Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fīlĭa, ae (gen. filiāi, Plaut. Aul. 2, 4, 16 al.; dat. and abl. plur. filiabus, Cato ap. Prisc. p. 733 P.; Liv. 24, 26, 2; Sen. Q. N. 1, 17 fin.; Inscr. Grut. 750, 6; August. C. D. 3, 5; 15, 23; Dig. 30, 15, § 1; 40, 12, 3, § 2; cf. Plin. ap. Charis. p. 103 fin. P.; and filiis, Enn. ap. Prisc. l. l.; Plaut. Stich. 4, 1, 61; id. Poen. 5, 3, 9; Front. Strat. 4, 3, 5; Liv. 38, 57, 2 Drak.; Just. 7, 3, 3; Auct. B. Alex. 33, 2; Aur. Vict. Vir. Ill. 22), f. [filius], a daughter: tua reconcilietur uxor, mea necetur filia, Enn. ap. Ruf. § 37 (Trag. v. 267 ed. Vahl.): Numae Pompilii nepos ex filia rex a populo est Ancus Marcius constitutus, Cic. Rep. 2, 18: o matre pulchra filia pulchrior, Hor. C. 1, 16, 1.
In apposition: cum Decimus quidam Verginius virginem filiam … in foro sua manu interemisset, Cic. Rep. 2, 37: virgo, Ter. Ad. 3, 4, 20; Quint. 9, 2, 70: eam quae nobis adoptione filiae loco esse coeperit, Gai. Inst. 1, 59.

  1. A. In partic.: filia familias, or, in one word, filiafamilias, v. familia.
  2. B. Transf., female offspring, offshoot (poet.): Pontica pinus, Silvae filia nobilis, Hor. C. 1, 14, 12; Mart. 14, 90: filiae Picenae porcae, id. 13, 35: Massilia Graium filia, Paul. Nol. Carm. 21, 305.

fīlĭālis, e, adj. [filius], filial: amor, August. Serm. 2.

fīlĭaster, tri, m., = privignus, a stepson, Inscr. Orell. 2617 al.; cf. the foll. art.

fīlĭastra, ae, f., = privigna, a stepdaughter, Inscr. Fabr. p. 202; 503 al.; cf. the prec. art.

fĭlĭcātus (felic-), a, um, adj. [filix], adorned with fern: paterae, i. e. on which fern-leaves are engraved, Cic. Par. 1, 2, 11; so, lances, id. Att. 6, 1, 13.

filicina, ae, a plant, also called radiolus, App. Herb. 83.

filicones (al. ‡ felicones), mali et nullius usus, a felice dicti, Paul. ex Fest. p. 86, 10 Müll. N. cr.

fĭlictum or fĭlectum, i, n. [filix], a place abounding in ferns, Col. 2, 2, 8; Pall. 9, 3.

fĭlĭcŭla (felic-), ae, f. dim. [filix], a plant, also called polypodion, rock-fern, polypody, Plin. 26, 8, 3 7, § 58; Cato, R. R. 158, 1; Col. 6, 27, 11; Cels. 2, 12.

fīlĭĕtas, ātis, f. [filius], sonship, the descent of the son from the father (late Lat.), Cassiod. Hist. Eccl. 1, 14; Hier. in Did. de Spir. 31 init.

fīlĭŏla, ae, f. dim. [filia], a little daughter.

  1. I. Lit.: educare aliquam pro filiola sua, Plaut. Cist. 2, 3, 29: L. Paullus filiolam suam Tertiam animadvertit tristiculam, Cic. Div. 1, 46, 103; Plaut. Cist. 4, 1, 13; id. Rud. prol. 39; M. Aurel. in Fronto, Ep. 5, 53 ed. Mai.; Juv. 6, 241: quoniam mihi videris hanc scientiam juris tamquam filiolam osculari tuam, Cic. Mur. 10, 23.
  2. II. Transf., sarcastically of an effeminate person: duce filiola Curionis, i. e. C. Curione C. F., Cic. Att. 1, 14, 5.
    Poet., of the letters of Cadmus: Cadmi filiolae atricolores, Aus. Ep. 7, 25.

fīlĭŏlus, i, m. dim. [filius], a little son: filiolo me auctum scito salva Terentia, Cic. Att. 1, 2, 1; Plaut. Capt. 4, 2, 96; id. Truc. 2, 8, 10; 4, 3, 31; Juv. 6, 390 al.

fīlĭus, ii (voc. filie, Liv. Andr. in Prisc. p. 741 P., dat. plur. FILIBVS, Inscr. Grut. 553, 8; 554, 4, like DIIBVS from deus), m. [root fev-o, to give birth to (fe-o), whence: fecundus, femina, felix, etc., lit., he who is born], a son (syn. plur.: nati, liberi).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: Marci filius, Enn. ap. Cic. Brut. 15, 58 (Ann. v. 306 Vahl.); id. Rep. 2, 19; id. Lael. 1, 3: Venus et remisso filius arcu, i. e. Cupido, Hor. C. 3, 27, 68 et saep.
    2. B. In partic.: filius familias, or, in one word, filiusfamilias, v. familia.
  2. II. Transf.
    1. A. With terra, fortuna, etc.: terrae filius, a son of mother earth, i. e. a man of unknown origin (opp.: nobilis, honesto genere natus): et huic terrae filio nescio cui committere epistolam tantis de rebus non audeo, Cic. Att. 1, 13, 4; id. Fam. 7, 9, 3; Pers. 6, 59; cf.: Saturnum Caeli filium dictum, quod soleamus eos, quorum virtutem miremur aut repentino advenerint, decaelo cecidisse dicere: terrae autem, quos ignotis parentibus natos terrae filios nominemus, Lact. 1, 11: fortunae filius, a child of fortune, fortune’s favorite (Gr. παῖς τῆς Τύχης), Hor. S. 2, 6, 49; called also: gallinae albae filius, Juv. 13, 141: Celtiberiae filius, i. e. an inhabitant of Celtiberia, a Celtiberian, Cat. 37, 18.
    2. B. Filii, in gen., children: Συνεζευγμένον jungit et diversos sexus, ut cum marem feminamque filios dicimus, Quint. 9, 3, 63; Cic. ad Brut. 1, 12, 2; Gell. 12, 1, 21; cf. sing.: ut condemnaretur filius aut nepos, si pater aut avus deliquisset, Cic. N. D. 3, 38, 90.
      1. 2. Descendants: natura docet parentes pios, filiorum appellatione omnes, quiex nobis descendunt, contineri: nec enim dulciore nomine possumus nepotes nostros, quam filii, appellare, Dig. 50, 16, 220, § 3.
    3. C. Of animals, Col. 6, 37, 4.

fĭlix (felix, Paul. ex Fest. p. 86 Müll. N. cr.), ĭcis, f., fern, πτέρις.

  1. I. Lit., Plin. 27, 9, 55, § 78; 17, 4, 3, § 29; Verg. G. 2, 189; 3, 297; Hor. S. 1, 3, 37; Col. 2, 2, 13.
  2. II. Transf., the hair of the pubes, Pers. 4, 41.