Lewis & Short

fŭga, ae (archaic gen. sing. fugaï, Lucr. 1, 1047; 4, 713), f. [Sanscr. bhug’-, bend; Gr. φεύγω, φυγή, flight, φύζα, terror; Germ. biegen, bend. On fugere and flectere, AngloSax. būgan and fleon; Germ. biegen and fliehen, v. Grimm, Deutsch. Wörterb. 1, 1814], a fleeing, flight, a running away (cf.: effugium, exsilium).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: quove nunc Auxilio aut exili aut fugae freta sim? Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 113 Vahl.): mittam illa, fugam ab urbe turpissimam, Cic. Att. 7, 21, 1: desperata, id. Phil. 5, 11, 30: dant sese in fugam milites, take flight, id. Verr. 2, 4, 43, § 95; so, in fugam se conferre, id. Caecin. 8, 22: se conicere, id. Cael. 26, 63: fugam capere, Caes. B. G. 7, 26, 3: petere, id. ib. 2, 24, 1: parare, Cic. Att. 7, 26, 1: fugae sese mandare, Caes. B. G. 2, 24, 2: hostes dare in fugam, to put to flight, id. ib. 2, 23, 2; 5, 51 fin.; for which: convertere aciem in fugam, id. ib. 1, 52, 6: conicere hostes in fugam, id. ib. 6, 8, 6; 7, 70, 3: impellere in fugam, Cic. Rab. Perd. 8, 22: facere fugam, to make or cause flight, put to flight, Liv. 1, 56, 4; 21, 5, 16 Drak.; 21, 52, 10; 22, 24, 8; 26, 4, 8; but also to take flight, to flee, Sall. J. 53, 3; 58, 4; Liv. 8, 9, 12; cf. in Verg., dare fugam, under B.: esse in fuga, Cic. Att. 7, 23, 2; 7, 24: reprimere fugam, to prevent, id. ib. 7, 26, 1; Caes. B. G. 3, 14, 1: spem fugae tollere, id. ib. 1, 25: exercitum fuga, formidine terroreque complere, Ser. Samm. ap. Macr. S. 3, 9, 9.
      Plur. (mostly poet.): quantae in periculis fugae proximorum, Cic. Mil. 26, 69: celeres fugae, Hor. C. 4, 8, 15: notusque fugarum Vertit terga Has drubal, Sil. 17, 148; cf.: fugas servorum ri det, Hor. Ep. 2, 1, 121.
      1. 2. In partic., flight from one’s native land, expatriation, exile, banishment: sibi exsilium et fugam deprecari, Cic. de Or. 3, 3, 9; id. Off. 2, 6, 20; cf. id. Rep. 1, 3; Ov. P. 2, 8, 68: latā fugā damnari, Amm. 19, 12, 9.
        In plur.: quoties fugas et caedes jussit princeps, Tac. A. 14, 64: exsilia et fugae, id. Agr. 45.
    2. B. Transf., in gen., a flying, swift course or motion, speed (poet.): qualis equos Threissa fatigat Harpalyce volucremque fugā praevertitur Hebrum, Verg. A. 1, 317: cui cesserit incitus amnis: Tanta fuga est, Sil. 3, 307: latumque fuga superabitis amnem, Grat. Cyn. 378: exspectet facilemquo fugam ventosque ferentes, a swift voyage, Verg. A. 4, 430; cf.: (Neptunus) fugam dedit et praeter vada fervida vexit, gave a swift passage, id. ib. 7, 24; but different: fugam dant nubila caelo, hasten away, flee away, id. ib. 12, 367: fuga temporum, a fleeing away, flight, Hor. C. 3, 30, 5: quaere fugam morbi, seek the removal of the disorder, id. Ep. 1, 6, 29: nobilis hic (equus), cujus clara fuga ante alios, Juv. 8, 61.
      1. 2. In plur., they who flee, runaways: signa fugarum, Col. poët. 10, 125: plane fugae merae, Petr. 45 fin.
      2. 3. A place of banishment or refuge, Ov. H. 6, 158; id. P. 1, 2, 130.
  2. II. Trop., a fleeing from, avoiding, escape from an evil; disinclination, aversion (class.): simili sunt in culpa, qui officia deserunt mollitia animi, id est laborum et dolorum fuga, Cic. Fin. 1, 10, 33: fuga laboris desidiam coarguit, id. Mur. 4, 9: turpitudinis (opp. appetentia honestatis), id. Rep. 1, 2: hanc ignominiam, vel exsilio vel morte, si alia fuga honoris non esset, vitassem, Liv. 3, 67, 2: culpae, Hor. A. P. 31: leti, id. S. 2, 6, 95: paupertatis, id. Ep. 1, 18, 24: pericli, Verg. A. 8, 251: ipsius lucis (with taedium), Quint. 1, 3, 66: quomodo enim vester Axilla Ala factus est, nisi fugā litterae vastioris? Cic. Or. 45, 153.