Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

flaccĕo, ēre, v. n. [flaccus], to be flabby or flaccid.

  1. I. Lit. (post-class.): aures pendulae atque flaccentes, Lact. Opif. D. 8, 8.
  2. II. Trop., to be faint, languid, weak; to flag, droop: flaccet, languet, deficit, Non. 110, 10 (mostly ante- and post-class.): sceptra flaccent, Att. ap. Non. 110, 12: flaccet fortitudo. Afran. ib. 13: sin flaccebunt condiciones, Enn. ap. Non. 110, 14 (Trag. v. 401 ed. Vahl.): oratio vestra rebus flaccet, spiritu viget, App. Apol. p. 290: Messala flaccet, flags, loses courage, * Cic. Q. Fr. 2, 14, 4 (cf.: Messala languet, id. Att. 4, 15, 7): erunt irrigua ejus flaccentia, i. e. dried up, Vulg. Isa. 19, 10.

flaccesco (ante-class. also flaccisco), flaccŭi, 3, v. inch. n., to wilt, wither, dry up (cf. tabesco).

  1. I. Lit.: faeniculum cum legeris, sub tecto exponito, dum flaccescat, Col. 12, 7, 4: flaccescente fronde, Vitr. 2, 9, 2: stercus cum flaccuit, Varr. R. R. 1, 13, 4.
  2. II. Trop., to become faint or feeble, to droop, languish: flucti flacciscunt, silescunt venti, Pac. ap. Non. 488, 15 (Trag. Rel. v. 77 ed. Rib.): flaccescebat oratio, * Cic. Brut. 24, 93: flaccescentes voluptates, Arn. 4, 142: ad numerum cymbalorum mollita indignatione flaccescunt, i. e. become mild, softened, id. 7, 237.