Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fraudābĭlis, e, adj. [fraudo], deceiving, fraudulent, Cassiod. Var. 1, 37.

fraudātĭo, ōnis, f. [fraudo], a cheating, deceiving, defrauding, deceit, fraud (rare but class.): ex hac parte pudor pugnat, illinc petulantia: hinc fides, illinc fraudatio, Cic. Cat. 2, 11, 25: VT INTER BONOS BENE AGIER OPORTET ET SINE FRAVDATIONE, an old legal formula in Cic. Off. 3, 17, 70: QVI FRAVDATIONIS CAVSA LATITARIT, Edict. ap. Cic. Quint. 19, 60: QVAE FRAVDATIONIS CAVSA GESTA ERVNT, etc., Edict. in Dig. 42, 8, 1: qui ad eri fraudationem callidum ingenium gerunt, Plaut. As. 2, 1, 9.

fraudātor, ōris, m. [fraudo], a cheat, deceiver, defrauder (rare but class.): creditorum Trebellius et homo diruptus dirutusque, Cic. Phil. 13, 12, 26: fraudatorum et infitiatorum impudentia, id. Fl. 20, 48: beneficiorum, Sen. Ben. 4, 26.

fraudātōrĭus, a, um, adj. [fraudo], of or relating to cheating or fraud: interdictum, Dig. 46, 3, 96; 36, 1, 67.

fraudātrix, īcis, f. [fraudator], she who cheats or defrauds (eccl. Lat.; opp. servatrix), Tert. Res. Carn. 12.

fraudĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [fraus + fero], fraudulent, deceitful: flatus, Cypr. Carm. de Genes. 114.

fraudĭger, ĕra, ĕrum, adj. [fraus + gero], cheating, fraudulent (post-class.): loquelae, Tert. Genes. 3.

fraudo (arch. frūdo), āvi, ātum, 1 (archaic

  1. I. perf. subj.: fraudassis, Plaut. Rud. 5, 2, 58; in the dep. form: fraussus sit, id. As. 2, 2, 20; cf.: frausus erit, fraudem commiserit, Paul. ex Fest. p. 91 Müll.), v. a. [fraus], to cheat, beguile, defraud one of any thing (class.; syn.: fallo, frustror, circumvenio; inesco, deludo, decipio, etc.).
          1. (α) Aliquem aliqua re: cum Caecilius a Vario magnā pecuniā fraudaretur, Cic. Att. 1, 1, 3; cf.: grano uno fraudare decumanum, id. Verr. 2, 3, 8, § 20: milites praedā, Liv. 2, 42, 1: milites stipendio, Just. 6, 2: aurigarios mercede, Suet. Ner. 5: multos minutis mutuationibus, Cic. Fl. 20, 47: quos equidem non fraudaverim debitā laude, Quint. 2, 14, 1: nationes suā gloriā, Plin. 32, 6, 21, § 62: aliquem triumpho, Suet. Calig. 48: legentes judicio maximi auctoris, Quint. 9, 1, 25: pueros somno (Aurora), Ov. Am. 1, 13, 17: amantem spe, id. M. 14, 715: superos ture, Phaedr. 4, 20, 19: artus seniles animā, Ov. M. 7, 250: (animus) mutila sentit quaedam et quasi decurtata: quibus, tamquam debito fraudetur, offenditur, Cic. Or. 53, 178: nec fraudare suo veteri nomine, id. Fin. 5, 30, 91 (v. Madvig ad h. 1.): verba aliqua sui parte, Quint. 11, 3, 52: nomina origine, Ov. M. 7, 654: praeclarum factum memoriā, Vell. 2, 92: bellum sanguine, Luc. 2, 305: fraudans se ipse victu suo, Liv. 2, 10 fin.; 5, 47, 10.
          2. (β) Simply aliquem: quod ille unciatim vix de demenso suo, suum defraudans genium, compersit miser, Ter. Phorm. 1, 1, 10: quis sit, qui socium fraudarit et fefellerit, consideremus, Cic. Rosc. Com. 6, 17: VTI NE PROPTER TE FIDEMVE TVAM CAPTVS FRAVDATVSVE SIEM, an old legal formula in Cic. Off. 3, 17, 70: fidentem, Plaut. As. 3, 2, 15: quempiam, Cic. Caecin. 3, 7: creditores, id. Phil. 6, 4, 11: aliquem in hereditaria societate, id. Quint. 24, 76: lucernas (sc. oleo), to deprive of, Hor. S. 1, 6, 124: ipso jure rescindi quod fraudandae legis gratia esset ascriptum, i. e. to violate, Dig. 35, 1, 64.
          3. (γ) With a homogeneous object: metuo in commune, ne quam fraudem frausus siet, Plaut. As. 2, 2, 20.
  2. II. Transf., to embezzle a thing from a person, to purloin, steal; to withdraw, to diminish (perh. not in Cic.): hi stipendium equitum fraudabant, Caes. B. C. 3, 59, 3: cf. of the same: fraudata restituere, id. ib. 3, 60 fin.: annonam publicam, Dig. 48, 12, 1: vectigal, Papin. ib. 39, 4, 8: quod ego frudavi, Plaut. Trin. 2, 4, 11 Ritschl N. cr. (but not in id. Rud. 5, 2, 58, where the correct read. is defraudassis): bellum adversus Turnum propter fraudatas Laviniae nuptias fuit, withdrawn, not granted, Just. 43, 1: sic gignitur laudatus ille pallor, saturitate fraudatā, diminished, weakened, Plin. 9, 39, 64, § 138.

fraudŭlenter, adv., v. fraudulentus fin.

fraudŭlentĭa, ae, f., deceitfulness, a disposition to defraud: mentientium, Hilar. ap. Matt. 4, 23: simulatae mentis, id. ib. 22, 7; id. Trin. 1, 25; Ambros. Ep. 2, §§ 13, 16; Vulg. Job, 13, 9 (but in Plaut. Ps. 2, 1, 7, the correct read. is, fraudulenta; and id. Mil. 2, 2, 34, the whole verse is spurious; v. Ritschl and Lorenz ad h. l.).

fraudŭlentus, a, um, adj. [fraus], cheating, deceitful, fraudulent (class.): ecquem recalvom ac silonem senem (vidistis), fraudulentum, Plaut. Rud. 2, 1, 12: Carthaginienses fraudulenti et mendaces, Cic. Agr. 2, 35, 95: homo, Auct. Her. 2, 26, 41; Cic. Quint. 18, 56; Plaut. Ps. 1, 3, 132: venditiones, Cic. Off. 3, 21, 83: malitia, Plaut. Ps. 2, 1, 7: calliditas, Gell. 7, 18, 10: gestus (with humilis and servilis), Quint. 11, 3, 83.
Comp.: tanto fraudulentior deus vester, qui, etc., Tert. adv. Marc. 2, 28.
Sup.: ex bonis pessimi et fraudulentissimi fiunt, Plaut. Capt. 2, 1, 38: magice fraudulentissima artium, Plin. 30, 1, 1, § 1.
Adv.: fraudŭlenter, deceitfully, fraudulently: fraudulenter atque avariter, Cato ap. Non. 510, 21: crudeliter aut fraudulenter infestare, Col. 1, 8, 18; Vulg. Gen. 27, 35.
Comp.: nullum animal fraudulentius invidere homini tradunt, Plin. 30, 10, 27, § 89.

fraudŭlōsus, a, um, adj. [fraus], deceitful, fraudulent (post-class. and very rare): contrectatio, Dig. 47, 2, 1.