Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

exōrābĭlis, e, adj. [exoro].

  1. I. Pass., easily entreated or moved, exorable (class.), Plaut. Stich. 1, 2, 26: si implacabiles iracundiae sunt, summa est acerbitas: sin autem exorabiles, summa levitas, Cic. Q. Fr. 1, 1, 13 fin.: in aliquem, id. Att. 1, 3 fin.: (Orcus) non exorabilis auro, Hor. Ep. 2, 2, 179; cf.: nulli exorabilis, Sil. 5, 131: initium vitii, Sen. Ep. 116: et exorabile numen fortasse experiar, Juv. 13, 102.
    Comp.: in suis quam in alienis exorabilior injuriis, Sen. Clem. 1, 20.
  2. * II. Act., easily moving, persuasive: carmen, Val. Fl. 1, 782.

exōrābŭla, ōrum, n. [exoro], means of entreating or convincing, enticements, arguments (ante- and post-class.): quotque exoretur exorabulis, Plaut. Truc. 1, 1, 6: judicantium, App. Flor. p. 360.

exōrātĭo, ōnis, f. [exoro], a moving by entreaty, effectual entreaty, Vulg. Sir. 16, 12: manium paternorum, an appeasing, Quint. Decl. 8.

exōrātīvus, a, um, adj. [exoro], prayerful: dicere nescio quid exorativum, Cassiod. in Psa. 17, 32.

* exōrātor, ōris, m. [exoro], one who obtains by entreaty, a successful suppliant, Ter. Hec. prol. alt. 2.

* exōrātrix, īcis, f. [exorator], she who obtains by entreaty, Salvian Gub. D. p. 93 Rittersh.