Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fautor (uncontr. făvĭtor, Lucil. ap. Non. 110, 23; Plaut. Am. prol. 78 and 79; Cic. Planc. 1, 1, acc. to Cod. Erf.), ōris, m. [faveo], a favorer, furtherer, promoter, maintainer, patron (class.).

        1. (α) With gen.: cujus ego dignitatis ab adulescentia fautor (with adjutor), Cic. Fam. 1, 9, 11; cf. id. ib. 10, 12 fin.; 12, 25, 3: multi fautores laudis tuae, id. Planc. 23, 55; cf.: studiosi et fautores illius victoriae, id. Att. 1, 16, 8: nobilitatis, id. Rosc. Am. 6, 16; clamor ab utriusque fautoribus oritur, from the partisans, Liv. 1, 48: competitorum, Varr. R. R. 3, 5 fin.: regis, Sall. J. 27, 2: et cultor bonorum (populus), Liv. 9, 46, 13: inepte (i. q. inepte favens) Lucili, Hor. S. 1, 10, 2; cf. veterum, id. Ep. 2, 1, 23: omnes illi fautores illius flagitii, Cic. Att. 1, 16, 11: nequitiae, Hor. Ep. 1, 15, 33.
        2. (β) With dat.: favitorem tibi me, amicum, amatorem putes, Lucil. ap. Non. 110, 23: aetati facieque tuae se Fautorem ostendat, id. ap. Gell. 9, 14, 23: cum tam multos et bonos viros ejus (Plancii) honori viderem esse favitores, etc., Cic. Planc. 1, 1.
        3. (γ) Absol.: virtute ambire oportet, non favitoribus: Sat habet favitorum semper, qui recte facit, i. e. applauders, claqueurs, Plaut. Am. prol. 78 sq.; so Suet. Ner. 43; id. Tit. 8; Hor. Ep. 1, 18, 66.

făvilla, ae, f. [Sanscr. root bhā-, to shine; Gr. φα-, φῶς, etc., cf. Lat. fax], hot cinders or ashes, glowing ashes, embers (cf. cinis).

  1. I. Lit. (poet. and in post-Aug. prose): ibi favillae plena coquendo sit faxo (psaltria). Ter. Ad. 5, 3, 60: scintillas agere ac late differre favillam, Lucr. 2, 675; cf. Ov. M. 7, 80; and: cum contectus ignis ex se favillam discutit scintillamque emittit, Plin. 18, 35, 84, § 358: candens, Verg. A. 3, 573: cana, Ov. M. 8, 525: e carbone restincto favilla digito sublata, Plin. 26, 11, 72, § 118: cinis e favilla et carbonibus ad calefaciendum triclinium illatus, Suet. Tib. 74: nihil invenit praeter tepidam in ara favillam, id. Galb. 18: vi pulveris ae favillae oppressus est. (Plinius), Suet. Fragm. Hist., ed. Roth, p. 301.
      1. 2. In partic., the ashes of the dead still glowing: corporis favillam ab reliquo separant cinere, Plin. 19, 11, 4, § 19: ibi tu calentem Debita sparges lacrima favillam Vatis amici, Hor. C. 2, 6, 23; Tib. 3, 2, 10; Prop. 1, 19, 19; Verg. A. 6, 227; Ov. F. 3, 561.
    1. B. Transf.: salis, powder of salt, Plin. 31, 7, 42, § 90.
  2. * II. Trop., a glimmering spark, i. e. beginning, origin: haec est venturi prima favilla mali, Prop. 1, 9, 18.

făvillācĕus, a, um, adj. [favilla], of or like ashes (late Lat.): fuligo, Sol. 35; cf. the follg. art.

făvillātĭcus, a, um, adj. [favilla], like ashes (late Lat.): humus, Sol. 27 med.; cf. the preced. art.

făvillesco, ĕre, v. inch. n. [id.], to be reduced to ashes (late Lat.): Fulg. Contin. Verg. p. 152.

favīsae or favissae, ārum, f., underground reservoirs or cellars near the temples, for water or for sacred utensils no longer in use, Varr. ap. Gell. 2, 10; Paul. ex Fest. s. h. v., p. 88, 4 Müll.; cf.: favissae, θησαυροί, Gloss. Philox.

făvĭtor, ōris, m., v. fautor init.