Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* ēmĭcātim, adv. [emico], springing forth: prosiliens, Sid. Ep. 2, 13 fin.

* ēmĭcātĭo, ōnis, f. [emico], a springing forth: emicationes silvarum, App. de Mundo, p. 71, 29.

ē-mĭco, cŭi (cf. Quint. 1, 6, 17), cātum, 1, v. n., to spring out, spring forth, to break forth, appear quickly (not freq. till after the Aug. per.; in Cic. and Caes. not at all).

  1. A. Lit.: emicat ex oculis, spirat quoque pectore flamma, Ov. M. 8, 356: flamma ex monte, Plin. 2, 88, 89, § 203: multi calami ex una radice, id. 27, 8, 40, § 62: dracones de extis, id. 11, 37, 77, § 197: fulgura ab omni parte caeli, Curt. 8, 4: corpore sanguis (so Lachm.; Munro, e corpore), Lucr. 2, 195: uterque pronus carcere, Ov. M. 10, 652: scaturigines, Liv. 44, 33: cruor alte, Ov. M. 4, 121: sanguis per foramen, id. ib. 9, 130: scintillae inter fumum, Quint. 8, 5, 29: sol super terras, Val. Fl. 4, 96; cf. dies, id. 1, 655: telum nervo, Ov. M. 5, 67; cf.: saxa tormento, Liv. 44, 10: hostem rati, emicant, sine discrimine insultant, rush forth, Flor. 1, 18, 4 et saep.: (sanguis) in illam partem, Lucr. 4, 1050: juvenum manus emicat ardens in litus, Verg. A. 6, 5; cf.: in currum, id. ib. 12, 327: Nisus ante omnia corpora, id. ib. 5, 319: sanguis in altum, Ov. M. 6, 260: rami in excelsum, Plin. 12, 5, 11, § 23 al.; cf. comically: cor coepit in pectus emicare, to leap, * Plaut. Aul. 4, 3, 4.
    1. 2. Transf., to stretch forth, project: scopulus alto gurgite, Ov. M. 9, 225.
  2. B. Trop., to be prominent or conspicuous, to become apparent: inter quae verbum emicuit si forte decorum, Hor. Ep. 2, 1, 73: Agrippinae is pavor, ea consternatio mentis emicuit, ut, etc., Tac. A. 13, 16.
    Esp. of good qualities, etc.: quos et magnitudine animi et claritate rerum longe emicuisse, to have shone forth, Curt. 7, 6, 20: egregia virtus Scaevae centurionis emicuit, Flor. 4, 2, 40; cf.: inter ceteros Themistoclis gloria emicuit, Just. 2, 9, 15.

* ēmī̆grātĭo, ōnis, f. [emigro], a removal from a place, emigration (late Lat. for migratio): inquilinorum, Dig. 39, 2, 28.

ē-mī̆gro, āvi, ātum, 1, v. n. and a.

  1. I. Neutr., to remove, depart from a place, to emigrate (rare but classical): Se. Quid tu ais? num hinc emigrasti? Me. Quem in locum? etc., Plaut. Men. 5, 2, 70 sq.; cf. id. Most. 2, 2, 72; Dig. 19, 2, 27: ex illa domo, Cic. Verr. 2, 5, 12: domo, id. ib. 2, 2, 36; Caes. B. G. 1, 31, 14.
    Trop.: e vita, Cic. Leg. 2, 19, 48.
    Absol.: in hasce aedis pedem nemo intro tetulit, semel ut emigravimus, Plaut. Most. 2, 2, 40; Just. 5, 10, 9: qui post hunc casum emigraverunt, Sen. N. Q. 6, 1, 10.
  2. II. Act. (only ante- and postclass.).
    1. A. To remove: senia et jurgia sesemet aedibus emigrarunt, Titin. ap. Non. 2, 18 (Com. v. 148 Rib.): emigrabit te tabernaculo suo, Vulg. Psa. 51, 5.
    2. * B. Scripturas, to transgress, Tert. Cor. Mil. 1.

(eminatio, false read. in Plaut. Capt. 4, 2, 19: conminatio, Brix: minatio, Fleck., Ritschl.)

ēmĭnens, entis, Part. and P. a., from emineo.

ēmĭnenter, adv., highly, eminently, v. emineo, P. a. fin.

ēmĭnentĭa, ae, f. [eminens], a standing out, projecting; concr., a prominence, protuberance.

  1. I. Lit., Cic. N. D. 1, 38, § 174 (with soliditas); App. Flor. no. 18, p. 359; and in plur., Plin. 37, 10, 63, § 174.
    Hence, in painting, the prominent, i. e. light parts, Cic. Ac. 2, 7, 20 (opp. umbrae).
  2. II. Trop., excellence: quaedam formarum, Gell. 5, 11, 9: senectutis suae, Vulg. 2 Macc. 6, 19.
    Hence, per eminentiam, i. q. κατ’ ἐξοχήν, preëminently, par excellence, Ulp. Fragm. 11, 3: reperiet, eminentiam cujusque operis artissimis temporum claustris circumdatam, the highest ability in an art, Vell. 1, 17, 4.

ē-mĭnĕo, ŭi, 2, v. n., to stand out, project (freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (syn.: exstare, excedere): cum ex terra nihil emineret, quod contemplationi caeli officere posset, Cic. Div. 1, 42: globus terrae e mari, id. Tusc. 1, 28: stipites ex terra, Caes. B. G. 7, 73, 6; cf.: stipites ab ramis, id. ib. § 3: belua ponto, Ov. M. 4, 690: rupes aequore, Luc. 2, 667: moles aquā, Curt. 4, 2, 21: oculi extra terram, Plin. 17, 21, 35, § 154: balaena dorso multum super aquas, id. 9, 6, 5, § 14: super corpus quasi verrucula, Cels. 5, 28, 14: ferrum per costas, Liv. 8, 7 et saep.
      Absol., Caes. B. C. 1, 41, 4; 2, 9, 1; Sall. J. 94, 2; Lucr. 1, 780 et saep.; cf. alte, Ov. M. 15, 697: hasta in partes ambas, id. ib. 5, 139: jugum in mare, Caes. B. C. 2, 24, 3; cf.: lingua in altum (i. e. mare), Liv. 44, 11.
    2. B. In partic., in painting, to stand out in relief, be prominent, as the lights in a picture, Cic. de Or. 3, 26, 101; Quint. 2, 17, 21; 8, 5, 26; Plin. 35, 11, 40, § 131 al.; cf. eminentia, I.
  2. II. Trop., to be prominent, stand out, become conspicuous (syn.: eluceo, praecello, excello, appareo, praesto, antecedo).
    1. A. In gen.: animus, cum erit inclusus in corpore, eminebit foras, will extend beyond, Cic. Rep. 6, 26 Mos.: ii quorum eminet audacia atque projecta est, id. Clu. 65, 183: quod quo studiosius ab ipsis opprimitur et absconditur, eo magis eminet et apparet, comes out, becomes visible, id. Rosc. Am. 41 fin.; cf. id. Verr. 2, 5, 62 Zumpt N. cr.; id. Tusc. 2, 26 fin.; Quint. 2, 12, 7; 11, 1, 56; 11, 3, 73 Spald.; Liv. 2, 5 fin.; 2, 10 al.; Curt. 4, 1, 24; 8, 1, 50; Ov. F. 3, 250: vix ex gratulando miser jam eminebam, was but now emerging from the flood of congratulations, Plaut. Capt. 3, 2, 5: vox eminet una, makes itself distinctly audible, Ov. M. 15, 607.
    2. B. In partic., to be prominent, conspicuous through one’s (good) qualities, to distinguish one’s self, be eminent: Demosthenes unus eminet inter omnes in omni genere dicendi, Cic. Or. 29 fin.; so with inter, Quint. 8, 5, 9; 12, 5, 5; cf. with super, Flor. 4, 2, 10: in aliqua re, Quint. 1, 12, 15; 2, 3, 6; 8, 3, 64 al.: aliqua re, Vell. 2, 127, 2; 2, 130, 1; Quint. 2, 8, 4; 3, 8, 65.
      Absol.: excellit atque eminet vis, potestas, etc., Cic. Rep. 2, 28; so with excellit, Tac. Or. 32: quae (sententiarum ornamenta) emineant pauciora, Cic. Or. 24, 81; so Liv. 5, 36; Vell. 2, 49 al.: altius, Nep. Chabr. 3, 3.
      Hence, ēmĭnens, entis, P. a., standing out, projecting, prominent, high, lofty.
    1. A. Lit. (syn. editus): promontoria, Caes. B. C. 2, 23, 2: trabes, id. ib. 2, 9, 5: saxa, Sall. J. 93, 4: oculi, Cic. Vatin. 2: genae leviter, id. N. D. 2, 57, 143: statura, Suet. Calig. 50: capita papaverum, Front. Strat. 1, 1, 4; Flor. 1, 7, 7: aedes, standing on high ground (opp. plana), id. 1, 9, 4: nihil (in globo), Cic. N. D. 2, 18; cf. ib. 1, 27; cf. also the art. eminentia: patibulo eminens affigebatur, Sall. H. Fragm. ap. Non. 366, 14 (4, 40 Dietsch).
      Comp.: trabes, Caes. B. C. 2, 9, 3: nasus a summo, Suet. Aug. 79; of perspective in painting: alia eminentiora, alia reductiora fecerunt, Quint. 11, 3, 46.
      Sup.: aliquod in montibus (i. e. vertex), Quint. 8, 2, 7; cf. mons, Flor. 4, 12, 49.
    2. B. Trop., lofty, distinguished, eminent (esp. freq. in the postAug. per., and mostly in the sup.; syn.: praeclarus, praestans, excellens, etc.): species deorum quae nihil solidi habeat, nihil eminentis, Cic. N. D. 1, 27, 75: ingenium, Quint. 6 prooem. § 1: res dictu, Vell. 2, 114, 1.
      Prov.: eminentis fortunae comes invidia, Vell. Pat. 1, 9, 6.
      Plur. as subst.: ēmĭnentes, ĭum, m., distinguished men, Tac. Agr. 5.ēmĭnentĭa, ĭum, n.
          1. (α) Admirable passages in an oration, Quint. 10, 1, 86.
          2. (β) Greatness, distinction: nun. quam eminentia invidia carent, Vell. 2, 40, 6.
            Comp.: eloquentia, Tac. Or. 25.
            Sup.: auctores, Quint. 1, 2, 2; 1, 10, 10; 2, 3, 1; 9, 4, 79 et saep.; cf. Ruhnk. Vell. 2, 83 fin.
            In the later empire, Eminentissimus was a title of the Praefectus praetorio, and of the Magister militum, Cod. Just. 12, 47, 1; 9, 41, 11 et saep.
            Adv.: ēmĭnenter, highly, eminently, August. in Psa. 95, 1.
            Comp.: projectae cautes eminentius, Amm. 24, 2, 12: non eminentius quam municipaliter natus, i. e. of higher, nobler birth, Sid. Ep. 1, 11.

ē-mĭniscor, mentus, 3, v. dep. a. [v. comminiscor], to devise, contrive: EMINISCITVR, COMMINISCITVR, REMINISCITVR, SVBMINISCITVR, Not. Tir.: EMENTVM, excogitatio, Gloss. Isid.: ingeniosior ad eminiscendum, Auct. Her. 2, 7, 10; 2, 8, 12. Acc. to conjecture, also in Nep. Alcib. 2, 1 Heusing N. cr. (others read: comminisci and reminisci); and Varr. L. L. 6, § 44 Müll. N. cr. (al. reminisci).

(eminor, āri, false read. in Plaut. Capt. 4, 2, 11: minor, Fleck.)

ēmĭnŭlus, a, um, adj. dim. [emineo], projecting a little (perh. only in Varro): genua (boum), Varr. R. R. 2, 5, 8: dentes, id. ib. 2, 9, 3: spina, id. ib. § 4.

ē-mĭnus, adv. [manus; cf. the opp. comminus; lit., hands apart, i. e. not hand to hand], aloof, at fighting distance with missiles, a spear’s-throw off (cf.: longe, procul).

  1. I. Prop., a milit. t. t., used of fighting with missiles, spears, etc. (class.), mostly opp. comminus: eminus fundis, sagittis reliquisque telis pugnabatur, Caes. B. C. 1, 26. 1; cf. Sall. J. 50, 4; 101, 4; Nep. Alcib. 10, 6; Tac. H. 3, 27; Verg. A. 10, 346; 645; 776; Liv. 38, 21, 13 saep.; of throwing fire, etc.: alii faces de muro in aggerem eminus jaciebant, Caes. B. G. 7, 24, 4.
  2. II. Transf., in gen., at a distance, from a distance (mostly postAug.): oppugnationem eminus incipere, Tac. A. 13, 41: fer opem eminus unam, Ov. P. 1, 6, 17; id. Her. 16, 40; Lucr. 6, 904; 7, 650.

ē-mīror, āri, v. dep. a. (qs. ex intimo animo demiror), to wonder greatly at (very rare): aequora, Hor. C. 1, 5, 8 Orell. N. cr.; so App. M. 4, p. 274 Oud. N. cr. (al. miratus); Placid. p. 251 Munck.

* ē-miscĕo, ēre, v. a., to mingle by pouring out, to mix: vina, Manil. 5, 244.

ēmissārĭum, ii, n. [emitto], an outlet: lacūs, a drain, Cic. Fam. 16, 18; Plin. 33, 4, 21, § 75; Suet. Claud. 20, 32: vomicae, Scrib. Comp. 229; cf. collectionis, id. ib. 206.

ēmissārĭus, ii, m. [id.; sent out, put forth; hence],

  1. I. An emissary, scout, spy, Cic. Verr. 2, 2, 8 Ascon.; 2, 3, 40; id. Fam. 7, 2, 3; Vell. 2, 18 fin.; Suet. Galb. 15; id. Dom. 11.
    1. B. Transf., in eccl. Lat.
      1. 1. An attendant, one of the guard, Vulg. 1 Reg. 22, 17.
      2. 2. Caper emissarius, the scapegoat, sent to bear the sins of the people to the wilderness, Vulg. Levit. 16, 8 al.
  2. II. In botany, a young branch, a shoot, Plin. 17, 23, 35, § 208.

ēmissīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [id.; sent out, put forth; hence], sent out, put forth; transf.: oculi, i. e. prying about, spying, Plaut. Aul. 1, 1, 2: ocelli, Tert. Pall. 3.

ēmissĭo, ōnis, f. [id.; sent out, put forth; hence], a sending out, darting forth (rare).

  1. I. Prop., a letting go: radiorum ex oculis, a darting forth, Gell. 5, 16, 2: mortui sunt in emissione, in exile, Vulg. Baruch. 2, 25.
  2. * II. Meton., power of projecting or hurling; in plur.: graviores telorum, Cic. Tusc. 2, 24, 57; a letting go, releasing: anguis, id. Div. 2, 29, 62 (thrice).

ēmissŏr, ōris, m. [id.; sent out, put forth; hence], he who sends out, throws out: Liber et Libera seminum commotores et emissores, August. Civ. D. 7, 3.

1. ēmissus, a, um, Part., from emitto.

* 2. ēmissus, ūs, m. [emitto], a sending forth, emission, Lucr. 4, 205.

* ē-mītesco, ĕre, v. inch. n., to become mild or mellow: mel, Col. 9, 14, 10 Schneid. N. cr.

ē-mitto, mīsi, missum, 3, v. a., to send out, send forth, to let out, let go (freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: quibuscum tamquam e carceribus emissus sis, Cic. Lael. 27, 101; cf.: aperiam carceres et equos emittere incipiam, Varr. R. R. 2, 7, 1: ex porta ludis cum emissu’st lepus, Plaut. Pers. 3, 3, 31: aliquem e carcere, Cic. Planc. 12 fin.: aliquem ex vinculis, Plaut. Capt. 2, 3, 48; Cic. Tusc. 1, 31: aliquem e custodia, id. ib. 1, 49, 118 (cf. Nep. Cim. 1).
      As milit. t. t., to send out against the enemy: essedarios ex silvis, Caes. B. G. 5, 19, 2; cf.: equitibus emissis, id. ib. 5, 26, 3: Caesar omnibus portis eruptione facta equitatuque emisso hostes in fugam dat, id. ib. 5, 51, 5; 5, 58, 4 et saep.: aliquem de carcere, Cic. Verr. 2, 5, 9; cf.: Licinium fugere conantem de manibus, id. Cael. 28; Liv. 21, 48; for which: Hannibalem e manibus, id. 22, 3; and merely manibus, id. 44, 36: aliquem noctu per vallum, Caes. B. C. 1, 76, 4: aliquem pabulatum, id. ib. 1, 81, 4; cf. id. ib. 3, 76, 1: aliquem sub jugum, Liv. 9, 6 fin. et saep.: ut abs te non emissus ex urbe, sed immissus in urbem esse videatur, sent out, turned out, Cic. Cat. 1, 11; cf. id. Rep. 4, 5 fin.: scutum manu, to throw away, throw aside, Caes. B. G. 1, 25, 4: pila, to throw, hurl, cast, discharge, id. ib. 2, 23, 1; Liv. 9, 13; 32, 17 et saep.; cf.: hastam in fines eorum, Liv. 1, 32: aquam ex lacu Albano, to let off, id. 5, 15; cf.: aquam impetu, Suet. Claud. 32: lacus Velinus, a Curio emissus, Cic. Att. 4, 15, 5; Suet. Caes. 44: flumen per prona montis, Curt. 7, 11: sanguinem de aure, to let, Col. 6, 14, 3; cf.: sanguinem venis, Plin. 25, 5, 23, § 56: ova, to lay, id. 11, 24, 29, § 85: folia, to put forth, produce, id. 18, 20, 49, § 182; cf. transf.: ulmi emittuntur in ramos, id. 17, 12, 18, § 90: librum de arte aleam ludendi, to put forth, publish, Suet. Claud. 33; cf.: aliquid dignum nostro nomine emittere, Cic. Fam. 7, 33: fulmina, id. Div. 2, 19 fin.: sonitum ex alto, Lucr. 4, 694; cf.: vocem caelo, Liv. 5, 51: sonitum linguae, Lucr. 5, 1044: vocem, to utter, id. 4, 548; 5, 1088; Liv. 1, 54 et saep.: flatum crepitumque ventris, Suet. Claud. 32 fin.: animam, to expire, Nep. Epam. 9, 3: spiritum, Vulg. Matt. 27, 50: si nubium conflictu ardor expressus se emiserit, id esse fulmen, has broken forth, burst forth, Cic. Div. 2, 19, 44.
    2. B. In partic.: manu emittere aliquem for the usu. manu mittere aliquem, to release a person from one’s potestas, to set free, emancipate (anteclass. and since the Aug. per.), Plaut. Capt. 3, 5, 55; id. Men. 5, 8, 52; id. Rud. 4, 6, 14 et saep.; Ter. Ph. 5, 5, 2; Liv. 24, 18, 12; Suet. Vit. 6; Tac. A. 15, 19; Macr. S. 1, 11; so without manu, Plaut. Ps. 4, 2, 37; Ter. Ad. 5, 9, 19; cf. of a debtor: libra et aere liberatum emittit, Liv. 6, 14, 5.
  2. II. Trop., to let forth, let go, send out: manibus manifesta suis emittere quoquam, to let slip from our hands that which is evident, Lucr. 4, 504; cf.: emissa de manibus res est, Liv. 37, 12: cum illud facetum dictum emissum haerere debeat (a fig. borrowed from missive weapons), Cic. de Or. 2, 54, 219; cf.: et semel emissum volat irrevocabile verbum, Hor. Ep. 1, 18, 71: argumenta, Cic. de Or. 2, 53, 214; and: maledictum, id. Planc. 23 fin.

1. hēmīna (ēmīna), ae, f., = ἡμίνα, a measure, the half of a sextarius, Rhem. Fan. de Pond. 67; for liquids, Cato, R. R. 57, 1; Plaut. Mil. 3, 2, 18; Sen. de Ira, 2, 33; for salt, Cels. 4, 15 fin.; for corn, id. 4, 10 fin.; as a measure, in gen., Pers. 1, 129.