Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fĭdĭcen, ĭnis, m. [2. fides-cano], a luteplayer, lyrist, minstrel, harper: Socratem fidibus docuit nobilis fidicen, Cic. Fam. 9, 22, 3; id. N. D. 3, 9, 23 (with tibicen); Val. Max. 3, 6, 4; Mart. Cap. 3, § 296.
Poet. transf., a lyric poet: Latinus, Hor. Ep. 1, 19, 33: Romanae lyrae, id. C. 4, 3, 23: lyrae Pindaricae, Ov. P. 4. 16, 28; and in apposition: doctor Argivae fidicen Thaliae (Apollo), Hor. C. 4, 6, 25.

fĭdĭcĭna, ae, f. [fidicen], a female luteplayer, lyrist, harpist, Plaut. Ep. 1, 1, 45; 82; 1, 2, 48; 2, 2, 7 sq.; id. Most. 4, 2, 44; Ter. Eun. 3, 2, 4; id. Phorm. 1, 2, 59 al.; Mart. Cap. 3, § 296.

fĭdĭcĭnārĭus, λυριστής, Gloss. Phil.

fĭdĭcĭno, āre, v. n. [fidicen], to play on the lute or lyre (late Lat.), Mart. Cap. 9, § 298; cf. FIDICINO, λυρίζω, Gloss. Philox.

* fĭdĭcĭnus, a, um, adj. [fidicen], of or for playing on stringed instruments, for luteplaying: ludus, Plaut. Rud. prol. 43.

fĭdĭcŭlae, ārum, and rarely fidicula, ae (syncop. fidicla, Prud. στεφ. 10, 481; 550), f. dim. [2. fides], a small stringed instrument, a small lute or cithern.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: quid si platani fidiculas ferrent numerose sonantes, Cic. N. D. 2, 8, 22.
    2. B. Esp., Fidicula, a constellation, i. q. Fides or Lyra, the Lyre, Col. 11, 2, 37; Plin. 18, 26, 59, § 222.
  2. II. Transf., a cord, line, a sort of instrument of torture (postAug.): apparatus illi reddendus est suus eculei et fidiculae et ergastula et cruces, Sen. de Ira, 3, 3; Suet. Tib. 62; id. Calig. 33; Cod. Th. 9, 35, 1.

Fĭdĭcŭlānĭus, a, the name of a Roman gens, Cic. Clu. 37, 103; id. Caecin. 10, 28 al.

* fĭdĭcŭlārĭus, a, um, adj. [fidicula, II.], like a cord, i. e. twisted; trop.: verba contorta et fidicularia, i. e. entangling, delusive, Fronto de Eloq. p. 229 ed. Mai.

fĭdis, is, f., v. 2. fides, I. fin.

Fĭdĭus, ii, m. [1. fides], a surname of Jupiter, in Dionys. Halic. called Ζεὺς Πίστιος, identical with the Sabine Sancus: Nonas Sanco Fidione referrem, Ov. F. 6, 213; more usually connected with deus (dius) or medius (i. e. dius or deus, with the demonstr. part. me), and also joined into one word, mediusfidius, as an asseveration, qs. by the god of truth! as true as heaven! most certainly! itaque domi rituis nostri, qui per deum Fidium jurare vult, prodire solet in compluvium, Varr. ap. Non. 494, 30; cf. id. L. L. 5, § 66 Müll.: per deum Fidium quaeris, Plaut. As. 1, 1, 8: unum medius fidius tecum diem libentius posuerim, quam, etc., Cic. Fam. 5, 21, 1: quam mediusfidius veram licet cognoscas, Sall. C. 35, 2: non mediusfidius ipsas Athenas (loqui) tam Atticas dixerim, Plin. Ep. 4, 3, 5; Quint. 5, 12, 17 al.; cf. Paul. ex Fest. p. 147, 8 Müll.

  1. B. Of Hercules, Tert. Idol. 20; cf. Serv. ad Verg. A. 4, 204.