Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fīnālis, e, adj. [finis] (post-class.).

  1. I. Of or relating to boundaries: quaestiones, Dig. 10, 1, 11; 47, 21, 3; Sid. Ep. 8, 14.
  2. II. Of or relating to the end, final: horizon, id est finalis circulus, Macr. Somn. Scip. 2, 5: beatitudo, Aug. Civ. D. 19, 4 fin.: causa, Don. Ter. Eun. 5, 5, 18.
    Adv.: fī-nālĭter, at last, to the very end (late Lat.). Cassiod. Amic. 19, 3; Ven. Fort. Vit. Mauteil. 25.

fīnālĭtas, ātis, f. [finalis], the being last, Serv. Verg. A. 1, 120; Eutych. Disc. Conj. proem. 2143 P.

findo, fĭdi, fissum, 3, v. a. [root Sanscr. bhid-, to cleave; Germ. beissen; Engl. bite], to cleave, split, part, separate, divide (class.; cf.: scindo, seco, caedo).

  1. I. Lit.: hoc enim quasi rostro finditur Fibrenus et divisus aequaliter in duas partes latera haec alluit, Cic. Leg. 2, 3, 6; cf.: inimicam findite rostris Hanc terram, Verg. A. 10, 295: patrios findere sarculo agros, Hor. C. 1, 1, 11: terras vomere, Ov. A. A. 2, 671: mare carinā, Prop. 3, 9 (4, 8), 35: Assaraci tellus, quamFindunt Scamandri flumina, Hor. Epod. 13, 14: hiulca siti findit Canis aestifer arva, Verg. G. 2, 353; cf.: arentes cum findit Sirius agros, Tib. 1, 7, 21: rubra Canicula findet Statuas, Hor. S. 2, 5, 39: os, Cels. 8, 4 med.; cf. id. 8, 3 fin.: specularis lapis finditur in quamlibet tenues crustas, Plin. 36, 22, 45, § 160; cf. Quint. 11, 3, 21: hic locus est, partes ubi se via findit in ambas, Verg. A. 6, 540; id. G. 2, 78; Ov. M. 4, 65.
        1. b. In part. perf.: fissa ferarum ungula, Lucr. 4, 680: ungulae equi, Suet. Caes. 61: lingua in partes duas, Ov. M. 4, 585: lignum, Verg. A. 9, 413: ferulae, Cels. 8, 10; cf. id. 8, 3 fin.
    1. B. Mid., to split, burst (poet. and very rare): turgescit bilis: findor, I am ready to burst with rage, Pers. 3, 8: cor meum et cerebrum finditur, Plaut. Bacch. 2, 4, 17: Marsis finduntur cantibus angues, Ov. Med. fac. 39.
  2. II. Trop., to divide (poet. and very seldom): Idus sunt agendae, Qui dies mensem Veneris marinae Findit Aprilem, Hor. C. 4, 11, 16: fissa voluntas, Prud. Psych. 760.
    Hence, fissum, i, n., a cleft, slit, fissure.
    1. A. In gen. (very rare): postquam implevisti fusti fissorum caput, Plaut. Aul. 3, 4, 7: ad ani fissa, Cels. 5, 20, 5.
    2. B. Esp., in the lang. of augurs, of the divided liver: jecorum, Cic. Div. 1, 52, 118; cf.: fissum in exitis, id. ib. 1, 10, 16; jecoris, id. N. D. 3, 6, 14: familiare et vitale, id. Div. 2, 13, 32.

fingĭbĭlis, e, adj. [fingo], imaginary, seeming (late Lat.): prae oculis scintillarum fingibilis visus, Cael. Aur. Tard. 1, 4, 104.

fingo, finxi, fictum, 3, v. a. [Sanscr. dih-, dēhmi, smear; Gr. θιγ, θιγγάνω, touch; whence figulus, figura, etc.; prop., to handle].

  1. I. Lit.
    1. A. To touch, handle, stroke, touch gently (rare): mulcere alternos, et corpora fingere lingua, Verg. A. 8, 634: saepe manus aegras manibus fingebat amicis, Ov. F. 5, 409.
    2. B. Esp., to form, shape, fashion, frame, make (class.), whence also figulus: esse aliquam vim, quae finxerit, vel, ut tuo verbo utar, quae fabricata sit hominem, Cic. Ac. 2, 27, 87; cf.: ab aliquo deo ficti esse videantur, id. de Or. 1, 25, 115: fingere et construere nidos, build, id. ib. 2, 6, 23: favos, id. Off. 1, 44, 157: ut illa bestia fetum ederet informem, lambendo postgea fingeret, etc., Gell. 17, 10, 3.
    3. C. In partic.
      1. 1. Of the plastic art, to form or fashion by art (in wax, clay, stone, etc.), to mould or model, as a statuary: quorum alterum fingere opinor e cera solitum esse, alterum esse pictorem, Cic. Verr. 2, 4, 13, § 30; cf.: in ceris aut fictilibus figuris, id. N. D. 1, 26, 71: similitudines ex argilla, Plin. 35, 12, 43, § 151; cf., sarcastically: hic homullus, ex argilla et luto fictus Epicurus, Cic. Pis. 25, 59: pocula de humo, Ov. Tr. 2, 489: Alexander ab Apelle potissimum pingi et a Lysippo fingi volebatqui neque pictam neque fictam imaginem suam passus est esse, etc., Cic. Fam. 5, 12, 7; cf.: fingendi ars, of making statues, statuary, id. de Or. 3, 7, 26: corpora fingendo pingendove efficere, Quint. 5, 12, 21.
      2. 2. With the access. notion of arranging, adorning, etc., to set to rights, arrange; to adorn, dress, trim (poet. syn.: componere, excolere, ornare): Bene cum lauta est (mulier), tersa, ornata, ficta est: infecta est tamen, Plaut. Stich. 5, 5, 4: cum se non finxerit ulli, Ov. R. Am. 341: isti ficti, compositi, crispi cincinni, Plaut. Truc. 2, 2, 32; cf.: canas fingere comas, Tib. 1, 2, 92: comas presso pollice, Prop. 3, 10 (4, 9), 14; Ov. A. A. 1, 306; Mart. 6, 57; cf.: comas auro, Stat. Th. 5, 228: crinem, Verg. A. 4, 148; cf. also Phaedr. 2, 2, 9: vitem putando, Verg. G. 2, 407 Forbig.
      3. 3. With the access. notion of untruth, to alter, change, for the purpose of dissembling: hi neque vultum fingere, neque interdum lacrimas tenere poterant, Caes. B. G. 1, 39, 4; cf.: vultus quoque hominum fingit scelus, i. e. makes men change countenance, Ter. Heaut. 5, 1, 14.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to form, fashion, make: Ly. multa eveniunt homini quae volt, quae nevolt. Ph. Mentire, gnate, nam sapiens quidem pol ipsus fingit fortunam sibi, Plaut. Trin. 2, 2, 84; cf. the vv. foll.: natura fingit homines et creat imitatores et narratores facetos, Cic. de Or. 2, 54, 219: animos fingere, formare, id. Brut. 38, 142: cf.: moderari et fingere mentem ac voluntates, id. Leg. 3, 18, 40: ea quae nobis non possumus fingere, vultus, facies, sonus, id. de Or. 1, 28, 127: formam totius rei publicae velim mittas, ex qua me fingere possim, regulate myself, i. e. proceed, act, id. Att. 6, 3, 4; cf.: ad eorum (qui audiunt) arbitrium et nutum totos se fingunt et accommodant, id. Or. 8, 24: ea (verba) nos sicut mollissimam ceram ad nostrum arbitrium formamus et fingimus, id. de Or. 3, 45, 177; cf. also: arbitrio fingere, id. Brut. 79, 274: fortuna humana fingit artatque ut lubet, Plaut. Capt. 2, 2, 54; cf.: vitam subito flecti fingique posse, shaped, directed, Cic. Sull. 28, 79; cf. id. ib. 25, 69: jure erat semper idem voltus, cum mentis, a qua is fingitur, nulla fieret mutatio, id. Tusc. 3, 15, 31; cf.: circumspexit amictus et finxit vultum, composed, Ov. M. 4, 318: lingua vocem immoderate profusam fingit et terminat, forms, Cic. N. D. 2, 59, 149; cf.: Peripateticorum institutis commodius fingeretur oratio, id. Brut. 31, 119: ego apis Matinae more modoque operosa parvus carmina fingo (like the Gr. πλάττω), make, compose, Hor. C. 4, 2, 32: carmina, id. Ep. 2, 1, 227; id. A. P. 331; 240: versus, id. ib. 382: poëmata, Suet. Tit. 3: opprobria in quemvis, Hor. Ep. 1, 15, 30.
    2. B. In partic.
      1. 1. With a double predicate, to form, make into something or in a certain manner: finxit te ipsa natura ad honestatem, gravitatemad omnes denique virtutes magnum hominem et excelsum, Cic. Mur. 29, 60: nec, si miserum fortuna Sinonem Finxit, vanum etiam mendacemque improba finget, Verg. A. 2, 79: (illum) spissae nemorum comae Fingent Aeolio carmine nobilem, Hor. C. 4, 3, 12: di bene fecerunt, inopis me quodque pusilli Finxerunt animi, id. S. 1, 4, 18: timui, mea me finxisse minora putarer Dissimulator opis propriae, to have lessened, i. e. purposely disparaged it, id. Ep. 1, 9, 8.
      2. 2. To form by instruction, to instruct, teach, train: idem mire finxit filium, i. e. caused him to play his part, Ter. Heaut. 5, 1, 25; cf.: voce paterna Fingeris ad rectum, Hor. A. P. 367: fingitur artibus, id. C. 3, 6, 22: fingit equum tenera docilem cervice magister Ire viam, qua monstret eques, id. Ep. 1, 2, 64.
      3. 3. To form mentally or in speech, to represent in thought, to imagine, conceive, think, suppose; to sketch out: fingite animisfingite cogitatione imaginem hujus condicionis meae, etc., Cic. Mil. 29, 79; cf.: omnia quae cogitatione nobismet ipsi possumus fingere, id. N. D. 3, 18, 47: fingere animo, id. de Sen. 12, 41: cf. also: animo et cogitatione, id. Tusc. 5, 24, 68: ex sua natura ceteros, to conceive of, id. Rosc. Am. 9, 26: quid magis exercitum dici aut fingi potest? id. Mil. 2, 5: maleficium, id. Rosc. Am. 40, 116: tu, stulta, deos, tu fingis inania vera, Prop. 3, 20 (4, 19), 5: qui utilitatum causa fingunt amicitias, suppose, Cic. Lael. 14, 51: principatum sibi ipse opinionis errore finxerat, had imagined to himself, id. Off. 1, 8, 26: in summo oratore fingendo, in representing, sketching out, id. Or. 2, 7: finge tamen te improbulum, Juv. 5, 72.
          1. (β) With double acc.: quod si qui me astutiorem fingit, Cic. Fam. 3, 8, 6: Tiresiam sapientem fingunt poetaeat vero Polyphemum Homerus immanem finxit, id. Tusc. 5, 39, 115.
          2. (γ) With an object-clause, and in pass., with a subject-clause: finge, aliquem nunc fierisapientem, nondum esse, suppose, Cic. Ac. 2, 36, 117: finge solum natum nothum, Quint. 3, 6, 100.
            Ellipt.: interfecti aliqui sunt; finge a nobis, assume, grant, Liv. 39, 37, 11: fingamus Alexandrum dari nobis, Quint. 1, 1, 24: non omnia corpora fingunt in medium niti, Lucr. 1, 1083; cf. id. 2, 175: qui naufragus fingitur se suspendisse, Quint. 8, 5, 22: qui suos artus morsu lacerasset, fingitur in scholis supra se cubasse, id. 8, 2, 20.
        1. b. Pregn., with the access. notion of creating by thinking, to contrive, devise, invent, feign something (esp. untrue): argento comparando fingere fallaciam, Plaut. As. 2, 1, 2; 4: fallacias, Ter. Heaut. 3, 2, 22: fallaciam, id. And. 1, 3, 15; cf.: nonne ad senem aliquam fabricam fingit? id. Heaut. 3, 2, 34: fingit causas, ne det, sedulo, id. Eun. 1, 2, 58: falsas causas ad discordiam, id. Hec. 4, 4, 71: si mihi aliquam (rem publicam), ut apud Platonem Socrates, ipse finxero, Cic. Rep. 2, 1 fin.; cf. id. ib. 2, 11: ex eventis fingere, id. Fam. 6, 6, 4: (crimina) in istum fingere, id. Verr. 1, 5, 15: ea quae sunt in usu vitaque communi, non ea, quae finguntur aut optantur, id. Lael. 5, 18: in faciem moresque meos nova crimina fingis, Ov. H. 12, 177: fingere qui non visa potest, commissa tacere Qui nequit, Hor. S. 1, 4, 84: quaelibet in quemvis opprobria fingere, id. Ep. 1, 15, 30: finguntur et testamenta, Quint. 7, 4, 39: nemo dolorem fingit in hoc casu, Juv. 13, 132: qui sub obtentu monituum deorum scientes eos fingunt, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 2, 6.
          With double acc.: bonois se ac liberales, Sen. Ben. 4, 17, 3.
          With inf.: ignorare fingit, Claud. in Eutrop. 2, 306.
          Hence, fic-tus, a, um, P. a., feigned, fictitious, false: in amicitia nihil fictum est, nihil simulatum, Cic. Lael. 8, 26; cf. id. ib. 18, 65: ficto officio et simulata sedultiate conjunctus, id. Caecin. 5, 14: in re ficta (opp. in vera), id. Lael. 7, 24: falsum est id totum neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum, id. Rep. 2, 15: commenticii et ficti dii, id. N. D. 2, 28, 70: fabula, id. Off. 3, 9, 39: in rebus fictis et adumbratis, id. Lael. 26, 97: amor, Lucr. 4, 1192: gemitus, Ov. M. 6, 565: cunctatio, Tac. A. 1, 46: ficto pectore fatur, Verg. A. 2, 107.
          Poet. and in post-Aug. prose also, of persons: pro bene sano Ac non incauto fictum astutumque vocamus, dissembling, false, Hor. S. 1, 3, 62: alii fictum (eum), ingratum, immemorem loquuntur, Plin. Ep. 8, 18, 3; but: ficta pellice plorat, imaginary, Juv. 6, 272.
          Poet., subst.: fictum, i, n., deception, fiction: ficti pravique tenax, Verg. A. 4, 188: jam consumpserat omnem Materiam ficti, Ov. M. 9, 767.
          Adverb.: fictumque in colla minatus, Crura subit, Stat. Th. 6, 876.
          Adv.: ficte, feignedly, fictitiously: ficte et simulate quaestus causa insusurrare, Cic. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13: ficte reconciliata gratia, id. Fam. 3, 12, 4.

fīnĭens, entis, v. finio, I. B.

fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [finis], to limit, bound, enclose within boundaries (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: populi Romani imperium Rhenum finire, Caes. B. G. 4, 16, 4: quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis, Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3: rem res finire videtur (followed by terminare), Lucr. 1, 998: riparum clausas margine finit aquas, Ov. F. 2, 222: signum animo, Liv. 1, 18, 8: in ore sita lingua est, finita dentibus, Cic. N. D. 2, 59, 149.
    2. B. In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis ὁρίζοντες nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92: circulus, Sen. Q. N. 5, 17, 2.
  2. II. Trop.
    1. A. To set bounds to, restrain, check: equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri? Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.: cupiditates satietate, id. ib. 2, 20, 64: deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas, Quint. 3, 8, 1.
    2. B. For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign: sepulcris novis finivit modum, Cic. Leg, 2, 26, 66: AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO, id. ib. 2, 8, 20: spatia omnis temporis numero noctium, Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet; non enim aliter finiri potest, i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent … in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe … could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14: locum, in quo dimicaturi essent, Liv. 42, 47, 5: ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc., Quint. 7, 3, 3; cf.: rhetorice finitur varie, id. 2, 15, 1: sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur, id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.
      Pass. impers.: de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc., Liv. 40, 44, 10.
    3. C. To put an end to, to finish, terminate: bellum, Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1: prandia nigris moris, Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. πόνων πεπαυμένον): dolores morte, id. Fin. 1, 15, 49: tristitiam vitaeque labores molli mero, Hor. C. 1, 7, 17: labores, id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93: dolores, id. ib. 2, 3, 263: studia, id. Ep. 2, 2, 104: amores, id. C. 1, 19, 4: sitim, id. Ep. 2, 2, 146: honores aequo animo, Vell. 2, 33, 3: vitam mihi ense, Ov. Tr. 3, 7, 49: vitam voluntariā morte, inediā, etc., Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157; so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit, Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43: praecipitare te et finire, Sen. Cons. ad Marc. 3, 3: (Burrus) impedito meatu spiritum finiebat, Tac. A. 14, 51: animam, Ov. M. 7, 591: (distinctiones) interest sermonem finiant an sensum, Quint. 11, 3, 37; cf.: ut verbum acuto sono finiant, to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.
      Pass., to come to an end, close, be ended, terminate: ut senten tiae verbis finiantur, end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.: nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur, id. Or. 49, 164: Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant, Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.
      1. 2. In partic. (poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease.
        1. a. To finish speaking, draw to a close, end: finierat Paean, Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.: finiturus eram, sed, etc., id. A. A. 1, 755: ut semel finiam, Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.: denique, ut semel finiam, id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.
        2. b. To come to one’s end, to die: sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno, Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.: qui morbo finiuntur, Plin. Ep. 1, 12, 2: Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur, Just. 27, 3, 12; cf.: finita Juliorum domo, become extinct, Tac. H. 1, 16.
          Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical: et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant, Cic. Or. 51, 170.
          Sup.: finitissimus, Prisc. 1076 P.
          Adv.: fīnītē.
      1. * 1. (Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits: avarus erit, sed finite, Cic. Fin. 2, 9, 27.
      2. * 2. (Acc. to II. B.) Definitely, specifically: referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite, Gell. 14, 7, 9.

fīnis, is (abl. regularly fine; fini, Lucr. 1, 978; also fine, ib. 976; and adverb. fini, ea fini, qua fini, Cato, R. R. 21, 3; 28, 2; 154; Gell. 1, 3, 30; 7, 3, 29; Dig. 16, 2, 19), m. (f. mostly ante- and post-class. and poet., and only in sing., Att., Caecil., Varr., Sisenn. ap. Non. 205, 6 sq.; Lucr. 1, 107; 551; 555; 561 sq.; cf. Lachm. p. 43; Verg. A. 2, 554; 5, 328; 384; 12, 793 al.; rarely in class. prose, Cic. Leg. 2, 22, 55; id. Fam. 12, 1, 1; id. Att. 9, 10, 4; Liv. 4, 2, 4 Weissenb. ad loc.; 9, 26, 9; 22, 57, 5; Plin. 30, 10, 24, § 82; 33, 1, 1, § 3; 33, 6, 31, § 98 al.; plur. f. only Varr. L. L. 5, 1, 13; v. Neue, Formenl. 1, 703) [for fidnis, root bhid-, fid-, v. findo; for the suffix, cf.: pa-nis, ig-nis, etc.], a boundary, limit, border, = terminus, ὅρος.

  1. I. Lit.: accessit propius et jam ingrediens intra finem ejus loci, quem oleae terminabant, etc., Cic. Caecin. 8, 22: fere ad extremum finem provinciae Galliae, Liv. 40, 16, 5; cf. id. 33, 37, 6: Philaenōn arae, quem locum Aegyptum vorsus finem imperii habuere Carthaginienses, Sall. J. 19, 3: quem ad finem porrecta ac loca aperta pertinebant, cedentes (hostes) insequi, as far as, Caes. B. G. 2, 19, 5: quibus venientibus ad finem legatio Veientium obviam fuit, Liv. 4, 58, 1; cf.: nulla legatio ad finem praesto fuerat, id. 38, 15, 10; 10, 35, 1: haud procul Argivorum fine positis castris, id. 28, 5, 5; cf. id. 35, 27, 9 Drak.
    In plur.: vicini nostri hic ambigunt de finibus, Ter. Heaut. 3, 1, 93: nec Mamilia lege singuli, sed ex his tres arbitri fines regemus, Cic. Leg. 1, 21, 55 (v. rego, I. B.): in finibus Lycaoniae, mihi litterae redditae sunt, id. Fam. 15, 1, 2: Q. Fabius Labeo arbiter Nolanis et Neapolitanis de finibus a senatu datusfines terminare, id. Off. 1, 10, 33; cf.: SEX. ATILIVS INTER ATESTINOS ET VEICETINOS FINIS TERMINOSQVE STATVI IVSIT, Inscr. Orell. 3110: fines proferre, propagare, Cic. Rep. 3, 12; id. Mur. 9, 22: inter eos fines, quos feci, Liv. 1, 18, 9: atque hominum finem Gades Calpenque secutus, Sil. 1, 141.
    1. B. Transf.
      1. 1. In plur., borders, and hence territory, land, country enclosed within boundaries: propere de finibus suis exercitus deducerent, Plaut. Am. 1, 1, 60: per agrum Sequanorum iter in Santonum fines facere, qui non longe a Tolosatium finibus absunt, Caes. B. G. 1, 10, 1; cf.: si suas copias Aedui in fines Bellovacorum introduxerint, id. ib. 2, 5, 3: civitatum fines incolere, Cic. Q. Fr. 1, 1, 8: ego his finibus ejectus sum, quos, etc., Sall. J. 14, 8: neque flumen neque mons erat, qui fines eorum discerneret, id. ib. 79, 3: Multum interest, alienos populare fines an tuos uri exscindive videas, Liv. 28, 44, 2: veteres nullum animal sacrum in finibus suis esse patiebantur, sed abigebant ad fines deorum, quibus sacrum esset, where these gods were worshipped, Macr. S. 3, 7, 6.
      2. 2. Fine or fini alicujus rei, up to, as far as, a certain point (very rare): matresfamiliae de muro pectoris fine prominentes passis manibus obtestabantur Romanos, ut, etc., Caes. B. G. 7, 47, 5 Oud. N. cr. (al. pectore nudo); so, fine inguinum ingrediuntur mare, Sall. H. Fragm. 3, 38 Gerl. (in Arus. Mess. p. 231 ed. Lind.): fine genūs vestem ritu succincta Dianae, Ov. M. 10, 536: per mare umbilici fine ingressi, Auct. B. Afr. 85, 1: amphoras nolito implere nimium ansarum infimarum fini, Cato, R. R. 113, 2: Asiam orientis fine a Macedonibus perdomitam, Justin. 30, 4.
  2. II. Trop., a limit, bound: Crassus mihi visus est oratoris facultatem non illius artis terminis, sed ingenii sui finibus, immensis paene, describere, Cic. de Or. 1, 49, 214; cf.: certos mihi fines terminosque constituam, extra quos egredi non possim, id. Quint. 10, 35: finem et modum transire, to go beyond all bounds and measure, id. Off. 1, 29, 102; cf.: transcendere fines Juris, Lucr. 3, 60: modum aliquem et finem orationi facere, Cic. Verr. 2, 2, 48, § 118: est modus in rebus, sunt certi denique fines, Quos ultraque citraque nequit consistere rectum, Hor. S. 1, 1, 106: intra Naturae fines vivere, id. ib. 50: (dixit) mulierem quinque pueros enixameumque esse finem multijugae hominum partionis, Gell. 10, 2, 1: consulta, quibus sedecim stipendiorum finem expresserant, term, limit, Tac. A. 1, 78: his finibus luxuriam coercere, Gell. 2, 24, 15.
    Hence, the starting-point in a race: Inde, ubi clara dedit sonitum tuba, finibus omnes Prosiluere suis (of vessels), Verg. A. 5, 139.
    1. B. Transf., like τέλος.
      1. 1. An end: in hoc (aequo judicio) uno denique falsae infamiae finis aliquis atque exitus reperiatur, Cic. Clu. 3, 7: dicendi finem facere, id. Sest. 65, 136; cf.: si placet, in hunc diem hactenusfinem disputandi facere, id. Rep. 2, 44 fin.: scribendi, id. de Or. 2, 55, 224: maledictis, Ter. Heaut. prol. 34: injuriis, Caes. B. G. 1, 33, 1: vitae finem afferre alicui, Cic. Phil. 6, 1, 2; cf.: quando finem habet motus, vivendi finem habeat necesse est, id. Rep. 6, 25: finem judiciariae controversiae constituere, id. Verr. 2, 1, 2, § 5: oratio lecta ad eum finem, quem, etc., as far as, id. de Or. 1, 34, 154: ludus repertus, et longorum operum finis, Hor. A. P. 406: imperium sine fine, everlasting, Verg. A. 1, 279: pigetque actorum sine fine mihi, Ov. M. 2, 387: poscens sine fine oscula, id. ib. 4, 334 al.
        Adverb.: ad eum finem, until that: amor bestiarum in educandis custodiendisque iis, quae procreaverunt, usque ad eum finem, dum possint se ipsa defendere, Cic. N. D. 2, 51, 129: mansit in condicione usque ad eum finem, dum judices rejecti sunt, id. Verr. 1, 6, 16: quem ad finem, till when? how long? quamdiu furor iste tuus eludet? quem ad finem sese effrenata jactabit audacia? id. Cat. 1, 1, 1: piratam vivum tenuisti: quem ad finem? dum cum imperio fuisti, id. Verr. 2, 5, 29, § 75; id. Mur. 5, 11; id. Fam. 9, 26, 1; cf.: Lu. SequereIn. Sequor: sed finem fore quem dicam nescio (i. e. sequendi), Plaut. Trin. prol. 2.
        1. b. In partic.
          1. (α) The end of life, latter end, death (not till after the Aug. per.): comperit invidiam supremo fine domari, i. e. after death, Hor. Ep. 2, 11, 12: tu ne quaesieris, quem mihi, quem tibi Finem di dederint, id. C. 1, 11, 2: nec quicquam jam de fine, si fata poscerent, recusans, Vell. 2, 123, 2; Sen. Ep. 30, 3; Val. Max. 3, 3, 4 ext.: septem a Neronis fine menses sunt, Tac. H. 1, 37: Augusti, id. A. 1, 4; 1, 16; 2, 39: voluntarius, id. ib. 4, 19; 15, 63 et saep.
          2. (β) The end, extremity of an ascending series, i. e. the highest point, greatest degree, summit: sentis credo, me jam diu, quod τέλος Graeci dicunt, id dicere tum extremum, tum ultimum, tum summum: licebit etiam finem pro extremo aut ultimo dicere, Cic. Fin. 3, 7, 26; cf. id. ib. 1, 4, 11; and: ad finem bonorum, quo referuntur et cujus causa sunt facienda omnia, the chief good, id. Leg. 1, 20, 52: fines bonorum et malorum, id. Fin. 1, 17, 55; hence the title of Cicero’s treatise De Finibus, analog. to the Gr. περὶ τελῶν; cf. id. Att. 13, 21, 4, with ib. 19, 4: honorum populi finis est consulatus, id. Planc. 25, 60: quemque sperandi sibi, eundem bene dicendi finem proponerent, id. Tusc. 2, 1, 3: duodecim tabulae, finis aequi juris, Tac. A. 3, 27.
          3. (γ) An end, purpose, aim, object (but an end subjectively regarded, as an intention, or design, is propositum, consilium, mens, etc.): omnes artes habere finem aliquem propositum, ad quem tendunt, Quint. 2, 17, 22: laudis et gloriae, id. 8, 3, 11: domus finis est usus, Cic. Off. 1, 39, 138: officium ejus facultatis videtur esse, dicere apposite ad persuasionem: finis, persuadere dictione, id. Inv. 1, 5, 6; cf. id. ib. 2, 51, 156; id. Part. Or. 4, 11; id. de Or. 1, 42, 188; 2, 34, 145; Quint. 2, 15, 6: quem finem vel quid summum et ultimum habeat rhetorice, id. ib. 38: volgaris liberalitas referenda est ad illum Ennii finem, Nihilo minus ipsi lucet, etc., Cic. Off. 1, 16, 52: ad finem vitae, Quint. 2, 17, 41: medicinae, id. ib. 25; 2, 21, 3.
          4. (δ) An intention, design, end in view (very rare; cf. γ supra): quod ad eum finem memoravimus, ut, etc., Tac. A. 14, 64.
      2. 2. In rhet. lang., i. q. finitio and definitio, qs. an explanatory limiting, a definition, explanation (perh. not in Cic., but repeatedly in Quint.): dicuntur argumenta ex finitione seu fine, Quint. 5, 10, 54: est frequentissimus finis, rhetoricen esse vim persuadendi, id. 2, 15, 3; id. ib. 11 sq.; 4, 4, 3 Spald. N. cr.
      3. 3. In the later jurid. Lat., a measure, amount: placuit, ut fructus hypothecarum usuris compensaret, fini legitimae usurae, Dig. 20, 1, 1: finem pretii, deminuere vel excedere, ib. 21, 2, 66: ad finem peculii legata praestare, ib. 49, 17, 17.

Fīnīte, adv., v. finio P. a. fin.

fīnĭtĭmus or fīnĭtŭmus, a, um, adj. [finis; cf. maritimus], bordering upon, adjoining, neighboring (class.; syn.: vicinus, confinis, conterminus, contiguus, continens).

  1. I. Lit.
    1. A. Adj.
          1. (α) With dat.: sumus enim finitimi Atinatibus, Cic. Planc. 9, 22: Galli Belgis, Caes. B. G. 2, 2, 3: homines bellicosi locis patentibus, id. ib. 1, 10, 2: regnum Ariobarzanis vestris vectigalibus, Cic. de lmp. Pomp. 2, 5: aër mari, id. N. D. 2, 39, 101: latus Boreae, i. e. bordering upon the north, northern, Hor. C. 3, 24, 38.
          2. (β) Absol.: Romanos ea loca finitimae provinciae adjungere, Caes. B. G. 3, 2 fin.: Marsi, Hor. Epod. 16, 3: bellum, Caes. B. C. 2, 38, 1; cf. Ov. Tr. 4, 10, 111: civitates, Liv. 1, 32, 2.
    2. B. Subst.: fīnĭtĭmi, ōrum, m., neighbors: bella cum finitimis felicissime multa gessit, Cic. Rep. 2, 9; cf.: finitimi ac vicini, id. Sull. 20, 58; id. de Imp. Pomp. 4, 9; Caes. B. G. 1, 2, 4; 1, 5, 4; 2, 16, 2 et saep.
  2. II. Trop., bordering upon, adjoining, nearly related, like.
          1. (α) With dat.: unicuique virtuti finitimum vitium reperietur, ut audacia, quae fidentiae finitima est, Cic. Inv. 2, 54, 165; cf. id. de Or. 2, 44, 185: metus aegritudini, id. Tusc. 4, 30, 64: falsa veris, closely allied, id. Ac. 2, 21, 68: deterrimum genus optimo, id. Rep. 1, 42: consensus principum administrationi, id. ib. 1, 28: poëta oratori, id. de Or. 1. 16, 70; cf.: historia huic generi, id. Or. 20, 66: Autronii nomen finitimum maxime est hujus periculo et crimini, is very closely connected with, id. Sull. 25, 71.
          2. (β) Absol.: illa, quae propinqua videntur et finitima esse, Cic. Inv. 2, 54, 165: artium studiorumque quasi finitima vicinitas, id. Brut. 42, 156: finitimum malum, id. Rep. 1, 28.

fīnītĭo, ōnis, f. [finio] (post-Aug.).

  1. I. A limiting, limit, boundary, Vitr. 2, 1 fin.; 5, 4 fin.; 8, 1.
  2. II. A determining, assigning, viz.,
    1. A. Lit., a division, part, Hyg. Astr. 1, 6 fin.
    2. B. Trop.
      1. 1. A definition, explanation (esp. freq. in Quint.): finitio est rei propositae propria et dilucida et breviter comprehensa verbis enunciatio, Quint. 7, 3, 2 sq.; 2, 15, 34; 3, 6, 49; 5, 10, 63 et saep.; Gell. 15, 9, 11.
      2. 2. A rule: illam quasi finitionem veluti quandam legem sanxerunt, eos tantum surculos posse coalescere, qui, etc., Col. 5, 11, 12.
  3. III. An end; esp.,
    1. A. The end of life, death, Inscr. Grut. 810, 10: FATI, Inscr. Orell. 4776.
    2. B. Completeness: progressum esse ad hanc finitionem, Vitr. 2, 1, 8.

fīnītīvus, a, um, adj. [finio] (post-Aug.), rhet. and gram. t. t.

  1. I. In rhetoric, defining, explaining: status, Quint. 3, 6, 5; 26: causa, id. 7, 3, 26.
  2. II. In gram.
    1. A. Modus, definite, i. e. the indicative, Diom. p. 328 P.
    2. B. Final: litterae, Mart. Cap. 3, § 240: quaestio, id. 5, § 466.

fīnītor, ōris, m. [finio].

  1. I. One who determines boundaries, a surveyor (syn.: decempedator, metator): quaestori permittant, finitorem mittant: ratum sit, quod finitor uni illi, a quo missus erit, renuntiaverit, Cic. Agr. 2, 13, 34; 2, 17, 45; 2, 20, 53; Non. 1, 37.
    Comically: ejus (argumenti) nunc regiones, limites, confinia Determinabo: ei rei ego sum factus finitor, Plaut. Poen. prol. 49.
    1. B. Transf.: circulus, the horizon, Sen. Q. N. 5, 17, 2; Luc. 9, 496.
  2. * II. One who ends: o cunctis finitor maxime rerum (Pluto), Stat. Th. 8, 91.

fīnītus, a, um, Part. and P. a., from finio.