Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

faecŭla (also fēcŭla, and contracted faecla, Cael. Aur. Tard. 2, 1), ae, f. dim. [faex], burnt tartar or salt of tartar, deposited in the form of a crust by wine (used as a condiment or as a drug), Lucr. 2, 430; Hor. S. 2, 8, 9; Scrib. Comp. 226 al.

faenārĭus (less correctly fēn-, foen-), a, um, adj. [faenum], of or for hay, hay-: falces, Cato, R. R. 10, 3; Varr. L. L. 5, 31, 38.
As subst.: faenārĭus, ĭi, m., a seller of hay, a hay salesman, Inscr. ap. Grut. 175, 9.

faenē̆bris (less correctly fēn-, foen-), e, adj. [faenus; cf. Paul. ex Fest. pp. 86 and 94], of or relating to interest or usury: leges, Liv. 35, 7: res, the matter of interest and debts, the relations between debtor and creditor, id. 7, 21: pecunia, lent on interest, Suet. Calig. 41: malum, Tac. 6, 16.

1. faenĕrārĭus, ĭi, m. [faenus; cf. Paul. ex Fest. pp. 86 and 94], for the usual faenerator, one who lends money on interest, a usurer, Firm. 3, 8 fin.

    1. 2.faenĕrārĭus (less correctly fēn-, foen-), ĭi, m. [faenum], = faenarius, a seller of hay, a hay salesman: macellarios, vinarios, faenerarios, et cellaritas sic servari desideramus, Cassiod. Var. 10, 28 init.

faenĕrātĭcĭus (less correctly fēn-, foen-, -tius), a, um, adj. [faeneror], of or relating to interest (law Lat.): cautio, instrumentum, Cod. Just. 4, 30, 14.

faenĕrātĭo (less correctly fēn-, foen-), ōnis, f. [faeneror], a lending on interest, usury (class.): haec pecunia tota ab honoribus translata est in quaestum et faenerationem, Cic. Fl. 23, 56: nec enim, si tuam ob causam cuiquam commodes, beneficium illud habendum est, sed faeneratio, id. Fin. 2, 35, 117; id. Verr. 2, 3, 72, § 168; Col. 1 praef. § 8.

faenĕrāto (less correctly fēn-, foen-), adv. [faeneratus], with interest (Plautinian): nae illam mecastor faenerato abstulisti, Plaut. Men. 4, 2, 40: nae ille ecastor faenerato funditat, id. As. 5, 2, 52.

faenĕrātor (less correctly fēn-, foen-), ōris, m. [faeneror], one who lends on interest, a money-lender, capitalist; with an odious secondary idea, a usurer (class.): improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt, ut portitorum, ut faeneratorum, Cic. Off. 1, 42, 150; Cato, R. R. praef. § 1; Sall. C. 33, 1; Cic. Fam. 5, 6, 2; Hor. Epod. 2, 67; Suet. Tib. 48: acerbissimi, Cic. Att. 6, 1, 6.

faenĕrātōrĭus (fēn-, foen-), a, um, adj. [faenerator], pertaining to a usurer, usurious (post-class.), Val. Max. 2, 6, 11.

faenĕrātrix (fēn-, foen-), īcis, f. [faeneror], a female money-lender or usurer (post-class.), Val. Max. 8, 2, 2.

faenero (fēn-, foen-), āre, v. faeneror.

faenĕror (less correctly fēn-, foen-), ātus sum, 1, v. dep., or (mostly post-Aug.), faenero, āvi, ātum, 1, v. a. [faenus].

  1. I. Prop., to lend on interest.
    1. A. Form faeneror.
      1. 1. With abl.: pecunias istius extraordinarias grandes suo nomine faenerabatur, Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170: primum cum posita esset pecunia apud eas societates, binis centesimis faeneratus est, took two per cent. (per month, and consequently, according to our reckoning, twenty-four per cent. per annum), id. ib. 2, 3, 70, § 165.
      2. 2. Absol.: a quo (Catone) cum quaereretur, quid maxime in re familiari expediret? respondit: Bene pascereEt cum ille, qui quaesierat, dixisset: Quid faenerari? tum Cato: Quid hominem occidere? Cic. Off. 2, 25, 89; cf. Cato, R. R. praef. § 1.
    2. B. Form faenero.
      1. 1. With sub and abl.: pecuniam publicam sub usuris solitis, Dig. 22, 1, 11.
      2. 2. In simple constr.: pecuniam pupillarem, Dig. 26, 7, 46, § 2.
      3. 3. Without object: nil debet: faenerat immo magis, Mart. 1, 86, 4.
    3. C. Part. perf.: pecunia faenerata a tutoribus, Dig. 46, 3, 100; Pseudo Ascon. ad Cic. Div. in Caecil. 7 fin.
  2. II. Meton.
    1. A. To drain by usury: dimissiones libertorum ad faenerandas diripiendasque provincias, Cic. Par. 6, 2, 46.
    2. B. To borrow on interest: si quis pecuniam dominicam a servo faeneratus esset, Dig. 46, 3, 35.
    3. C. To lend, impart, furnish (post-Aug. and very rare): sol suum lumen ceteris quoque sideribus faenerat, Plin. 2, 6, 4, § 13: nummos habet arca Minervae: haec sapit, haec omnes faenerat una deos, Mart. 1, 77, 5.
  3. III. Trop.
    1. A. Neque enim beneficium faeneramur, practise usury with benefits, Cic. Lael. 9, 31: faeneratum istuc beneficium tibi pulchre dices, i. e. richly repaid, rewarded, Ter. Phorm. 3, 2, 8; cf. id. Ad. 2, 2, 11 Ruhnk.
    2. B. Juba et Petreius mutuis vulneribus concurrerunt et mortes faeneraverunt, exchanged with usury, i. e. inflicted on each other, Sen. Suas. 7.

faenĕus (fēn-, foen-), a, um, adj. [faenum, I.],

  1. I. of hay (very rare): homines faeneos in medium ad tentandum periculum projectos, men of hay, hay effigies, Cic. Fragm. Or. Cornel. 1, 1; cf.: simulacra effigie hominum ex faeno fieri solebant, quibus objectis ad spectaculum praebendum tauri irritarentur, Ascon. p. 62 ed. Orell.
  2. II. Fig.: faeneus ille Platonicus Antiochus, August. c. Acad. 3, 18.

faenĭcŭlum (fēn-, foen-), i, n. [faenum, II.], fennel, Plin. 20, 23, 95, § 254; Pall. Febr. 24, 9.

faenīlĭa (fēn-, foen-), ĭum, n. [faenum, I.], a hay-loft: nec totā claudes faenilia brumā, Verg. G. 3, 321; cf. Col. 1, 6, 9; Plin. 18, 28, 67, § 258; Ov. M. 6, 457.

faenĭsĕca (fēn-, foen-), ae, v. faenisex.

faenĭ-secta (fēn-, foen-), ōrum, n. [faenum, I.; seco], mown hay, Varr. L. L. 5, § 136 Müll. N. cr.; cf. faenisicia.

faenĭ-sector (fēn-, foen-), ōris, m. [faenum, I.; seco], a grass-cutter, mower, Col. 11, 1, 12; cf. faenisex.

faenĭ-sex (fēn-, foen-), ĕcis (faenĭ-sĕca, ae, Pers. 6, 40), m. [faenum, I.; seco].

  1. I. Prop., a mower, Varr. R. R. 1, 49, 2; Col. 2, 17, 4: igitur cornu propter oleum ad crus ligato faenisex incedebat, Plin. 18, 28, 67, § 261.
  2. II. Meton., poet. for countryman, rustic, Pers. 6, 40.

faenĭ-sĭcĭa (fēn-, foen-), ae, f., and ōrum, n. [faenum, I.; seco], mown hay: addere faenisiciae cumulum, Varr. R. R. 1, 49, 1; 1, 47 and 56: vindemias ac faenisicia administrare, id. ib. 1, 17, 2; 2, 11, 7; 3, 2, 6; Col. 2, 17, 6.

faenum (less correctly fēn-, not foen-), i. n. [fe-, feo; whence felix, femina, etc., Paul. ex Fest. p. 86].

  1. I. Hay, Varr. R. R. 1, 9 sq.; Col. 2, 18; Plin. 18, 28, 67, § 258 sq.; Ov. M. 14, 645: Judaei, quorum cophinus faenumque supellex, Juv. 3, 18; cf. id. 6, 542.
    Plur., App. M. 3 fin.
    Prov.: faenum alios aiebat esse oportere, i. e. seemed as stupid as oxen, Cic. de Or. 2, 57, 233: faenum habet in cornu, i. e. he is a dangerous fellow (the figure being taken from an ox apt to gore, whose horns were bound about with hay), Hor. S. 1, 4, 34.
  2. II. Faenum (fen-) Graecum, also as one word, faenumgraecum, fenugreek, Cato, R. R. 27, 1; Col. 2, 10, 33; Plin. 18, 16, 39, § 140.

faenus (less correctly fēn-, not foen-; cf. in the foll.), ŏris, n. [fe-, feo; cf.: faenum, femina, etc.; therefore, lit., what is produced; hence].

  1. I. Prop., the proceeds of capital lent out, interest (cf.: usura, versura): faenerator, sicuti M. Varro in libro tertio de Sermone Latino scripsit, a faenore est nominatus. Faenus autem dictum a fetu, et quasi a fetura quadam pecuniae parientis atque increscentis, Varr. ap. Gell. 16, 12, 7 sq., and ap. Non. 54, 5 sq.; cf.: faenus et faeneratores et lex de credita pecunia fenebris a fetu dicta, quod crediti nummi alios pariant, ut apud Graecos eadem res τόκος dicitur, Paul. ex Fest. p. 86 Müll.: cf.: faenum (so it should read, instead of faenus) appellatur naturalis terrae fetus; ob quam causam et nummorum fetus faenus est vocatum et de ea re leges fenebres, id. p. 94: idem pecunias his faenori dabat, Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170: pecuniam faenore accipere, id. ib. 2, 3, 72, § 169: Scaptius centesimis, renovato in singulos annos faenore, contentus non fuit, id. Att. 6, 3, 5: faenus ex triente Idib. Quint. factum erat bessibus, id. ib. 4, 15, 7: iniquissimo faenore versuram facere, id. ib. 16, 15, 5: Graeci solvent tolerabili faenore, id. ib. 6, 1, 16: pecuniam occupare grandi faenore, id. Fl. 21, 51: dives positis in faenore nummis, Hor. S. 1, 2, 13; id. A. P. 421: faenore omni solutus, id. Epod. 2, 4.
  2. II. Transf.
    1. A. Capital lent on interest (very rare): argenti faenus creditum, Plaut. Most. 3, 1, 101: faenus et impendium recusare, Cic. Att. 6, 1, 4.
      1. 2. Meton., that lent to the soil, i. e. the seed: quam bona fide terra creditum faenus reddit! Plin. 2, 63, 63, § 155.
    2. B. Gain, profit, advantage: terra, quae nunquam recusat imperium, nec unquam sine usura reddit quod accepit, sed alias minore, plerumque majore cum faenore, Cic. de Sen. 15, 51; cf.: semina, quae magno faenore reddat ager, Tib. 2, 6, 22; and: cum quinquagesimo faenore messes reddit eximia fertilitas soli, Plin. 18, 17, 47, § 162: saepe venit magno faenore tardus amor, Prop. 1, 7, 26; cf.: at mihi, quod vivo detraxerit invida turba, Post obitum duplici faenore reddet Honos, id. 3 (4), 1, 22.

* faenuscŭlum (fēn-, foen-), i, n. dim. [faenus], a little interest, Plaut. Ps. 1, 3, 53.

Faesŭlae (also Fēs-), ārum, f.,

  1. I. a city of Etruria, now Fiesole, Cic. Cat. 3, 6, 14; Liv. 22, 3; Sall. C. 24, 2.
    Also Faesŭla, ae, Sil. 8, 479.
  2. II. Deriv., Faesŭlānus (Fēs-), a, um, adj., of or belonging to Faesulae, Faesulan: ager, Cic. Cat. 2, 6, 14: coloni, id. Mur. 24, 49.
    Subst.: Faesŭlā-nus, i, m., a Faesulan, Sall. C. 60, 6.

Febrārĭus, v. Februarius.

febresco, ĕre, v. inch. n. [febris], to catch a fever (late Lat.), Sol. 19 med.

febrĭbĭlis, e, adj. [root bhā, to shine; cf. favilla], that easily produces fever (late Lat.), Cael. Aur. Tard. 4, 8 med.

fē̆brīcĭto, āvi, 1, v. n. [root bhā, to shine; cf. favilla], to be ill of a fever, to have a fever (post-Aug.): scire oportet, non febricitare eum, cujus venae naturaliter ordinatae sunt, Cels. 3, 6; Sen. Ben. 4, 39; Col. 6, 9, 1; Mart. 11, 98, 20; Vulg. Matt. 8, 14.

febrĭcōsus, a, um, adj. [root bhā, to shine; cf. favilla], that has a fever (late Lat.), Veg. Vet. 1, 38.

febrīcŭla, ae, f. dim. [root bhā, to shine; cf. favilla], a slight fever (rare but class.): febriculam habere, Cic. Att. 6, 9, 1: in febriculam incidere, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21 fin.
In plur.: lentis febriculis diu detineri, Cels. 2, 17.

febrīcŭlentus, a, um, adj. [root bhā, to shine; cf. favilla], that has a fever (late Lat.), Marc. Empir. 22.

febrīcŭlōsus, a, um. adj. [root bhā, to shine; cf. favilla].

  1. I. Feverish, sick of a fever (rare): scortum, Cat. 6, 4: morbus, Gell. 20, 1, 27.
  2. * II. Act., producing fever, febrific, Front. de Or. 1 ed. Mai.

febrĭfŭgĭa, ae, f. [febris + fugo], a plant, called also centaurea, the centaury, App. Herb. 35.

febrĭo, īre, v. n. [febris], to be ill of a fever, to have a fever (post-Aug.): si non febrit, venter solvendus est, Cels. 4, 4, 2; Col. 6, 38, 1; Macr. S. 7, 4.

fē̆bris (the ē predominating in poets), is (acc. sing.: febrem, Hor. Ep. 1, 16, 20; Sen. Ep. 14, 6; Quint. 2, 17, 9: febrim, Hor. S. 2, 3, 294; Plaut. Pseud. 2, 2, 48; Cic. Fam. 7, 26, 1; Plin. 25, 4, 17, § 37 Jan. et saep.
Abl.: febri, Cic. Cat. 1, 13, 31; id. Att. 6, 9; or: febre, id. Att. 7, 1, 1; Suet. Vit. 14; Plin. Ep. 7, 1, 4: Juv. 10, 218 al.), f. [for fer-bris, root bhar-, to be hot, v. ferveo], a fever.

  1. I. Prop.: appellamus a calendo calorem, e fervore febrim, Varr. ap. Non. 46, 22: quotidiana, Ter. Hec. 3, 2, 22: si cui venae sic moventur, hic habet febrem, Cic. Fat. 8, 15; cf.: febrim habere, id. Fam. 7, 26, 1; Suet. Oth. 6: aestu febrique jactari, Cic. Cat. 1, 13, 31: te Romam venisse cum febri, id. Att. 6, 9, 1; cf.: cum febri domum rediit, id. de Or. 3, 2, 6: febri carere, id. Fam. 16, 15, 1; for which, in an altered construction: caruitne febris te heri? Plaut. Curc. 1, 1, 17: cum sine febri laborassem, Cic. Att. 5, 8, 1: in febri, id. Tusc. 1, 36, 88: in febrim subito incidere, id. Fam. 14, 8, 1: febre liberari, Cels. 2, 17: febri liberari, Plin. 26, 11, 71, § 116: febre corripi, id. 7, 51, 52, § 172: febre calere, Juv. 10, 218: quem torret olim domestica febris, i. e. at home in him, id. 9, 17: vigili cum febre, id. 13, 229: reliquit eum febris, Vulg. Johan. 4, 52.
    In plur.: vide, ne tertianas quoque febres et quartanas divinas esse dicendum sit, Cic. N. D. 3, 10, 24: febres aliae ab horrore incipiunt, aliae a frigore, aliae a calore, Cels. 3, 3 sq.: calidae febres, Lucr. 2, 34: opella forensis Adducit febres, Hor. Ep. 1, 7, 9.
    1. B. Febris, personified as a deity, with three temples in Rome, the principal of which was on the Palatium, in the neighborhood of the Velabrum, Cic. N. D. 3, 25, 63; id. Leg. 2, 11, 28; Plin. 2, 7, 5, § 16; Val. Max. 2, 5, 6; cf.: Febri divae, Febri sanctae, Febri magnae, Camilla pro filio amato, Inscr. Grut. p. 97, 1.
  2. * II. Trop., a source of uneasiness, torment: certo scio, nunc febrim tibi esse, quia, etc., Plaut. Ps. 2, 2, 48 Ritschl N. cr.

Fēbrŭa, ōrum, n., v. februum.

Febrŭālis, e, v. Februum.

* febrŭāmentum, i. n. [februo], a religious purification, expiation, Censor. de Die Nat. 22.

Fĕbrŭārĭus (in Inscr. sometimes written FEBRARIVS), ii, m., or Fĕbrŭāri-us mensis [februum], the month of expiation (because on the 15th of this month the great feast of expiation and purification, Februa, was held), February, until the time of the decemvirs the last month of the Roman year, since then the second: ab diis inferis Februarius appellatus, quod tum his parentetur, Varr. L. L. 6, § 34 Müll.; Ov. F. 2, 31 sq.; Cic. Leg. 2, 21, 54; Sall. C. 18, 6; Paul. ex Fest. p. 85 Müll., v. februum.
Adj.: Nonis Februariis, of February, Varr. L. L. 6, § 13 Müll.: ab Idibus Februariis, Plin. 17, 18, 30, 136.

Februāta, ae, v. februum.

febrŭātĭo, ōnis, f. [februo], a religious purification, expiation, Varr. L. L. 6, § 13 Müll.

Februatus, a, um, v. februum and februo.

Februlis, e, v. februum.

febrŭo, no perf., ātum, 1, v. a. [februum], to purify, expiate (ante-class.): in eorum sacris liba cum sint facta, inicere solent farris semina ac dicere, se ea februare, id est pura facere, Varr. ap. Non. 114, 22; cf. Varr. L. L. 6, § 13 Müll., and Paul. ex Fest. p. 85, 13 sq. Müll.; v. also februum.

fēbrŭum, i, n. Orig., in the Sabine lang., a purgation, means of purification.
Hence, februa, ōrum, n., the Roman festival of purification and expiation, celebrated on the 15th of the month hence called February (v. Februarius); whence, Februālis, Febrūlis, and Februāta, surnames of Juno, who was worshipped at this festival; Februātus, the festival itself; and Februus, a surname of Lupercus, who presided over this festival: Lupercalia dicta, quod in Lupercali luperci sacra faciunt. Rex cum ferias menstruas Nonis Februariis edicit, hunc diem Februatum appellat. Februum Sabini purgamentum, et id in sacris nostris verbum; nam et Lupercalia februatio, Varr. L. L. 6, § 13 Müll.; cf. Serv. Verg. A. 8, 343: Ego arbitror Februarium a die Februato, quod tum februatur populus, id est lupercis nudis lustratur antiquum oppidum Palatinum gregibus humanis cinctum, id. ib. 6, § 34; cf. also Paul. ex Fest. p. 85, 13 sq. Müll.: Februa Romani dixere piamina patres, Ov. F. 2, 19; 4, 726; 5, 423: Juno pulchranam Fluoniam, Februalemque ac Februam mihi poscere non necesse est, cum nihil contagionis corporeae sexu intemerata pertulerim, Mart. Cap. 2, § 149: Februlis, Paul. ex Fest. p. 85, 16 Müll.; Arnob. 3, p. 118 (dub. al. Februtis).

Fēcĭālis, v. Fetialis.

fēcŭla, v. faecula.

fēcundātor, ōris, m. [fecundo], he who fertilizes or makes fruitful: mulierum, Jul. ap. August. Contr. Jul. 6, 8, 23.

fēcunde, adv., v. fecundus fin.

fēcundĭtas, ātis, f. [fecundus], fruitfulness, fertility, fecundity (vegetable or animal).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (class.): natura parem legem fecunditatis dixit virentibus atque hominibus ceterisque animalibus, Col. 3, 8, 1: aquarum inductionibus terris fecunditatem damus, Cic. N. D. 2, 60, 152: terrarum, id. ib. 2, 5, 13: agrorum, id. Div. 1, 42, 94: mulieris, id. Phil. 2, 24, 58: fecunditatem importare, Plin. 14, 18, 22, § 116: adferre, id. 28, 19, 77, § 248; dare, id. 16, 44, 95, § 251: addere, id. 37, 10, 66, § 178: corrumpere, id. 10, 59, 79, § 161; 29, 4, 27, § 85.
    2. B. Fēcundĭtas, personified as a deity, Tac. A. 15, 23.
  2. II. Transf., plenty, abundance (post-Aug.): Gallorum tantae fecunditatis juventus fuit, ut, etc., Just. 25, 2: voluminum (Varronis), Plin. 35, 2, 2, § 11.
  3. III. Trop. (rare but class.): volo se efferat in adolescente fecunditas, luxuriance of style, Cic. de Or. 2, 21, 88: magna animi, Plin. H. N. praef. § 5.

fēcundĭto, āre, = fecundo, to fertilize, Inscr. Fabr. 169.

fēcundo, āre, v. a. [fecundus], to make fruitful, to fertilize (poet. and in post-class. prose): (Nilus) viridem Aegyptum nigrā fecundat arenā, Verg. G. 4, 293; Claud. I. Cons. Stil. 239; Pall. 3, 9 al.

fēcundus (sometimes erroneously foecund-and faecund-, but v. Varr. ap. Gell. 16, 12 fin., and ap. Non. 54, 8), a, um, adj. [from ‡ feo, whence also fetus, femina, fenus, etc., cf. felix], fruitful, fertile (of plants and animals).
Constr. with abl., gen., or absol. (with gen. only poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit. (class.): fossiones agri repastinationesque, quibus fit multo terra fecundior, Cic. de Sen. 15, 53; cf. Verg. G. 1, 67; Quint. 10, 3, 2: glebae, Lucr. 1, 211: solum, Quint. 2, 19, 2: cf. Just. 2, 1: salices viminibus, frondibus ulmi, Verg. G. 2, 446.
    With gen.: regio fecunda fruticis exigui, Col. 9, 4, 2: tellus metallorum, Plin. 33, 4, 21, § 78; for which: Amathus metallis, Ov. M. 10, 220 Bach. N. cr.: mons silvae frequens fecundusque, Tac. A. 4, 65: segetes fecundae et uberes, id. Or. 15, 48: nihil ocimo fecundius, Plin. 19, 7, 36, § 120: uxores, Lucr. 4, 1254: conjux, Hor. S. 2, 5, 31: lepus, id. ib. 2, 4, 44; cf.: suenihil genuit natura fecundius, Cic. N. D. 2, 64, 160.
    1. B. Transf.
      1. 1. Rich, abundant, abounding in any thing (mostly poet. and in post-Aug. prose): fecundi calices quem non fecere disertum? Hor. Ep. 1, 5, 19; cf. fons, i. e. copious, Ov. M. 14, 791: legere fecundis collibus herbas, plentifuliy furnished, thickly studded, id. ib. 14, 347: fecundissima gens, rich in agricultural products, Plin. Pan. 31, 6: (specus) Uberibus fecundus aquis, Ov. M. 3, 31; cf.: fecunda melle Calymne, id. ib. 8, 222: viscera (Tityi) poenis, i. e. constantly renewed, Verg. A. 6, 598: Echidna, fecunda poenis viscera trahens, Ambros. in Tob. 12, 41: nigris Meroe fecunda colonis, Luc. 10, 303: cingula monstris, Val. Fl. 6, 470.
        With gen.: Aemilium genus fecundum bonorum civium, Tac. A. 6, 27 fin.
      2. 2. Making fruitful, fertilizing (only poet. and in post-Aug. prose): imber, Verg. G. 2, 325; cf. Nilus, Plin. 5, 9, 10, § 54: excipe fecundae patienter verbera dextrae, i. e. the blows with a thong of skin given to women by the luperci, and which were supposed to promote fruitfulness, Ov. F. 2, 427; cf. Serv. Verg. A. 8, 343; and: quam (Danaën) implevit fecundo Juppiter auro, Ov. M. 4, 698.
  2. II. Trop., fruitful, fertile, prolific, abundant (class.): pectus, Cic. poët. Div. 1, 13, 22; Verg. A. 7, 338: artifex, Plin. 35, 10, 36, § 71: a quo (Anaxagora) eum (Periclem), cum alia praeclara quaedam et magnifica didicisse, uberem et fecundum fuisse, Cic. Or. 4, 15: duo genera verborum: unum fecundum, quod declinando multas ex se parit dispariles formas, ut est lego, legis, legam, sic alia: alterum genus sterile, quod ex se parit nihil, ut est etiam, vix, cras, etc., Varr. L. L. 8, § 9 Müll.: amor et melle et felle est fecundissimus, Plaut. Cist. 1, 1, 70: fecunda culpae saecula, Hor. C. 3, 6, 17: veri sacerdos, Sil. 13, 490: fecundum in fraudes hominum genus, id. 2, 498: vester porro labor fecundior, historiarum scriptores? Juv. 7, 98.
    Hence, fēcundē, adv., fruitfully, abundantly: fecundius poëmata ferrent fructum, Varr. L. L. 7, § 2 Müll.: arundo recisa fecundius resurgit, Plin. 16, 36, 65, § 163: cantharides nascuntur fecundissime in fraxino, id. 29, 4, 30, § 94.

fēdus, v. haedus.

fel, fellis, n. [Gr. χόλος, gall; cf. Germ. Galle; Engl. gall],

  1. I. the gall-bladder, gall, bile (cf. bilis): jecur a dextra parte sub praecordiis: ex inferiore parte ei fel inhaeret, Cels. 4, 1; cf. Plin. 11, 37, 74, § 191; 31, 10, 46, § 119; Ov. M. 2, 777: gallinaceum, Cic. Div. 2, 12, 29: nigrum, Plin. 11, 37, 75, § 193: piscis, Vulg. Tobiae, 6, 5.
    In plur.: fella, Ser. Samm. 19, 333; Cael. Aur. Acut. 3, 19; id. Tard. 1, 4 fin. al.
    Poet.: hic vero Alcidae furiis exarserat atro Felle dolor, because the bile was regarded as the seat of rage, Verg. A. 8, 220.
    1. B. Transf.
      1. 1. Poisonous liquid, poison (poet.): vipereum, Ov. Tr. 5, 7, 16; id. P. 1, 2, 18: sagitta armata felle veneni, Verg. A. 12, 857.
      2. 2. Fel terrae, a plant, the lesser centaury, the fumitory (Fumaria officinalis, Linn.), Plin. 25, 6, 31, § 68.
  2. II. Trop. (only in poets, whereas bilis is used in the trop. signif. also in good prose), bitterness, acrimony, animosity (syn.: bilis, stomachus, invidia, livor; odium): amor et melle et felle est fecundissimus, Plaut. Cist. 1, 1, 70; cf.: corda felle sunt lita, id. Truc. 1, 2, 77: omnia jam tristi tempora felle madent, Tib. 2, 4, 11; Mart. 7, 25.

fēles, is (in Varr. and Cic. faelis in best MSS.; nom. felis, Plaut. Rud. 3, 4, 43; Plin. 6, 29, 35, § 178), f. [root fe-, v. felix; prop., she that bears young],

  1. I. a cat: Aegyptii quamvis carnificinam prius subierint, quam aut faelem aut canem aut crocodilum violent, Cic. Tusc. 5, 27, 78; id. N. D. 1, 29, 82; id. Leg. 1, 11, 32; Phaedr. 2, 4, 2; Plin. 10, 73, 94, § 202; 11, 37, 65, § 172; Ov. M. 5, 330 al.
    1. B. Transf., a marten, ferret, polecat, Varr. R. R. 3, 11, 3; Col. 8, 14, 9.
  2. II. Trop., one who inveigles, a mouser, seducer (very rare): feles virginalis, girl-thief, Plaut. Rud. 3, 4, 43: feles virginaria, id. Pers. 4, 9, 14: pullaria, Aus. Epigr. 70.

fĕlĭcātus, a, um, v. filicatus.

1. fēlīcĭtas, ātis, f. [1. felix].

  1. I. (Acc. to felix, I.) Fruitfulness, fertility (post-Aug. and rare): felicitas major Babyloniae Seleuciae, Plin. 18, 18, 47, § 170: terrae, Plin. Ep. 3, 19, 6.
  2. II. (Acc. to felix, II.) Happiness, felicity (the predom. signif. of the word; syn.: fortuna, fors, sors, fatum): neque enim quicquam aliud est felicitas, nisi honestarum rerum prosperitas, Cic. Fragm. ap. Amm. 21, 16: fuit felix, si potest ulla in scelere esse felicitas, id. Phil. 2, 24, 59; id. Brut. 96, 329: alii fortuna felicitatem dedit, huic industria virtutem comparavit, Auct. Her. 4, 20, 27: reliquum est, ut de felicitate pauca dicamus, good-fortune, luckiness, Cic. de Imp. Pomp. 16, 47; cf.: ego sic existimo in summo imperatore quatuor has res inesse oportere, scientiam rei militaris, virtutem, auctoritatem, felicitatem, id. ib. 10, 28: felicitas in re, id. Font. 15, 32; cf.: felicitatem Helvetiorum bello esse perspectam, Caes. B. G. 1, 40, 13: ut paulum ad summam felicitatem defuisse videretur, id. ib. 6, 43 fin.: quo simul atque intus est itum, incredibili felicitate Auster in Africum se vertit, id. B. C. 3, 26 fin.: haec (mala) omnia subterfugere, non modo sapientiae, sed etiam felicitatis esse, Cic. Lael. 10, 35: quasi non et felicitas rerum gestarum exercitus benevolentiam imperatoribus, et res adversae odia concilient, Caes. B. C. 2, 31, 3.
    In plur.: bonae felicitates, Ter. Eun. 2, 3, 32: ea vis ipsa, quae saepe incredibiles huic urbi felicitates atque opes attulit, Cic. Mil. 31, 84.
  3. II. Fēlīcĭtas, personified as a deity, Cic. Verr. 2, 4, 2, § 4; Aug. Civ. D. 4, 18, 23; Suet. Tib. 5.

2. Fēlīcĭtas Julia, i. q. Olisipo, now Lisbon, Plin. 4, 22, 35, § 117.

fēlīcĭter, adv., v. 1. felix fin.

fēlīcĭto, āre [felix], to make very happy, Donat. Vit. Verg. 4.

fĕlĭcŭla, ae, f., v. filicula init.

fēlīnĕus, a, um, adj., v. the follg. art.

fēlīnus, a, um, adj. [feles], of or belonging to a cat: stercus, Cels. 5, 18, 15 dub. (Targa: suillum).
Another form, fē-līnĕus, a, um: oculi, Serv. Verg. G. 3, 82.

* fēlĭo, īre, v. n., expresses the cry of the male panther, Auct. Carm. Philom. 50.

fēlis, is, v. feles init.

1. fēlix, īcis (abl. felici, except Cic. Or. 48, 159; and as nom. prop., v. II. B. 2. infra), adj. [from root feo, fevo, to bear, produce, Gr. φύω; cf.: fio, femina; whence fetus, fecundus, femina, fenus], fruit-bearing, fruitful, fertile, productive.

  1. I. Lit. (rare; not in Cic.): felices arbores Cato dixit, quae fructum ferunt, infelices quae non ferunt, Paul. ex Fest. p. 92, 10 Müll.; cf. Fronto Ep. ad Amic. 2, 6 ed. Mai.; so, arbor, Liv. 5, 24, 2: arbusta, Lucr. 5, 1378: rami, Verg. G. 2, 81; so, rami feliciores, Hor. Epod. 2, 14: silvae, i. e. of fruitful trees, Verg. G. 4, 329: Massica Baccho, fruitful in vines, id. A. 7, 725; cf. Campania, Plin. 3, 5, 9, § 60: felicior regio, Ov. P. 2, 10, 51; cf.: felix oleae tractus, Claud. Cons. Mall. Theod. 179: venti, Val. Fl. 6, 711.
    1. B. In partic.
      1. 1. In the old relig. lang.: felices arbores, all the nobler sorts of trees, whose fruits were offered to the superior deities, in contradistinction to the infelices, which were dedicated to the inferior deities, Macr. S. 2, 16, 2.
      2. 2. Felix, as an adj. propr. in Arabia Felix, the fertile portion of Arabia, opp. Arabia Deserta and Petraea; v. Arabia.
  2. II. Transf.
    1. A. Act., that brings good luck, of good omen, auspicious, favorable, propitious, fortunate, prosperous, felicitous (orig. belonging to the relig. lang.; in the class. per. almost confined to poets; syn.: faustus, fortunatus, beatus, secundus): quae (omina) majores nostri quia valere censebant, idcirco omnibus rebus agendis: QVOD BONVM FAVSTVM FELIX FORTVNATVMQVE ESSET praefabantur, Cic. Div. 1, 45, 102; so, QVOD BONVM FORTVNATVM FELIXQVE SALVTAREQVE SIET POPVLO ROMANO QVIRITIVM, etc., an old formula in Varr. L. L. 6, § 86; cf. also: ut nobis haec habitatio Bona, fausta, felix fortunataque eveniat, Plaut. Trin. 1, 2, 3: quod tibi mihique sit felix, sub imperium tuum redeo, Liv. 22, 30, 4: auspicia, Verg. A. 11, 32; cf. omen, Ov. P. 2, 1, 35: o deaSis felix, nostrum leves, quaecumque, laborem, Verg. A. 1, 330; cf.: sis bonus o felixque tuis! id. E. 5, 65: terque novas circum felix eat hostia fruges, id. G. 1, 345: Zephyri, id. A. 3, 120: sententia, Ov. M. 13, 319: industria (corresp. to fertilis cura), Plin. H. N. 14 praef. § 3.
    2. B. Lucky, happy, fortunate (the predom. signif. in prose and poetry): exitus ut classi felix faustusque daretur, Lucr. 1, 100: Polycratem Samium felicem appellabant, Cic. Fin. 5, 30, 92: Caesar Alexandriam se recepit, felix, ut sibi quidem videbatur, id. Phil. 2, 26, 64; cf. id. ib. 2, 24, 59: vir ad casum fortunamque felix, id. Font. 15, 33: ille Graecus ab omni laude felicior, id. Brut. 16, 63: Sulla felicissimus omnium ante civilem victoriam, Sall. J. 95, 4: in te retinendo fuit Asia felicior quam nos in deducendo, Cic. Q. Fr. 1, 1, 10, § 30; cf.: quin etiam si minus felices in diligendo fuissemus, id. Lael. 16, 60: vade, o felix nati pietate, Verg. A. 3, 480; cf. id. ib. 6, 785: Praxiteles quoque marmore fericior, i. e. succeeded better as a sculptor, Plin. 34, 8, 19, § 69: felices ter et amplius, Quos irrupta tenet copula, Hor. C. 1, 13, 17: omnes composui. Felices! nunc ego resto, id. S. 1, 9, 28: Latium felix, id. C. S. 66: tempora, Juv. 2, 38: saecula, Ov. Tr. 1, 2, 103; Juv. 3, 312; Quint. 8, 6, 24: cf.: nulla sorte nascendi aetas felicior, id. 12, 11, 22: felicissima facilitas, id. 10, 1, 111: felicissimus sermo, id. 9, 4, 27: ita sim felix, a form of asseveration, Prop. 1, 7, 3: malum, i. q. salubre, salubrious, wholesome, Verg. G. 2, 127 Serv.
      Prov.: felicem scivi, non qui quod vellet haberet, sed qui per fatum non data non cuperet, Aus. Idyll. 319, 23 sq.
          1. (β) With gen. (poet. and in post-Aug. prose): Vergilius beatus felixque gratiae, Plin. H. N. 14 praef. § 7: o te, Bolane, cerebri Felicem! Hor. S. 1, 9, 12: felices studiique locique, Ov. M. 5, 267: felix uteri, Sil. 4, 359: leti, id. 4, 398: famae, id. 4, 731: felices operum dies, Verg. G. 1, 277.
          2. (γ) With inf. (poet.): quo non felicior alter Ungueretela manu ferrumque armare veneno, happier, more successful in, Verg. A. 9, 772; id. G. 1, 284; Sil. 13, 126.
          3. (δ) With gerund. dat. (rare): tam felix vobis corrumpendis fuit, successful in, Liv. 3, 17, 2.
            Adv.: fēlīcĭter.
      1. * 1. (Acc. to I.) Fruitfully, abundantly: hic segetes, illic veniunt felicius uvae, Verg. G. 1, 54.
      2. 2. (Acc. to II.)
        1. a. Auspiciously, fortunately, favorably: quod mihi vobisque Quirites, Se fortunatim, feliciter ac bene vortat, Enn. ap. Non. 112, 3 (Ann. v. 112 ed. Vahl.); cf. Plaut. Aul. 4, 10, 58: ut ea res mihi magistratuique meo, populo plebique Romanae bene atque feliciter eveniret, Cic. Mur. 1, 1; Caes. B. G. 4, 25, 3.
          In expressing a wish or in calling to a person, Good luck! faciam quod volunt. Feliciter velim, inquam, teque laudo, Cic. Att. 13, 42, 1: feliciter, succlamant, Phaedr. 5, 1, 4; Suet. Claud. 7; id. Dom. 13; Flor. 3, 3 fin.; Juv. 2, 119; Vulg. Gen. 30, 11 al.
        2. b. Luckily, happily, successfully (most freq.): omnes sapientes semper feliciter, absolute, fortunate vivere, Cic. Fin. 3, 7, 26: res publica et bene et feliciter gesta sit, id. Phil. 5, 15, 40; id. Fam. 7, 28 fin.: navigare, id. Verr. 2, 2, 38, § 95; cf.: qui te feliciter attulit Eurus, Ov. M. 7, 659: feliciter audet, Hor. Ep. 2, 1, 166: ob ea feliciter acta, Sall. J. 55, 2.
          Prov.: feliciter sapit qui alieno periculo sapit, Plaut. Merc. 4, 4, 40.
          Comp., Ov. Ib. 305.
          Sup.: bella cum finitimis felicissime multa gessit, Cic. Rep. 2, 9: re gesta, Hirt. B. G. 8, 37, 1: gerere rem publicam, Caes. B. C. 1, 7, 6: cessit imitatio, Quint. 10, 2, 16: Horatiusverbis felicissime audax, 10, 1, 96.

2. Fēlix (with abl. Felice, v. Neue, Formenl. 2, p. 67), a Roman surname of frequent occurrence, first applied to L. Sulla, Plin. 7, 44, 44, § 186.

      1. b. Claudius Felix, Suet. Claud. 28.
      2. c. Antonius Felix, procurator of Judea and Galilee under Claudius, Vulg. Act. 23, 26; 25, 14.
      3. d. Julia Felix, i. q. Berytus, Plin. 5, 20, 17, § 78.

3. fĕlix, ĭcis, v. filix init.

fellātor, ōris, m. [fello], a sucker, in mal. part., Mart. 14, 74; 11, 30.

* fellebris, e, adj. [fello], sucking, Sol. 2 med. dub.

fellĕus, a, um, adj. [fel], of gall, full of gall, like gall: sudores, Plin. 26, 12, 76, § 124: urina, Cael. Aur. Tard. 3, 6.

fellĭco (fellĭto), āre, v. a. [fello, like vellico from vello], to suck, draw by sucking (late Lat.): mammas, Arn. 2, 70: ubera, Sol. 45 fin.

fellĭdūcus, a, um, adj. [fel-duco], that carries off the gall (late Lat.): medicamenta, Cael. Aur. Tard. 3, 4, 63.

felliflŭus, a, um, adj. [fel-fluo], flowing with gall (late Lat.): passio, Cael. Aur. Acut. 3, 19, 188.

fellĭto, āre, v. fellico.

fellītus, a, um, adj. [fel], imbued with gall, steeped in gall (late Lat.).

  1. I. Lit.: sapor, Fest. Avien. Epigr. in Anth. Lat. Burm. 1, p. 495: oculi, Pelag. Vet. 1.
  2. II. Trop.: sensus, Cassiod. Var. 1, 13.

fello, āvi, 1, v. a., to suck (ante-class. and poet.).

  1. I. Lit.: lac humanum, Varr. ap. Non. 113, 14: lupam, id. ib. 242, 33.
  2. II. Transf. obsc., Mart. 2, 50, 1 al.; Aus. Epigr. 71, 7.

fellōsus, a, um, adj. [fel], full of gall (late Lat.), Cael. Aur. Tard. 4, 6, 91.

Felsĭna, ae, f., i. q. Bononia, I.

* fēmella, ae, f. dim. [femina], a young female, a girl, Cat. 55, 7.

femellārĭus, ĭi, m. [femella], a follower of girls, i. q. mulierarius, Isid. Or. 10.

fĕmen, ĭnis, n., v. femur init.

fēmĭna, ae, f. [from fe-, fev-, = Gr. φύ-ω, to produce; whence: fetus, fecundus, faenus, felix; cf. Sanscr. bhuas, bhavas, to become; Lat. fi-o, fu-turus], a female.

  1. I. Lit.
    1. A. Of human beings, a female, woman (cf.: uxor, mulier, matrona; conjux, marita): ut a prima congressione maris et feminaeordiar, Cic. Rep. 1, 24: et mares deos et feminas esse dicitis, id. N. D. 1, 34, 95: ambiguus fuerit modo vir, modo femina Sithon, Ov. M. 4, 280; cf. Lucr. 4, 819: in claris viris et feminis, Cic. Tusc. 1, 12, 27: pulchritudine eximiā femina, id. Div. 1, 25, 52: feminae notitiam habere, Caes. B. G. 6, 21 fin.: naturam feminarum omnem castitatem pati, Cic. Leg. 2, 12, 29; cf. id. Rep. 3, 10 fin.: bona, id. Phil. 3, 6, 16; cf.: praestantissima omnium feminarum, id. Fam. 5, 8, 2: sanctissima atque optima, id. Phil. 3, 6, 16: probatissima, id. Caecin. 4, 10: primaria, id. Fam. 5, 11, 2: decreta super jugandis feminis, Hor. C. S. 19: varium et mutabile semper femina, Verg. A. 4, 570: tunc femina simplex, the female character undisguised, Juv. 6, 327.
      Adj.: inter quas Danai femina turba senis, Prop. 2, 31 (3, 29), 4.
      Applied as a term of reproach to effeminate men, Ov. M. 12, 470; Sil. 2, 361; Suet. Caes. 22; Just. 1, 3; Curt. 3, 10 fin. al.
    2. B. Of beasts, a female, she: (bestiarum) aliae mares, aliae feminae sunt, Cic. N. D. 2, 51, 128: lupus femina feta repente, Enn. ap. Serv. Verg. A. 2, 355, and ap. Non. 378, 18 (Ann. v. 70 and 73 ed. Vahl.); cf.: habendas triduum ferias et porco femina piaculum pati (shortly before, porca), Cic. Leg. 2, 22, 57: sus, Col. 7, 9, 3: anas, Plin. 29, 5, 33, § 104: anguis, Cic. Div. 1, 18, 36; 2, 29, 62: piscis, Ov. A. A. 2, 482; Plin. 9, 50, 74, § 157; Ov. M. 2, 701.
  2. II. Transf., in the lang. of nat. hist., of plants and minerals: mas in palmite floret, femina citra florem germinat tantum spicae modo, Plin. 13, 4, 7, § 31; ib. § 34; so of other plants, id. 16, 33, 60, § 139; 16, 34, 62, § 145: 21, 10, 32, § 58 et saep.: in omni genere (carbunculorum) masculi appellantur acriores, et feminae languidius refulgentes, Plin. 37, 7, 25, § 92; of the loadstone, id. 36, 16, 25, § 128.
    In mechanics, cardo femina, different from cardo masculus (v. cardo, 2), Vitr. 9, 9 med.
  3. III. In gram., the feminine gender, Quint. 1, 6, 12; 1, 4, 24.

fēmĭnal, ālis, n. [femina], i. q. pudendum muliebre (an Appuleian word), App. M. 2, p. 122, 11; id. Mag., p. 296, 13.

fĕmĭnālĭa (foem-), ĭum, n. [femur], bandages for the upper part of the thighs, thigh-bandages, Suet. Aug. 82; cf.: hoc genus vestimenti Graece περισκελή, a nostris feminalia vel bracae usque ad genua pertinentes, Hier. Ep. 64, 10; Vulg. Ex. 28, 42 al.

* fēmĭnātus, a, um, adj. [femina], made womanish, effeminate: sic feminata virtus afflicta occidit, Cic. poët. Tusc. 2, 9, 21, MSS. (Klotz and B. and K., ex conj., ecfeminata).

fēmĭnĕus, a, um, adj. [femina], of or belonging to a woman, womanly, feminine (rare but class. and mostly poet.) = muliebris.

  1. I. Prop.: feminae vir feminea interemor manu, Cic. Tusc. 2, 8, 20 (in version of Soph. Trachin.): femineae vocis exilitas, Quint. 1, 11, 1: quatuor ille quidem juvenes totidemque crearat Femineae sortis, i. e. of the female sex, Ov. M. 6, 680: sors, id. ib. 13, 651; cf. sexus, Plin. 36, 16, 25, § 129: artus, Ov. M. 10, 729: catervae, Val. Fl. 4, 603: labor, Tib. 2, 1, 63; Ov. Am. 1, 13, 23: dolor, id. M. 9, 151: clamor, id. ib. 12, 226; cf. vox, id. ib. 3, 536; 4, 29: plangores, Verg. A. 2, 488: Marte cadendum, i. e. by the hand of a woman, Ov. M. 12, 610: amor, i. e. love for a woman, id. Am. 3, 2, 40: cupido, id. M. 9, 734: venus, id. ib. 10, 80: poena, i. e. executed on a woman, Verg. A. 2, 584: Calendae, i. e. the first of March (on which the Matronalia were celebrated), Juv. 9, 53: ceroma, for women’s use, id. 6, 246.
  2. II. Transf., with an accessory notion of contempt, womanish, effeminate, unmanly: vox, Quint, 1, 11, 1; cf. Ov. A. A. 3, 286: pectus, Ov. M. 13, 693: amor praedae, Verg. A. 11, 782: lunae femineum et molle sidus, Plin. 2, 101, 104, § 223.

fēmĭnīne, adv., v. femininus fin.

fēmĭnīnus, a, um, adj. [femina], in gram., of the feminine gender, feminine: nomen, Varr. R. R. 3, 5, 6; Quint. 1, 5, 54; 1, 6, 14 et saep.; cf.: quae feminina positione mares significant, id. 1, 4, 24: funis masculinum sit an femininum, id. 1, 4, 24: sexus, Dig. 2, 8, 2, § 3; Gai. Inst. 1, 130: persona, id. ib. 1, 150; 3, 24.
Adv.: fēmĭnīnē, femininely, of the feminine gender (postclass.), Arn. 1, 36; Charis. p. 55 P.; Fest. s. v. Petronia, p. 250, 15 Müll.

fēmĭno, āre, 1, v. n. [femina], to pollute one’s self, Cael. Aur. Tard. 4, 9, 133.

fĕmŏrāle, is, n., a covering for the thigh (late Lat. and very rare: cf. feminalia), Vulg. Sirach, 45, 10.

fĕmur, ŏris or ĭnis (acc. to a nom.femen, mentioned only by Prisc. p. 701 P. and Serv. Verg. A. 10, 344; 778; nom. femus, Ap. M. 8, p. 216, 15; cf.: μῆρος, femus, Gloss. Lab.; dat. femori; femini only Plin. 28, 15, 61, § 217; abl. usually femore, but femine, Plaut. Mil. 2, 2, 48; Verg. A. 10, 788; plur. femora or femina; dat. feminibus, rarely femoribus), n. [etym. dub.; cf. root feo of femina, etc.], the upper part of the thigh, the thigh.

  1. I. Lit.: ima spina in coxarum osse desinit, etc. … inde femina oriuntur, Cels. 8, 1 med.: frons non percussa, non femur, Cic. Brut. 80, 278: ferit femur dextrum dextra, Plaut. Mil. 2, 2, 50: femur caedere, Quint. 2, 12, 10: ferire, id. 11, 3, 123; cf.: feminis plangore et capitis ictu uti, Auct. Her. 3, 15, 27; Cic. N. D. 1, 35, 99; id. Verr. 2, 4, 43, § 93: transfixus femore et umero, Suet. Caes. 68; id. Aug. 80: nocet femori conseruisse femur, Tib. 1, 8, 26: et corpus quaerens femorum crurumque pedumque, Ov. M. 14, 64: teretes stipites feminis crassitudine, Caes. B. G. 7, 73, 6: ocius ensem eripit a femine, Verg. A. 10, 788: galli feminibus pilosis, cruribus brevibus, Varr. R. R. 3, 9, 5.
  2. II. Transf.
    1. A. In architecture, the space between the grooves of a triglyph, Vitr. 4, 3.
    2. B. Femur bubulum, a plant otherwise unknown, Plin. 27, 9, 56, § 81.
    3. C. Esp., like lumbi, the loins, of ancestry (Eccl. Lat.): de femore Jacob, Vulg. Ex. 1, 5; id. Gen. 46, 26.

fēnārĭus, v. faenarius.

* fendĭcae, ārum, f. [findo], entrails used as food: hirae, Arn. 7, 230.

fendo, ĕre [v. defendo, fustis], the primitive word of the compounds defendo, offendo, infensus, and infestus; cf. Prisc. p. 923 P.

fēnē̆bris, fēnĕrārĭus, fēnĕror, etc., v. faenebris, faeneror, etc.

Fenectāni campi, a region in Latium, Liv. 8, 12, 5 Weissenb.

fĕnestella, ae, f. dim. [fenestra], a small opening in the wall, a little window.

  1. I. Prop., Col. 1, 6, 10; 8, 3, 3; 9, 5, 3.
  2. II. Fenestella, ae, nom. propr.
    1. A. Fem.: Porta, a gate in Rome, Ov. F. 6, 578; cf. Becker’s Antiq. 1, p. 175.
    2. B. Masc., L., a Roman historian under Augustus and Tiberius, Plin. 8, 48, 74, § 195; Gell. 15, 28, 4 al.

fĕnestra, ae (also contr. festra, Enn. ap. Macr. S. 3, 12; Petr. Fragm. p. 872 Burm.; cf. Paul. ex Fest. p. 91, 6 Müll.), f. [root ΦΑΝ, in φαίνω, φανερός],

  1. I. an opening in the wall to admit the light, a window (orig. closed by two wooden shutters or by curtains, and not till the empire by sheets of mica, lapis specularis; cf. Dict. of Antiq. p. 520 sq.): neque fenestra, nisi clatrata, Plaut. Mil. 2, 4, 26: fenestras indere, id. Rud. 1, 1, 6: fenestrarum angustias quod reprehendis, Cic. Att. 2, 3, 2: bifores, Ov. P. 3, 3, 5: juncta, closed, * Hor. C. 1, 25, 1; cf. patulae, Ov. M. 14, 752: reticulatae, Varr. R. R. 3, 7, 3: se plena per insertas fundebat luna fenestras, Verg. A. 3, 152: diversas percurrens luna fenestras, Prop. 1, 3, 31 Burm. ad loc.: fenestram in arca facies, Vulg. Gen. 6, 16 et saep.
  2. II. Transf.
      1. 1. A loop-hole for arrows, etc.: (in turri) fenestras ad tormenta mittenda, in struendo reliquerunt, Caes. B. C. 2, 9 fin.
      2. 2. The recess of a window: concludere in fenestram firmiter, Plaut. Cas. 1, 44.
      3. 3. A breach made by besiegers in a wall: excisa trabe firma cavavit Robora et ingentem lato dedit ore fenestram, Verg. A. 2, 482.
      4. 4. Of the senses, windows for intelligence: ut facile intelligi possit, animum et videre et audire, non eas partes, quae quasi fenestrae sint animi, Cic. Tusc. 1, 20, 46
    1. B. Poet., transf., of holes through the tips of the ears: natus ad Euphraten, molles quod in aure fenestrae Arguerint, Juv. 1, 104.
  3. II. Trop., an entrance, admission, opportunity, inlet, occasion (very seldom): hui quantam fenestram ad nequitiam patefeceris! Ter. Heaut. 3, 1, 72: si hanc fenestram aperueritis, nihil aliud agi sinetis, Tiber. ap. Suet. Tib. 28.

A maximum of 100 entries are shown.