 2, 4, 58: equidem multos vidi emersisse aliquando, et se ad frugem bonam, ut dicitur, recepisse, have raised themselves up, have risen, Cic. Cael. 12: hac autem re incredibile est quantum civitates emerserint, have raised themselves up, elevated themselves, id. Att. 6, 2, 4; cf.: ad summas opes, Lucr. 2, 13; 3, 63: in quod fastigium, Vell. 2, 65; Juv. 3, 164: quamvis enim demersae sint leges, emergunt tamen haec aliquando, Cic. Off. 2, 7, 24; cf. id. Clu. 65, 183: nunc emergit amor, id. Att. 9, 10, 2; cf. dolor, id. ib. 9, 6, 5: ex quo magis emergit, quale sit decorum illud, etc., appears, is evident, id. Off. 1, 31; cf.: tanti sceleris indicium per Fulviam emersit, Flor. 4, 1, 6.

Ēmĕrĭta, ae, f., a city of Lusitania, now Merida, Mela, 2, 6, 4; Plin. 9, 41, 65, § 141.
Hence, Ēmĕrĭtānus, a, um, adj., of Emerita, Murat. Inscr. 1550, 1.— Ēmĕrĭtensis, e, adj., of Emerita: conventus, Plin. 4, 22, 35, § 117.
Emeri-tenses, ium, m., the inhabitants of Emerita, Tac. H. 1, 78.

ēmĕrĭtus, a, um, Part. and subst., from emereo, q. v.

1. ēmersus, a, um, Part., from emergo.

2. ēmersus, ūs, m. [emergo], a coming out, coming forth, an appearing, emerging (not ante-Aug.): serpentium, Plin. 22, 22, 46, § 95: fluminis, id. 9, 22, 38, § 75: stellae, id. 18, 25, 58, § 218; Col. 7, 3, 24: hostium, Vitr. 10, 22.