Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fraudo (arch. frūdo), āvi, ātum, 1 (archaic

  1. I. perf. subj.: fraudassis, Plaut. Rud. 5, 2, 58; in the dep. form: fraussus sit, id. As. 2, 2, 20; cf.: frausus erit, fraudem commiserit, Paul. ex Fest. p. 91 Müll.), v. a. [fraus], to cheat, beguile, defraud one of any thing (class.; syn.: fallo, frustror, circumvenio; inesco, deludo, decipio, etc.).
          1. (α) Aliquem aliqua re: cum Caecilius a Vario magnā pecuniā fraudaretur, Cic. Att. 1, 1, 3; cf.: grano uno fraudare decumanum, id. Verr. 2, 3, 8, § 20: milites praedā, Liv. 2, 42, 1: milites stipendio, Just. 6, 2: aurigarios mercede, Suet. Ner. 5: multos minutis mutuationibus, Cic. Fl. 20, 47: quos equidem non fraudaverim debitā laude, Quint. 2, 14, 1: nationes suā gloriā, Plin. 32, 6, 21, § 62: aliquem triumpho, Suet. Calig. 48: legentes judicio maximi auctoris, Quint. 9, 1, 25: pueros somno (Aurora), Ov. Am. 1, 13, 17: amantem spe, id. M. 14, 715: superos ture, Phaedr. 4, 20, 19: artus seniles animā, Ov. M. 7, 250: (animus) mutila sentit quaedam et quasi decurtata: quibus, tamquam debito fraudetur, offenditur, Cic. Or. 53, 178: nec fraudare suo veteri nomine, id. Fin. 5, 30, 91 (v. Madvig ad h. 1.): verba aliqua sui parte, Quint. 11, 3, 52: nomina origine, Ov. M. 7, 654: praeclarum factum memoriā, Vell. 2, 92: bellum sanguine, Luc. 2, 305: fraudans se ipse victu suo, Liv. 2, 10 fin.; 5, 47, 10.
          2. (β) Simply aliquem: quod ille unciatim vix de demenso suo, suum defraudans genium, compersit miser, Ter. Phorm. 1, 1, 10: quis sit, qui socium fraudarit et fefellerit, consideremus, Cic. Rosc. Com. 6, 17: VTI NE PROPTER TE FIDEMVE TVAM CAPTVS FRAVDATVSVE SIEM, an old legal formula in Cic. Off. 3, 17, 70: fidentem, Plaut. As. 3, 2, 15: quempiam, Cic. Caecin. 3, 7: creditores, id. Phil. 6, 4, 11: aliquem in hereditaria societate, id. Quint. 24, 76: lucernas (sc. oleo), to deprive of, Hor. S. 1, 6, 124: ipso jure rescindi quod fraudandae legis gratia esset ascriptum, i. e. to violate, Dig. 35, 1, 64.
          3. (γ) With a homogeneous object: metuo in commune, ne quam fraudem frausus siet, Plaut. As. 2, 2, 20.
  2. II. Transf., to embezzle a thing from a person, to purloin, steal; to withdraw, to diminish (perh. not in Cic.): hi stipendium equitum fraudabant, Caes. B. C. 3, 59, 3: cf. of the same: fraudata restituere, id. ib. 3, 60 fin.: annonam publicam, Dig. 48, 12, 1: vectigal, Papin. ib. 39, 4, 8: quod ego frudavi, Plaut. Trin. 2, 4, 11 Ritschl N. cr. (but not in id. Rud. 5, 2, 58, where the correct read. is defraudassis): bellum adversus Turnum propter fraudatas Laviniae nuptias fuit, withdrawn, not granted, Just. 43, 1: sic gignitur laudatus ille pallor, saturitate fraudatā, diminished, weakened, Plin. 9, 39, 64, § 138.

frondĭfer (anciently also frund-), ĕra, ĕrum, adj. [1. frons-fero], leaf-bearing, leafy (poet.): frundiferi loci, Naev. ap. Non. 323, 1 (Trag. Rel. v. 25 Rib.): nemus, Lucr. 2, 359; Sen Oedip. 276: silvae, Lucr. 1, 256: domus avium, id. 1, 18.

frondōsus (anciently also frund-), a, um, adj. [1. frons], full of leaves, leafy: omne sonabat Arbustum fremitu silvaï frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (id. Ann. v. 197 Vahl.); so, montes, Varr. R. R. 2, 5, 11: vertex (collis), Verg. A. 8, 351: ramus, Ov. M. 8, 410: vitis, Verg. E. 2, 70: aestas, id. G. 3, 296: taxus frondosior, Sil. 13, 596.

1. frons (also anciently fruns; plur. frundes, Enn. Ann. 266 Vahl.; cf. Charis. p. 105 P.
Also in nom. fros or frus, Varr. ib.; Enn. v in the foll.; cf. Prisc. p. 554 P.; and FRONDIS, acc. to Serv. Verg. G. 2, 372), dis, f. [etym. dub.], a leafy branch, green bough, foliage.

  1. I. Lit. (class.; in sing. and plur.; syn. folium).
          1. (α) Sing.: populea frus, Enn. ap. Aus. Technop. (Edyll. 5) 158 sq. (id. Ann. v. 562 Vahl.): ilignea, quernea, Cato, R. R. 37, 2: in nemoribus, ubi virgulta et frons multa, Varr. R. R. 2, 5, 11: bobus praestabit vilicus frondem, Col. 11, 3, 101: alta frons decidit, Varr. ap. Non. 486, 13: ne caules allii in frondem luxurient, Plin. 19, 6, 34, § 113: perenni frunde corona, Lucr. 1, 119: nigrae feraci frondis in Algido, Hor. C. 4, 4, 58: sine fronde, Ov. Tr. 3, 10, 75: immaturam destringere, Quint. 12, 6, 2.
          2. (β) Plur.: russescunt frundes, Enn. ap. Charis. p. 105 P. (Ann. v. 266 Vahl.): deserta via et inculta atque interclusa jam frondibus et virgultis relinquatur, Cic. Cael. 18, 42: viminibus salices fecundi, frondibus ulmi, Verg. G. 2, 446: frondibus teneris non adhibendam esse falcem, Quint. 2, 4, 11: bovemque Disjunctum curas et strictis frondibus exples, Hor. Ep. 1, 14, 28; id. C. 3, 18, 14.
  2. II. Poet. transf., a garland made of leafy boughs, a garland of leaves, leafy chaplet: donec Alterutrum velox victoria fronde coronet, Hor. Ep. 1, 18, 64; so in sing., id. C. 4, 2, 36; id. Ep. 2, 1, 110: nos delubra deum festa velamus fronde, Verg. A. 2, 249; 5, 661; Ov. M. 1, 449; 565; id. A. A. 1, 108.
    In plur., Ov. F. 1, 711; 3, 482.

fructēta, ōrum, n., a later form for frutecta, bushes, thickets: arbusta, fructeta scholastici vocabant, Serv. Verg. E. 1, 40.

fructĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [fructus + fero], fruit-bearing, fruitful (post-Aug. for the class. frugifer): arbores, Col. 11, 2, 46; Plin. 12, 25, 54, § 112: sarmentum, Pall. Febr. 29, 3; Vulg. Act. 14, 16.

fructĭfĭcātĭo, ōnis, f. [fructifico], a bearing of fruit (post-class.), Tert. adv. Marc. 4, 39 fin.

fructĭfĭco, āre, v. n. [fructus+facio], to bear fruit (post-class.): laurus fructificat, Calp. Ecl. 4, 91; Tert. Res. Carn. 52; Vulg. Marc. 4, 20 al.

fructŭārĭus, a, um, adj. [fructus].

  1. I. of or belonging to fruit, fruit-bearing, fruitful: palmes, Col. 5, 6, 29; Plin. 17, 22, 35, § 181: rami olcae, Col. 5, 9, 15: oculi vitis, id. 3, 18, 4: pars villae, that serves for laying up the fruits in, id. 1, 6, 1 and 9: scrofa, Varr. R. R. 2, 4, 17: agri, for which a portion of the produce is paid, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 4.
  2. II. Of or belonging to usufruct, usufructuary (jurid. Lat.): servus, of whom one has merely the usufruct, Dig. 41, 1, 37; 63; Paul. Sent. 5, 7, 3: stipulati, a stipulation by a litigant in possession ad interim, by which he shall repay twice the mesne profits if finally defeated in the suit, Gai. Inst. 4, 166; Dig. 45, 1, 4: judicium, a special mode of procedure for receiving mesne profits, Gai. Inst. 4, 169.
    1. B. Subst.: fructŭārĭus, ii, m., and fructŭārĭa, ae, f., in an act. sense, one who has the usufruct of a thing, a usufructuary, Dig. 7, 1, 22 sq.; 24; 58 al.

fructŭōsē, adv., v. fructuosus fin.

fructŭōsus, a, um, adj. [fructus, 2.], abounding in fruit, fruitful, productive; profitable, advantageous (very freq. and class.; syn.: fertilis, frugifer).

  1. I. Lit.: ager quamvis fertilis sine cultura fructuosus esse non potest, Cic. Tusc. 2, 5, 13; cf.: ager optimus et fructuosissimus Corinthius, id. Agr. 1, 2, 5: fundus, id. Rosc. Com. 12, 34: praedia tam pulchra, tam fructuosa, id. Rosc. Am. 15, 43: locus opportunissimus ac fructuosissimus, Caes. B. G. 1, 30, 3: fructuosissimae insulae, Cic. Agr. 2, 32, 87: palmites, Col. 5, 5, 13: erat ei pecuaria res ampla et rustica sane bene culta et fructuosa, Cic. Quint. 3, 12; cf. arationes, id. Phil. 2, 39, 101; Varr. R. R. 1, 65.
  2. II. Trop.: cum tota philosophia frugifera et fructuosa, nec ulla pars ejus inculta ac deserta sit, Cic. Off. 3, 2, 5: plerique neque in rebus humanis quicquam bonum norunt nisi quod fructuosum sit, etc., id. Lael. 21, 79: virtutes generi hominum fructuosae, id. de Or. 2, 84, 344: virtus aliis, id. ib. 2, 85, 346: est non modo liberale paulum nonnumquam de suo jure decedere sed interdum etiam fructuosum, id. Off. 2, 18, 64: M. Caelius se esse hominem frugi vult probare, non quia abstinens sit, sed quia utilis multis, id est fructuosus, unde sic dicta frugalitas, Quint. 1, 6, 29: fructuosior dos, opp. deterior, Ulp. Fragm. 6, 16; 17.
    Hence, adv.: fructŭ-ōse, profitably, advantageously (late Lat.): hoc nec dici brevius nec agi fructuosius potest, Aug. Ep. 77.

1. fructus, a, um, Part., from fruor.

2. fructus, ūs (archaic gen. sing. fructuis, Varr. ap. Non. 492, 14; id. R. R. 1, 2, 19; cf. Gell. 4, 16: fructi, Cato, R. R. 4; Ter. Ad. 5, 4, 16; Turp. ap. Non. 491, 7), m. [fruor], an enjoying, enjoyment.

  1. I. In abstracto.
    1. A. Lit. (perh. only ante- and post-class.): Ol. Mea est haec. St. Scio; sed meus fructus est prior, i. e. use and enjoyment, for ususfructus (q. v. under usus), Plaut. Cas. 4, 4, 16; Dig. 7, 8, 14.
    2. B. Trop. (class. but rare): hoc tam singulare vestrum beneficium ad animi mei fructum atque laetitiam duco esse permagnum, for my mental enjoyment, Cic. Agr. 2, 2, 5: qui propter odium fructum oculis (dat.) ex ejus casu capere vellent, to feast their eyes on, Nep. Eum. 11 (cf.: spectatumne huc, ut rem fruendam oculis, sociorum caedes venimus? Liv. 22, 14, 4).
      Far more freq.,
  2. II. Transf., concr., the enjoyment that proceeds from a thing, proceeds, produce, product, fruit, profit, income (very freq. and class.; in sing. and plur.; cf.: fruges, fetus, frumentum).
    1. A. Lit.: quod earum rerum videa tur ei levis fructus, exiguus usus, incertus dominatus, etc., Cic. Rep. 1, 17; cf.: pecudes partim esse ad usum hominum, partim ad fructum, partim ad vescendum procreatas, id. Leg. 1, 8, 25; Varr. R. R. 1, 37, 4; cf. also ususfructus, under usus: frugum fructuumque reliquorum perceptio, Cic. Off. 2, 3, 12: fructum ex aliqua re percipere or capere, id. ib. 2, 4, 14: quoniam fructum arbitror esse fundi eum, qui ex eo satus nascitur utilis ad aliquam rem, etc., Varr. R. R. 1, 23, 1: ruri si recte habitaveris, fructi plus capies, Cato, R. R. 4, 2; cf.: in quos sumptus abeunt fructus praediorum? Cic. Att. 11, 2, 2: praediorum, id. Cat. 2, 8, 18: arbusta vineaeque et consita omnia magis amoenis quam necessariis fructibus, fruits, Liv. 22, 15, 2: (vacca) a bima aut trima fructum ferre incipit, Varr. R. R. 2, 1, 13: gallinarum fructus erant ova et pulli, id. ib. 3, 3, 6: quae (oves) neque ali neque ullum fructum edere ex se sine cultu hominum possent, Cic. N. D. 2, 63, 158: non serendis, non percipiendis, non condendis fructibus, id. de Sen. 7, 24; cf.: ver ostendit futuros fructus: reliqua tempora demetendis fructibus et percipiendis accommodata sunt, id. ib. 19, 70: comportare et condere fructus, id. Agr. 2, 32 fin.: apibus fructum restituo suum, Phaedr. 3, 13, 15: in fructibus arborum, Quint. 8, 5, 26: fructum ferre, id. 8, 3, 10: graves fructu vites, id. 8, 3, 8: Heracleotae et Bragyletae, qui item debent, aut pecuniam solvant aut fructibus suis satisfaciant, satisfy him with their proceeds, Cic Fam. 13, 56, 2: Asia multos annos vobis fructum Mithridatico bello non tulit, id. Agr. 2, 30, 83; cf. id. ib. 2, 29, 81: M. Crassus negabat ullam satis magnam pecuniam esse eicujus fructibus exercitum alere non posset, i. e. revenue, income, id. Off. 1, 8, 25: aurum ex fructu metallorum coacervatum, Liv. 45, 40, 2: in tantas brevi creverant opes, seu maritimis seu terrestribus fructibus, id. 21, 7, 3; cf.: fuerat ei magno fructui mare, id. 34, 36, 3: qua re saepe totius anni fructus uno rumore periculi amittitur, Cic. de Imp. Pomp. 6, 15: an partus ancillae in fructu sit habendus, id. Fin. 1, 4, 12: putatisne vos illis rebus frui posse nisi eos, qui vobis fructui (al. fructuosi) sunt, conservaveritis, id. de Imp. Pomp. 6, 16.
    2. B. Trop., fruit, consequence, effect, result, return, reward, success: ego fructus ex re publica non laetos et uberes, sed magna acerbitate permixtos tuli, Cic. Planc. 38, 92; cf.: fructum pietatis suae ex aliquo ferre, id. Sest. 31, 68: ex otio fructus capere, id. Rep. 1, 4; cf.: ex accusatione Aquilii diligentiae fructum ceperat, id. Brut. 62, 222: alicujus amoris et judicii, id. Pis. 14, 31: honeste acta superior aetas fructus auctoritatis capit ipsa extremos, id. de Sen. 18, 62: modestiae fructum aliquem percipere, id. Sull. 1, 1: gloria est fructus verae virtutis honestissimus, id. Pis. 24, 57: laboris, Quint. 6 praef. § 2: studiorum, id. 8 praef. § 26; 10, 3, 2; 10, 7, 1; cf. also: ex re decerpere fructus (with plus mali haurire), Hor. S. 1, 2, 79: divitiarum fructus in copia est, the enjoyment derived from riches, Cic. Par. 6, 2, 47: vestrum beneficium, ad animi mei fructum atque laetitiam permagnum, id. Agr. 2, 5: Theophrastus talium sumptuum facultatem fructum divitiarum putat. Mihi autem ille fructus liberalitatis, multo et major videtur et certior, id. Off. 2, 16, 56: pecuniae fructus maximus, id. ib. 2, 18, 64: animi fructus, qui in te videndo est, id. Fam. 15, 14, 3: vitae fructus, id. Cat. 3, 12, 28; id. Mur. 23, 47; cf.: omnem fructum vitae superioris perdidissent, id. Div. 2, 9, 24: quin spe posteritatis fructuque ducatur, id. Rab. Perd. 10, 29: voluptatum, id. Lael. 23, 87: jucunditatis, id. Mur. 19, 40: graviore sono tibi Musa loquetur Nostra, dabunt cum maturos mihi tempora fructus, Verg. Cul. 9.

frūgālis, e, adj. [frux].

  1. * I. Of or belonging to fruits: maturitas, App. de Mundo, p. 71, 29.
  2. II. (Acc. to frugi, v. frux, II. B.) Economical, thrifty, temperate, frugal, provident, careful; and in gen., worthy, virtuous; only in comp. and sup. (Quint. 1, 6, 17, characterizes the use of the positive frugalis for the usual frugi as pedantry): villa frugalior, Varr. R. R. 3, 2, 3: tanton … Lesbonicus factus est frugalior? Plaut. Trin. 3, 1, 9: dedo patri me nunciam, ut frugalior sim, quam volt, Ter. Heaut. 4, 3, 3; Sen. Contr. 3, 21, 20; 5, 31, 13 al.
    Sup.: cum optimus colonus, parcissimus, modestissimus, frugalissimus esset, Cic. de Or. 2, 71, 287: homines frugalissimi, id. Fl. 29, 71.
    Hence, adv.: frūgālĭter (acc. to II.), moderately, temperately, thriftily, frugally, economically: rem sobrie et frugaliter accurare, Plaut. Ep. 4, 1, 38; id. Pers. 4, 1, 1; 6: vivere (with parce), Hor. S. 1, 4, 107; cf.: recte is negat, umquam bene cenasse Galloniumquia quod bene, id recte, frugaliter, honeste: ille porro prave, nequiter, turpiter cenabat, Cic. Fin. 2, 8, 25: loqui, id. ib. 2, 9, 25; cf.: de sublimibus magnifice, de tenuioribus frugaliter dicere, Fronto, Ep. ad Ver. 1 Mai.
    Comp.: vivere, Lact. Ira D. 20.

frūgālĭtas, tātis, f. [frugalis, II.], economy, temperance, thriftiness, frugality; and in gen., worth, virtue (the Gr. σωφροσύνη; class.).

  1. I. Prop.: omnes in illo sunt rege virtutes, sed praecipue singularis et admiranda frugalitasego frugalitatem, id est modestiam et temperantiam, virtutem maximam judico, Cic. Deiot. 9, 26: vitae genus cum luxu aut cum frugalitate, Cels. praef. med.; cf.: ex contrariis: frugalitas bonum, luxuria enim malum, Quint. 5, 10, 73: quod cessat ex reditu, frugalitate suppletur, Plin. Ep. 2, 4, 3: bona valetudo, quaeque eam maxime praestat frugalitas, Quint. 10, 3, 26; 11, 3, 19; 12, 1, 8; Petr. 115: frugalitas autem paupertas voluntaria est, Sen. Ep. 17, 5: luxurioso frugalitas poena est, id. ib. 71, 23; id. Tranq. An. 1, 9.
    Of speech: quadam eloquentiae frugalitate contentos, measure, Quint. 12, 10, 21.
    1. * B. Transf., in concr. for fruges, fruits of the earth, App. M. 9, p. 233, 29.
  2. II. In a gen. sense, worth, virtue: temperans, quem Graeci σώφρονα appellant, eamque virtutem σωφροσύνην vocant, quam soleo equidem tum temperantiam, tum moderationem appellare, nonnumquam etiam modestiam: sed haud scio an recte ea virtus frugalitas appellari possit, etc. … reliquas etiam virtutes frugalitas continet, etc., Cic. Tusc. 3, 8, 16 sq.; cf. id. ib. 4, 16, 36; Quint. 1, 6, 17; 29.

frūgālĭter, adv., v. frugalis fin.

frūgāmenta a frugibus appellata, Paul. ex Fest. p. 91 Müll.

frūges, um, v. frux.

frūgesco, ĕre, v. inch. n. [frux], to bear fruit, be fruitful (post-class.), Prud. adv. Symm. 2, 913; so with florescere, Tert. Res. Carn. 22.

frūgi, v. frux, II. B.

frūgĭfer, ĕra, ĕrum (archaic gen. sing. fem. frugiferaï, Enn. ap. Charis. p. 7 P.; cf. Mart. 11, 90, 5, and v. infra), adj. [frux + fero], fruit-bearing, fruitful, fertile (class.).

  1. I. Lit.: ut agri non omnes frugiferi sunt, qui coluntur, sic animi non omnes culti fructum ferunt, Cic. Tusc. 2, 5, 13: terraï frugiferaï, Enn. ap. Charis. p. 7 P. (Ann. v. 479 Vahl.); hence comically used to denote Ennius himself: attonitus legis Terraï frugiferaï, Mart. 11, 90, 5: spatia frugifera et immensa camporum, Cic. N. D. 2, 64, 161: et ferta arva Asiae, Poët. ap. Cic. Or. 49, 163: cedrus, Plin. 13, 5, 11, § 53: nuces, Ov. de Nuce, 19: messes, id. M. 5, 656: numen, i. e. Ceres, id. P. 2, 1, 15; so, Frugifer, an appellation of Osiris among the Egyptians, Arn. 6, 196.
  2. II. Trop., fruitful, profitable: cum tota philosophia frugifera et fructuosa nec ulla pars ejus inculta ac deserta sit, tum nullus feracior in ea locus nec uberior quam de officiis, Cic. Off. 3, 2, 5: hoc illud est praecipue in cognitione rerum salubre ac frugiferum, te, etc., Liv. praef. § 10.

* frūgĭfĕrens, entis, adj. [frux + fero], fruitbearing, fruitful (for the class. frugifer): terrae, Lucr. 1, 3.

* frūgĭlĕgus, a, um, adj. [frux+lego], fruit-gathering, a poet. epithet of the ant: formicae, Ov. M. 7, 624.

* frūgĭpărens, entis, adj. [frux+pario], fruit-bearing, Venant. Carm. 3, 13, 12.

frūgĭpărus, a, um, adj. [frux+pario], fruitbearing, fruitful (poet.; ante- and postclass.): fetus, Lucr. 6, 1: vultus (temporum), Avien. Arat. 1054.

* frūgĭperdus, a, um, adj. [frux + perdo], fruit-losing, a transl. of the Homeric ὠλεσίκαρπος, salix, Plin. 16, 26, 46, § 110 (cf. Hom. Odyss. 10, 510).

fruĭtĭo, ōnis, f. [fruor], enjoyment, Hier. in Philem. 1, 20 al.

fruĭtūrus, a, um, Part., v. fruor.

frūmen, ĭnis, n. [fruor] (post-class.).

  1. * I. A gruel or porridge made of corn, and used in sacrifices, Arn. 7, 230.
  2. II. = λάρυγξ, the larynx, throat, Don. Ter. Phorm. 2, 2, 18; id. Ad. 5, 8, 27; Serv. Verg. G. 1, 74, and A. 1, 178; Isid. Orig. 17, 3, 2; 6, 23; 20, 2, 27.

frūmentācĕus, a, um, adj. [frumentum], of corn or grain, corn- (late Lat.): farina, Veg. Vet. 2, 57: panes, Hier. Ep. 37, 4.

frūmentālis, e, adj. [frumentum], = frumentarius, Cassiod. in Psa. 34, 21.

frūmentārĭus, a, um, adj. [frumentum],

  1. I. of or belonging to corn, corn-; milit., of or belonging to provisions, provision-: ager, Varr. R. R. 1, 11, 2; cf. campus, id. ib. 1, 7, 9: res, corn, provisions, Cic. Verr. 2, 3, 5, § 11; Caes. B. G. 1, 23, 1; 1, 37 fin. et saep.: loca, i. e. abounding in corn, id. ib. 1, 10, 2; cf. provinciae, id. B. C. 3, 73, 3; Cic. Att. 9, 9, 2: navis, a provision-ship, store-ship, Caes. B. C. 3, 96, 4: lex, respecting the distribution of grain at low rates, Cic. Tusc. 3, 20, 48; id. Sest. 48, 103; id. Brut. 62, 222; cf.: magna largitio C. Gracchi, id. Off. 2, 21, 72: causa, id. Verr. 2, 3, 5, § 10: lucra, id. ib. 2, 3, 37, § 85: negotiatores, corn-dealers, Plin. 8, 44, 69, § 175: mensores, corn-measurers, Dig. 31, 1, 87.
  2. II. Subst.: frūmentāri-us, ii, m.
    1. A. A corn-dealer: frumentarii, quibus cunctis montes maxumi frumenti sunt structi domi, Plaut. Ps. 1, 2, 54; Cic. Off. 3, 13, 57; 3, 16, 67; Liv. 4, 12, 10; 4, 15, 6 al. In the time of the emperors employed as a secret spy, Spart. Hadr. 11; Aur. Vict. Caes. 39 fin.; Capitol. Max. et Balb. 10, 3.
    2. B. Milit., a purveyor of corn, commissary of the stores, victualler, Hirt. B. G. 8, 35, 4; Inscr. Orell. 3491; 3515; 4922; cf. frumentator.

frūmentātĭo, ōnis, f. [frumentor].

  1. I. A providing of corn, milit., a foraging, Caes. B. G. 6, 39, 1; Suet. Galb. 20.
    In plur.: pabulationes frumentationesque, Caes. B. G. 7, 16, 3; 7, 64, 2.
  2. II. A distribution of corn, Suet. Aug. 40; 42; Monum. Ancyr.

frūmentātor, ōris, m. [frumentor],

  1. I. a provider of corn, purchaser of grain: in Volscis frumentum ne emi quidem potuit; periculum ipsis frumentatoribus fuit, Liv. 2, 34, 4.
  2. II. Milit. t. t., a forager, Liv. 31, 36, 8; ib. § 9 al.

frūmentor, ātus, 1, v. dep. n. and a. [frumentum].

  1. I. Neutr., milit. t. t., to fetch corn, to forage, purvey: erat eodem tempore et materiari et frumentari et tantas munitiones fieri necesse, Caes. B. G. 7, 73, 1: cum in propinquo agro frumentarentur, Liv. 31, 36, 7: frumentatum mittere, Caes. B. G. 4, 32, 1; 6, 36, 2: frumentatum ire, Pompei. in Cic. Att. 8, 12, C, 1 fin.: frumentandi rationem habere, Caes. B. G. 7, 75, 1: pabulandi aut frumentandi causa progressi, id. B. C. 1, 48, 6: frumentatum missus, Sall. J. 56, 3.
  2. II. Act., to furnish or provide with corn (post-class.), Tert. ad Natt. 2, 8.

frūmentum, i, n. [contr. from frugimentum, from FRVG, v. fruor; fruit, κατ’ ἐξοχήν, i. e.],

  1. I. corn, grain (class.; in sing. usually of corn harvested): Julianus scribit: frumentum id esse, quod arista in se teneat, recte Gallum definisse: lupinum vero et fabam fruges potius dici, quia non arista sed siliqua continentur, quae Servius apud Alfenum in frumento contineri putat, Dig. 50, 16, 77: sunt prima earum (frugum) genera: frumenta, ut triticum, hordeum; et legumina, ut faba, cicer, kinds of corn, Plin. 18, 7, 9, § 48: in segetibus frumentum, in quo culmus extulit spicam, etc., Varr. R. R. 1, 48, 1: triticum vel alia frumenta, Col. 8, 9, 2: triticeum, Mart. 13, 12: Galli turpe esse ducunt frumentum manu quaerere, Cic. Rep. 3, 9: frumentum ex agris in loca tuta comportatur, id. Att. 5, 18, 2: ut in itinere copia frumenti suppeteret, Caes. B. G. 1, 3, 1; 1, 48, 2: ingens frumenti acervus, Hor. S. 2, 3, 111; 1, 1, 45; Liv. 2, 52; 21, 48; 23, 12; 23, 21 et saep.: tessera frumenti, a ticket giving the holder a share in the public distribution of corn, Juv. 7, 174; cf. Dict. of Antiq. pp. 580 sq., 864.
    In plur. (esp. of standing grain: frumenta sunt proprie omnia quae aristas habent, Isid. Orig. 17, 3): bona, Cato ap. Gell. 13, 17, 1: luxuriosa, Cic. Or. 24, 81: non modo frumenta in agris matura non erant, sed, etc., Caes. B. G. 1, 16, 2; 1, 40, 11; 3, 9, 8 et saep.: frumenta autumni matura in agris, Sall. H. 3, 67, 20; Hor. Ep. 1, 16, 72; 2, 1, 140; Liv. 23, 32; 25, 15; 31, 2; 33, 6 et saep.
  2. II. Transf.: frumenta, the small seeds or grains of figs, Plin. 15, 19, 21, § 82; 17, 27, 44, § 256.

frundĭfer and frundōsus, v. frond-.

frūniscor, frūnītus, 3, v. dep. n. [a lengthened form of fruor], to enjoy (anteand post-class.); constr. with acc.; rarely with abl.: (Q. Claudius Quadrigiarius) Domus, inquit, suas quemque ire jubet et sua omnia frunisciut fatiscor a fateor, ita fruniscor factum est a fruor. Q. Metellus Numidicusita scripsit: Ego neque aqua neque igni careo, et summa gloria fruniscor. Novius in Atellana, quae Parcus inscripta, hoc verbo ita utitur: Quod magno opere quaesiverunt, id frunisci non queunt. Qui non parsit apud se, frunitus est, Gell. 17, 2, 5 sq.: Fruniscor et frunitum dixit Cato: nosque cum adhuc dicimus infrunitum, certum est antiquos dixisse frunitum, Paul. ex Fest. p. 92 Müll.: Frunisci pro frui. Lucilius: Aeque fruniscor ego ac tu. Coelius (leg. Claudius) … Novius … (then follow the passages quoted above from Gellius), Non. 113, 7 sq.: hinc tu nisi malum, frunisci nil potes, ne postules, Plaut. Rud. 4, 3, 73: QVEM NON LIQVIT (i. e. licuit) NOS FRVNISCI, Inscr. Orell. 4768.

frūnītus, a, um, Part., from fruniscor.

fruns, fruntis, v. 1. frons init.

frŭor, fructus (perf. fruitus est, Dig. 7, 4, 29: fruiti sumus, Sen. Ep. 93, 7: fructus sum, Vell. 2, 104, 3; Lucr. 3, 940; v. Neue, Formenl. 2, 562; part. fut. fruiturus, v. in the foll.; imp. FRVIMINO, Inscr. Orell. 3121; as famino from fari, see below, II.), 3, v. dep. n. [for frugvor, from the root FRVG, of fruges, fructus; Goth. bruk-jan; Germ. brauchen, to use], to derive enjoyment from a thing, to enjoy, delight in (with a more restricted signif. than uti, to make use of a thing, to use it; cf.: Hannibal cum victoria posset uti, frui maluit, relictaque Roma Campaniam peragrare, Flor. 2, 6, 21: tu voluptate frueris, ego utor: tu illam summum bonum putas, ego nec bonum, Sen. Vit. Beat. 10 fin.; cf.: id est cujusque proprium quo quisque fruitur atque utitur, Cic. Fam. 7, 30, 2). Constr. with abl.; less freq. with acc. or absol.

  1. I. In gen.
          1. (α) With abl., Plaut. As. 5, 2, 68: utatur suis bonis oportet et fruatur, qui beatus futurus est, Cic. N. D. 1, 37, 103; cf.: plurimis maritimis rebus fruimur atque utimur, id. ib. 2, 60, 152: commoda, quibus utimur, lucemque, qua fruimur, id. Rosc. Am. 45, 131: aevo sempiterno, id. Rep. 6, 13; cf.: immortali aevo, Lucr. 2, 647: vitā, Cic. Clu. 61, 170; id. Cat. 4, 4, 7; Sall. C. 1, 3; Tac. A. 16, 17; Sen. Ep. 61, 2: omnibus in vita commodis una cum aliquo, Caes. B. G. 3, 22, 2: voluptatibus, Cic. Rep. 3, 12; v. infra: optimis rebus, Phaedr. 4, 24, 9: gaudio, Ter. Hec. 5, 4, 2: meo amore, Prop. 2, 1, 48; cf. thalamis, Ov. F. 3, 554: etiam his, quae nec cibo nec poculo sunt, frui dicimur, etc., Donat. ad Ter. Eun. 4, 7, 46: recordatione nostrae amicitiae, Cic. Lael. 4, 15: usu alicujus et moribus, id. ib. 9, 32: securitate (animus), id. ib. 13, 44: timore paventum, Sil. 12, 566; cf. poenă, Mart. 8, 30, 3: quod (genus vitae), virtute fruitur, Cic. Fin. 4, 6, 15 Madv. N. cr. al.: quo (spectaculo) fructus sum, Vell. 2, 104, 3: omnium rerum cognitione fructi sumus, Sen. Ep. 93 med.: non meo nomine, sed suo fructus est emptor, Dig. 7, 4, 29: mundo, Manil. 1, 759: eum esse beatum, qui praesentibus voluptatibus frueretur confideretque se fruiturum aut in omni aut in magna parte vitae, Cic. Tusc. 3, 17, 38.
            Of personal objects, to enjoy one’s society: neque te fruimur et tu nobis cares, Cic. Att. 2, 1, 4: Attico, Nep. Att. 20: ut sinat Sese alternas cum illo noctes hac frui, Plaut. As. 5, 2, 68: cara conjuge, Tib. 3, 3, 32: viro, Prop. 2, 9, 24.
          2. (β) With acc.: pabulum frui occipito, Cato, R. R. 149, 1: ea, quae fructus cumque es, periere profusa, Lucr. 3, 940: meo modo ingenium frui, Ter. Heaut. 2, 4, 21.
            In the part. fut. pass. (only so in class. prose): permittitur infinita potestas innumerabilis pecuniae conficiendae de vestris vectigalibus, non fruendis sed alienandis, Cic. Agr. 2, 13, 33; cf. id. Fin. 1, 1, 3: nobis haec fruenda relinqueret, quae ipse servasset, id. Mil. 23, 63: ejus (voluptatis) fruendae modus, id. Off. 1, 30, 106: justitiae fruendae causa, id. ib. 2, 12, 41: agro bene culto nihil potest esse nec usu uberius nec specie ornatius: ad quem fruendum non modo non retardat, verum etiam invitat senectus, id. de Sen. 16, 57: quem (florem aetatis) patri Hannibalis fruendum praebuit, Liv. 21, 3, 4: res fruenda oculis, id. 22, 14, 4.
          3. (γ) Absol.: satiatis et expletis jucundius est carere quam frui, Cic. de Sen. 14, 47: datur: fruare, dum licet, Ter. Heaut. 2, 3, 104: quae gignuntur nobis ad fruendum, Cic. Leg. 2, 7, 16; cf.: di tibi divitias dederant artemque fruendi, Hor. Ep. 1, 4, 7: fruebamur, cum, etc., were delighted, Plin. Pan. 34, 4.
  2. II. In partic., jurid. t. t., to have the use and enjoyment of a thing, to have the usufruct: quid? si constat, hunc non modo colendis praediis praefuisse, sed certis fundis patre vivo frui solitum esse? Cic. Rosc. Am. 15, 44: EVM AGRVM POSIDERE FRVIQVE VIDETVR OPORTERE, Inscr. Orell. 3121 (A. U. C. 637); cf.: AGRVM POSIDEBVNT FRVENTVRQVE, ib.: AGRVM NEI HABETO NIVE FRVIMINO, ib.; and: QVOD ANTE K. IAN. FRVCTI SVNT ERVNTQVE VECTIGAL, ib.: ut censores agrum Campanum fruendum locarent, Liv. 27, 11, 8; cf. id. 32, 7, 3: qui in perpetuum fundum fruendum conduxerunt a municipibus, etc., Dig. 6, 3, 1; cf. Ter. Ad. 5, 8, 27.

frus, v. 1. frons.

Frŭsĭno, ōnis, m.,

  1. I. a city of the Hernici, in Latium, situated on the Via Latina, now Frosinone, Liv. 27, 37; Juv. 3, 224.
  2. II. Deriv.: Frŭsĭnas, ātis, adj., of or belonging to Frusino: ager, Liv. 26, 9: fundus, in the neighborhood of Frusino, Cic. Att. 11, 4, 1; 11, 13, 4.
    In plur. subst.: Frŭsĭnātes, um, m., the inhabitants of Frusino, Liv. 10, 1; Plin. 3, 5, 9, § 64.

frustātim, adv. [frustum], piecemeal, in pieces (very rare): objectare leonibus prandium, Pompon. ap. Non. 113, 7: coquitur in olla, aut frustatim in patinis, Plin. 20, 9, 39, § 99; Prud. Psych. 720.

frustillātim, adv. [frustillum], in small pieces, in little bits (ante-class.): nisi mihi virgo redditur, Jam ego te faciam ut hic formicae frustillatim differant, Plaut. Curc. 4, 4, 20; Poët. ap. Non. 112, 8.

frustillum, i, n. dim. [frustum], a small piece, little bit (ante-class.): parvula, Arn. 7, 231: ignea, id. 2, 84.

* frusto, āre, v. a., to break to pieces: cum Punicae praedae omnibus promontoriis insulisque frustarentur et fluitarent, etc., i. e. the booty taken from the Carthaginians went to wreck and was driven in pieces on the promontories, Flor. 2, 2, 32 (so acc. to the conjecture of Salmasius, Graevius, and others, instead of the common and certainly false reading, frustrarentur. N. Heinsius proposes eructarentur; v. eructo, II.).

frustrā (-tră, Prud. στεφ. 1, 13), adv. [orig. acc. plur. neutr., afterwards abl. sing. fem. of frusterus, for frud-; v. fraus; hence].

  1. I. In deception, in error (so mostly anteclass. and in historians; not in Cic. and Caes.): ambo, et servus et era, frustra sunt duo, Qui me Amphitruonem rentur esse: errant probe, are deceived, in error, Plaut. Am. 3, 3, 19; cf. id. Bacch. 4, 7, 42: nunc, mulier, nei frustra sies, mea non es: ne arbitrere, id. Merc. 3, 1, 30: quo mihi acrius annitendum est, ut neque vos capiamini, et illi frustra sint, Sall. J. 85, 6: frustra esse, Plaut. Capt. 4, 2, 74: hilarus est; frustrast homo, id. Most. 3, 1, 40 Lorenz: ne frustra sis, id. Men. 4, 3, 18 sq.; id. Mil. 5, 29 al.; cf. in the foll. II. A.
    With animi: erras, Aemiliane, et longe hujus animi frustra es, App. Mag. p. 286.
    Frustra habere aliquem, to deceive, cheat one (= eludere): Corbulo quaesito diu proelio frustra habitus, Tac. A. 13, 37; 51: si Persae frustra habitae redissent ad sua, Amm. 18, 6, 6: servom ac dominum, Plaut. Am. argument. 5.
  2. II. Transf., according as particular respect is had to the effect, the aim, or the reason of an action, without effect, to no purpose, without cause, uselessly, in vain, for nothing (freq. and class.; the predom. signif. in prose and poetry; cf.: in cassum, nequiquam).
    1. A. Without effect, in vain: alii parasiti frustra obambulabant in foro, i. e. they got no dinner, Plaut. Capt. 3, 1, 31: praesagibat mihi animus, frustra me ire, quom exibam domo, id. Aul. 2, 2, 1: nemo dabit; frustra egomet mecum has rationes puto, Ter. Ad. 2, 2, 53: frustra operam opinor sumo, id. Heaut. 4, 3, 15: neque ipse auxilium suum saepe a viris bonis frustra implorari patietur, Cic. de Or. 2, 33, 144: haec si verbis explicare conemur, frustra suscipiatur labor, id. Univ. 10: fortissima frustra pectora, Verg. A. 1, 348; 5, 389: multum frustraque rogatus, Luc. 4, 735: peritura frustra agmina, id. 7, 736; Ov. M. 8, 140: frustra telum mittere, Caes. B. G. 3, 4, 2; cf. id. ib. 3, 25, 1: frustra tantum laborem sumere, id. ib. 3, 14, 1: cujus neque consilium neque inceptum ullum frustra erat, Sall. J. 7, 6 Kritz.; ib. 14, 11 Dietsch; 61, 1; 71, 5; 73 fin. al.; cf.: ita frustra id inceptum Volscis fuit, Liv. 2, 25, 2: neque frustrabor ultra cives meos, neque ipse frustra dictator ero, id. 2, 31, 10; Quint. 10, 1, 2: frustra cruento Marte carebimus, frustra metuemus Austrum: Visendus ater Cocytus, etc., Hor. C. 2, 14, 13 and 15: nam frustra vitium vitaveris illud, si te alio pravum detorseris, id. S. 2, 2, 54: tam frustra (expressere) quam recusaverat (= aeque frustra fuit et sine eventu), likewise without effect, Tac. H. 2, 90 fin. (see the passage in conn.).
      With nequiquam, Cat. 77, 1; App. M. 8, p. 208, 40.
      With sic: ego astabo hic tantisper cum hac forma et factis sic frustra; cf. Gr. οὕτως ἄλλως, Plaut. Mil. 4, 2, 30.
      In a pun with frustra esse (v. supra, I.) and frustrari: qui lepide postulat alterum frustrari, quom frustra’st, frustra illum dicit frustra esse. Nam qui se frustrari quem frustra sentit, Qui frustratur, frustra’st, si ille non est frustra, Enn. ap. Gell. 18, 2, 7 (Sat. 33, p. 158 sq. Vahl.).
      1. 2. Ellipt.: equites et auxiliarios pedites in omnes partes mittitNec frustra. Nam, etc., Hirt. B. G. 8, 5, 3; so, frustra: nam, etc., Hor. C. 3, 7, 21; Flor. 4, 11, 9.
    2. B. Without reason or cause, groundlessly: frustra ac sine causa quid facere indignum deo est, Cic. Div. 2, 60, 125: frustra tempus contero, id. Rosc. Com. 14, 41: quae disputatio ne frustra haberetur, id. Rep. 1, 7: quae (res) prima impulit etiam, ut suspiceremus in caelum nec frustra siderum motus intueremur, id. ib. 3, 2; 4, 3; id. Tusc. 1, 10, 21; id. Fin. 2, 12, 36; v. Madv. ad h. l. p. 210: non igitur frustra Plato civili viro, quem πολιτικόν vocant, necessariam musicen credidit, Quint. 1, 10, 15; 10, 1, 56: ut multi, nec frustra, opinantur, Suet. Oth. 9: ne quid inexpertum frustra moritura relinquat, Verg. A. 4, 415 Forbig. ad loc.
      1. 2. Ellipt.: hanc quidam aposiopesin putant. Frustra. Nam, etc., Quint. 9, 3, 60.

frustrābĭlis, e, adj. [frustror], that will be disappointed, vain, deceitful (post-class.): exspectatio, Arn. 2, 58: res, id. 6, 206.

* frustrāmen, ĭnis, n. [frustror], deception: nos in fraudem induimus frustraminis ipsi, Lucr. 4, 817.

frustrātĭo, ōnis, f. [frustror], a deceiving, deception, disappointment, frustration (rare; not used by Cicero): in horunc familiam Hodie frustrationem iniciam maximam, Plaut. Am. 3, 1, 15; so, frustrationes dare (with ludificare), id. Most. 5, 2, 30: clamant, fraude fieri, quod foris teneatur exercitus: frustrationem eam legis tollendae esse, Liv. 3, 24, 1: cum longo sermone habito dilatus per frustationem esset, id. 25, 25, 3.
With subj. gen.: frustratio Gallorum eo spectabat, ut tererent tempus, donec, etc., id. 38, 25, 7.
In plur.: cum variis frustrationibus differretur, Just. 9, 6: quo magis me petiverunt, tanto majorem iis frustratio dolorem attulit, failure, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 5; Quint. 2, 20, 3: sine successu ac bono eventu frustratio est, non cultura, failure, Varr. R. R. 1, 1, 6.

    1. 2. A delaying, keeping back, Dig. 17, 1, 37 al.

frustrātor, ōris, m. [frustror], a deceiver; delayer (post-class.): judicum, Symm. Ep. 10, 44; Dig. 43, 16, 19.

frustrātōrĭus, a, um, adj. [frustrator], deceptive, deceitful (post-class.): somnia, Tert. Anim. 47: aures, Arn. 7, 219: appellatio, Dig. 22, 1, 41.

* frustrātus, ūs, m. [frustror], a deceiving, deception: aliam invenito, quam habeas frustratui, Plaut. Men. 4, 3, 21.

frustro, āre, v. the foll. art.

frustror, ātus, 1, v. dep.; also: fru-stro, āre, 1, v. a. [frustra], to deceive, disappoint, trick, frustrate (syn.: decipio, deludo, fraudo, fallo, etc.).

  1. I. Lit. (class.).
          1. (α) In the dep. form: nescio quis praestigiator hanc frustratur mulierem, Plaut. Am. 2, 2, 200: aut certare cum aliis pugnaciter aut frustrari cum alios, tum etiam me ipsum velim, Cic. Ac. 2, 20, 65: ne frustretur ipse se, Ter. Eun. prol. 14: se ipsum, Nep. Hann. 2, 6: o bone, ne te Frustrere; insanis et tu, Hor. S. 2, 3, 32: Tarquinios spe auxilii, Liv. 2, 15, 5: Cloelia frustrata custodes, id. 2, 13, 6: saepe jam me spes frustrata est, Ter. And. 2, 2, 37; Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 14, 1; cf.: sat adhuc tua nos frustrata est fides, Ter. Ad. 4, 4, 11: exspectationem frustrari et differre, Plin. Ep. 2, 10, 2: improbas spes hominum, id. ib. 8, 18, 3: spem mercantium (opp. explere), Suet. Aug. 75: frustratus vincula, i. e. escaped from them, Sol. 1.
            Poet.: o numquam frustrata vocatus hasta meos, hast never deceived me invoking thee, Verg. A. 12, 95; cf. Stat. S. 1, 2, 62: inceptus clamor frustratur hiantes, deceives, i. e. dies away from their lips, Verg. A. 6, 493.
            Absol.: Cocceius vide ne frustretur, Cic. Att. 12, 18, 3; Lucr. 4, 571.
          2. (β) In the act. form: non frustrabo vos, milites, Caes. Fragm. ap. Diomed. p. 395 P.: atque i se quom frustrant, frustrari alios stolidi existumant, Plaut. Bacch. 3, 6, 19; Liv. 7, 38, 9; cf.: qui ventrem frustrarunt suum, Pompon. ap. Non. 473, 18: frustrantia dona, fruitless, bootless, Prud. Apoth. 640.
            Pass.: frustramur, irridemur, Laber. ap. Prisc. p. 793 P.: ignavissimi quique tenuissima spe frustrantur, Sall. Or. Licin. med.; so, frustratus spe continuandi consulatus, Vell. 2, 21, 2; for which: frustratus a spe, Fenest. ap. Prisc. p. 793 P.: variis dilationibus frustratus, Just. 8, 3, 9.
            With gen.: captionis versutae et excogitatae frustratus, Gell. 5, 10, 16.
  2. II. Transf., to make vain, of no effect, or useless (post-Aug. and very rare): imprudenter facta opera frustrantur impensas, Col. 1, 1, 2; cf. laborem, id. praef. § 22: in se implicati arborum rami lento vimine frustrabantur ictus, Curt. 6, 5, 8.

* frustŭlentus, a, um, adj. [frustum], full of small pieces: aqua, i. e. filled with crumbs, Plaut. Curc. 2, 3, 34.

frustŭlum, i, n. dim. [frustum], a small piece, little bit (post-class.): frustulum panis, App. M. 1, p. 110, 34.

frustum, i, n., a piece, bit (syn.: fragmentum, segmentum).

  1. I. Lit., of food (class.): frusto panis conduci potest, vel uti taceat, vel uti loquatur, Cato ap. Gell. 1, 15, 10: necesse est, offa objecta cadere frustum ex pulli ore cum pascitur, Cic. Div. 1, 15, 27: esculenta, id. Phil. 2, 25 fin. (also ap. Quint. 9, 4, 44): viscera pars in frusta secant, verubusque trementia figunt, Verg. A. 1, 212: lardi semesa frusta, Hor. S. 2, 6, 85: sunt qui frustis et pomis viduas venentur avaras, id. Ep. 1, 1, 78: capreae, Juv. 11, 142: nudum et frusta rogantem, scraps, id. 3, 210: solidae frusta farinae, lumps, id. 5, 68; cf. 14, 128.
  2. II. Transf., in gen., a piece as a small part of a whole (very rare; not in Cic.): unde soluta fere oratio, et e singulis non membris sed frustis collata, structura caret, Quint. 8, 5, 27; so (opp. membra), id. 4, 5, 25; cf.: philosophiam in partes, non in frusta dividam, Sen. Ep. 89: frusta pannorum, rags, Amm. 15, 12, 2.
    Comically: frustum pueri, you bit of a boy! Plaut. Pers. 5, 2, 68.

frŭtectōsus (also frutētosus), a, um, adj. [frutectum], full of bushes or shrubs, shrubby, bushy, bosky: nemorosi frutectosique tractus, Col. 2, 2, 11: smilax spinosis frutectosa ramis, Plin. 16, 35, 63, § 153; 16, 37, 71, § 179.

frŭtectum or frutētum, i, n. [contr. from fruticetum], a place full of shrubs or bushes.

  1. I. Lit.: ager frutectis aut arboribus obsessus, Col. 3, 11, 3: rosa silvestris in frutecto, Plin. 25, 2, 6, § 17: tenebrosa, Prud. adv. Symm. 2, 872: acuta, id. Psych. 443; Vulg. Jer. 11, 16.
  2. * II. Transf., a shrub: id frutectum (sc. cinnamum), Sol. 30, § 25.

frŭtētum, i, v. the preced. art. init.

frŭtex, ĭcis, m. (fem.: Nilotica, Mart. Cap. 3, § 225) [prob. kindr. with βρύω, to sprout forth], a shrub, bush (cf. arbor).

  1. I. Lit.: ex surculo vel arbor procedit, ut olea, ficus, pirus; vel frutex, ut violae, rosae, arundines; vel tertium quiddam, quod neque arborem neque fruticem proprie dixerimus, sicuti est vitis, Col. Arb. 1, 2; Col. 8, 15, 5; Plin. 16, 36, 64, § 156; Ov. A. A. 3, 249; Petr. 135: numerosus, Plin. 18, 24, 55, § 199: olerum, Col. 11, 3, 63: lupini, id. 2, 14, 5: sucus fruticis recentis, Plin. 23, 3, 35, § 71: frutices inter membra condebant, Lucr. 5, 956: his genus omne silvarum fruticumque viret, Verg. G. 2, 21: in montuosis locis et fruticibus, Varr. R. R. 2, 1, 16; collect. in the sing.: venari asello comite cum vellet leo, Contexit illum frutice, Phaedr. 1, 11, 4.
  2. II. Transf.
    1. A. Perh., the lower part of the stem of a tree, the trunk: quercus antiqua singulos repente ramos a frutice dedit, Suet. Vesp. 5 (al. radice).
    2. B. As a term of reproach, like caudex, stipes, blockhead: nec veri simile loquere nec verum, frutex, Plaut. Mil. 1, 1, 13 Lorenz (Ritschl, rupex); App. Mag. p. 317; v. Oud. ad h. l.

Frūti, v. Frutis.

frŭtĭcātĭo, ōnis, f. [fruticor], a springing forth of shoots, a sprouting out (very rare): inutilis, Plin. 17, 1, 1, § 7.

frŭtĭcesco, ĕre, v. inch. n. [frutex], to put forth shoots, to sprout, become bushy (very rare): quia (hae arbores) celeriter fruticescunt, Plin. 17, 27, 45, § 257.

frŭtĭcētum, i, n. [fruticor], a place full of shrubs or bushes, a thicket, covert, Hor. C. 3, 12, 12 (10); Suet. Ner. 48; cf. frutectum and fructeta.

frŭtĭco (ū long in frūtĭcăt arbor, Tert. Judic. Dom. 135), āvi, ātum, v. n., and frŭtĭcor, āri, v. dep. n. [id.], to put forth shoots, to sprout out, to become bushy.

  1. I. Lit.: excisa est arbor, non evulsa: itaque, quam fruticetur, vides, Cic. Att. 15, 4, 2: ubi ex uno semine pluribus culmis fruticavit (triticum), Col. 2, 9, 6; Plin. 19, 8, 41, § 140; 19, 5, 29, § 92; 17, 10, 14, § 70; Sil. 9, 205.
  2. II. Poet. transf., of the hair: fruticante pilo, Juv. 9, 15; of a stag’s antlers: aspicis, ut fruticat late caput, Calp. Ecl. 6, 37.

frŭtĭcōsus, a, um, adj. [fruticor], full of shrubs or bushes, shrubby, bushy: vimina, Ov. M. 6, 344: (aizoum) a radice, Plin. 25, 13, 102, § 161: arbor (terebinthus), id. 13, 6, 12, § 54: rutae rami fruticosiores, id. 20, 13, 51, § 131: calamus fruticosissimus qui vocatur donax, id. 16, 36, 66, § 165: litora, Ov. H. 2, 121: mare, Plin. 6, 22, 24, § 87.

Frutinal, v. the foll. art.

Frūtis, is (Etrusc. form Fruti; v. in the foll.), f. [an Etruscan modification of the Gr. Ἀφροδίτη], an Etruscan name of Venus: Veneri matri, quae Frutis dicitur, Sol. 2, 14.
Hence: Frutinal, ālis, n.: templum Veneris Fruti, Paul. ex Fest. p. 90 Müll.

frux, frūgis, and more freq. in plur. frūges, um (also in nom. sing. frugis: frugi rectus est natura frux, at secundum consuetudinem dicimus, ut haec avis, haec ovis, sic haec frugis, Varr. L. L. 9, § 76 dub.), f. [from the root FRUG; v. fruor], fruits of the earth (that may be enjoyed), produce of the fields, pulse, legumes (whereas fructus denotes chiefly tree-fruit, and frumentum halm-fruit, grain), sometimes also, in gen., for fruits (grain, tree-fruit, etc.).

  1. I. Lit.
          1. (α) Plur.: terra feta frugibus et vario leguminum genere, Cic. N. D. 2, 62, 156: fruges terrae, id. Div. 1, 51, 116; id. de Sen. 2, 5; cf.: nos fruges serimus, nos arbores, id. N. D. 2, 60, 152: ubertas frugum et fructuum, id. ib. 3, 36, 86: frugum fructuumque reliquorum perceptio, id. Off. 2, 3, 12: oleam frugesve ferre, id. Rep. 3, 9: neque foliis, neque oleo neque frumento neque frugibus usurum, Dig. 7, 8, 12; cf. ib. 50, 16, 77: arbores frondesceresegetes largiri fruges, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 69 (Trag. v. 195 Vahl.): ut cum fruges Cererem appellamus, vinum autem Liberum, Cic. N. D. 2, 23, 60; cf. Lucr. 2, 656: inventis frugibus, Cic. Or. 9, 31: fruges in ea terra (Sicilia) primum repertas esse arbitrantur, id. Verr. 2, 4, 48, § 106: cultus agrorum perceptioque frugum, id. Rep. 2, 14: lentiscus triplici solita grandescere fetu, Ter fruges fundens, Cic. poët. Div. 1, 9, 15: arboreae, Cornif. ap. Serv. Verg. G. 1, 55: roburneae, Col. 9, 1, 5: (Gallorum gens) dulcedine frugum maximeque vini capta, Liv. 5, 33, 2 al.
            Poet.: salsae fruges = mola salsa, the sacrificial roasted barley-meal mixed with salt, Verg. A. 2, 133; 12, 173: medicatae, magic herbs, id. ib. 6, 420.
          2. (β) Sing.: si jam data sit frux, Enn. ap. Prisc. p. 724 P. (Ann. v. 412 Vahl.; cf. ib. v. 318): spicea frux, Aus. Monos. de Cibis, 4: (mensae) exstructae dapibus nec tostae frugis egentes, Ov. M. 11, 121: ut non omnem frugem neque arborem in omni agro reperire possis, Cic. Rosc. Am. 27, 75: fundit frugem spici ordine structam, id. de Sen. 15, 51: quercus et ilex multa fruge pecus juvet, Hor. Ep. 1, 16, 10: sit bona librorum et provisae frugis in annum Copia, id. ib. 1, 18, 109.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., like fructus, result, success, value (rare but class.): quae virtutis maturitas et quantae fruges industriae sint futurae, Cic. Cael. 31, 76: illae sunt animi fruges, Auct. Aetn. 273: generare atque ad frugem aliquam perducere, to some maturity, Quint. 6, 2, 3; cf.: illud ingeniorum velut praecox genus non temere umquam pervenit ad frugem, id. 1, 3, 3: jam ego et ipsa frugem tuam periclitabor, maturity of mind, ability, App. M. 6, p. 177, 13: hominem nihili, neque rei neque frugis bonae, Gell. 6, 11, 2; cf. B. 1. β infra.
      Poet.: centuriae seniorum agitant expertia frugis, rail at what is crude, worthless (= poëmata nimis jocosa), Hor. A. P. 341: cultor enim juvenum purgatas inseris aures Fruge Cleanthea, with Cleanthian fruit, i. e. doctrine, Pers. 5, 64: herus si tuus volet facere frugem, meum herum perdet, i. e. to act with advantage, Plaut. Poen. 4, 2, 70.
    2. B. In partic., of moral character.
      1. 1. frugi (a dat. form, fit for food; frugi aptus, serviceable, χρήσιμος, χρηστός; hence, transf.), as adj. indecl., useful, fit, proper, worthy, honest, discreet, virtuous, temperate, frugal (class.; for comp. and sup. the words frugalior and frugalissimus were used; v. frugalis): frugi hominem dici non multum habet laudis in rege, Cic. Deiot. 9, 26; cf. id. Tusc. 3, 8, 16 sq.: qui (L. Piso) tanta virtute atque integritate fuit, utsolus Frugi nominaretur. Quem cum in contionem Gracchus vocari juberet et viator quaereret, quem Pisonem, quod erant plures: Cogis me, inquit, dicere inimicum meum frugi, id. Font. 13, 29; cf.: loquitur ut Frugi ille Piso, id. Fin. 2, 28, 90: homines plane frugi ac sobrii, id. Verr. 2, 3, 27, § 67: ego praeter alios meum virum fui rata Siccum, frugi, continentem (opp. madidum, nihili, incontinentem), Plaut. As. 5, 2, 7: hominis frugi et temperantis functus officium, Ter. Heaut. 3, 3, 19: parcius hic vivit: frugi dicatur, Hor. S. 1, 3, 49: Antonius frugi factus est, Cic. Phil. 2, 28, 69: (Penelope) tam frugi tamque pudica, Hor. S. 2, 5, 77: sum bonus et frugi, id. Ep. 1, 16, 49: quo sane populus numerabilis, utpote parvus, Et frugi castusque verecundusque coibat, id. A. P. 207: servus frugi atque integer, Cic. Clu. 16, 47: Davus, amicum mancipium domino et frugi, Hor. S. 2, 7, 3: liberti probi et frugi, Plin. Pan. 88, 2: quae (lena) frugi esse vult, useful, serviceable, Plaut. As. 1, 3, 23; Ter. Eun. 3, 5, 59.
          1. (β) Strengthened by the attributive bonae: is probus est, quem paenitet, quam probus sit et frugi bonae: Qui ipsus sibi satis placet, nec probus est nec frugi bonae, Plaut. Trin. 2, 2, 39 and 40; id. As. 3, 3, 12; id. Poen. 4, 2, 23: (Fabius Luscus) satis acutus et permodestus ac bonae frugi, Cic. Att. 4, 8, 3.
        1. b. Of inanim. and abstr. things: frugi severaque vita, honest, virtuous, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 4: victus luxuriosus, an frugi, an sordidus, quaeritur, frugal, temperate, Quint. 5, 10, 27; cf.: atrium frugi nec tamen sordidum, Plin. Ep. 2, 17, 4: cena, id. ib. 3, 1, 4; Juv. 3, 167: jentacula, Mart. 13, 31, 1.
      2. * 2. Frux = homo frugi, worthy, honest: dictum factumque facit frux, Enn. ap. Prisc. p. 724 P. (Ann. v. 318 Vahl.).
      3. 3. Ad frugem or ad bonam frugem, in vulg. lang. (to turn or bring one’s self) to moral worth, excellence, virtue: equidem multos vidi et in hac civitate, qui totam adolescentiam voluptatibus dedissent, emersisse aliquando et se ad frugem bonam, ut dicitur, recepisse gravesque homines atque illustres fuisse, have reformed, Cic. Cael. 12, 28: multa ad bonam frugem ducentia in eo libro scripta sunt, Gell. 13, 27, 2: quin tu adolescentem, quem esse corruptum vides, restituis? quin ad frugem corrigis? Plaut. Trin. 1, 2, 81; cf. id. Bacch. 4, 10, 10: certum’st ad frugem applicare animum, id. Trin. 2, 1, 34.